Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zaterdag 10 september 2011

GR 10 - 2011 De heenreis; een stappenplan met controle

Heenreis
(Woensdag 17 augustus)
Crimineel
'Weet u dat u een beperking heeft op uw rijbewijs?' Nee dat wist ik niet. Ik sputterde nog wel dat ik alle rijbewijzen had, maar dat nam de gemelde beperking niet weg bij de geraadpleegde centrale. De uitleg dat ik voor een wandeltocht naar de Pyreneeën onderweg was maakte in het donker om 04.15 in een klein straatje in Leusden nog niet de indruk die ik hoopte, maar mijn wandelbroek moet toch enig vertrouwen hebben ingeboezemd. Na tien minuten kreeg ik mijn paspoort van de vriendelijke politieagenten terug en kon ik verbouwereerd dertig meter verder bij Frank aan bellen. 'Waar bleef je Ebbelaar?' Ik kon hem nog net wijzen op de voorbijrijdende politieauto anders had hij mijn verhaal nooit geloofd.
(slechts een nep sfeerbeeld)
Als domme burger die normaal op dat tijdstip slaapt maak je in een kwartier meer mee dan je tevoren bedenkt. Eerst stond ik bij het verlaten van Hoevelaken met nog twee andere auto's minuten lang bij verkeerslichten te wachten op een kruising waar verder geen hond voorbij kwam. Daarna werd ik op een lus van het nog stille klaverblad binnendoor over de vluchtstrook met zeker 80km per uur ingehaald door een (weg)crimineel. Vervolgens werd ik op weg naar Leusden stiekem gevolgd door een auto met rood/blauwe strepen die, net op het moment dat ik de provinciale weg verliet, het stopteken gaf om mij te controleren.

Ze voerden extra controles uit vanwege de pyromaan die in deze omgeving al geruime tijd huizen met rieten daken aansteekt. Misschien kwam het allemaal door het rode autootje van Judith dat ik mag gebruiken. In ieder geval was het niet direct het verwachte begin van een wandelvakantie. Na de vakantie ben ik bij de lokale wijkpolitie gaan navragen wat die beperking zou zijn. In geen van hun registers kon politieman Gijs iets vinden wat daar op wees.

Voorbereidingshiaten
Het was sowieso een al een geluk dat we op het juiste tijdstip naar de juiste bestemming vertrokken. In januari hadden Frank en ik de gewenste aankomst- en vertrektijden vastgesteld om 's avonds op 17 augustus in Aulus les Bains aan te komen. Daarna werd er uitgebreid gegoogeld, vergeleken en tenslotte op basis van het prijsverschil gekozen voor een vlucht vanaf vliegveld Weeze net over de grens bij Nijmegen. De ticketbevestiging die we kregen gaf wel aan dat er een verschil was tussen de locatie van de zoekopdracht en de werkelijke locatie, maar dat kon toen nog worden uitgelegd in het voordeel van Weeze.
De dag voor vertrek twijfelde Frank daar echter aan en bij verdere controle bleek onze maatschappij, Air France, niet vanaf Weeze te vliegen en kwam ons vluchtnummer alleen maar voor bij de vluchten vanaf Düsseldorf International Airport. Net op tijd dus om nog een andere parkeerplek te reserveren en de vertrektijd en de route naar het vliegveld snel bij te stellen. Hoewel wij professionele ervaring hebben in het bijstellen van plannen na het passeren van de startlijn kwam deze noodzakelijke aanpassing toch wel erg 'just in time' tot stand.
In dezelfde categorie 'last minute' controles viel de overname van de rode Seat van Judith die vanwege de ouderdom een goede keuze leek voor het verblijf van twee weken in een 'Parkhaus'. De dag ervoor nog even de olie gecheckt en de papieren gewisseld en met Maxime een ritje naar de tandarts gemaakt. 'Wat trilt de auto raar, vind je ook niet Maxime? Heeft mama daar al iets van gemeld?' 
Maxime bevestigde aarzelend het eerste en wist niets van het tweede. Dan morgen maar een beetje rustig rijden. Frank vond de volgende ochtend wel dat de auto een beetje vreemd trilde maar beiden vonden we dat we door moesten om op tijd aan te komen.

Stappenplan
Een reis is eigenlijk een soort stappenplan dat zich goed laat voorbereiden maar elke reiziger weet dat er bij de uitvoering voortdurend van die stress-zoekmomenten zijn, die niet in de gids staan. Ons stappenplan voor de heenreis was uitgebreid maar overzichtelijk; met de auto via de uitgezochte route naar het vliegveld Düsseldorf, parkeren, bagage afgeven, boarden, op Parijs-Orly overstappen, uitstappen op vliegveld Toulouse-Blagnac, met de shuttlebus naar het busstation vlakbij het treinstation, met de bus naar St-Giron in de Pyreneeën en tenslotte met een minibus naar het nog hoger gelegen Aulus les Bains. Daarbij was de vertrektijd van de minibus de deadline want hoog in de bergen rijdt deze maar enkele keren per dag en wij hadden de laatste mogelijkheid uitgezocht.

Vliegveld Düsseldorf
Zonder problemen bereikten we exact op het opgegeven tijdstip 06.15 de creditcardlezer van 'Parkhaus 4'. Bij het binnenrijden van de eerste etage zagen we nog net in een flits een klein display dat aangaf dat er daar nog maar twee plekken vrij waren. Na twee rondjes gaven we het zoeken op om het op een andere etage opnieuw te proberen. Maar in deze vreemde parkeerflat betekende dit dat we eerst weer helemaal naar beneden moesten om opnieuw te beginnen en tenslotte op de derde etage de auto te stallen. 
Blik vanuit de sky-train van vliegveld Düsseldorf
Frank wist zich te herinneren dat we hier met een zogenaamde 'sky-train' naar de terminal zouden worden vervoerd. Waar is dan die trainIn het georganiseerde Duitsland was geen aanwijzingsbord te vinden hoe je in de vertrekhal kwam. Dan maar de rugzakken om en via het trapportaal naar beneden. En zie, op de begane grond een bordje om vervolgens in een twee meter verder gelegen liftschacht weer omhoog te gaan naar niveau zwei waar we na enig knutselen ook de toegangsdeur van de binnenkomende zweeftrein lieten openen. De digitale omroepstem gaf gelukkig aan dat de trein eerst naar Terminal A/B zou gaan en daarna naar terminal C. Deze informatie is erg waardevol als aangegeven wordt vanaf welke terminal jouw vlucht vertrekt maar verrassend frustrerend als je dat nergens kunt aflezen. Op basis van kansberekening kozen we voor de halte A/B en tot onze opluchting bleek dit juist te zijn.

Inmiddels was er dus enige tijd verstreken maar nog voldoende om de bagage-inleverdeadline 06.55 te halen, dachten wij. Met behulp van minieme aanwijsbordjes, dan leer je Schiphol ineens waarderen, vonden we het correcte 'bagage drop-off point' waar we aansloten in de rij. 
Van het tiental desks waren er op dit uur maar drie bemenst, zodat de rij uiterst traag vorderde en 06.55 rap naderbij kwam. Om 06.50 stonden we bijna vooraan toen er personeel roepend voorbij kwam of er nog mensen waren voor Parijs. Deze mochten naar voren om nog op tijd aan boord te komen. Onze passeeractie scoorde echter niet omdat de familie voor ons ook naar Parijs wilde. Uiteindelijk om 06.54.30' leverden wij onze rugzakken in. De tweede opluchting van deze dag duurde echter maar drie minuten want op onze weg naar de gate werden Herrn Ebbelaar en Herrn de Wit via de omroepinstallatie gebeten zich snel naar de gate te begeven om nog mee te kunnen. Dus geen foto's en geen wc meer maar linea recta door. De rust keerde weer toen we in de bus naar het vliegtuig stonden.

Parijs, Toulouse, St Girons, Aulus les Bains
De overstap in Parijs leverde geen echte verrassingen op. Na de derde controle op deze jonge dag, met dit keer een fouillering op kousenvoeten als toegift, mochten we door. In Toulouse speelde onze ervaring van vorig jaar in ons voordeel. De shuttle-bus was direct gevonden en op het busstation kenden we de weg tot in de toiletten. De wachttijd hebben we gebruikt om in een zijstraat een gastankje te kopen en te lunchen.
Terras in St-Giron
In St Girons hadden we een marge van drie kwartier die we spendeerden op een caféterras waarbij we de busparkeerplaats angstwekkend goed in de gaten hielden. Dat bleek terecht want het mini-busje dat na verloop van tijd arriveerde had geen buslijn logo maar bleek gelukkig wel de juiste verbinding met Aulus waar we om 19.00 aankwamen. In Aulus waren we bekend met de locatie van de camping. Na het opzetten van de tent kwam het eerste echte relaxmoment op een buitenterras, waar we bij een temperatuur van rond de 25 graden deze dag uitgebreid van ons af dineerden.


De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 

2 opmerkingen:

  1. Leuk om ook eens iets te lezen van de man van....
    Knap hoor die lange wandelingen. Ik zie het mezelf nog niet doen.
    Groetjes berna

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Frans, zoals gebruikelijk lees ik je blog met een glimlach om mijn mond. wat schrijf je toch met een leuke humor! Yvon

    BeantwoordenVerwijderen