GR 10 - 2011; Aulus les Bains - Refuge de Bassiès

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10, zie voor het hele verhaal de voorgaande berichten of het aaneengesloten verslag in de aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

Vrijpostige beesten

(Donderdag 18 augustus, 7 1/2 uur (inclusief ontbijt en alle rusten), ±1180m klimmen, ±220m dalen, ±11,5 km)

Gevraagd naar de hoogtepunten van deze dag waren dat volgens Frank; verkeerd lopen, tijdverlies door een stom petje en omlopen.

De wandeling begon met een ontbijt op de picknickweide van Aulus les Bains. Doodgemoedereerd togen we daarna op pad in de richting van de Port de Saleix en slaagden er reeds na 1400 meter in een verkeerde afslag te nemen om dit met enig geluk na 1700 meter te ontdekken. Consequent zetten we deze lijn door toen ik er na 2,5 km achter kwam dat ik mijn broodnodige petje, met zonneklep, verloren had. Daarom afhangen en Frank achterlaten en terug naar beneden. Tijdens mijn zoektocht vond ik niet alleen mijn petje terug, maar ontdekte en passant dat we wederom een afslag hadden gemist. Teruggekeerd bij Frank besloten we deze missers als opstartproblemen te beschouwen en met een kleine doorsteek en een zelfgemaakte route kwamen we op het juiste spoor.

Terugblik op het slingerpad omhoog naar de Port de Saleix

Voor de rest ging alles goed op deze warme startdag (28 graden). Na een lange aanloop door het bos met enkele steile stukken volgde een mooi slingertraject over bergweides naar de Port de Saleix (1794m). Daarna volgde een steil stuk naar de Col de Bassiès (2005m) waar, laverend tussen rotsen en keien, het mooie, kleine Étang d'Alate werd gepasseerd. Onderwijl jaloers kijkend naar de wildkampeerders die zich daar al hadden geïnstalleerd. Ten slotte volgde een vervelende steile afdaling over een keien- en grindpad naar de Refuge de Bassiès.

Étangs de Bassiès

Vanwege de extra moeite, en het feit dat we met een tent een grote mate van onafhankelijkheid hebben, reserveren we nooit tevoren bij een refuge of gîte d’etape. Aangekomen bij de Refuge de Bassiès bleek deze vol en was er alleen nog de keuze uit de vloer in de eetkamer. Gelukkig mochten we wel, natuurlijk tegen betaling, in een met schrikdraad afgezet gedeelte achter de refuge kamperen. Daarmee konden we wel mee-eten en gebruik maken van de faciliteiten.

Refuge de Bassiès gezien vanaf onze schrikdraad-camping

De avondmaaltijd hebben we met een Frans groepje 'retraitées' gebruikt. Met een door ons aangeboden fles wijn leukten wij de uiensoep en de aardappelpuree met worstjes op tot een nog smakelijker niveau, gelijktijdig het gehoor verbazend met de mededeling dat ook wij min of meer gepensioneerd zijn. Daarmee was de misvatting nabij, want met de Griekse financiële crisis nog in het korte geheugen leidde dit snel tot de onuitgesproken conclusie dat het Nederlandse systeem toch ook wel erg soepel is. Pogingen dit te nuanceren in haperend Frans waren een uitdaging voor onze vocabulaire en werden ondermijnd door de hinderlijk schreeuwende Nederlandse kinderen aan de tafel achter ons, die nauwelijks door hun ouders werden gecorrigeerd. Ook dat is een stimulans om buiten een refuge in een tentje te overnachten.

Blik richting Etangs de Bassiès vanaf onze zijde van schrikdraad

Voor degene die in de toekomst nog in deze refuge willen overnachten nog een tip; voor ontvangst met je mobiel moet je in de eetzaal vlak bij de keukeningang gaan staan want precies daar lift je mee met de radioantenne. Op die manier kon ik mooi in deze prachtige vallei hoog in de bergen van Judith horen dat de voorbereidingen van de quilt- en borduurreis naar Ste Marie aux Mines op schema liggen. Na zo'n bericht weet je meteen weer waar thuis de  prioriteiten liggen. 

Stom beest, ga ergens anders pissen

Schrikdraad heeft verschillende eigenschappen; je kunt er van schrikken, het houdt dieren aan de andere kant en het houdt dieren aan jouw kant als je even niet hebt opgelet. Geschrokken ben ik behoorlijk, maar niet van het schrikdraad. Gezeten op mijn hurken om mijn toilettas uit de tent te halen hoorde ik achter mij geritsel en ademen. Vloekend van de schrik sprong ik op toen ik met tien centimeter afstand tegen het grote hoofd van een muildier aankeek. Betrokkene was door zijn baas, die inmiddels ook zijn tentje op het veldje had gezet, losgelaten in de gedachte dat zijn lastdier leuk bij huis zou blijven. Een vergeefse hoop toen hij hem die avond een kilometer verder bij een aantal paarden vandaan moest halen.

Wat het schrikdraad die middag en nacht nog wel buiten hield waren de verschillende koeien met hun kalveren. Dat was temeer prettig omdat koeien nadat ze gekalfd hebben weer tochtig worden. De twee aanwezige stieren beschikten kennelijk ook over deze wetenschap. Met regelmatig een ontbloot lid, dat nog net niet over grond sleepte, achtervolgden zij aanmatigend een koe die blijkbaar hun attentie behoefde. Dit mag beschouwd worden als een natuurlijke activiteit maar leidde bij een meidengroep tot hartstochtelijk gelach en een enkel afgewend hoofd toen, net op het moment dat zij wilden passeren, de hoofdstier zijn kans schoon zag en in volle glorie zijn lusten bevredigde. Een biologieles in de praktijk.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit