GR 10 - 2011; Luxueus afzien tussen Cabane de Clarans – Refuge du Rulhe

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (in de rechter kantlijn).

Luxueus afzien

Woensdag 24 augustus

omgeving Cabane de Clarans – Refuge du Rulhe

(11,5 uur onderweg incl ruime lunch en rusten,

±1600m klimmen, ±550m dalen, ± 18 km)



Plateau de Beille

Klimmen, uitgebreid dineren, klimmen in de wolken, door dreigend onweer zonder rust voortklauteren over kilometers spitse bergkam en weer dineren is de korte samenvatting van deze lange dag met veel afwisseling in het prachtige landschap.

Na de lange nacht staan we al om 06.30 naast de tent (±1100m) en zijn rond 08.30 op pad. We hadden gisteren middag de juiste beslissing genomen want we gaan er gelijk tegenaan met een steile klim door een verstild bos. In eerste instantie over een keienpad maar allengs heftiger zigzaggend over bosgrond die zoals de hoogtelijnen voorspelden tegen het einde van de helling steeds steiler wordt en waarbij ik hier en daar op gladde stukken zelfs mijn handen moet gebruiken.

Cabane d'Artaran

Eenmaal boven bij de Cabane d'Artaran (1695m) opent het landschap zich. Met op de achtergrond de opjagende kreten van de herders die hun koeien uit een bos drijven lopen we licht stijgend over de uitlopers van de skipistes naar het informatiecentrum van het ski- en langlaufstation 'de Beille' (1817m) waaraan een restaurant is gekoppeld. Dat hier ook een weg met een parkeerterrein is merk je direct aan de vele wandelaars en de oudere en bredere dagjesmensen. 

Een verschil met de vorige dagen is de temperatuur. We vertrokken beneden met 15 graden en in de omgeving van het skistation komt de temperatuur eerst tot 23 graden maar met het optrekken van de wolken daalt deze later weer tot ongeveer 18 graden. Beneden in de dalen moet het nu een grauwe dag zijn. Maar wij zitten hier op de bovengrens van de wolkenzone en daardoor is er ondanks het verminderd zicht voldoende licht.

Om 11.00 zijn we nog een uur te vroeg voor de lunch maar we besluiten te wachten omdat we voor het eerst sinds een week wel weer eens in een normaal restaurant willen eten. We brengen de wachttijd door met de luxe van toiletbezoek, water aanvullen, meegesjouwd afval losen, foto's maken en drinken.

Als het eindelijk zover is kiezen we voor een tafel binnen waar het aangenamer is. Hoewel het een restaurant is van een skistation met eenvoudig meubilair ziet de maaltijd er verrassend goed uit en smaakt nog beter. We starten met een salade de montagnarde, vervolgen met een sappige entrecote en eindigen met heerlijk ijs.
Normaal drinken we geen alcohol onderweg want je weet nooit of het in je benen zakt, maar het zit hier zo lekker dat we dit zonder gewetensbezwaren kunnen negeren.

In de wolken
13.30 gaan we eindelijk weer verder. In de wolken gaat het langzaam omhoog over een breed pad richting de Cabane de Beille d'en-Haut. Voordat we daar zijn ontmoeten we in de mist nog verschillende dagjeswandelaars en zowaar een kindersurvivalspektakel met de nodige ouders die de verrichtingen via de cameralens gadeslaan. Met 25 tot 100 meter zicht zien we weinig van de omgeving .

Zie ze weer verraderlijk kijken vanuit het zijterrein

Na de cabane (1939m) gaat het verder omhoog langs en over verschillende hogere punten in het terrein onderwijl hier en daar vanuit de het zijterrein weer bespied door duister kijkende koeien in camouflagekleuren. Frank heeft ze gefotografeerd anders zou je het niet geloven.

We houden ons aan het schema van een korte rust na elk uur lopen. Midden op de helling van de Prat Mall (1999m) is het tweede uur voorbij en we gaan ter plekke op het pad liggen. Net op dat moment moeten er weer zo nodig schapen voorbij die minuten lang gebiologeerd naar die menselijke hindernis kijken om dan opeens al poepend de angstige ingeving te krijgen dat je er ook omheen kunt.

Via de Col des Finestres, die ineens uit het niets op een paal wordt aangegeven, zoeken we over kronkelende keienpadjes onze weg naar de Col de la Didorte (2093m). Halverwege daar naartoe passeren we nog een cabane met een herder die geen aandacht spendeert aan twee van die vreemden. Even later wurmen we ons over enkele rotsige stukken waar we soms onze handen gebruiken. Bij een nauwe doorgang tussen twee rotsblokken denk ik deze even leuk snel met een voorwaartse zwaai te nemen. Ik kom er als een kabouter Spillebeen geforceerd achter dat je met een zak op je rug een ander zwaartepunt hebt en voorkom met mijn ellebogen nog net een ruglanding.

Verder omhoog gaat het nu in oostelijke richting op weg naar de Crête des Isards. Op gevoel  en ondersteund door het kompas vinden we in de wolken de afbuiging in zuidelijke richting en stijgen geleidelijk verder.

Eindelijk een eerste blik boven en door de wolken richting Crête des Isards

Crête des Isards

Net op het juiste moment komen we tenslotte boven de wolken om van het woeste uitzicht te genieten over de 3 km spitse berggraat die volgt. Met regelmatig aan beide zijde steil aflopende hellingen stijgt en slingert het pad over rotsig terrein langs of net onder de kam. Afwisselend moet daarbij gedaald en vervolgens weer gestegen worden om verder te komen tussen rotspunten en nauwe doorgangen. Hier en daar zijn handen nodig in een omgeving die mooi is maar voor de veiligheid wel alle aandacht vergt.

Op weg naar de Crete des Isards

Met de waarschuwing van Joosten in gedachte om maar beter niet bij onweer op deze smalle graat te verblijven worden de rusten opgeschort, de fotomomenten beperkt en het tempo verhoogd als we boven een nabije Spaanse vallei donkere wolken zien samenpakken en het gedonder in kracht toeneemt.

Terugblik op Col de Belh vanaf Col Terre de Negre

Rond 19.00 dalen we begeleid door schapen af naar de Col de Belh (2247m). Waarvan je de Refuge de Rulhe ... ... ... nee, nog niet kunt zien omdat je eerst naar beneden en opnieuw omhoog moet om 600 meter verder de Col de Terre Negre (2304m) te bereiken. Nogmaals verder dus.

Refuge de Rulhe

Frank heeft langzaamaan zoveel last gekregen van de spieren aan de achterzijde van zijn knie dat ik hem kan bijhouden; een slecht teken. Hij vindt het niet erg wanneer hij eindelijk de Refuge (2185m) kan zien.

Het laatste stuk naar Refuge de Rulhe

Om 20.00 ontmoeten we buiten de refuge een slank type in trainingsbroek, slobbertrui en zo'n maffe wollen muts op. Het is de 'gardien' (beheerder), een aardige, rustige vent, die ons naar binnen begeleidt. We zijn gelukkig welkom en kunnen direct aanschuiven en voor ons wordt bijgedekt. De overige bediening van de refuge en bemanning in de keuken bestaat ook uit rustige, vriendelijke jongemannen. Een enkele met rastahaar en een andere met haar dat gewoon alle kanten op springt.

Eenmaal in de eetzaal kunnen we elkaar slecht verstaan door een langdurig dreinend en huilend kind bij zijn moeder op schoot. Onbegrijpelijk dat ze al die tijd hier blijft zitten. Maar als ik begin mee te huilen begrijpt ze dat het misschien hinderlijk is in een gemeenschappelijke ruimte en vertrekt. Ook later in de ons toegewezen kleine slaapkamer zijn drie tikken met de wandelstok tegen de 'muur' genoeg om anderen te laten beseffen dat de wandjes slechts van board zijn. De hijgende geluiden uit het nevenhok sterven snel weg.

Na onze tweede warme maaltijd van vandaag krijgen we onze kamer toegewezen en sjouwen we onze rugzakken naar de tweede verdieping om daarmee een deel van de smalle loopruimte in het slaapvertrekje nr. 9 te blokkeren. In het kleine hok zijn over de volle breedte van drie meter twee niveaus van houten platen gemaakt met op elk drie matrassen. Naar de bovenste kun je met een iel laddertje. Omdat er verder geen rugzakken staan denken we de kamer voor ons zelf te hebben en willen de oude slaapzak die op een van de matrassen ligt al aan de kant gooien. Dat laten we achterwege als we op de deur lezen dat de rugzakken beneden in het opslaghok hadden moeten blijven. Dat zullen we de volgende keer zeker doen.

De volgende ochtend wordt het tenslotte gratis weer licht

Deze refuge is zeer milieubewust opgezet. Het afval wordt tot in de finesses gescheiden, de energie wordt opgewekt met zonnepanelen en op het water van de douche wordt ook bespaard. Verder hangen er slechts echte lampen in de gemeenschappelijke ruimte maar die worden niet gebruikt. In de slaapvertrekken en op de gangen is geen verlichting. Je moet dus je eigen zaklamp gebruiken om je weg te vinden voor toiletbezoek en voor de verplaatsing naar de was- en doucheruimte.
De beperkte verlichting heeft nog meer voordelen. Als het rond 21.30 donker wordt gaat iedereen slapen en op de kamer wordt je niet gestoord door laatkomers die het licht aandoen. Het is vervolgens wel een geknoei om zonder de anderen te storen je horloge op te zoeken dat tussen twee matrassen is gegleden.

's Nachts merk ik dat er toch een concessie is gedaan aan de energiebeperking. Nadat je schuifelend over de gang het toilet hebt gevonden gaat er een wereld open wanneer blijkt dat als je van binnenuit de deur op slot draait er een spaarlamp aanfloept. Toch wel luxe.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 

GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit