Walk and See: Tiroler Höhenweg 2018: Pfelders

Zaterdag 23 juni, wandeldag 3

van Pfelders via de Lazinser Alm naar de Stettinerhütte,
in Zuid-Tirol, Italië
± 9 uur inclusief rusten,
± 11,5 km, ± 1400 m klimmen en ± 165 m dalen

Vermoeiende sneeuw- en keienvelden
met surprise

Dit hou je niet voor mogelijk. Hutten kunnen ook op slot zitten. Weer een les geleerd. Ik schrijf dit nog met warme handen.

Lieflijk Pfelderstal
Uitstekend begon deze dag. Na een goed ontbijt (ook nog inbegrepen bij de 40 euro. Ik kom hier terug!) ga ik eerst even bij het winkeltje 'inser Lodn' aan de andere kant van het kleine dorp twee marsen en een banaan kopen.
Om kwart voor negen op pad over een half verharde landweg die naar de Lazinser Alm voert. Dit is wandelen zoals je vaak op zonovergoten ansichtkaarten ziet, bomen, beken, koeien, terrassen bij boerderijen in groene bergweides en daarboven hoge bergen met sneeuwvelden. Aangenaam lopen over een rustig stijgende weg. Vier kilometer in een uur, niet gek met een rugzak. Tijd voor een cappuccino bij Gasthaus Lazinser Alm.

Gasthaus Lazinser Alm

Getrapte klim
Met het bereiken van de Lazinser Alm (1860m) ben ik vanaf het vertrek weliswaar tweehonderddertig meter gestegen, maar het echte klimmen gaat dan pas beginnen. Eerst een stijging van bijna duizend meter naar een schapendoorgang op een bergkam op 2803 meter hoogte. Daarna, beweert het etappeboekje, volgt weer een korte afdaling van honderdzestig meter naar een meertje, de Grafsee, en ten slotte de laatste klim naar de Stettinerhütte op 2875m hoogte.

Verder valt in de Duitse tekst op dat het laatste stuk naar de schapendoorgang ziemlich steil is en hier en daar mit Ketten beveiligd wordt. Het deel na de bergkam zal over Geröllfelder gaan. Gelukkig lees ik dit pas na aankomst bij de hut wat beter en weet nu dat ze niet hebben overdreven en is mijn beeld bij Geröllfelder weer helemaal uptodate.

Groene klim
Meteen na het Gasthaus Lazinser Alm gaat het een kleine vierhonderd meter omhoog. Voor deze eerste opstap neem ik de tijd en ga rustig over het slingerende pad omhoog tot het terrein vlakker wordt. Daar geeft de kaart de opdracht over te stappen van wandelpad nr. 8 naar nr 40. Tijd voor een rust en een niet-selfiefoto door twee sportieve Italiaanse dagwandelaars.

Er volgt een ontspannen licht stijgende anderhalve kilometer op de flank van het Lazinsertal tot de afslag naar pad nr. 41 wordt bereikt. Ik kijk op mijn kaart en naar de bergrug die ergens overgestoken moet worden. Dat wordt serieus klimmen. Eerst maar een rust en wat eten. De twee Italianen hebben gerust bij een stal en vertrekken nu al. Zigzaggend volgen ze het pad naar boven. Zo, dus daar moet ik ook omhoog. Ze worden kleiner en kleiner. Ze raken uit beeld op een vlakker tussenstuk. Nooit meer teruggezien.
Op de foto's zie je de hoogteverschillen niet zo goed. Op onderstaande foto een indruk van het pad omhoog en een terugblik halverwege de klim naar het startpunt bij de stal in de rode cirkel.

terugblik vanaf halverwege de klim naar de stal op de alm in de rode cirkel

Oké dan maar. Let's go. Het gaat aardig steil omhoog en de inspanning dwingt regelmatig tot een korte stilstand om de adem tot rust te laten komen. Op driekwart van de klim wordt het steeds rotsiger en moet ik de markeringen nog beter in de gaten houden. Bij een sneeuwveld vind ik niet direct de tekens. Pas na lang zoeken zie ik waar ik heen moet. Je moet je hier geconcentreerd bewegen en geen foute bewegingen maken. Met soms zelfs gebruik van mijn handen weet ik de rand van een tweede sneeuwveldje te bereiken en na even zoeken ontwaar ik de wit-rode strepen aan de andere kant. Zonder problemen bereik ik dat punt en kan eindelijk wat beter over een smal pad mijn weg vervolgen naar de doorgang over deze kam.

Terugblik op het pad naar en door het sneeuwveld

Terugblik op het pad met de gepasseerde sneeuwvelden. Van veraf lijken die sneeuwvelden steiler dan ik dacht.

bij dat kleine sneeuwveldje ben ik eindelijk echt boven om naar de andere vallei te gaan

Grijze klim
Heel anders werd de wereld waarin ik aan de andere kant terecht kwam. Het leek wel een maanlandschap, vol met keien en blokken. Geröllfelder, dit zijn ze. Wat ik ook meteen zie is de hut aan de overkant, heel klein en dus nog een eind weg en een stuk hoger. Daar ben ik voorlopig nog niet.

de Grafsee met het eerste zicht op de Stettinerhütte (in de rode cirkel)

Afdalen naar de Grafsee is niet echt inspannend. Tijd genoeg om rond te kijken en te genieten van deze aparte omgeving. Dit moet vroeger het begin zijn geweest van een gletsjer, die al die keien en stenen heeft achtergelaten. Regelmatig onderbroken door sneeuwveldjes gaat het over grote keien naar beneden. Een enkele keer breekt de bovenlaag van de sneeuw en zak ik tot mijn knie weg tot de stenen er onder.

Eenmaal voorbij de Grafsee moet ik weer goed zoeken naar de markeringen die ten dele onder de sneeuw liggen. Moeizaam sleep ik mij voort van keienstrook naar keienstrook. Eerst nog min of meer vlak maar al snel flink omhoog. De afgelegde afstand tussen de rust- en adempauzes worden steeds korter. Dit is echt vermoeiend. Als ze boven in de hut mijn vorderingen volgen hebben ze nog voldoende tijd voor een extra bier. Het gaat nog even duren. Hopelijk ben ik op tijd voor de avondmaaltijd.

de Stettinerhütte wordt langzamer iets groter (kleine bruine vierkant midden boven)

Stettinerhütte verlokkend dichterbij

Stettinerhütte
Op de laatste zestig hoogtemeters naar de hut toe vlakte het terrein iets af en kwam ik via rotsige eilandjes in de sneeuw langzaam met grote slingers omhoog. Ik passeerde nog een klein bevroren meertje dat blauw zag van de kou. He, hier vriest het dus nog. Niets van te voelen in mijn korte broek. De inspanning houdt je wel warm.

Eindelijk bereik ik de onderkant van de houten steunpalen van de hut. Na wat zoeken vind ik tussen de her en der verspreide balken en golfplaten mijn weg omhoog richting ingang. Ze zijn hier aan het verbouwen. Langs een kleine graafmachine bereik ik de laatste twee trappen naar het terras. Wel stil hier denk ik nog. Ze zitten zeker binnen vanwege de kou. Het terras is totaal leeg met uitzondering van een tafel met twee banken. Als ze binnen zitten dan maken ze wel weinig geluid.

Tegelijkertijd bekruipt me het gevoel dat er helemaal niemand binnen zit. Iets dat op een toegang lijkt is met een plaat afgesloten en de andere deur geeft niet mee. Ook als ik de schuif aan de buitenkant open komt er geen beweging in. Ik lach van verbazing. Krijg nou wat, hij is gesloten.

Na wat dom om mij heen kijken realiseer ik me dat een terugkeer naar het dal geen optie is. Het is al halfzes en ik ben uitgeput van de klim. De volgende keuze is snel gemaakt. Ik blijf hier gewoon op het terras overnachten. Mijn donsslaapzak heeft zich al eerder bewezen en het luchtmatras is aan de onderkant geïsoleerd.

Nu ben ik echt tevreden met mijn zware rugzak en vooral wat er in zit. Als eerste ga ik mijn lange onderbroek aantrekken en mijn broek weer aanritsen. Daarna volgen mijn beide truien en mijn regenjack. Wat ben ik blij dat ik er net voor vertrek ook nog handschoenen en een wintermuts in heb gepropt. Het was toen een afwegen geweest tussen meer gewicht en eventueel koude handen. De handen hadden gewonnen. En eten heb ik ook niet voor niets meegesjouwd. Nu nog water.

Terraskamperen op hoogte
Met weinig vertrouwen ga ik op zoek naar een buitenkraan. Die is er natuurlijk niet omdat het hier flink kan vriezen. Dan maar sneeuw smelten. Die is hier genoeg en ook nog schone sneeuw weet ik te vinden. Sneeuwsmelten om te koken, nog nooit gedaan. Zo heb je nog wat aan je opleiding van lang geleden en aan het kijken naar van die fantasie-survivalfilms.

Terwijl de sneeuw smelt met het eerste gebruik van mijn gastankje, blaas ik mijn luchtbed op, rol mijn slaapzak uit en dek alles af met mijn tentdoek. Dat gaat goed komen. Snel overal foto's van maken anders gelooft niemand dit. Een paar keer moet ik lachen. Het is bizar, stom en licht vermakelijk te gelijkertijd.

De pasta Bolognese is heet en smaakt prima. Daarna nog een koffie. De tafelgesprekken vlotten niet erg. Vroeg naar bed na deze afmattende dag en morgen ook vroeg weg.

Lekker warm is het in mijn slaapzak. Wat ben ik blij dat ik al die spullen meesjouwde, ongelooflijk.
Zo nu en dan valt er een klein sneeuwvlokje. Nog even en het is Kerstmis. Eerst maar even slapen onder de overhangende dakrand.
Wat een dag.