Tiroler Höhenweg 2018: Meran - Bockerhütte

Donderdag 21 juni, wandeldag 1

van Meran naar de Bockerhütte, beide in Zuid-Tirol, Italië
± 9 uur inclusief rusten en schuilen,
± 15,5 km, ± 1530 m klimmen en ± 140 m dalen

De helling ten noorden van Meran waarop ik bijna de hele dag bezig was

Terrassentocht

Ontbijtterras
De nacht was zwoel en onrustig. Tot vier uur lag ik op mijn slaapzak. Daarna gedeeltelijk eronder. Verschillende kerkklokken laten uitbundig luid horen dat het zes uur is. Kraaien beginnen te krijsen, tractoren mogen ineens rijden. Paarden lopen hun eerste trainingsrondes op de naastgelegen renbaan. Italië gaat aan het werk. Een mooie oproep om nog even deze aantekeningen te maken.

Kwart over zes. Laat ik maar opstaan, slapen lukt toch niet meer. Laat maar komen deze eerste wandeldag. Eerst een douche. Je weet nooit wanneer de volgende gelegenheid is. Het sanitair is hier trouwens zeer goed verzorgd. Complimenten aan Meran voor deze stadscamping. 

Totaal gereed verlaat ik om halfacht de camping. Maar daarmee houdt het voorlopig op. De dag kan nog niet starten voordat ik een gastankje heb. Pas om halftien zal ik bij de sportwinkel de eerste zijn. Om de tijd te vullen besluit ik tot een ontbijt op een te duur terras van een luxe hotel. Na drie kwartier ontbijten loop ik nog wat heen en weer door het centrum, vraag wat naar de bekende weg en verdrijf het laatste kwartier in een cappuccinozaak om ook naar de wc te mogen. Het  afwisselende zwerversbestaan van een trektochtwandelaar is begonnen. 

Dorf Tirol
Op een hoogte van ongeveer 340 meter boven de zeespiegel schiet ik mijzelf naast de Nikolaus Kirche om kwart voor tien met een inwendig schot van start. Daar kijkt natuurlijk niemand van op of om. Dat gebeurt even later wel regelmatig als ik met mijn hoge rugzak ouderen op weg naar Dorf Tirol passeer op de trappen van de Tappeinerweg en de Tirolersteig, de eerste stijgende weggetjes van vandaag. Ik heb mij voorgenomen extra rustig te lopen omdat er vandaag ruim 1500 meter geklommen mag worden. Toch bevind ik mij al na enkele minuten op dakhoogte van de Nikolaus Kirche. Met zesentwintig graden loop ik langzaam voort tussen wijnranken en een enkele verdwaalde palmboom. Dit is toch wel Tirol? Prachtig.

Dorf Tirol, de oudste nederzetting van het graafschap en inderdaad de naamgever van niet alleen het nabijgelegen Schloss Tirol maar zelfs de hele regio Tirol,  met sinds de Eerste Wereldoorlog een Oostenrijks en een Italiaans deel (Zuid-Tirol). Schloss Tirol was het 'Stammschloss' van Tirol en de hoofdvestigingsplaats van de graven van Tirol. 
Wat je onderweg al niet opsteekt van informatieborden. Voor mij was Dorf Tirol meer een soort Valkenburg voor gerespecteerde vijfenzestigjarigen waar je weinig rugzakken van formaat tegenkwam, goed voor slechts een korte terrasrust met de eerste cola.

Schloss Tirol

Flanken van de Mutspitz
Tot aan Schloss Tirol hield de drukte aan. Daarna verliet het pad het asfalt en vernauwde zich tot een echt onverhard wandelpad. He, he, eindelijk wandelen. Bij Schloss Tirol keek ik al tevreden neer op Meran. Draaide ik mij om dan zag ik nog veel berg met ver in de hoogte witte huisjes. Drie uur later zou ik er op neer kijken. 

De rest van de dag bracht ik grotendeels door op de flanken van deze berg, Mutspitz genaamd. Met kilometerslange slagen ging het gestadig omhoog. In deze toeristische omgeving heel lux met een Gasthaus of een Gasthof op vrijwel elk keerpunt. Kortom van eine Cola mit Apfelstrudel naar een Apfelschorle en tenslotte een laatste rust met ein Bier und Apfelkuchen mit Sahne.

Waarom de Mutspitz moed vraagt weet ik niet. Wel wordt iedereen halverwege gewaarschuwd met borden en tekst op de rots dat je voor een deel van het pad Schwindelfrei (zonder hoogtevrees) moet zijn. En ik, gespitst op enorme afgronden, liep door en door tot ik bij Gasthaus Hochmut (1400m) het terras opliep. Had ik iets gemist of liep ik nu al op de automatische piloot. Gelukkig zo dan andersom. 
Op het terras van Hochmut kon ik schuilen voor de gebruikelijke middags-onweersbui. Daarna door het bos verder omhoog naar het terras van Gasthaus Mutkopf (1684m). Van het ene moedige terras naar het andere. Pas vier uur, dus nog tijd genoeg voor een rust. Dacht ik.

Overmoed
Tot Gasthaus Mutkopf liep alles voorspoedig. Op het richtingsbordje naar de  Bockerhütte, mijn geplande einddoel voor vandaag, stond een tijd van anderhalf uur. Door al die moed overmoedig geworden ging ik er fors tegenaan met het idee snel boven te zijn. Dom, want de vertaling van overmoed in het Duits is veelzeggend: Selbstüberschätzung. Tegen overmoed hebben ze in Zuid-Tirol direct afremmende maatregelen. Nog geen vijfhonderd meter verwijderd van het Gasthaus werd een verlate middagregenbui ingezet.
Toch maar even minder stoer een regenjack aan en eerst onder wat bomen schuilen. Over gladdere stenen bereikte ik een stuk bedeesder het daghoogtepunt van 1840 meter. De resterende tweeënhalve kilometer naar de Bockerhütte daalde het weer 140 meter, die in vervelend onweer werden afgelegd. Schuilplaatsen zag ik niet, dus zonder diepgravende analyse kwam ik niet verder dan de conclusie gewoon maar door te lopen. In ieder geval komt dan de hut dichterbij. Tegen de tijd dat ik daar kwam scheen de zon alweer uitbundig.
Bockerhütte
Anderhalf uur werd twee uren. Na bijna negen uur klimmen en terraszitten zijn mijn benen en knieën moe en moet ik goed op mijn passen letten. Eindelijk meld ik mij om kwart voor zeven bij de voordeur van de Bockerhütte. Dat maakt verder geen enkele indruk, want de boer is net Butermilch aan het karnen. Dat veelt blijkbaar geen onderbreking. Als ik nederig mijn wandelschoenen uit doe en op mijn slippers de keuken binnen ga, is de hartelijke boerin zeer behulpzaam en leidt mij rond; beneden is er een gemeenschappelijk eetkamertje de Stube, verder hun eigen kamers en de keuken, op de eerste etage enkele kleine slaapkamers en tot slot voor de rest van de mensen, en zeker voor mij, die niet gereserveerd heeft en te laat komt, is er de zolder. Daar krijg ik een van de vijftien matrassen toebedeeld. De ruimte moet ik verder slechts met twee andere gasten delen. Het seizoen is zo te merken nog niet echt begonnen. 
De Bockerhütte is eigenlijke een zomerboerderij boven in de bergen waar het gezin bijverdient aan slapers, eters en drinkers. Misschien verdienen ze daaraan en aan de terrasinkomsten zelfs wel meer. Vanavond niet, vanavond is het terras nat en leeg.
Voor de normale avondmaaltijd ben ik te laat, maar eine kalte Platte mit Abschnitt kunnen ze voor mij zeker nog organiseren. Een half uur later zie ik daar toch van af. Mijn lichaam is nog in een te hoge staat van beweging om al naar eten te verlangen. Verder zullen de Apfelstrudel und die Apfelkuchen mit Sahne zich ook verzet hebben tegen verdere aanvulling. Dan maar een bier. Zit ook energie in.

Bockerhütte

Het gezelschap in de Stube is niet erg uitgelaten. Moeizaam trek ik wat antwoorden uit mijn tafel-tweetal uit Aken. Was je nog niet vermoeid dan wordt je dat alsnog. Afleiding met internet is er niet. Vanaf deze afgelegen plek vanavond geen verbinding voor Whatsapps naar Australië en Amersfoort. Om halfnegen trek ik mij terug naar een hoger niveau. Kan ik er morgenochtend bijtijds uit om niet verdrongen te worden bij de enige wasbak. En anders maar onderweg bij een meer mijzelf opfrissen.

Eerste indrukken
Een geslaagde eerste dag. Terrassen en Gasthäuser op bijna elke kilometer. Een pad dat weliswaar echt stijgt maar dat wordt uitgesmeerd over verschillende kilometers waardoor het goed te doen is. Apart is de afwezigheid van een speciale markering voor de Tiroler Höhenweg. Je moet de nummers volgen van de lokale wandelpaden en dan is de weg in afstemming met de kaart goed te vinden.

Diep beneden ligt Meran

Misschien had ik achteraf moeten stoppen bij Gasthaus Mutkopf. Maar daar namen ze voor de nacht geen gasten en viel daarmee af. Vervelend is dat je hier niet wild mag kamperen. Dat wist ik tevoren, maar had verwacht toch wel eenvoudig een verscholen plekje te kunnen vinden. Dat viel tegen op al die hellingen. Als er al een horizontale plaats is staat er wel een Gasthof. 
Ondanks de vermoeidheid heb ik er vertrouwen in dat ik morgen uitgerust er weer flink tegen aan kan. Moet toch kunnen dat Spronser Joch van morgen op 2581 meter. Eitje.
Ai, wat was de vertaling van 'overmoed' in het Duits ook alweer?

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Tiroler Höhenweg 2018: Hoog wandelen in Tirol

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review