GR 10 - 2011; Gîte d’etape Monicou – Barrage Étang d'Izourt

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. 
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

Contact verloren bij Arties

(Zaterdag 20 augustus, 9 uur (inclusief alle rusten), ±1150m klimmen, ± 630m dalen, ±16 km door de extra lussen)

Lunchen in Arties

Op onze route naar het Étang d'Izourt komen we ondanks dat het weekend is, naast een aantal vissers maar erg weinig wandelaars tegen. Tot aan Arties zelfs niemand.

Na het goed verzorgde ontbijt door mevr. Denjean jr. startte de dag steil omhoog door het bos. Tot aan Arties lopen we daarna aangenaam verder over een geleidelijk stijgend en goed beloopbaar pad in de schaduw van het bos bij een temperatuur van rond de 28 graden. Na het passeren van de kam volgde een afdeling van lange lussen waar we slingerend over het pad liepen om de eenzijdige belasting van de knieën een beetje weg te nemen. In het gehucht Arties hebben we eerst in de publieke wc onze watervoorraad aangevuld en zijn daarna uitgebreid in de schaduw van een stapelmuurtje gaan lunchen.

Daar zagen we ook voor het eerst de omvang van onze broodjes die we met scherpe zakmessen tot hapklare plakken konden omvormen; andere landen, andere dimensies, maar erg lekker en voedzaam.

Waar is Frank?

Na de rust neem ik het initiatief om vast vooruit te lopen zodat Frank mij kan inhalen, omdat hij sneller loopt. Alleen word ik nooit meer ingehaald. Nadat ik voorbij de vorige splitsing enige minuten omhoog gelopen ben, sta  ik nu al weer enige tijd in het dichte bos te wachten. Dit klopt niet helemaal. Dan maar terug naar de laatste splitsing van paden, maar geen Frank. Waar is Frank?

Waar is Frank?

Met een licht schuldgevoel sta ik daar een beetje dom om me heen te koekeloeren. Ik had natuurlijk bij deze splitsing moet wachten ook al staat er een markering voor het goede pad en een kruis bij het verkeerde. Waarschijnlijk heeft hij het verkeerde pad genomen dat aanlokkelijk goed aansluit op het voorgaande. Of zit hij nog in Arties? Dat laatste is onwaarschijnlijk omdat ik hem, toen ik al boven Arties liep, nog zag vertrekken uit het dorp. Dan maar kijken op het verkeerde pad. Maar dit pad wordt na twee honderd meter zo smal dat het toch ook weer twijfelachtig is dat hij hier verder is gegaan.

Ik doe mijn rugzak af en laat die staan op de splitsing van de paden. Daarna ga ik toch maar terug tot net voor het dorp waar ik hem voor het laatst achter mij zag. Geen Frank te zien. Inmiddels zijn er 43 minuten voorbij. ‘Shit, wat kan ik nog meer verzinnen?’ gaat er door mijn hoofd. ‘Waar kan die oen dan ook gebleven zijn?’ sputtert ergens nog een opstandige hersenkwab tegen.

Met het toenemen van de tijd groeit ook mijn schuldgevoel. Telefoneren is ook geen optie omdat er hier geen ontvangst is behalve voor noodoproepen, maar dat lijkt me weer wat voorbarig. Dan nog maar tegen beter weten in een keer helemaal terug naar het dorp tot op de plek waar we gerust hebben. Ik laat op mijn rugzak een briefje achter met de tekst 'Ben naar Arties, kijken waar je blijft, 14.47'.

Het briefje op mijn rugzak maakte weinig indruk op de andere rugzak

Bewoners bevestigen daar wat ik al wist; mon camarade is reeds geruime tijd vertrokken. Dus ik weer terug naar mijn rugzak. Op mijn weg terug hoor ik tot mijn opluchting mijn naam roepen. Ik antwoord met fluiten op mijn vingers. Bij aankomst bij de rugzak tref ik daar Frank. Hij kijkt niet blij. Hij had over het verkeerde pad een behoorlijke afstand afgelegd, was op het steeds smallere pad onder bomen doorgekropen en over muurtjes geklommen en dat alles dus ook weer in omgekeerde volgorde. 

Ik bazel nog wat dat ik dit maar niet meer ga doen, maar Frank wordt daar niet blijer van. De verwijzing naar mijn briefje en daarmee naar mijn extra inspanning scoort ook niet; het briefje was nog niet eens opgevallen. Ik vind het natuurlijk wel stom dat hij dat teken niet heeft gezien maar dit lijkt me niet het moment voor een diepgaande reflectie. Vooruitlopen is vanaf nu een non-item geworden.

Na een korte rust voor Frank gaan we verder over het 'goede pad' dat met extra klimmen en dalen na anderhalve kilometer weer op de asfaltweg uitkomt waarop wij in Arties ook hadden gestaan en daarmee heeft het volgen van de markering dus ook nog eens weinig toegevoegd. Hoewel wij vanochtend nog vonden dat de extra rust van gisterenmiddag en de lange nacht ons goed had gedaan is dit sentiment na de extra kilometers en de toegenomen warmte (31 graden) omgeslagen.

Étang d’Izourt

De klim naar Étang d’Izourt viel tegen. Op weg er naartoe wenste een Fransman ons al 'bon courage' wat vaak weinig goeds voorspelt. Tijdens de lange klim in de warmte wees Frank in een vlaag van overmoed nog op een hoge liftmast van de Électricité de France onder de uitroep dat hij wel moe werd, maar dat als het moest hij nog zeker naar deze mast zou kunnen stijgen. Anderhalf uur later keken we ruim neer op deze mast. Maar toen waren we wel bijna bij de stuwdam van het Étang d'Izourt. Toch wel zwaar zo'n zelf verlengde etappe.

Nog even wat aantekeningen maken

Naast het liftgebouw hebben wij rond 18.30 op een redelijk vlak stuk onze tenten neergezet met zicht op de stuw, het meer en enkele malloten die schreeuwend over de dam kwamen aangesloft in een ongelijke formatie, hier en daar op teenslippers en met een fantasiebepakking variërend van weekendtassen, plastic zakken en day-packs met meer er buiten dan er in; een soort stadse dak- en thuislozen op safari. Gelukkig sloegen ze hun kamp een vijftig meter boven ons op.

Etang d'Izourt

Met water uit een bron op honderd meter van onze tenten werd dit keer de pasta-bolognese poedermaaltijd aan de kook gebracht. Omgeven door een warme, soort Föhnwind werd de dag ontspannen afgesloten met een cup-a-soup/koffie combinatie.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit