GR 10 - 2011; Cabane de Courtal Marti - Cabane des Clarans

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (zie de rechter kantlijn).

Beversport geel deugt niet
Dinsdag 23 augustus,
(6 uur incl rusten,±750m klimmen, ±1075m dalen, ± 8 km)

Nachtleven

Ik heb matig op de bejaarde matras geslapen. Ik lag aan de kant die vaak als stoel is gebruikt en lag gespannen om er niet vanaf te glijden. Halverwege de nacht heb ik het hoofdeind met het voeteneind verwisseld om een opkomende rugpijn te bestrijden. Frank, die altijd beweert slecht te slapen, lag al na drie seconden te ronken. Daarna, zo zegt hij nu, heeft hij weer lang wakker gelegen vanwege de koeien die zo nodig met hun bellen vlak voor onze deur moeten grazen. Zelf heb ik in zo'n waakmoment een koe voorbij de geopende deur zien komen. 

De deur hadden we open gelaten voor de frisse lucht. Ik dacht dat die beesten 's nachts ook gingen slapen. Maar dat is dus niet zo. Ook de paarden waren naar het geklop van hun hoeven te oordelen regelmatig galopperend in de weer. In dezelfde trend zette deze dag in; niet gewenst maar wel enerverend.

Wasdrama

In eerste instantie verloopt alles prima. Om 06.30 worden wij gewekt door de gloed van de opkomende zon. Even later verschijnt er een geit in de deuropening. Die wordt doorgestuurd. De geit wordt weer gevolgd door de herder die langs komt met geitenmelk in de aanbieding. Hij wordt vriendelijk bedankt voor het attente aanbod. So far so good, maar daarna begint mijn wasdrama. Het begint er al mee dat ik in de bende mijn petje weer eens niet kan vinden en, zoals later blijkt, definitief kwijt ben.

Dan maar zonder pet naar de koeiendrinkplaats en stop onderwijl mijn toilettas en handdoek in de stevige gele Beversport plastic zak. Bij aankomst zijn er nog geen koeien bij de vier aluminium drinktonnen. Ik installeer mijn toiletspullen vijf meter verder bij het uiteinde van de afwateringsslang. Na het wassen heb ik tijdens het scheren de gelegenheid om om me heen te kijken en zie dat er groepen koeien met kalveren op weg zijn naar de drinkplaats. Een paar minuten later staan de eersten zich te laven. Ik ben inmiddels bezig met tandenpoetsen en de koeiendrukte neemt langzaam toe, maar heeft geen aandacht voor mij.

Wat heb jij in die gele zak?
(deze foto is later gemaakt want ik had even geen fototoestel bij me)

Dat verandert echter spontaan als ik mijn toilettas en handdoek weer in mijn gele plastic zak prop. Ineens worden al mijn bewegingen gevolgd en als ik wegloop is dat blijkbaar ook het teken om mij te gaan volgen. Binnen no time loop ik met zo'n vijftien koeien achter mij aan terwijl ook de verderop grazende paarden en muildieren geïnteresseerd raken en in galop beginnen bij te trekken. 

Die normaal zo trage koeien blijken ineens veel sneller te kunnen lopen en ik vind dat helemaal niks want ze komen verachtelijk dichtbij. Mijn haast neemt toe maar mijn versnelde pas werkt averechts want nu begint alles achter mij ook te versnellen terwijl de aantallen lijken toe te nemen. In mijn opkomende angst gooi ik de gele zak onder geschreeuw naar de dichtstbijzijnde koeienkop. De kop schrikt en de paarden en muildieren nemen de vlucht als ik hard roepend in mijn handen klap. Ik raap gauw de gele zak op, zoek mijn toilettas bijeen, en loop weer verder terug in de richting van de cabane.

Maar zodra de koeien zien dat ik weer iets in mijn gele plastic zak doe wordt de achtervolging weer ingezet. Ik kom weliswaar niet uit de stad maar echt verstand van koeien heb ik niet en waarom ze het nu op mij gemunt hebben al helemaal niet. Als de meute weer een versnelling in mijn richting inzet werp ik om tijdwinst te creëren weer de zak van mij af. Ook deze tweede maal leidt dat tot verwarring die ik gebruik om mijn spullen weer snel te pakken. In een flits bedenk ik me dat de ongewenste intimidatie voortkomt uit mijn gele zak.

AHA

Daarom stop ik de zak nu onder mijn shirt. Maar de koeien uit deze landstreek, de Ariège, zijn niet gek. Het lijkt wel of er doorgeseind wordt; 'hij heeft hem onder zijn shirt, hij heeft hem onder zijn shirt'. De achtervolging begint nu het karakter van een omsingeling aan te nemen. Al rennend gooi ik de zak voor een derde maal naar de voorhoede en naai er tussenuit in de richting van de cabane waar ik met een gekneusd ego hijgend aankom.

Je had die zak zeker onder je shirt hè?

Angsthaas

Frank begrijpt er niets van dat die koeien zo aanmatigend zijn geworden. Hij kan er om lachen en bedenkt zeer erudiet de aanroep 'aha Ebbelaar' waarbij hij nog fijntjes uitlegt dat aha staat voor angsthaas. Hij gaat op weg om mijn spullen op te halen wat met enig geschreeuw lukt. Ondertussen bemerk ik tot mijn woede dat ik in de hectiek mijn bril ben kwijt geraakt. Frank gaat een tweede keer terug maar vindt niks. Zelf haal ik balend onder uit de rugzak mijn reservebril tevoorschijn. Daarna bedenk ik me dat ik mijn bril kan zijn vergeten bij het uiteinde van de waterslang waar ik me heb staan wassen. Daar heeft Frank nog niet gekeken.

Gelukkig hebben de koeien zich verspreid over de vlakte en loop ik vervolgens ongemoeid naar mijn wasplek. Tot mijn blijdschap vind ik mijn bril daar in de modder. Hij is blijkbaar al tijdens het wassen uit mijn toilettas gegleden. Als de glazen weer schoon zijn ziet de wereld er een stuk rustiger uit. Terug bij de cabane hoor ik van Frank dat hij bij het verzamelen van mijn spullen heeft gezien dat de herder bij de geitenren een gele emmer bewaart met biks en lokvoer. Hij wordt bedankt. Als ik weer thuis in Nederland ben zal ik voorlopig nog maar niet mijn nieuwe HEMA-polo met het opschrift 'hiking legend' aantrekken.

Jasse de Sirbal

Vervallen cabanes

Met inmiddels weer normale hartslag wordt de mueslipap genuttigd en met een verlate start dalen we af richting Cabane Balledreyt waar we oorspronkelijk een overnachtingsplaats voor ogen hadden. Gelukkig is het zover niet gekomen want deze cabane blijkt een bouwval en de directe omgeving is lang niet zo mooi als die van gisteren. Met diverse overstappen over beken dalen we verder.  We passeren de kleine vlakte Jasse de Sirbal waar Joosten terecht van vermeld dat dit een mooie plek is voor een bivak.

Net daar voorbij rusten we bij een loopbruggetje over de Ruisseau (beekje) de Sirbal waar ik eerst wat aantekeningen maak over mijn wasdrama van vanochtend. 

 

Al liggend in de schaduw maken we nog een korte terreinanalyse die uitmondt in het fantasiedenkbeeld van het heffen van brugtol en laten we in gedachte de fictieve wandelaars Olle en Gerhard niet passeren.  Als je mentaal al zover bent afgegleden dan duurt de rust te lang. Over echte wandelaars valt überhaupt niets te vertellen omdat we sinds gisterenmiddag na ons vertrek uit Siguer geen enkele zijn tegengekomen.

Even opschrijven wat er vanochtend allemaal is gebeurt 

Er volgt een pittige klim naar de Col de Sirmont waar de inspanning gecompenseerd wordt door het panorama dat onder meer een voorbeschouwing van het Plateau de Beille mogelijk maakt. Ook daar nemen we weer een korte rust want de warmte van ruim meer dan 28 graden speelt ons parten en waarschijnlijk hebben we ook een terugslag van de lange dag van gisteren. De lange afdaling die volgt, meer dan 600 meter, vraagt in het tweede beboste deel veel concentratie om niet in het losse blad en over de rulle aarde onderuit te gaan. Omdat er op de kaart Refuge des Clarans staat hebben we de hoop daar iets te kunnen drinken en te overnachten. Helaas blijkt de beschrijving van Joosten beter te kloppen. We lopen voor niks naar de Cabane die een muffige bedoeling blijkt.

Eigen camping

We zijn moe en op de kaart kunnen we aflezen dat het vervolg weer bijna 700 meter steil omhoog gaat. Het is pas 15.00 uur maar een lange rust zal onze vermoeide benen goed doen ook al is hier helemaal niets te beleven. Dus besluiten we even verder aan de oostzijde van het open veld vlak langs het GR10-pad onze tenten op te zetten. 

De gang is er uit. Ik zoek nog wat naar een bron maar tenslotte halen we water uit de nabij stromende ondiepe beek en zuiveren dit voor de zekerheid met een paar pilletjes. Na nog wat geklungel kies ik een semi-horizontale plek voor mijn tent en als Frank, op zoek naar de ideale plek, zijn tent drie keer tien meter heeft verplaatst neemt hij 45 minuten later ook genoegen met  bijna horizontaal en zet zijn tent 50 centimeter naast de mijne.

In de warmte trekken nog enkele wandelaars voorbij. Een neemt een paar honderd meter aan de overkant zo te zien genoegen met de cabane. Een andere gaat verder en een derde twijfelt. Eerst keurt hij een plek waar Frank het gras al had plat getrapt. Daarna gaat hij op een steen uitrusten. En tenslotte verzamelt hij weer moed en kiest voor de klim. Maar de warmte maakt ook zijn tred slepend. Als hij passeert grijpt hij de gelegenheid direct aan voor een praatje. De gebruikelijke vragen passeren; waar komen jullie vandaan, hoe is het pad, waar hebben jullie overnacht.

Hij was vandaag ook langs de cabane met het bier en de cola gekomen, maar Nina had hem daarover niet verteld. Ik heb hem nog verteld dat wij er goed geslapen hebben, maar het leek mij niet humaan hem ook te vertellen welke lekkernijen hij er had kunnen vinden. 'Zijn jullie die twee Nederlanders die gisteren in de 'Petit Gîte' waren?'. Kijk dat had Nina hem dus wel verteld.

Hoogtepunt van de middag vormt de geïmproviseerde douche in de ingesneden beek waar je aan het zicht onttrokken bent. Na het wassen gooi ik met behulp van mijn wasbak het ijskoude water over mijn hoofd. Het is heerlijk verfrissend maar na drie van die plenzen lijkt het of ik begin te krimpen en daarmee vind ik deze natuurervaring wel voldoende. In de avondzon gaat de derde vriesdroge maaltijd er doorheen waardoor onze voedingsvoorraad al plezierig minder weegt dan bij vertrek. 

Tussen al deze lome bedrijvigheid door slaag ik er na verschillende mislukte pogingen in contact te leggen met Judith die volgens een bericht van Linda behoefte heeft om haar emotie over een indringende gebeurtenis op haar werkplek te ventileren. Een halve meter hoge steen in het grasveld creëert blijkbaar wel voldoende ontvangst en zo bied ik daar midden in een wei niet meer dan mijn luisterend oor.

We drinken nog wat koffie en geïrriteerd door alle vliegen kruipen we al om 19.30 in onze tenten. Het einde van mijn eerste sudoku maak ik niet meer mee.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 

GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit