Walk and See: GR 20 - Corsica; Ortu di u Piobbu

Vrijdag 16 augustus, wandeldag 2

Refuge d'Ortu di u Piobbu – Refuge Carrozzu

(10 uur incl rusten en schuilen, 780m klimmen, 917m dalen, ± 7 km)

Klauteren met je handen gaat regelmatig handiger dan met de stokken

Angst?

Deze aantekeningen maak ik om 01.30 van een nieuwe dag. Een dag waar ik nog lang niet aan wil beginnen. Een uur geleden werd ik wakker door het angstige geroep uit een tent tien meter verder. Wat de man, die daar slaapt, beleeft, weet ik niet, maar hij moet gisteren toch erge dingen hebben meegemaakt. Of droomt hij over de komende dag? Dat hoop ik niet. Voorlopig ligt hij allang weer te snurken en kom ik niet meer in slaap. Eikel. De linzen van de afgelopen avond werken ook niet mee, ze staan recht op in mijn maag. Laat ik nog maar een sudoku maken.

Terugblik op refuge d'Ortu di u Piobbu.

Bijna alle tenten van gisterenavond zijn al weg.

Om vijf uur is er blijkbaar een silent wake-up call geweest, want buiten wordt er weer druk gelopen en flitsen de hoofdlampen als schijnwerpers in het rond. Om 05.45 geef ik mij over en voeg mij bij deze actievelingen. Niet lang daarna gaan de eersten al op pad. Sommigen met de schijnwerper op hun hoofd. Niet onze benadering van wandelen.

Als ik mij sta te scheren bij een aparte sanitair-hut met twee buitenwasbakken komt ook le professeur langs om zijn waterzak te vullen. Hij steekt bemoedigend zijn duim omhoog. Hij vindt zeker dat wij het ook goed doen. Sympathieke man.
Frank is inmiddels afgedaald uit het dortoire, waar hij met tussenpozen niet wakker is geweest. We verlagen het gewicht van onze rugzakken door het tweede muesli-ontbijt op te eten en drinken gezamenlijk thee. Om 07.10 vinden wij het ook laat genoeg om te starten. Er staan nog slechts enkele tentjes. Het wordt stiller rond de refuge.

relatief vlak

Relatief vlak
Dit zou weer een duchtige dag worden. 8,5 uur hadden we al ingeschat. Het werden er ruim tien, van 07.10 tot 17.30.
Op de kaart lijkt het of het pad de eerste kilometer de hoogtelijnen volgt. Als ik om mij heen kijk zie ik niets vlaks en kan het eigenlijk niet anders dan dat we weer over een flinke heuvel moeten. Als kaartlezer durf ik de termen 'op hoogte blijven' en 'relatief vlak' al niet meer te gebruiken, dus blijft het bij een onzeker 'volgens mij gaan we toch eerst verder omhoog'. Laat dat nou kloppen. Even later kijken we alweer neer op de refuge (1520m) en een half uur later staan we boven op le point côté (1627m). Hij is blijkbaar niet steil genoeg voor een eigen naam.

De Berlijn karavaan in rust boven op de Bocca di Pisciaghja

Na deze col zonder naam daalt het naar 1460 meter om vervolgens weer te stijgen naar de eerste echte col; La Bocca di Pisciaghja (1950m). Onderweg daar naartoe worden we natuurlijk weer regelmatig ingehaald. Als we boven op de col aankomen zit daar ook al pontificaal de 'Berlijn karavaan' en een tweetal dat we nog lang tegen zullen komen; een Duitse American football player, die volgende week pas Thomas gaat heten, en een soort Amerikaan die zegt dat hij Brits is.

Terugblik van de Bocca di Pisciaghja. Zo kwamen we omhoog.

Het nieuwe uitzicht

De rest van de dag gaat het col op col af; achtereenvolgens dus La Bocca di Pisciaghja (1950m), La Bocca d'Avartoli (1898m), La Bocca di L'Innominata (1912m) om tenslotte lang af te dalen naar de refuge de Carrozzu (1270m). Maar wat valt hier bij op? Allereerst problemen met het uitspreken van de Corsicaanse namen van deze bocca's. Op de tweede plaats valt op dat al de cols zo rond de 1900 meter liggen. Natuurlijk je moet eerst zwoegen om de eerste col te bereiken, maar daarna zou het best mee kunnen vallen op de passages tussen die cols.

Rotsformatie tussen de Bocca di Pisciaghja en de Capu Ladrunellu

We hadden echter wat nauwkeuriger de Franse tekst moeten analyseren. Dat valt sowieso al niet mee en boven op een berg, waar je gewoon door wilt lopen, neem je onvoldoende tijd. Maar nu thuis met de computer erbij lukt het vertalen een stuk beter, want tussen de eerste col en de laatste gebeurt volgens de gids het volgende ... dans un immense perrier, puis en courbe de niveau légèrement montante, traverse des éboulis et une succesion de petits collets….

Ja kijk, nu klopt het. We zouden dus over steenslag gaan, nou zeg maar gerust grote rotsblokken, verder eerst nog - légèrement montante- licht omhoog, en daarna klim je op gelijke hoogte over weer rotsblokken en een aaneenschakeling van kleine colletjes - de petits collets. In het Frans klinkt het best aanstekelijk, maar die petieterige collets betekenden tien meter met handen en voeten omhoog klauteren en weer geconcentreerd naar beneden en weer omhoog en weer naar beneden, enzovoorts. Niet alles in detail bestuderen heeft het voordeel van de verrassing. Het was echt uitdagend, inspannend en toch leuk, dat geklauter met je handen. Nieuw en pittig voor een stel laaglanders. Alleen opschieten in kilometers is er natuurlijk niet bij. Hieronder wat impressies;

Omhoog

omlaag

tussendoor

Omhoog

Omlaag

Schuilen

Deze eerste twee dagen op de GR20 zijn zwaarder dan mijn ervaringen op de GR10 in de Pyreneeën. Ook de laatste afdaling van vandaag, van de Bocca di L'Innominata naar de refuge Carrozzu, past in het verschil. Hij is lang en steil; ongeveer 640 meter. Het is niet alleen een tijdvreter door zijn steilheid in het begin, maar ook door de vele stukken met rulle steentjes.

Het weer is ook anders dan in de oostelijke Pyreneeën waar ik vorig jaar liep. Daar ging het elke dag zwetend vooruit met temperaturen boven de 30 graden. Het bewaken van de watervoorraad had toen een hoge prioriteit. Ook voor dit jaar hadden we ons ingesteld op een heet en droog Corsica. Maar vandaag hebben we een heerlijke wandeltemperatuur gehad van rond de 23 graden.

Voorafgaande aan de afdaling was de lucht net als gisteren langzaam betrokken. Als we het steilste deel hebben gehad, gaat het dit keer ook regenen. Eerst nog inleidend en niet om meteen een regenjack aan te trekken. Daarna afstraffend en langdurig.

Tot ons geluk bevinden we ons net op een punt waar je kunt schuilen onder een overhangende rots. Een groep jonge Fransen is ons al voor gegaan. Na een half uur zijn zij het zat en bij een lichte opklaring wagen zij zich weer op pad. Wij bekijken meteen hoe zij zich staande houden op de gladdere rotsen. Het valt zo te zien gelukkig mee. Ze zijn nog niet uit het zicht of de regen zet weer krachtig door. Die zullen als verzopen katten aankomen. Nog leuk even wachten.

Om ons heen ontstaan in no time allerlei beken en watervallen. Nooit gerealiseerd dat het zo snel gaat. Interessant om een keer mee te maken. Na 45 minuten schuilen houden wij het ook voor gezien. Hoewel de regen kort daarna stopt worden we nog wel een beetje vochtig.

Natte Bende

De gladheid van de rotsen viel wonderwel mee. Nog een stuk doorploeteren over keien en slingeren tussen natte bomen en bosjes, en dan staan we eindelijk op ... ja, op wat? Een hoop plassen, overal tussen de bomen natte tentjes met tussenruimtes van slechts enkele meters, waterleidingen links en rechts, huurtentjes tussen en in plassen dichter bij het hoofdgebouw, er tussenin nog wc's op een verhoogd platform en ten slotte nog een klein sanitairgebouwtje met een wasbak binnen en buiten en twee douches.

De refuge zelf staat stampvol met schuilende mensen op natte sokken en slippers in een vochtige ruimte. Alle schoenen staan in het voorportaal. Schuifelend tussen de schoenen bereiken we een soort loket. We mogen blijven voor een bivouac met eigen tent a raison van 7 euro p.p.

We zetten onze tenten er maar ergens tussen en in de laatste zonnestralen proberen we nog wat te drogen. Voor het eventueel mee-eten in de refuge zijn we te laat. Daarvoor moet je je al voor 17.00 hebben opgegeven. Het wordt een maaltijd uit een adventurezak, dat scheelt ook weer gewicht. Voor mij een gehaktschotel en voor Frank een pasta bolognaise. Tijdens het eten moet ik mijn vork steeds opnieuw vastpakken omdat ik kramp in mijn linker onderarm krijg. Overgehouden van de klauterpartijen van vandaag en het verkeerd beetpakken van de kabel gisteren.

In de sociale rondgang over de camping ontmoet ik weer Le professeur. Hij steekt wel drie keer zijn duim op. Hij heeft er schik in en is zeker tevreden over ons. De Duitser (Klaus) die ons gisteren slechts moeizaam passeerde had vandaag een revival. Hij was al voor de regen binnen. De Berlijn karavaan is ook al breed geïnstalleerd op een paar pallets. Slim.

Een Zweeds stel vertelt me op het terras over hun eerdere ervaringen op de GR 20. Van het verhaal over de etappe van overmorgen door de cirque de la solitude wordt ik niet echt gerust. Ik krijg een beeld van loodrechte wanden. Even nog maar apart zetten. We zien het wel als we er zijn.

Als ik verder om mij heen kijk ontwaar ik ook nog een solitaire Fransman in een grot. Hij heeft zich onder rotsblokken helemaal ingericht en overziet de wereld met zijn hoofdlamp in positie. Zijn slaapzak ligt op een pallet in een soort bivakzak. Het is weer iets anders dan een tent. Het ligt wel droog en dat moeten wij nog maar zien.