GR 10 - 2011; Barrage Étang d'Izourt – Goulier

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (zie de rechter kantlijn).

Zomerpopulatie

(Zondag 21 augustus,  6 uur, ± 100m dalen, ± 540m klimmen, ± 11 km)

Opkomst van de zon bij het Etang d'Izourt

Opnieuw terug naar af

Nadat we ons lekker gewassen hebben bij de bron en het muesli ontbijt gesmaakt heeft, vertrekken we rond 9 uur. Hoewel we al redelijk hoog zitten stijgen we kort steil verder om daarna in rustig tempo over bergweides verder te gaan.

Helaas vervallen we binnen drie kwartier in een  langzamerhand irritante herhaling. Bij een kruising was er dom, verwarrend bewijzerd en volgden wij nog dommer de verkeerde kompasrichting. Na een kwartier doorstijgen over mooie weides was het tijd voor een pauze en daarmee ook voor voldoende geestelijke rust om onze vreemde positie te bemerken; we zagen opnieuw het Étang d'Izourt. Alleen nu vanaf boven, terwijl we ons juist van dit meer verwijderd zouden moeten hebben. Na een tweede controle stellen we vast dat we ondanks deze mooie plek toch terug moeten.

Prachtige rustplek maar wel mooi verkeerd

Balend loop ik nieuwsgierig achter Frank terug om uit te vinden hoe dit nu kon gebeuren want ook het pad waar wij op zitten is met wit-rode tekens gemarkeerd. Waarschijnlijk is dit een GR10 variant die niet op onze 1:50.000 kaart staat.

Rust in de schaduw van een orri

Orri

Na enige tijd lopen in de correcte, noordelijke richting tekent het juiste pad zich af tegen de berghelling. Het ziet er uit als een min of meer vlak pad wat overeenkomt met onze conclusies vanaf de kaart en de verwachting wekt van een gemakkelijke wandeling. Niets is minder waar. Allereerst omdat er hier hoog boven het dal van Arties, waar we gisteren nog omhoog gingen, geen schaduw van bomen is en de zon er daardoor bij een temperatuur van rond de 30 graden goed inhakt. De enige schaduw die we vinden is bij een oude orri waar we direct gaan rusten.

   

Een orri is een hier nog regelmatig voorkomende stenen hut die vroeger diende als onderkomen voor de herder tijdens het verblijf van het vee op de hogere bergweides in de zomermaanden. Een orri is opgebouwd uit vaak platte stenen en heeft een enigszins koepelvormig dak zoals bij een iglo. Ik ben er nog even naar binnen gegaan en heb vastgesteld dat ik niet geschikt ben voor herder. Het enige mooie is het uitzicht.

Op de tweede plaats wordt het niet zo'n makkelijk als gedacht omdat het pad een aaneenschakeling is van kleine klimpartijtjes over uitstekende rotsblokken met onder je een toch redelijk steile helling. Ook bleken de grasranden van het pad verrassend onbetrouwbaar door hun suggestie van steun van wat in werkelijkheid gecamoufleerde lucht bleek waar je onder andere met je stokken verraderlijk in weggleed.

Goulier

Eenmaal in het Foret Domaniale de Goulier-Auzat liep het weer probleemloos en kostte de afdaling naar Goulier weinig moeite. Al om 15.00 lopen we door het mooi gerestaureerde Goulier met pittoreske steegjes en hier en daar poortjes en onderdoorgangen. De gîte bevindt zich in een oud schoolgebouw dat er van buitenaf al keurig uitziet. We moeten echter wachten tot het om 17.00 opengaat wat weer mooi de tijd biedt om onze was te doen, want de klaarstaande gieter en de wachtende waslijn staan er natuurlijk niet voor niets.

Hallo Leon

Rond de gîte hangt ook een verveeld jongetje van een jaar of negen rond. Hij blijkt Leon te heten en heeft niemand om mee te spelen. Vreemd als je weet hoeveel mensen wij in het dorp zagen. Als de net uitgeslapen gîte-beheerder later het gebouw van binnenuit opendoet blijkt deze ook de vader van Leon te zijn.

Van hem, met voortdurende aanvullingen van Leon die blij is dat hij samen met zijn vader met ons mag praten, horen we dat de mensen die we hebben gezien hier alleen maar in de zomermaanden en rond de feestdagen zijn. Zij komen veelal uit steden als Toulouse, Bordeaux en Marseille en zijn de nazaten van de vroegere families die de huizen nu nog steeds in bezit hebben. In die periodes van het jaar dijt het dorp uit naar rond de 1200 inwoners. Dat is ongeveer hetzelfde aantal dat hier voor de tweede wereldoorlog woonde, maar dat waren toen echte bewoners. 

Het aantal echte inwoners dat hier tegenwoordig 's winters overblijft is 28 waaronder 2 kinderen, waarvan Leon dus 50% vormt. Het is dus duidelijk waarom de school een andere bestemming heeft gekregen. Net als in de omliggende dorpen gaan de kinderen allemaal naar het regionale hoofdstadje Vicdessos naar school om nog tot aanvaardbare aantallen te komen.

De vader van Leon klaagt nog wel over de oude Maire die geen nieuwbouw wil in het dorp en alleen de belangen van de oude families beschermt. Op onze wandeling voor het eten vinden wij echter dat die Maire dat niet onverdienstelijk doet. Het dorp is autovrij, heeft goede sport-voorzieningen, ziet er schoon uit en de restauraties zijn met smaak en zorg uitgevoerd waardoor het karakter sfeervol en in balans is gebleven.

De omgebouwde school ziet er mooier en moderner uit dan de meeste gîtes. Hij is opgedeeld in verschillende kleine kamers voorzien van douche en toilet.'s Avonds zien we ook de nieuwe echtgenote van de vader van Leon. Zij is zo te zien nog later uit haar bed gekomen en daarna door een trein overreden. Zonder enthousiasme serveert zij de maaltijd waar de vader van Leon zo zijn best op heeft gedaan. 

Hij maakt echter zijn herhaald aangekondigde ervaring van dertig jaar cuisinier geheel waar.

Als entree verschijnt in een mooie terrine een fromage-onion-oeuf-champignon cremesoep, zeer voedzaam en super lekker. Confit de canards met frites vormt het hoofdgerecht en afgesloten wordt met een bavarois framboises avec chantilly. Hier begrijpt men wat wandelaars nodig hebben.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit