Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (in de rechter kantlijn).
Rotsblok lopen
Donderdag 25 augustus
Refuge du Rulhe – Mérens-les-Vals
(7 uur incl rusten, ±440m klimmen, 1575m dalen, ±13 km)
 |
| Zonsopgang bij Refuge de Ruhle |
Traag afscheid
Gelukkig gaat ook deze nacht voorbij. Het slapen in zo'n kleine, hete ruimte is aan mij niet besteed. Ik ga steeds meer behoren tot de groep die er standaard voor kiest in een tent in de directe omgeving van de refuge te overnachten. Na het ontbijt wordt ik voor het betalen naar de keuken uitgenodigd. Vreemd om in de keuken te betalen. Maar als ik daar eenmaal ben wordt dat weer genuanceerd. Het is er een chaos, waar de huishond ook gast aan tafel is en de laptop voor de meteo tussen de keukenspullen staat, dus waarom zou je er ook niet kunnen afrekenen. Aan behulpzaamheid ontbreekt het niet. Ter plekke worden op internet nog even de laatste weerberichten voor ons opgezocht, die aankondigen dat de regenzone gevolgd zal worden door opklaringen en daarna zal het 's middags gaan onweren.
De afrekening hakt wel in ons budget want naast de betaling voor de overnachting hier moeten we ook nog betalen voor het verbruik in de cabane van eergisteren. Maar morgen kunnen we op onze rustdag dat weer bijpinnen. Terwijl de gardien het geld voor de cabane opbergt in weer een ander potje bedank ik hem uitgebreid voor die speciale service daar op de verlaten vlakte. Na het afscheid zie ik als ik terugkom in de eetruimte dat de weerberichten kloppen. Buiten is een heftige regenbui losgebroken en Frank heeft onze rugzakken die al buiten stonden snel onder de overkapping gezet. We blijven dus nog even hangen.
Van een Belgische, die met haar man in tien dagen van de Middellandse Zee tot hier is gekomen, horen we over de mooie gîte in Mérens-les-Vals. Als tegenprestatie vertellen wij aan deze aardige vrouw over de kleine cabane met het bier en de frisdranken die zij over twee dagen zullen passeren. Ook horen we van haar dat het stuk naar de Middellandse Zee er prachtig uitziet. Dat belooft dus nog veel goeds.
 |
| Fleece aan, pet kwijt dan maar buff op |
Rotsig
De regenzone is blijkbaar smal want om 08.15 kunnen we bij een temperatuur van 13 graden vertrekken. Voor het eerst deze vakantie lopen we in onze fleece jacks. Die hebben we zeker nodig als alle wind op de Col de Calmettes wordt samengeperst en grip op de rugzakken krijgt.
De gisteren al ingezette verandering van het landschap met meer rotspassages breidt zich uit. Na enige oefening loopt het over al die rotsblokken niet eens zo moeilijk hoewel je niet mis moet stappen. Ik gebruik steeds minder mijn stokken en probeer snel achter elkaar een aantal van die keien te nemen. Toch schiet het niet echt hard op.
De omtrekking van een klein meertje, hemelsbreed niet meer dan 200 meter, kost al gauw een kwartier. Ter hoogte van het Étang Blue stijgen we over de rotsblokken weer verder en boven deze zone gaat het steil door naar de Crête de la Lhasse (2439m). Al rustend genieten we van daaruit van het uitzicht en van onze prestaties van gisteren als we terugkijken op de Crête des Isards die zich scherp tegen de horizon aftekent.
 |
| Top van de Crête de la Lhasse |
Na de rust dalen we lang af waarbij het in de diepte liggende meer, het Étang de Comte, steeds groter wordt. Het ziet er verleidelijk uit nu we ook zwemmers kunnen ontwaren. Maar als zo vaak in de bergen bedriegt de afstand. Weer tientallen minuten verder merken we definitief dat ons pad niet even omgelegd kan worden in de richting van dit meer. We zullen er nooit langs komen.
Lichamelijk ongerief
Het aansluitende panorama is minstens zo aantrekkelijk. In de diepte meandert prachtig de Ruisseau de Mourguillou; een schitterend gezicht. De lange afdaling die nog verder zal gaan geeft wel een eenzijdige belasting voor onze knieën. Frank doet bewust rustig aan en ikzelf moet extra rechtop lopen om mijn linker knie te ontlasten. Voordat we verder trekken rusten we daarom uit in de zonnige, aangename omgeving van het kleine Estagnol de Comte (1538m), zetten koffie en eten wat; ik wat droge muesli en Frank een pakje vermicelli.
 |
| Lekker vermicelli? |
 |
| Bij onze rustplaats is er natuurlijk ook weer een paardenvergaderplaats. Dit keer van de bekende Merens paarden |
We krijgen nog een schrikmoment als ik ter hoogte van de parkeerplaats op de kaart kijk en zie dat de GR10 daar ten zuiden van de beek loopt. We zullen toch niet op het ook bewijzerde wandelpad 'Tour des montagnes d'Ax' zitten? We overwegen terug te klimmen want zo'n fout heeft ons vorig jaar twee uur extra wandelen opgeleverd. Na een controle met het kompas en de hoogtemeter en wat heen en weer geredeneer kan dat niet het geval kan zijn. We besluiten door te gaan met de afdaling. Het is een juiste beslissing want na nog twee kilometer kunnen we via een andere stenen brug, de Pont Gazeil, naar de zuidzijde en komen zo weer op het gemarkeerde pad.
 |
| Binnenkomst in Merens-les-Vals |
Camping municipal Mérens-les-Vals
De verdere neergang verloopt voorspoedig en om 16.00 installeren we ons op het terras van het enige café van Mérens-les-Vals (1055m). Het is nog steeds lekker warm en zonnig en van onweer is hier in het dal niets te bekennen. Ondanks de mooie verhalen over de gîte hebben we geen zin meer in een extra klim. Verder lijkt het aantrekkelijker om de komende twee rustdagen op de camping door te brengen. En ofschoon ik tevoren niet op internet de kwaliteiten van de camping heb gecontroleerd nemen we de gok en wandelen de anderhalve kilometer in zuidelijke richting.
Onderweg er naar toe roep ik nog stoer dat er goed sanitair zal zijn met hete douches, een winkel, een restaurant en een zwembad. Tot onze blijde verrassing is het nog waar ook. Met uitzondering van het zwembad is de rest er allemaal op deze keurige camping municipal. Hoewel, later blijkt dat we een beetje verblind waren door al het comfort omdat wat wij voor een restaurant aanzagen eigenlijk alleen een bar-lokaal blijkt te zijn waar men bij uitzondering kant en klaar maaltijden opwarmt. Maar who cares?
We mogen eerst de tenten opzetten en schrijven ons vervolgens in voor twee dagen. Daarna genieten we van de super hete douche in het goed afgewerkte en complete sanitairgebouw waar je geen douchemunten nodig hebt en niet hoeft te knoeien met een zaklamp. Alweer luxe, het gaat maar door!
In het campingwinkeltje kopen we bier, ravioli, boerenleverpaté en een ijsje en daarom begint de maaltijd aansluitend met het voorgerecht bestaande uit een magnum classic, het hoofdgerecht uit ieder een half blik ravioli en ieder een half blik boerenpaté als nagerecht. Al dit gekook wordt aan de bar van de camping afgesloten met koffie die zowaar in van Houten kopjes wordt geserveerd.
Zo te horen is Frank weer met een nachtelijke sudoku bezig. Hij heeft er 's nachts reeds zoveel gemaakt dat hij gisterenavond al de batterijen van kleppetledlampje moest vervangen. In de stilte van de nacht klimt door het dal een trein omhoog naar het laatste grensstation Latour de Carol. Het gestamp van de treinstellen op de rails klinkt als het geklop van paardenhoeven, maar deze paarden achtervolgen je tenminste niet. Daarna val ik weer in slaap. Het is al dik licht als ik om 07.30 op mijn horloge kijk. Mijn benen gloeien nog steeds en ik draai me nog een keer om in een ontspannen positie. Toch lekker om een keer niet te mogen lopen. Ons bestelde brood kan ook wel later bij het winkeltje worden afgehaald.
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten