GR 10 - 2011; Goulier – Cabane de Courtal Marti

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina (zie de rechter kantlijn).

Petit gîte, petite madame, petite cabane
Maandag 22 augustus,
(11,5 uur (inclusief rusten),±1600m klimmen, ± 1100m dalen, ±23 km)

Vorig jaar hadden we de conclusie getrokken dat we wat kortere etappes moesten lopen om meer rusttijd over te houden aan het eind van de dag. We zouden dan minder echte rustdagen plannen. De planning is inderdaad gelukt en tot nu toe bevielen de kortere etappes prima. Maar ja een wandelvakantie is geen aangenomen werk dus kun je de planning ook weer loslaten.

Terugblik op Goulier

Cols

Voor vandaag stond de wandeling naar Siguer op het programma met een geschatte looptijd van 5 1/2 uur. Na het bekende magere Franse ontbijt startten we rond 08.00 met de klim naar de Col de Risoul. Het is een bospad met een prettig stijgingspercentage waarbij wij omgeven zijn door een warme wind van dan al 22 graden. Het bospad gaat daarna licht stijgend naar de Col de L’Esquérus en blijft vervolgens op gelijke hoogte. 

Lekker lopend langs een U-bocht over de berghelling bereiken wij de Col de Grail. Vlak daarvoor worden we nog als eerste levend wezen tegemoet gekomen door een fanatiek kijkende, gespierde senior, gekleed in minimale sportoutfit en behangen met een volle rugzak. Dit soort mensen passeert altijd met versnelde pas. Op weg naar iets in de verte. De wereldkampioenschappen bergmarathon waren toch gisteren? Misschien is er vandaag nog een na-huppeltje voor de master-klasse.

Wij pauzeren op de Col de Grail waar meerdere picknicktafels staan in front van een refuge met een waterpunt op 250 meter afstand. Deze refuge maakt deel uit van een rondwandeling van vier dagen rondom Auzat, die ook langs de eerdere Refuge de Bassiès loopt.  Aan het einde van de rust maken we eerst nog een kinderlijke foto tussen super hoge distels en starten daarna met een lange bosafdaling waar de bewijzering door het gehucht Lercoul op het gevoel moet worden gevonden.

'Le petit gîte'

Al ruim voor 13.00 uur lopen we zwetend het dorp Siguer binnen waar de temperatuur is gestegen tot 32 graden. Na wat foto's van bienfaiteurs met gewichtige gezichten gaan we op zoek naar de enige faciliteit die door Joosten wordt genoemd; de Salle des Fêtes. Maar zie, vlakbij de Salle des Fêtes wordt bewijzerd naar 'Le petit gîte'. 

le petit gite

De voordeur staat uitnodigend open. Je mag ook zelf cola, bier en andere drankjes pakken staat er aanlokkelijk op een bord. En zo worden we langzaam het huis binnengezogen. Op de benedenverdieping inspecteren wij eerst twee koelkasten waar alleen maar grote stukken kaas in worden bewaard. Omdat we die koelkast met die drankjes nou weer net niet beneden kunnen vinden moeten we dus als in een computergame naar level 2. 

Boven horen we gestommel. Op ons geroep klinkt een heldere, vriendelijke groet. Even later ontmoeten we in een, laten we zeggen, eetkamer/keuken in oprichting, de charmante Nina, die uitlegt dat zij en haar vader Fabrice een paar jaar geleden dit pand hebben gekocht om er in de zomermaanden iets bij te verdienen.

De rest van het jaar studeert Nina geografie en ze hoopt het komende seizoen haar mastertitel te halen. Zo hoor je nog eens wat onder het genot van een cola. Frank is ondertussen geestdriftig in de weer de spelonken van deze kamer in beeld te brengen en wil ook Nina en haar vader wel vastleggen om daarmee reclame te kunnen maken via deze weblog. Qua karakter en uitstraling kun je deze gîte vergelijken met die van mevrouw Denjean in Monicou en mevrouw Gila in Esbints. Eenvoudig dus maar zeer gezellig en gastvrij. (In 2020 lees ik op de website dat de gîte na acht jaar opgeheven is.)

Nina wilde natuurlijk dat wij bleven maar wij vonden 13.30 dit keer wel erg vroeg om te stoppen. Misschien een verkeerde keuze maar dat weet je nooit van tevoren. Ze vertelde erg behulpzaam over de waterpunten op de weg richting de Col de Gamel. In erg snel Frans kwam er ook nog een verhaal voorbij over een herder die boven op de bergweides met zijn gezin woonde en over een cabane met bier en cola en orangina en eten. Maar dat was ver voorbij ons nieuwe doel voor vandaag; Gesties of Col de Gamel.

Geen Gesties, geen Col de Gamel

Op onze weg naar het vervolg van de GR10 wierpen we ook nog een blik in de Salle des Fêtes. Joosten heeft niet overdreven, het is een prima plek om te overnachten. Het is basic maar er liggen keurig matrassen opgestapeld en er zijn toiletten. Mogelijk kan het ook gecombineerd worden met een maaltijd bij Nina. Maar wij zijn niet meer teruggegaan om dat te vragen. We moesten dit jaar al te veel terug lopen.

Dik binnen het uur bereiken we over steile bospaden het dorpje Gestiès waar we bij de dorpsfontein lunchen en onze watervoorraad aanvullen. We vinden het nog steeds te vroeg om te stoppen en gaan dus ook niet op zoek naar het voetbalveld waar je volgens Nina ook zou mogen kamperen. Wel maken we van deze vermoedelijk voorlopig laatste locatie met telefoonontvangst gebruik om Nederland gerust te stellen. Leuk om Maxime te spreken die op haar eerste dag van het nieuwe schooljaar tot haar blijdschap te horen heeft gekregen dat in ze in het nieuwe rooster op maandag tot 10.30 kan uitslapen en op dinsdag tot 10.00 uur. Dat je de rest van de week pas na 16.00 naar huis mag zal ze binnenkort wel merken maar dat hoor ik wel als ik thuis kom.

Oude veepaden omheind met stapelmuren

Rond 15.00 gaan we weer op pad met als volgend aanvalsdoel de Col de Gamel (1392m), waar volgens Nina een waterpunt zou zijn. Omgeven door stapelmuurtjes stijgen we steil over oude veepaden naar de Col om daar weinig te ontdekken. Het is pas 16.00 en we hebben nog aardig wat water in onze bags, dus ach waarom stoppen op deze plek terwijl er een mooie vlakte lonkt. Door dus. We volgen daarbij de markeringen maar kunnen die niet goed plaatsen op onze kaart en ook niet herkennen in de beschrijving van Ton Joosten waarvan we een minikopie bij ons hebben.

Pla de Montcamp

Naarmate we stijgen over de Crête de la Bède neemt zowel de wind als het uitzicht aanstekelijk toe. Ergens halverwege tracht Frank nog een spontaan brandje te doven maar dat is met deze wind onbegonnen werk. Gelukkig zien wij later dat het uit zichzelf is uitgegaan. Dat zelfde zien we trouwens ook op een Spaanse bergweide die we van hieruit goed kunnen zien. Het is hier wel mooi en we staan ook regelmatig stil om er van te genieten en uit te rusten, of omgekeerd, maar met deze wind valt hier niet lekker te bivakkeren. We vinden hier zoals al in Siguer aan ons verteld ook geen waterbron. Verder dus maar weer.

Op de crête, die eigenlijk meer een brede bergweide is, volgen een aantal kleine klimmetjes achter elkaar, om tot slot te eindigen met de Pla de Montcamp van 1904 meter. Normaal een niet te moeilijke stijging maar de vermoeidheid begint nu door te wegen en het vooruitzicht van zeker nog enkele kilometers tot een volgende beek op de kaart wordt nog maar ten dele gecompenseerd door het prachtige verre uitzicht. We zien van hier zelfs nog bergen waar we vorig jaar over of langs getrokken zijn en Spaanse bergen waar we niet zullen komen en nog bergruggen waar we als we goed op de kaart kijken nog overheen mogen.

Wat ook een overweldigende ruimtelijke indruk maakt zijn de uitgestrekte weides hier met op veel plekken kuddes koeien, paarden, muildieren en schapen, één grote zee van leven.

Ik word het tegen 19.00 uur
een beetje zat in die hitte

Verder gaat het met een korte afdaling naar de Col du Sasc waarbij we een moderne versie van een cabane passeren; een soort stacaravan die met zware spanbanden verankerd is om niet van deze vlakte weggewaaid te worden. De beek en directe omgeving die we even later tegen komen heeft wel water maar is zo drassig en vies van de veesporen en de koeienpoep dat we al genoeg moeite hebben er een beetje schoon van pol naar pol overheen te springen. Op naar wat? De volgende beek ligt bij de Cabane Balledreyt, het eigenlijk doel van morgen. Twee etappes in één dag. Niet verkeerd maar onze knieën beginnen te irriteren.

Moe lopen we dwars door kuddes verder langs het pad dat hier op deze weidevlakte vanwege het ontbreken van rotsen is aangegeven met paaltjes van een halve meter hoog. Als ik weer bijtrek legt Frank nog wat contacten met jonge paarden en hun moeders, fotografeert een markeringspaal met tientallen vliegen en sprint dan weer voort.

Cabane de Courtal Marti

Na een ontspannen langzame afdaling over de vlakte waarbij je van die weinig moeite kostende, grote stappen kunt nemen, doemt bij een grote veekraal een tweede vakantiehuisje op waarbij een auto achter schrikdraad staat geparkeerd. We herinneren ons het verhaal van Nina van de herder met zijn vrouw en twee jonge kinderen en weten nog vaag iets over bier en cola. Frank neemt zich in ieder geval voor de aandacht te trekken. Maar dat hoeft niet meer als er drie honden op ons komen afgestoven. De jonge herder komt snel naar buiten. Op mijn spontane en goedbedoelde aanroep 'deux bieres s'íl vous plait' wordt gelukkig lachend gereageerd en tot onze blijdschap verwijst hij ons naar een 200 meter verder gelegen hutje van twee bij drie meter.

Aankomst bij cabane Courtal Marti om 19.30



En verdomd, na wat gerommel met een kettingslot gaat de doos van Pandora open. Het lijkt tafeltje-dek-je wel; op de vensterbank staan keurig gerangschikt blikjes bier, perrier, cola, flesjes orangina. Onder de twee matrassen waar zowaar ook nog isolatiematjes op liggen gaat de snoeptrommel verder open met blikken linzen met worstjes, meer bier dat daar ook koel is gebleven, blikken rijst met melk en blikjes fruit.

Op een plank aan de muur staan zelfs een brandertje, kaarsen en waxine lichtjes. En in de andere hoek is in dit kleine hok nog ruimte gevonden voor een open haardje.

        

We staan er wat lacherig als kleine kinderen naar te kijken. Je bent moe en je bent het om 19.30 zo langzamerhand wel zat voor vandaag en dan wordt je een onderkomen vol met lekkernijen in de schoot geworpen, fantastisch. Zou het thuis zijn geweest dan zouden wij, en met ons waarschijnlijk vele anderen, dit een vies, beroet hok vinden, maar hier is het een welkom geschenk.

Als eerste prioriteit gaat Frank koel water halen om de blikjes bier nog aantrekkelijker te maken. Op een briefje aan de muur lezen we dat we de consumpties mogen betalen in de Refuge de Ruhle, twee dagen lopen van hier. Loop je in tegenovergestelde richting dan mag je in Siguer direct aan Nina betalen.

Nieuwe bewoner overziet zijn territorium

We vullen onze watervoorraad aan met water uit de 200 meter verder gelegen drinktonnen voor het vee waar het schone water vanuit een slang wordt aangevoerd. De herder had ons gezegd dat het 'potable' was.

De rest van de avond besteden we aan koken en genieten we van de omgeving. Met op de achtergrond vreemd verlichte bergen in de ondergaande zon smaakt het diner van linzen met worstjes prima. Ik maak nog wat aantekeningen met mijn zaklamp in de mond, gezeten op de matras die redelijk over de datum heen is (MOD).

We kijken in de mooie heldere nacht naar de sterren en ontwaren zelfs de Melkweg. Met het verre geklingel van de koebellen op de achtergrond drinken we nog wat koffie en een paar biertjes en praten we tot middernacht bij kaarslicht over oud-collega's en de luxe dat we dit lichamelijk nog kunnen doen met daarbij de ondersteuning en het begrip van thuis. Het klinkt allemaal erg knus maar met een waaiende wind langs de hoeken van ons paleis op de open vlakte is het beeld compleet.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit