Walk and See: GR 20 - Corsica; Cirque da la Solitude; Chalet Hotel d'Ascu Stagnu

Zondag 18 augustus, wandeldag 4

Chalet Hotel d'Ascu Stagnu - Refuge Tighjettu

(9,5 uur incl rusten en zonnen, 1059m klimmen, 798m dalen, ± 7,5 km)

Het is gelukt!

'godver de godver'. Hoe krijg ik mijn voet los? Het is niet mijn normale taalgebruik, maar nu flapt het er net zo makkelijk uit. ‘Met je linker voet nog een stuk doorzakken’ zegt Frank. Ja, dat wil ik wel, maar ik sta juist met mijn gewicht op mijn linker voet en heb nog geen goed houvast met mijn rechterhand. ‘Shit’.

Op de tast en met mijn ogen zoekend naar een betere grip lukt het me een ander richeltje voor mijn hand te vinden. Daarna kan ik mijn linker voet los wurmen en het gewicht op mijn rechter voet overhevelen. Op aanwijzingen van Frank zak ik langzaam naar beneden tot ik weer op een volgend smal plateautje sta. Even ontspannen voordat we aan de volgende truc beginnen. Toch niet verkeerd dat Frank voorgaat. Hij moet de oplossingen zelf uitdokteren.

Dit was niet het boven beschreven moment.
Toen hadden we even geen tijd voor een foto. Jammer.
Op deze foto zitten we alweer wat lager en gaat het beter.

'Dit stond niet in de advertentie’ zouden ze op mijn oude werk zeggen. ‘Maar jullie hebben het zelf gewild’ zou er meteen aan worden toegevoegd. Dat krijg je als je met drie dagen klauterervaring aan de ‘Cirque de la Solitude’ begint.

sommige steile stukken van de afdaling in de
Cirque de la Solitude zijn voorzien van een ketting

Sommige andere klauteraars met meer ervaring passeren ons links en rechts zonder gebruikmaking van de ketting. Een sportieve Duitse vrouw die omhoog gaat, roept al passerend ons bemoedigend toe dat afdalen altijd moeilijker is dan klimmen. Met drie danslessen klauterervaring stemmen wij direct in.
Maar de meesten doen net zo rustig aan en voorzichtig als wij. Ook al zijn ze net iets sneller, ze wachten keurig af tot wij weer een ‘etage’ lager zijn en de ketting ‘vrij’ is.

Als we na bijna drie uur de Bocca Minuta bereiken (2218m) en de ‘Cirque’ helemaal achter ons laten feliciteren we elkaar. Het is toch mooi zonder kleerscheuren gelukt deze grootste uitdaging van de GR 20 te passeren. We hebben er allebei toch met enige vrees naar uitgezien. Het zou een teleurstelling zijn geweest als het niet was gelukt. Maar voorlopig hebben we dit weer gedaan.

Een opgeluchte lach na het moeilijkste deel van de afdaling

Aanloop

Vanochtend waren we, na een goed ontbijt in de bar van het hotel d'Ascu Stagnu, bij een temperatuur van 14 graden om 07.10 vertrokken. Op weg naar de Bocca Tumasginesca, de toegang tot de Cirque de la Solitude, stijgen we van 1422 naar 2183 meter. Kort gaat het gestaag omhoog over een skipiste, daarna stijgt en slingert het door een dennenbos. Eenmaal boven de bomengrens opent zich een prachtige vallei waarin het geleidelijk over een keienpad verder gaat. Een mooie start.

Bergweide in de Stranciacone vallei

Terugblik op Lava d'Altore

Na een korte rust halverwege lopen we door naar het einde van de vallei waar het klimmen ernstiger wordt. Het gaat over grotere rotsblokken en langs het Lavu d'Altore, een klein bergmeertje. Hier en daar passeren we nog plakken sneeuw. Ook al schijnt inmiddels de zon, toch daalt de temperatuur langzaam naar 12 graden als we bijna boven zijn.

Cirque de la Solitude

Eenmaal boven is het tijd voor een rust met onze fleecevesten aan en hebben we tijd om over de rand te kijken. Is dit nu echt de Cirque da la Solitude? Al in Nederland hadden we verhalen over deze steile afdaling en klim gehoord. Dat zou wat zijn. Op internet werd het steevast het moeilijkste stuk van de hele wandeling genoemd. En nu staan we er. Bij het etappegedeelte dat ook een deel van de aantrekkingskracht van de GR20 vormt.

Ingang van de Cirque de la Solitude

Eigenlijk gaat het om het overbruggen van een afstand van hemelsbreed slechts 750 meter om een hoge puntvormige rots te omtrekken. Alleen ga je eerst langs een steile rotswand 200 meter naar beneden tot de bodem van een half cirkelvormig dal. Hier en daar zijn er kettingen aangebracht om de stukken met weinig houvast te vergemakkelijken. Vervolgens mag je tegen de andere wand weer 240 meter omhoog. Met hier en daar kettingen, afgewisseld met passages over richels en behoorlijk schuine plateaus.

Even vanaf de col taxerend naar beneden kijken.
(foto van een ander weblog)

In de gids geven ze toe dat de cirque het meest indrukwekkende deel van het pad is. Subtiel wordt er aan toegevoegd; ...sur lesquelles un randoneur non aguerri à la montagne peut être impressioné. (waar een wandelaar die niet 'gehard/gewend' is aan de bergen van onder de indruk kan raken). Waarna er direct bij wordt vermeld, dat er geen moeilijke technische passages zijn, alleen enkele klauterstukken. Ja, Ja.

Zoals eerder gezegd behoren wij niet tot de ervaren klauteraars. Wij keken het dal in en zagen inderdaad een steile afdaling. Als je de markering met je ogen volgde zag je iets van een spoor. Er kwamen enkele mensen omhoog en dat zag er toch nog niet zo lastig uit.

stokken maar inkorten en opruimen

Laten we onze stokken maar opbergen. Die zullen waarschijnlijk toch maar in de weg zitten. Voldoende uitgerust? Ok, laten we dan maar beginnen. Aan Frank de eer.

Hé, als je met je brede rugzak op zo'n richel staat met die diepte onder je, dan wordt je toch iets voorzichtiger. Het is niet direct beangstigend, maar op je gemak staan is anders. De eerste korte lusjes heen en weer gaan nog wel. Daarna komen er wat klauterpartijtjes die ik aan het begin van dit bericht verwoordde. Soms geworstel met een ketting. Het idee van de tijd verdwijnt. Je bent volledig geconcentreerd om gecontroleerd met je rug naar het dal en je gezicht naar de wand naar beneden te schuiven en te stappen.

(De twee bovenstaande foto's komen van een ander weblog)

Frank gaat voor in de Cirque de la Solitude

Na de 75 meter dalen wordt het iets minder steil en geven de richels en treden wat meer houvast. Ik vind het daar prettiger om met met mijn rug naar de rotswand te dalen. Je ziet veel beter waar je voeten kunt neerzetten. Misschien had ik dat eerder moeten doen. Maar dat gaan we niet meer uitzoeken. Langzaam maar zeker bereiken we de bodem van het dal.

Terugblik naar boven in de Cirque da la Solitude

Na een oversteek naar de andere kant zien we aan andere klimmers waar we weer omhoog mogen. Kijken wat dat weer wordt.

Zo dus hier mogen we weer omhoog.
Frank heeft deze foto gemaakt terwijl ik nog 'beneden' sta

Het is waar, het klimmen gaat makkelijker. Met de ervaring van de vorige dagen weet ik dat ik zoveel mogelijk de benen het werk moet laten doen en niet teveel aan de kettingen moet hangen. Ook hier worden we gepasseerd door meer ervaren klimmers met lichtere rugzakken. Zij gebruiken slechts zo nu en dan de kettingen en zijn binnen korte tijd uit het zicht. De amateurs zoals wij vormen voor hen de enige hindernissen.

Het blijft werken en zoeken naar het juiste spoor en de goede steun voor je voeten en je handen, maar het gaat vooruit. Als ik ver voorover buig, om mij op een volgende richel of plateau te trekken, schuift mijn rugzak naar voren en drukt tegen mijn achterhoofd. Als ik de horde genomen heb moet ik mij eerst zonder wilde bewegingen oprichten om die zak weer op zijn goede plek te krijgen. Pas als je opnieuw in balans bent kan het verder. Na een uur of twee rusten we een honderd meter onder de top van de Bocca Minuta. Tijd voor een lunch, tijd voor een diepe zucht. De rest van de klim is weer normaal pittig, maar goed te doen.

We zijn bijna uit de Cirque de la Solitude. Even pauzeren.

Later vraag ik aan andere wandelaars of er nooit ongelukken gebeuren. Dat schijnt helaas wel het geval te zijn. Het verhaal luidde dat er Britten, die de oversteek door een besneeuwde Cirque uitvoerden, om het leven zijn gekomen. Wij hebben het waarschijnlijk niet flitsend uitgevoerd, maar zijn blij en ook een beetje trots, dat we het achter de rug hebben en zonder kleerscheuren verder kunnen.

Bij de Bocca Minuta kijken we niet lang rond en beginnen vrij snel aan de ruim 500 meter afdaling naar ons geplande eindpunt, de refuge de Tighettu (1683m). De temperatuur is inmiddels gestegen naar een geriefelijke 23 graden. Om de knie van Frank niet te forceren dalen we ingehouden af. Rond 16.30 bezetten we twee plekken vlakbij de refuge.

Palletkeuken
'Dit is wat ik er mij van voorgesteld had' zegt Frank tevreden. 'Een biertje, lekker zitten, kokkerellen, schitterend uitzicht en een voldaan gevoel en dus niet dat geknoei zoals bij de overnachting van eergisteren en op de eerste dag.'

Hij heeft er zin in sinds hij na het opzetten van zijn tent op een mooi horizontaal plekje ook nog met behulp van twee pallets een zitkeuken met werkblad heeft geknutseld. Onze Ed Bever. Maar eerlijk is eerlijk, het bereiden van de poedermaaltijd gaat een stuk makkelijker. En een keertje niet staand eten verhoogt de stemming. Dinerend met een pasta bolognaise uit de zak, kijken we terug op vandaag, de koninginne-etappe, en maak ik mijn aantekeningen voor dit weblogbericht.

Als de maaltijd is genoten koelt het snel af. Ik heb geen zin meer in een koude douche. Na deze succesvolle dag mag dat. Steeds meer truien gaan aan en voor het eerst doe ik ook mijn buff op. We gaan naar bed.

In mijn slaapzak maak ik nog een sudoku en wat laatste aantekeningen. Door het open keukenraam hoor ik de gardien meezingen met oude Corsicaanse muziek en vanuit mijn tent geniet ik van het uitzicht. Hoe zal het morgen zijn? Zal het geklauter dan afgelopen zijn? Het begrip wandeling heeft door de GR 20 inmiddels toch een andere dimensie gekregen. We zullen het morgen wel merken.