Kungsleden 2015; van Aktse naar ergens tussen Sitojaure en Saltoluokta

Zondag 16 augustus, wandeldag 3

Gepland: van Aktse naar Sitojaure: ± 5 uur, ± 450m klimmen,± 380m dalen, ± 12,5 km, waarvan 4 met de boot.
Daadwerkelijk: van Akste naar ergens halverwege Sitojaure en Saltoluokta: ± 11 uur, incl rusten en 2 uur wachten op de boot, ± 590m klimmen,± 380m dalen, ± 21 km, waarvan 4 met de boot.

Veerman Lars kijkt stoer vooruit

De Veerman

Nadat hij ons bij de Sitojaure-hut heeft afgezet scheurt Lars Blind weer weg met zijn snelle motorboot om via de nauwe route tussen de boeien weer het open water te bereiken. Met een grote bocht verdwijnt hij uit het zicht om vier kilometer terug de rest van de wachtenden en zijn vrouw op te halen. Zijn Sami-vrouw was uit de boot gestapt om plaats voor ons te maken. Anneleen, Evert, Frank en ik waren de eerste van de groep die mee konden. Dat dankten we aan de voorbereiding van Anneleen, die wist dat je Lars al op de hoogvlakte na Aktse moest bellen, omdat je anders geen telefoonverbinding meer kreeg. 

Toen wij twee uur geleden bij de steiger van het Laitaure meer waren aangekomen lag er wel een roeiboot, maar wachtten er ook al twee Duitse jongens. We waren dus niet aan de beurt en het was gelet op de sterke wind niet te verwachten dat er nog een boot uit de tegenovergestelde richting zou komen. Die kans was sowieso klein, omdat de ochtendstarters van de overkant al lang en breed naar deze kant van het meer waren gevaren. Onderweg hier naar toe hadden we verschillende keren van de tegenliggers te horen gekregen dat je voor een overtocht met de motorboot al op de hoogvlakte moest bellen. We hadden boven het informatiebordje wel gezien, maar we willen helemaal niet met de motorboot. Dit keer wilden we zelf roeien. Dat moet toch kunnen denken we nog, zelf roeien en 40 euro uitsparen.

wachten op de boot van Lars. Anneleen en Evert op de voorgrond.

Eenmaal aan de oever van het meer, moesten we ons er bij neerleggen dat het niet ging lukken. 3 x 4 km roeien, waarvan 1 keer tegen de sterke wind in, ging hem niet worden. Dan maar wachten en de tijd doden met de e-reader. We hadden geluk met de komst van Anneleen en Evert. Anneleen had zich beter ingelezen in de aanwijzingen in de gids en heeft het bordje 5 km terug, op de hoogvlakte niet genegeerd. Ze heeft met Lars de afspraak gemaakt, dat hij hun om 1 uur komt ophalen.

Overtocht over Laitaure meer (foto van een ander weblog: jeremiasschneider.blogspot.com)

Kwart over 1 komt Lars aangestoven. We hebben onze regenjassen al aangetrokken tegen wind en opspattend water. Dat was een tip geweest, die ik al in Nederland in een verslag op een ander weblog had gelezen.

goed dat Anneleen wel gebeld had

We varen met een behoorlijke snelheid, maar omdat we de wind mee hebben, spat er geen water op. Veerman Lars houdt zich aan de boeien, want het meer is hier en daar ondiep, met zelfs boven de waterlijn uitstekende rotsen. Het laatste stuk naar de oever gaat het slalommend tussen twee rijen markante plastic stokken. Aan de rotsblokken die ik onderwater zie is deze markering geen overbodige luxe.

Sitojaure hut (jeremiasschneider.blogspot.com)

Eenmaal aan wal gaan Anneleen en Evert mee met de vrouwelijke beheerder  van de Sitojaure-hut. Ons stuurt ze met een armzwaai naar een plek waar het huis van Lars en zijn gezin zou moeten staan.
Als wij 500 meter in de richting van de armzwaai geblubberd hebben stuiten we op een nieuw, blauw houten huis met een voorraadschuur en een sauna. Er zijn nog andere wandelaars die op het punt staan te vertrekken. Even later arriveert Lars alweer. Dit keer met zijn vrouw en het Vlaamse koppel. De Duitse jongens zijn niet mee gekomen. Die gaan low budget en blijven wachten tot er toch een boot naar hun kant komt geroeid. 

het nieuwe huis van de familie Blind (jeremiasschneider.blogspot.com)

Leven in Sitojaure
De assistent van Lars weet na herhaalde aanwijzingen ergens cola's en een oude doos met chocolade repen te vinden. Zijn we dus niet voor niets hier naar toe gekomen. 
Geïntrigeerd door de eenzame ligging van de paar huizen van Sitojaure vragen we al drinkend aan Lars hoe het is om hier te wonen. Lars en zijn vrouw zijn Sami. Met hun twee jonge kinderen van twee en vier, zijn zij hier van het begin van het wandelseizoen tot medio oktober. Het wandelseizoen eindigt rond 15 september. Ze verdienen dan de kost met het overzetten van wandelaars, de verkoop van een beperkt assortiment aan etenswaar en de visvangst. In de winter zijn 'alle' inwoners van Sitojaure vertrokken. De omstandigheden zijn dan te hard. Het gezin Blind woont dan in Jokkmokk ± 165 km hier vandaan. 

Quad van Lars (jeremiasschneider.blogspot.com)

Van die 165 km gaan er 120 over de weg tussen Jokkmokk en Kvikkjokk en de rest naar hier met een quad (ATV) of de sneeuwscooter. Onderhoud aan zijn huis in Sitojaure doet hij voornamelijk in de lente wanneer hij met de sneeuwscooter voorraden mee kan nemen.

Voor de beeldvorming: Sitojaure valt binnen de gemeente Jokkmokk. Wij waren een paar dagen geleden nog in het Sami-stadje Jokkmokk. Het was er duidelijk minder 'hectisch' dan in Hoevelaken, om maar een Nederlands dorp te noemen. Het stadje zelf, het 'bestuurscentrum' van de gemeente, heeft ongeveer 3000 inwoners. De hele gemeente herbergt plusminus 6000 mensen, iets meer dan de helft van Hoevelaken, maar het grondgebied van de commune komt overeen met de helft van Nederland. 
Zoals Frank het onderweg al een paar keer typeerde; een leeg land. Zeker als je in de uitgestrekte valleien door de afstanden en de weidsheid verloren om je heen kijkt. Hele Nederlandse dorpen zouden in zo'n vallei verdwijnen.

Elandenjacht
Tussen het einde van het wandelseizoen en het vertrek naar Jokkmokk houdt Lars zich bezig met de jacht op elanden, vertelt hij met glimmende ogen. Daarom woont hij ook hier en niet aan de overkant van het meer. Dat is het gebied van een andere Sami-'clan', die van zijn vrouw. Hier kan hij zijn gang gaan, leid ik hier uit af.
'Wat doe je dan in de winter'?. 'Dan let ik op de rendieren.' Die worden dan samengedreven naar de dalen in de omgeving van Jokkmokk'. Op het weblog van Jeremias Schneider uit Zwitserland, die tijdens onze wandelperiode enige tijd bij de familie Blind verbleef, zie ik aan de foto's dat de rendieren met helikopters worden samengedreven.
(http://jeremiasschneider.blogspot.nl/)

Heilkopter en quad drijven kudde bijeen

Rendieren ook op ons pad
Om bij het Sitojaure meer te komen waren wij vanochtend om 06.30 opgestaan. Niet zo vroeg dachten we. Om 08.15 waren we nog steeds de eersten, nu om te vertrekken. Echt een ander ritme op de Kungsleden. Niks vroeg op.

Eerste blik van Frank in een nieuwe dag

ontbijt met alle ruimte voor ons zelf

Het eerste half uur ging het flink omhoog door het bos. Zowel in het bos als in het open gebied boven de boomgrens zien we verschillende wildkampeerders, waarvan de meeste rond negen uur nog slapen. Ook op de open vlakte stijgt het pad nog geleidelijk. De wind hierboven maakt het behoorlijk fris en de gevoelstemperatuur reikt tot 5 graden.
Tijdens de rust in de luwte van een groot rotsblok nemen we tijd om het nieuwe landschap op ons in te laten werken. Voor ons ontvouwt zich een kilometers grote vlakte bezaaid met rotsblokken. We werpen nog een laatste blik op het gisteren gepasseerde Laitaure meer. Nu zien we ook de prachtige rivierdelta waar de Duitse moeder het over had. Prachtig. 

Het Laitaure met rechts de rivierdelta aan het eind van het Rapadal

Na onze eerste rust zien we in de verte de eerste kleine kudde. Wat zijn het? Rendieren. Nu we beter kijken zien we er steeds meer. Ze komen dichterbij ons en kruizen het pad. Mooi moment voor het maken van foto's. 

We steken de enorme keienvlakte over van rode stip naar rode stip, de markering op de keien en de steenmannetjes. Vlak voordat we weer van de hoogvlakte gaan afdalen naar het Sitojaure meer, zien we een aantal rendierbokken met grote geweien, die scherp afsteken tegen de achtergrond.

Afstekend tegen de hemel een rendier bok. Het Sitojaure meer op de achtergond.

Grote gletsjergeulen 
We bereiken het Sitojaure en maken de al beschreven overtocht met veerman Lars. Onder de leerplicht zullen de kinderen van Lars en Anna Blind pas vallen als ze zeven jaar worden. Tot die tijd houden ze het hier met de familie prima vol. Laat Lars maar schuiven, straalt hij aan alle kanten uit. 
We nemen afscheid van Lars en vervolgen onze weg. Het is pas vier uur en net als twee dagen geleden willen we de wat langere etappe van morgen naar het Fjallstation Saltoluokta bekorten om daar vroeger aan te komen en tijd over te houden voor het wassen van ons zelf en de stinkende sokken. Die hebben we voor ons eigen comfort hermetisch opgeborgen in plastic zakken.
Langzaam dringen we weer een nieuwe vallei binnen. Deze is nog uitgestrekter dan de vorige en opvallend doorsneden met brede gletsjergeulen waarin bij de meeste nog een beek stroomt. De wind blaast ons vooruit. Dat is tijdens het lopen prettig, maar tijdens de rust zoeken we dekking en steun achter onze rugzak. 

We wilden naar de schuilhut halverwege naar Saltoluokta. Als we er zicht op krijgen zien we dat die helemaal onbeschut in de vlakte staat. Daar hebben we geen zin in en besluiten in de luwte van een van de gletsjergeulen onze tenten op te zetten. De luwte vonden we en daarmee helaas ook de muggen. 
Een afleiding vormde een marter. Van alle kanten kwam hij ons begluren. Mooi om die nieuwsgierige ogen onze richting te zien spieden. En snel zijn ze ook. Gisteren had ik er samen met Evert bij de steiger van de veerboot naar Akste ook al twee gezien die vlak voor onze neus achter elkaar aanrenden en zich totaal niets van ons aantrokken. 

Ik ga op zoek naar water en we bereiden ons derde poeder diner. Terwijl de muggen in de laatste zonnestralen lijken te ontwaken en bij duizenden de wereld in bezit nemen, eten we in onze gesloten binnententen. Met een net om je hoofd eet het zo lastig. Het wordt een lange nacht. Zeker voor Frank, die normaal al niet zo lang slaapt. Ik leen hem mijn e-reader dan heeft hij voorlopig voldoende sudoku's.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review