Kungsleden 2015; van ergens voorbij Pårte naar Aktse

Zaterdag 15 augustus, wandeldag 2

Gepland: van Pårte naar Aktse: ± 10,5 uur incl rusten, ± 650m klimmen,± 570m dalen, ± 24,5 km, waarvan 3 met de boot.

Daadwerkelijk: van voorbij Pårte bij de berg Huomnasj naar Aktse: ± 10 uur, incl rusten en 2 uur wachten op de boot, ± 350m klimmen,± 570m dalen, ± 19 km, waarvan 3 met de boot.

Bootje komt zo

Licht boven de poolcirkel
Op mijn horloge is het pas zes uur, maar onder mijn licht groen tentdoek lijkt het al volop dag. Dat is mooi. Vorige maand in Italië hadden we ook mooi weer gehad met temperaturen van 33 graden. Bij terugkeer in Nederland ging dat door met veel zon en 28 graden. Je denkt prima, laat maar komen die vroege zon op zo'n lange dag boven de poolcirkel. Als ik de tent open doe is het bewolkt en de temperatuur zijn ze ook vergeten; 6 graden. Gauw de tent weer dicht.

De inspanningen van gisteren worden nu beloond met een start in het open terrein. Spoedig na ons vertrek krijgen we zicht op het Tjaktjajaure meer in de diepte. Een enorme watermassa van wel 30 bij 3 km. 

Schitterend zijn de eilandjes in de diepte. Miniboompjes lijken het vanuit de verte, de groene plukken op die eilandjes. De weidsheid is indrukwekkend en niet goed te beschrijven of te fotograferen.

Bij een nieuwe hangbrug rusten we en maken foto's. We filosoferen wat over de hoogte van de brug. Die zal wel niet zonder reden zo hoog zijn. Maar dan moet het hier bij dooi geweldig te keer gaan. We zijn het later vergeten te vragen aan de beheerder van de Aktse hut. 

Links en rechts passeren we op korte afstand restanten sneeuw en in dezelfde omgeving tegelijkertijd bloemen die volop bloeien en in de korte zomer met zoveel daglicht alles uit kast halen voor hun voortbestaan. 

Bij een schuilhut is er voor Frank weer een poepdozenmoment. Zo'n schuilhut is onbemand en als je er wilt slapen of door het weer wordt gedwongen te overnachten zijn er britsen en is er gereedschap om hout te hakken of te zagen om de kachel te stoken. In een tweede hutje troffen we tot onze verbazing geen extra britsen aan, maar een afvalsysteem waar je keurig midden in deze wildernis werd uitgenodigd je afval te deponeren. Milieubescherming heeft hier een hoge prioriteit. Zo te zien aan de sporen vonden de muizen het ook een goed initiatief. 

Op het laatste open terrein voordat we weer gingen afdalen naar het bos richting het Laitaure meer, troffen we vele wildkampeerders. Nu pas, om tien uur, waren sommige aan het opbreken. Andere tenten waren nog gesloten en daar lagen de mensen blijkbaar nog te slapen. Ze staan hier gewoon later op. Wachten er wellicht op dat de zon wat meer kracht krijgt. Of misschien zijn ze gisterenavond langer doorgelopen.

We hoorden later dat de Zweden sowieso een meer ontspannen manier zouden hebben van wandelen en trekken. Als het ergens mooi is zouden ze stoppen en morgen wel weer verder gaan. We hebben het vergeten te controleren. In ieder geval is het een stuk relaxter dan Corsica, waar velen al om vijf uur in het donker opstaan om juist weer de hitte van de dag voor te zijn. Dan heeft zo'n lange pooldag toch wel zijn voordelen. 

Acht kilometer door het bos is normaal een heel eind zonder veel afwisseling. Dit prachtige bos bood regelmatig variatie met beekovergangen of het zicht op mooie open plekken.

Ondanks die schoonheid vormde het bereiken van de oever van het Laitaure meer een welkome stop. Hier zou dus het systeem van de drie roeiboten beginnen, waarover ik in de gids en op websites had gelezen. Er moet er altijd minstens 1 liggen. Als je pech hebt en er ligt er nog maar 1 aan deze kant, dan kun je die wel nemen om naar de overkant te roeien, maar daarna moet je weer terug roeien met een tweede boot op sleeptouw, deze achterlaten op deze oever en voor derde keer oversteken om eindelijk uit te stappen op de gewenste overkant. 

Die pech hadden wij dus; er lag er nog maar 1 en er zaten al twee wandelaars te wachten op de roeiboot die er in de verte zigzaggend aan kwam. Nu is roeien best leuk, maar het meer was 3 km breed en 9 km roeien was boven ons energiebudget. Dan maar met de motorboot, dan is het in 15 minuten gepiept. 

Wat ik vooraf in de gids over het hoofd heb gezien was dat die alleen 's morgens rond negen uur vaart en een keer aan het eind van de dag. We lazen het nu op een informatiebord; ca 9.15 en ca 17.15.

Het was pas drie uur 's middags, maar drie keer roeien zou nog langer duren. Wachten dan maar en zoals gevraagd de witte vlag hijsen zodat ze aan de overkant kunnen zien dat er mensen over willen. Wat ook nog niet goed doordrong was de prijs van SEK 200, iets meer dan 20 euro pp. 

Om het wachten te veraangenamen bouwden we de brander op en zetten koffie. Anneleen en Evert voegden zich een half uur later getooid met muggennet bij ons, maar dorsten ons brouwsel niet aan. Ook zij zagen geen heil in 9 km roeien. De verkenning in de omgeving liet zien dat er regelmatig wordt gekampeerd om te wachten op de aankomst van een volgende roei- of motorboot. Het overnachten kan ook in een schuilhut.
Tegen de tijd dat we dat allemaal bekeken hadden kwam er een Zweeds koppel met twee honden aan. Ze dachten niet lang na en kozen voor low budget. Ze vulden de boot met rugzakken, trokken de honden aan boord, hij nam plaats achter de riemen en zij duwde af en sprong er behendig nog net op tijd in. Het is een gok. Maar ze hadden goed gegokt, want om half vijf legde er toch weer een roeiboot aan. Ai, dat hadden wij dus ook kunnen doen in plaats van wachten. Nu was het te laat. 

In no time werden we een half uur later met ons vieren naar de overkant gebracht. Halverwege passeerden we het Zweedse koppel, dat aardig uit koers was geraakt. De witte borden waar je volgens de aanwijzingen naar toe moest roeien waren ook moeilijk te zien. Het roeitempo was ondanks zijn fitte uitstraling beduidend gedaald, maar voor 40 Euro besparing moet je wat overhebben. Graag hadden we zelf geroeid.

Aan de andere oever kregen we van de veerman/annex hutbeheerder de aanwijzing de houten planken te volgen en later bij de hut te betalen. Hij moest met zijn motorvlet nog een ander vrachtje ophalen. 

Het houten plankentraject kende dit keer geen einde. Na achthonderd meter planken door het bos stonden we bij een prachtige bloemenweide, met zicht op wereldstad Aktse; vier privé hutten en vier hutten van de Zweedse Toeristenvereniging.

In front van de hutten zijn op een lichte helling tussen het doorgeschoten gras en hoge bloemen diverse semi vlakke plekken te vinden, waarvan we er na een proef-lig twee uitkozen. 

Inkopen was het volgende programmaonderdeel; 1 cola, 2 bier, een blik vruchten op sap, kortom genoeg voor een prima maaltijd, die wij dit keer gaan genieten in de keuken voor de kampeerders en de mensen met honden. Want dat mag nadat wij pp 150 SEK hebben betaald. Het liefst zag de dame van de Toeristenvereniging, dat we met creditcard gingen betalen. Trots vertelde ze dat deze service het sinds kort goed deed met de speciale internetverbinding hier in deze afgelegen hut.

douche

De aardige mevrouw gaf ons als afronding een keurige uitleg hoe je hier naar de poepdozen met gescheiden opvang mag, waar je water haalt voor gebruik in de keuken, waar je vervuild water, slask in het Zweeds, daarna weer weggooit en hoe je achter het gordijn jezelf kunt douchen met van de beek afgetapt water.

Dat laatste bewaren we tot vanavond, eerst maar eens eten. In de keurige en goed uitgeruste, gemeenschappelijke keuken warmden wij water op voor twee volgende Adventure food zakken. We pakken dit keer uit met een saté babi en een macaronimaaltijd. Omdat we gezien hebben dat ze in de winkeltjes overal gevriesdroogde maaltijden verkopen gaan we eerst onze maaltijden opeten, zodat het gewicht van de rugzak afneemt. 1 maaltijd houden we dan als reserve en daarna kopen we gewoon in de winkeltjes.

Luxe zitten we hier aan een gewone tafel, op een bank en stoel. Eten van borden was ook mogelijk geweest, maar dat doen we niet, anders wordt de overgang zo groot. Van de moeder van het Duitse gezinnetje naast ons krijgen we het advies om een nabijgelegen panorama te gaan bezichtigen. Schitterend moet het zijn. Ze zijn er net van terug en ze is zeer enthousiast. We nemen de voorstellen dankbaar in ontvangst, terwijl we weten dat we morgen gewoon onze weg zullen vervolgen. Ze had wel een punt zien we de volgende dag als we boven de boomgrens terugblikken. Als je googelt op 'laitaure lake sarek national park sweden' en bij de afbeeldingen kijkt, snap je waarom. Hieronder een foto die ik van internet 'geleend' heb met een beeld van de rivierdelta in het Rapadal, uitmondend in het Laitaure meer.

Frank waagt zich later op de avond aan een bezoek achter het gordijn van de koude buitendouche. Uit zijn verhaal maak ik op dat het zeer snel heeft plaatsgevonden met lokaal effect. 

Ik beperk mij tot een verlate scheerbeurt en een gezichtsreinigende wasbeurt bij de buitenwaskom naast de toilethokken.

Veel inspanningen worden ook hier gepleegd voor het behoud van het milieu. Het is de moeite waard besef je als je weer naar je tent terug loopt en geniet van het avonduitzicht over het meer waarover wij vanmiddag zelf nog voeren. Ook Frank heeft zich laten ontvallen dat het hier wel mooi is.

Tien voor negen, behalve een enkele laatste lach uit de verspreide tentjes, is het immens stil en dompel je onder in een stressloze rust. Nog wat laatste aantekeningen voor dit verslag en een sudoku en wat staren naar het meer. Een prima dag.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review