GR 10 - 2011; Refuge de Bassiès - Gîte d’Etape Monicou

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10, zie voor het hele verhaal de voorgaande berichten of het aaneengesloten verslag in de aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

Oprukkend bos

(Vrijdag 19 augustus, 6 uur (inclusief alle rusten), ±100m klimmen, ±560m dalen, ±11,5 km)

Zijaanzicht van de Refuge de Bassiès met op de
 achtergrond een windvaan voor de helilandingsplaats

De waarde van schrikdraad werd de volgende ochtend danig onderuit gehaald toen een koe zonder veel omwegen er over heen stapte en begon aan haar ontbijt in onze 'camping'. De rekening van de Refuge, viel daarentegen weer mee als je bedenkt dat de voorraden per helikopter worden aangeleverd; 2 personen demi-tention € 78,50 , inclusief de fles wijn van € 14,00 , 2 x douchen en een verschillende blikjes cola en bier.

Een nieuwe morgen, op weg naar de Étangs de Bassiès

Om 08.30 gingen wij als een van de eersten op pad. Het eerste deel van de route ging langs de elkaar opvolgende meren, de Étangs de Bassiès, die in het ochtendlicht een schitterende spiegel vormden voor de omliggende bergen.

Hoewel op de 1:50.000 kaart aangegeven als redelijk vlak, remden de vele keien de voortgang af. Het min of meer vlakke deel werd afgesloten met de passage van een ingenieus bruggetje opgebouwd uit goed geselecteerde en bekwaam gerangschikte rotsblokken.

Steenblokkenbrug, ingenieus stevig.
Tegelijk een wonder dat het overeind blijft onder zoveel gewicht.

De steile afdaling door het bos werd bemoeilijkt door het vele losse grind. Uiterste concentratie was daar nodig om niet onderuit te gaan.

Na de afdaling sloegen we rechtsaf, richting zuid, en liepen gedurende 4 km comfortabel over een soort wandelpad bovenop een holle gang naar het gehucht Marc. Later in Monicou hoorden we dat er door die holle caissons in vroegere tijden water was getransporteerd ten behoeve van de elektriciteitsopwekking. Tegenwoordig zie je daarvoor her en der metalen pijpen van de hellingen komen die naar nabijgelegen turbines worden geleid.

Makkelijk wandelen over caissons

Bij de nadering van Marc hadden we nog de vage hoop om de hitte, 32 graden, te kunnen bestrijden in het van bovenaf waargenomen zwembadje. Jammer genoeg bleek dat badje alleen voorbehouden aan de gasten van het tegenover gelegen Hotel des Vacances. Toch waren we al content met de geopende bar waar we een intens geluk ervoeren bij het drinken van een ijskoude Orangina, een zaligheid die je helaas alleen maar schijnt te kunnen ondergaan na uren in de zon lopen zweten met een bijvoorbeeld een zware rugzak op je nek.

Monicou

Al tegen half drie konden we ons melden op het terrasje van het eenvoudige cafeetje van mevrouw Denjean jr., de dochter van de oude mevrouw Denjean waarover Ton Joosten in 2005 in zijn gids roemt en voor wie hij dan nog een lange toekomst ziet. Wij zijn echter te laat om kennis te maken want mevrouw sr. heeft een paar jaar later op achtentachtigjarige leeftijd haar café met de eeuwigheid verruild.

Voor het café zelf is de tijd ook nauwelijks verder gegaan zoals wij na een fotovergelijking konden vaststellen. Dat is ook meteen de warme charme van deze omgebouwde woonkamer in dit oude huis. Een heerlijk authentieke ruimte die je nog maar zelden tegen komt. 

In het café hangen ook foto's waarop je kunt zien onder welke primitieve omstandigheden de boerenfamilies hier vroeger leefden. Mevrouw Denjean legde uit dat de dorpen vroeger veel bevolkter waren dan nu met scholen, winkels en werkplaatsen. Vroeger betekende eind negentiende eeuw en begin vorige eeuw tot de tweede wereldoorlog. Daarna zette de grote uittocht naar de steden verder door en kwamen vele woningen en hutten leeg te staan.

Leefomstandigheden in de Pyreneeën in het verleden.
Kijk eens naar de vingers.

Ook de grote terrasweides tot hoog op de hellingen werden niet meer benut en werden langzaam weer door de natuur heroverd. Op onze kaart die is vastgelegd in 2001 zijn nog enkele open stukken op de tegenover liggende helling afgebeeld. Inmiddels tien jaar later staat het bos over de volle lengte en hoogte van de helling en komt tot aan de beek op het diepste punt van het dal. Mevrouw Denjean zag het bos nu al jaren oprukken en kreeg het er benauwd van.

Lunchpakket oude stijl

Het begrip lunchpakket (une pique-nique of panier-repas) is hier ook nog van ver in de vorige eeuw. Op het terras zagen we een bergwandelaar die bezig was met de Haute Route Pyrénéenne die door nog hogere en woestere delen van de Pyreneeën gaat dan de GR10. In zijn hand woog hij een massief brood dat hem goed bedoeld werd aangeboden om de komende uren te overbruggen. Je zag hem wikken en wegen, niet alleen het gewicht van het brood maar ook zijn woorden om de aardige mevrouw Denjean zonder kleerscheuren te bedanken. 

Op dat moment wisten wij nog niet dat we de volgende ochtend voor ons broodje kaas en broodje ham ook twee van deze broden meekregen met per brood meer dan een ons kaas en een ons ham. Heerlijk machtig.

Als je op de foto klikt kan je zien
dat hij handschoenen aan heeft

Ultralopers

Na de introductiefase werd echter duidelijk dat de gîte-ruimtes, die zich in de andere huizen van het gehuchtje bevonden, volledig waren bezet als gevolg van de morgen te verlopen bergmarathon.

Bij een bergmarathon, kwamen wij achter, moet je denken aan 42 km hardlopen met een hoogteverschil van 2500 meter. Terug in Nederland heb ik nog even gegoogeld en vond daarbij de Nederlandstalige website 'UltraNed'. 

Op deze website 'van en voor ultralopers in de Lage Landen' wordt deze loop op de wedstrijdkalender beschreven als een 'Pittige bergmarathon met start en finish in Auzat op 737 meter. Het hoogste punt van de route de Pic d'Estats ligt op 3143 meter halverwege de route.' Einde omschrijving. 

Voor ultralopers is dit 'pittig' dus blijkbaar geen understatement. Uit de foto op het affiche konden we gelet op de wielrenhandschoenen afleiden dat je daarbij ook je handen mag gebruiken. Aan ons dus niet besteed omdat wij niet over de juiste uitrusting beschikten.

Wat wel weer goed van pas kwam waren onze tenten. Via de bemiddeling van mevrouw Denjean jr. mochten wij op een zeer plezierig weilandje aan een koele beek bivakkeren. De rest van de middag hebben we ons daar onledig gehouden met huishoudelijke zaken. Voor het avondeten vielen we terug op gevriesdroogd adventure food waarbij de kozen voor nasi met satésaus met koffie na. De avond (tot de duisternis van 21.30) werd gevuld met het terug slenteren naar Marc om daar het bierniveau te laten dalen.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit