Hermannshöhen: wandelen van Willebadessen naar Blankenrode

 Ontboste Bossen

Maandag 10 juli 2023

21 km kilometer wandelen 

van centrum Willebadessen naar Blankenrode

7 uur inclusief rusten

Kaalslag

In het stille gebied van de Eggeweg tussen Willebadessen en Blankenrode wandelt het afwisselender dan gisteren. Je kunt hier regelmatig ver om je heen kijken door de kaalslag onder de zieke sparrenbomen. Overal enorme houtstapels. Ontschorst liggen de stammen meters hoog. Daarvoor in de plaats de geelrode gloed van vlaktes met verdroogd gras onderbroken met groene eilanden van loofbomen, varens en bramen. Jammer genoeg geen heide. Alleen op de aanlooproute en de laatste vijf kilometer gaat het nog door echte bossen met vooral beuken. 

Aanlooproute

De dag begint bewolkt en op de aanlooproute spettert het licht. Na een flink ontbijt in het hotel nog even een lunchpakket en een flesje water kopen bij de REWE supermarkt. Die ligt toch op de route. Bij het treinstation verlaat ik Willebadessen zonder heimwee. Daar begint ook het echte werk. Flink gaat het over bospaden omhoog.

Onderweg kom ik een oudere man tegen die wil weten waar ik vandaan kom, waar ik naar toe ga en uit welk land ik kom. Hij is redelijk doof dus de conversatie verloopt luid. We storen verder toch niemand. Hij vindt de wandeling naar Blankenrode eine schöne Strecke. Wat hij zo alleen op maandagochtend in het bos doet vraag ik niet. Zijn leeftijd inschattend zou het mij niet verbazen als hij een stop heeft gemaakt bij het verscholen gedenkteken voor de gevallenen in de beide wereldoorlogen.

Een kilometer voordat de aanlooproute de Eggeweg bereikt opent zich het terrein. Over de eerste open stukken gaat het nog verder omhoog tot de kam is bereikt.

Klippenweg

Eenmaal op de Eggeweg slingert het smalle pad over de ontboste vlaktes onderbroken door kleine boomgroepen die genade hebben gekregen of niet ziek waren. De routeplanners vinden dat er ook langs de zogenaamde klippenweg gewandeld moet worden, langs een iets steilere rand van de vlakte.

Dat hebben ze ongetwijfeld in de winter bedacht. Nu maak ik slaand met mijn stokken het pad vrij van overhangende varens. Nog nat van het onweer van gisteren en de lichte regen van vanochtend bezorgen ze me een doorweekte broek. Dit zou niks voor Judith of Frank zijn geweest.

Van vlaktes naar bos

Kilometer na kilometer, hut na hut streep ik af. Na de vlakte ter hoogte van het dorp Kleinenberg bereik ik de Borlinghauserhut. Daar maakt de route een scherpe bocht naar het westen, steekt de Bundestrasse 68 over en begint aan een nieuw traject langs de rand van de vlakte.

Smalle en brede bospaden wisselen elkaar af tot ik het uitkijkpunt Nadel bereik. Na een korte rust begin ik daar aan een flinke afdaling die ik met aangepast tempo neem. Beneden begint het echte bos met voornamelijk loofbomen.

Onzichtbaar bosmuseum

Op het hele traject ben ik drie wandelaars tegengekomen. Je bent meer met jezelf in gesprek. De schrik is dan des te heftiger als je na achttien kilometer midden in de stilte van dichtbij klaroenstoten hoort en wordt toegesproken. Er praat iemand tegen je vanuit het niets. Een snelle verschrikte controle leert dat de stem op vier meter hoogte uit een speaker in een boom komt. Welke gein-goochem verzint dit nu weer?

Een boom verder lees ik dat ik op een Kinder entdeckertour zit. Maar dat is niet de enige reden. Op een informatiebord is te lezen dat er hier in de middeleeuwen een omwalde nederzetting met een burcht lag, de Stadtwüstung Blankenrode. Daar is niets meer van te zien, maar er is een 'hoormuseum' van gemaakt. Regelmatig vertelt een boom je wat daar vroeger gebeurde.

Kinder Entdeckertour, geinig, grrr

Ik let nu op elke boom. Mij verras je niet meer. Dat gaat drie speakers goed totdat ik bij een nog daadwerkelijk aanwezige diepe waterput opnieuw schrik als ik weer door een verborgen boom wordt aangesproken. Mijn welluidende 'Scheisse' midden in het bos is niet ingestudeerd en komt er gemeend uit. Dit museum houdt je wel bij de les. Even later hoor ik klokkengelui waar ooit de kerk zou hebben gestaan en zo sluip ik voortdurend naar boven kijkend en naar de uitleg luisterend de onzichtbare wallen uit. 

Aan de bosrand van de Stadtwüstung komt het huidige dorpje Blankenrode inzicht. Snel het hotel opzoeken waar ik er 's avonds achter kom dat het terras en de keuken gerund worden door een Nederlandse kok. Met de toepasselijke naam 'Der Vagebond' serveert hij Nederlandse en internationale gerechten met toepasselijke namen. Maar ik ben hier niet naar toe gewandeld voor Barneveldse kip, Zeeuwse vis of Brabantse pot. Ik sluit de dag af met een heerlijk Provençaalse kipgerecht gemarineerd in Nduja. Dat is een soort smeerbare worst uit Italië. Trots presenteert de kok zijn frieten als Nederlands. Ik vind ze heerlijk Vlaams zacht smaken, maar maak daar geen punt van. Een goede afsluiting van deze dag.

de dagberichten worden samengevoegd in een totaalverslag:

Hermannshöhen 2019-2023