Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Loch an Daimh naar Oykel Bridge

  Dinsdag 20 mei 2025, wandeldag 8

van Loch an Daimh naar Oykel Bridge

opgestaan 06.30, vertrek  ± 7.30, aankomst ± 15.00
± 7,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 16 km,  ± 100 m klimmen en ± 175 m dalen
temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 23 graden 's middags,
lucht: strak blauw

Over de helft

naar Glen Einig met middenin de foto The Schoolhouse vlakbij Duag Bridge

Over de helft

Gisteren heb ik met een totaalafstand van ongeveer 130 km de helft van mijn trektocht bereikt. Dat is de helft in kilometers. Hopelijk betekent dat ook de helft in wandeluren. Dat is nog niet zo zeker. Van 'tegenwandelaars' hoor ik dat er in ieder geval op het laatste traject naar 'the lighthouse' een zware doorsteek door het terrein wacht waarbij je jezelf met kompas op de route moet houden.

terugblik vanaf het pad op mijn tentplek aan de rechterpunt van Loch an Daimh

Rustige dag

Vandaag alleen maar over landweggetjes, 4x4-tracks, met minder hoge bergen dan de afgelopen week. Na een nacht met enkele waakmomenten waarin ik mijn rommelende maag op een proteïnereep trakteer, sta ik pas om halfacht op. Voor 16 kilometer over goede paden is dat vroeg genoeg. Kort na negenen ben ik weer van mijn tentplek aan Loch an Daimh terug geklommen naar de route en kijk zoals gewoonlijk nog een keer terug. Ook vandaag schijnt de zon weer uitbundig. Inmiddels is dit de achtste wandeldag in de Schotse zon. Wat een mazzel. Minder geluk heeft een adder.

Hij of zij heeft waarschijnlijk lekker liggen zonnen op het pad. Dat zou normaal gesproken op deze stille track geen slecht idee zijn geweest. Maar ook vandaag zie ik weer meer wiel- en zelfs rupsvoertuigen voorbijtrekken. Daarstraks een rupsvoertuig beladen met een container. Wat hij in deze verlatenheid daarmee gaat doen is mij niet duidelijk. Dat gaat deze adder ook niet meer meemaken.

Reforestering

Na het passeren van bothy Knockdamph krijg ik zicht op de locatie waar het rupsvoertuig is gestopt. Er staan al verschillende andere containers en een shovel tilt de nieuwe container van het transportrupsvoertuig. Het wordt een werkplek of uitvalsbasis voor herbebossing, reforestering. Dat zie je op veel plekken in Schotland. Geschikte stukken moors worden omheind om de jonge aanplant tegen herten te beschermen. Hier in het winderige noordwesten van Schotland is succes niet verzekerd. Sommige aanplanten staan er wat verspreid bij met ielige boompje die elkaar vasthouden. Op mijn kaart zie ik dat het laatste deel van de route van vandaag door een bosgebied gaat. Ben benieuwd hoe dat bos erbij staat.

bothy Knockdamph

een terreinvoertuig en  rupsbanden voor een van de voertuigen
 van het herbebossingsproject. Daar kun je als adder beter niet onder komen.

het oversteken van beken is dit jaar geen probleem

beek bij Duag Bridge

The Schoolhouse

Het pad volgt de afwateringsbeek van Loch an Daimph over makkelijk beloopbare tracks. Bij het riviertje Rappach Water draait de route de Glen Einig in en slingert met een grote boog naar Duag Bridge (zie de eerste foto) die over een flink ingesneden beek is gebouwd. Na de brug ga ik een huisje binnen dat nu gebruikt wordt als bothy, maar op mijn kaart The Schoolhouse wordt genoemd. Het is gerestaureerd door vrijwilligers voor de bothy-functie, maar deed in de jaren 1920-1940 dienst als school voor de kinderen van de landarbeiders uit de omgeving.

Later hoor ik van de barman in Oykel Bridge Hotel dat die leerlingen kilometers liepen om daar de lessen te volgen. In het verleden woonden er meer bewoners in de Highlands. Al in de 19e eeuw is er een aanzienlijke ontvolking geweest tijdens de zogenaamde clearances. Maar ook nu nog is er een bevolkingsafname in de afgelegen regio's, die te wijten is aan de beperkte economische mogelijkheden en de barre geografische omstandigheden. (Wikipedia).

Oykel Bridge

Eentonig zijn de vijf kilometer door Einig Woods. Het bos staat er goed bij en biedt in ieder geval een rustplek in de schaduw. Om drie uur krijg ik zicht op de Oykel Bridge. Daarmee is de naam van dit einddoel volstrekt helder. Verder dan deze brug is er ook bijna niets. Alleen nog op 200 meter afstand het hotel dat naar de brug is vernoemd om het eenvoudig te houden. Einde rondleiding. 

Bij entree van het hoteldeel komt na een druk op een bel een medewerker die mij vertelt dat alle slaapplaatsen voor wandelaars in het nieuwe bunkhouse zijn volgeboekt. De andere kamers kosten 130 pond en worden meestal door de vissers, lords en gentry, gebruikt. Hij legt uit dat het hotel eigenlijk een vissershotel is. Voor mensen die tegen flinke betaling op zalm mogen vissen in de River Oykel. Deze rivier mondt namelijk aan de andere kant van Schotland uit in de Noordzee via de Kyle of Sutherland en de Dornoch Firth. Dat weten die zalmen ook en zwemmen in de herfst stroomopwaarts om in de bovenloop van River Oykel te paaien. Op dit moment staat het hotel voor een deel leeg want door de lage waterstand zijn er geen zalmen.

Oykel Bridge Hotel

De medewerker adviseert mij net als de andere dagen in de tent te slapen. Maar wel buiten het terrein van het hotel. Ook het antwoord op mijn vraag of er dan wel in het bunkhouse gedoucht kan worden is negatief. Hij wijst mij op de kampeermogelijkheid naast de parkeerplaats bij de brug. Daar kun je volgens hem nu ook goed een rivierbad nemen. Oké.

"Kan ik hier dan wel wat drinken?" "Yes, the bar is next door". Na twintig meter buitenom omlopen en wat zoeken tikt dezelfde man op het raam en wijst naar de deur. Hij is nu barman. Dat gaat hem beter af. De cola smaakt goed en ik mag in de tijd tot aan het diner mijn powerbank en mobiel opladen. Dat klinkt al een stuk beter.

Leven aan de rivier

Om vier uur staat mijn tent en is het tijd voor de was. Na het ophangen van de was op mijn eigen meegesjouwde waslijn is het tijd voor mijzelf. Op een wat diepere plek spoel ik mijzelf af. De temperatuur van het rivierwater valt zeker mee en ik dompel een keer onder. Minder heldhaftig dan de twee Schotse dames die een half uur later echt een paar slagen zwemmen, terwijl hun man een drone over de rivier laat scheren. 

Na het bad ben ik schoon genoeg om op het aanwezige internet alle contacten via Whatsapp en Polarsteps over dit leven aan de rivier te informeren. 

Bar menu

Naar het diner heb ik uitgekeken. Eindelijk een keer geen poedermaaltijd. De menukaart laat verschillende Schots klinkende gerechten zien. Gammon Steak klinkt wel goed.

Als ik later op Polarsteps het resultaat toon antwoordt mijn broer: "mag wat kosten". Wel met een smiley erbij. Dat maakt een hoop goed. Mijn Gammons Steaks op eerder tochten in 1992 en 2007 hadden duidelijk meer body.

Of het door het rivierbad, de Gammon Steak, het bier of de algemene vermoeidheid komt weet ik niet, maar de loomheid slaat flink toe in dit rivierleven. Afrekenen en mijn powerbank niet vergeten. De komende dagen mij maar aan de planning houden met twee kortere etappes. Even niet meedoen met de Engelsen, zoals mijn buurman, die dat vandaag in één dag deed. Voorlopig ben ik met mijn slakkengang wel al over de helft. Welterusten. 

Waar zit ik nu? 

Oykel Bridge

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW