Kungsleden 2015; van Teusajaure naar 2 km voor de Singi hut

Woensdag 19 augustus, wandeldag 6

Gepland: van Teusajaure naar Singi: ± 9 uur, ± 400m klimmen, ± 190m dalen, ± 22 km, 
Daadwerkelijk: tot 2 km voor Singi

Stones without an end

'Stones without an end', ik had de titel ook gisteren of eergisteren kunnen gebruiken. Vandaag kwam dit antwoord van een Canadese vrouw op mijn opmerking 'walking is hard here with all those stones'. Ze kwam in haar eentje uit de tegenovergestelde richting, het Canadese vlaggetje als herkenningsteken op haar rugzak. Geheel in overeenstemming met de natuur versteende de conversatie ook direct, er werd niet ingehouden en ieder vervolgde zijn weg. We zien hier trouwens regelmatig vrouwen alleen op pad, opvallend meer dan op Corsica of in de Pyreneeën.

Vanochtend vroeg stonden we al om halfacht op om ons een beetje uit het zicht in het meer te wassen. Je weet nooit of er weer een of andere freak vindt dat je je niet met een beetje zeep in een meer mag wassen en scheren. Puur milieutechnisch hebben ze natuurlijk gelijk, maar soms slaan we door. 

het meer en strandje bij de Teusajaure hut

Drama's
Om te ontbijten zijn we weer gaan zitten in de 'de trekkers-met-honden-hut'. Bij gebrek aan honden vullen wij graag deze leemte. Lekker makkelijk deze hut met tafels, stoelen, gasfornuis, pannen, borden en bestek. Tijdens het eten hadden we zicht op grotere en kleinere drama's. Er werd eerst een meisje met een helikopter opgehaald. Ze kan nauwelijks meer lopen. Zo te zien een behoorlijk verzwikte enkel. Met ondersteuning van haar vriend bereikt ze de heli. Gisterenavond had ik haar vriend al zwaar teleurgesteld de tent zien inpakken, met gebaren als 'het zal niet waar zijn' of 'dit hebben wij weer'. Ze hebben de nacht in de drukke hut door gebracht. 

een soortgelijke helikopter landde op het kieselstrand bij Teusajaure

Het doet je beseffen dat een trektocht een lichamelijke vakantie is, die zeker geen flinke blessures aan je voeten en benen verdraagt. En dat een afvoer vanuit dit soort afgelegen plekken met een betrekkelijk gewone blessure weer net anders opgelost wordt dan in de bewoonde wereld. Voor SEK 3600 (meer dan 360 euro) worden ze naar een dichtstbijzijnde plek met bushalte gevlogen vanwaar ze verder met de bus hun reis kunnen voortzetten. Aldus een Duitse jongeman, die hier een aantal maanden zijn zinnen komt verzetten als hulp van de beheerder. Voor dat geld mochten haar vriend en hun twee rugzakken gelukkig ook mee. Einde trekvakantie. Triest. Hopelijk zijn ze goed verzekerd.

Over blessures gesproken, vandaag had Frank geluk dat hij een rugzak als vangkussen had, toen hij op een natte gladde plank lelijk onderuit ging. Naast een natte broek was het grootste probleem weer overeind te komen. 

Als een schildpad lig je dan te krioelen. Toen hij al een beetje zijn schild had omgedraaid, haalde ik hem bijna weer onderuit, want toen ik naderde bleek die plank nog steeds glad. Gek hè. Gelukkig stoot een schildpad zich niet twee keer aan dezelfde plank.

Na het ontbijt, tegen negenen, zien we wandelaars drie keer over het meer roeien om aan de '1 boot aan elke kant-eis' te voldoen. Anderen laten zich gemotoriseerd overvaren door de beheerder. Een echtpaar wil ook gaan roeien en wacht op een boot. Hoopvol kijken ze naar roeibewegingen op het meer. Daar zien ze hoe een familie met de gewenste boot een soort kermisroute aflegt. Ze laten de kleine kinderen roeien en hebben blijkbaar geen haast. Na drie kwartier zijn ze nog niet aan de overkant. Het echtpaar geeft het op en laat zich alsnog overvaren.

Time flies, when ...
Wij hoeven niet meer over het meer en doen rustig aan. Het is wel een langere etappe vandaag, maar wat maakt het uit hoe laat we aankomen, het blijft toch licht. Verder is het weer prachtig met een stralende zon. Slechts met een enkel shirt aan gaan we om tien uur beginnen aan de korte klim naar de volgende open vlakte.

terugblik op het Teusajaure meer

Dik zweten we alweer terwijl we pas anderhalf uur onderweg zijn. Het moet nog voor twaalf uur al tegen de 25 graden zijn geweest. Als we de stenige vallei gepasseerd zijn stuiten we op een brede, wilde beek, de Kaitumjakka, die we al fotograferend volgen richting het Kaitumjaure meer.

terugblik langs de Kaitumjakka

Kaitumjakka

Kaitumjakka

kaitumjakka

Tegen de tijd dat we de brug bereiken is het een aaneenschakeling van stroomversnellingen en enkele watervallen. Prachtig, die kracht die er vanaf spat. Ter hoogte van de brug over de sleurende beek, passeren ons ook weer de lichtvoetige Anneleen en Evert. Die bereiken de paar Kaitum-hutten eerder dan wij, maar rond tweeën kunnen wij ook de welkomstlimonade in ontvangst nemen van de vrouwelijke beheerder. 

zicht vanaf de Kaitumhutten op het Kaitumjaure meer

We raakten met haar in gesprek. Twee maanden zit ze hier als vrijwilliger, voordat ze weer terug gaat naar de omgeving van Stockholm waar ze woont. Ze zit niet altijd in dezelfde hut. In een voorgaand jaar heeft ze nog noordelijker gezeten op het drielandenpunt Noorwegen, Zweden, Finland. Beleefd als wij zijn, bedankten we uitvoerig voor de limonade en maken vervolgens duidelijk dat we niet bij haar blijven kamperen. Het drong niet goed tot haar door. Dan eerst maar wat in haar winkeltje kopen. Bewapend met een pak roggebrood, een tube rendierpasta en twee blikken koud bier verlaten we haar. 

Je hebt de drie B's: bed-bad-brood en je hebt de twee B's. Wij gaan voor de twee B's en nemen in de schaduw van een van de hutten een lange rust met brood en bier. Die calorieën pikken we toch weer aangenaam mee. We nemen nog een afstandsfoto van Anneleen en Evert en vragen of ze een foto van ons maken. Lopen hier is leuk, rusten in de schaduw bij ruim 26 graden moet ook gevierd worden.

Annaleen en Evert

Tjäktjajåkka-vallei
Drie uur, hoog tijd om door te gaan. We beginnen nu aan een bijna driedaags traject stroomopwaarts langs de rivier Tjäktjajåkka. Hier vlakbij de rotsige doorgang naar het Kaitumjaure meer is het een wild riviertje. Na de passage van de hangbrug komen we in een veel vlakkere omgeving waar de rivier meer ruimte krijgt breed uit te waaieren. Kilometers kunnen we de smalle vallei in kijken voordat we er in afdalen. 

de Tjäktjajåkka vlakbij Kaitumjaure

Tjäktjajåkka-vallei

Frank in de Tjäktjajåkka-vallei

Het lopen op de aarden paden zonder veel stenen gaat snel. Slechts de uitgesleten geulen van een vijftal beekjes waar het pad dwars door heen ging haalden het tempo iets naar beneden. Vreemd om te zien was een alleen lopende vader, die zijn gezin achterliet en terug of doorliep richting Kaitumjaure. De twee achterblijvers, moeder en zoon, begonnen ogenschijnlijk onberoerd met het opzetten van de tent. Die vader heeft ongetwijfeld iets verloren of vergeten. Ik herken dat direct. Met enige zelfgenoegzaamheid kan ik nu zeggen, dat ik voor het eerst in jaren deze trektocht niet heb hoeven teruglopen om een verloren pet te zoeken.

Ook al waren we pas om tien uur vanochtend gestart en hadden we een ruime lunchtijd uitgetrokken, tegen zeven uur vond ik het niet erg dat Frank het overnachten bij Singi niet zo noodzakelijk vond. Twee keer 150 SEK voor kamperen bij een hut zonder winkel en andere voorzieningen voegt niet veel toe aan alle mogelijkheden die we onderweg zien. Dan maar een openbaar natuurtoilet. Daarom zoeken we een plek op ongeveer anderhalve kilometer voor de Singihut. Na wat heen en weer gescharrel eindigen we op een wat hoger heuveltje met zicht op de Tjäktjajåkka, die daar als de vingers van een hand breed beslag legt op de vallei. Aan de andere kant hebben we zicht op de vallei met de route naar het fjällstation Kebnekaise, genoemd naar de hoogste berg van Zweden, die hier hemelsbreed tien kilometer vandaan ligt en een must is voor vele Zweden. Een soort Vaalserberg, maar dan zes keer hoger, met meer sneeuw en geen restaurants.

bivak langs de Tjäktjajåkka ongeveer 2 km voor Singi

De een zoekt wat en de ander vindt wat. Ik had me een uur geleden nog herkend in die vader zonder bepakking op zoek naar zijn gemis. Nu was het zelfs mijn beurt om iets te vinden. Op zo'n heuveltje begroeid met lage bessenstruiken en dwergberken verwacht je niets te vinden. Toch zijn wij blijkbaar niet zo origineel in onze plaatskeuze. Bij het rotsblok dat onze brander uit de wind moet houden, heeft een ander dat ook al gedacht. 

Alleen heeft die ander te lang nagedacht en is zonder omkijken weggegaan, waardoor wij nu over een prima drievoet voor onze brander beschikken en als toegift het bezit krijgen van een doosje watervaste lucifers. Je blijft een kind. Wat je weer blij kunt worden van zulke cadeautjes. Hadden ze niet hoeven doen. De Adventure Food Goulash smaakte ineens een stuk vrolijker. Helaas in de tent, om de muggen niet van ons te laten eten.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review