Walk and See: Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Oykel River bij Black Rock via Inchnadamph naar Loch Fleodach Coire

Donderdag 22 mei 2025, wandeldag 10

van tentplek langs Oykel River,
4 km noord van Loch Ailsh ter hoogte van berg Black Rock
via Inchnadamph naar Loch Fleodach Coire

opgestaan 06.30, vertrek ± 7.15, aankomst ± 17.30
± 10 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 18 km, ± 720 m klimmen en ± 450 m dalen
temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 22 graden 's middags,
lucht: 's morgens halfbewolkt, 's middags strak blauw

Lage Landen Mountaineering

Dutch mountaineering

Ongelooflijk, ik loop voor de drie Britten en ben eerder bij de hostel van Inchnadamph dan zij. Maar het meest tevreden ben ik met mijn kaartlezen en stompzinnig de bolletje op mijn kaart volgen van 'no visible path'. Gewoon een richting aanhouden die dwars door het ruwe terrein gaat. Dat 'gewoon' klinkt makkelijker dan de werkelijkheid.

op weg van Black Rock richting de bealach bij de berg Breabag Tarsainn

Vanochtend na het vertrek vanaf mijn slaapplaats bij de Oykel River ter hoogte van de berg Black Rock zie ik tot mijn verbazing de drie Britten tien minuten voor mij uit lopen. De Britten, een man en twee vrouwen, die ik gisteren heb gegroet bij Oykel Bridge, 18 km terug. Ze liepen toen snel op mij uit. Door gisteren wat langer door te lopen heb ik ze blijkbaar toch bijgebeend. Geen idee waar ze hebben geslapen. Ook nu lopen ze op mij uit.

terugblik op Black Rock waar ik langs de Oykel overnachtte

Als ik ze een beetje in het oog hou is het makkelijk om te zien waar het pad loopt. Maar na de eerste flinke glooiing raken ze uit beeld. Het pad stijgt geleidelijk en draait met de bergrug en de Oykel River mee richting het hoger gelegen meer Dubh Loch Mor. Hier ontstaat er een verschil met de route getekend in mijn gids en die op mijn Harvey-kaart. De eerste gaat wat meer richting het meer en volgt dan de contouren van de bergrug om een ronding naar de overkant te maken en dan door te stijgen naar de bealach (col) bij Breabag Tarsainn. Die toelichtende aanwijzing staat er bij vermeld in mijn gids.

Dat is echter gisterenavond bij de bestudering van de route niet goed tot mij doorgedrongen. Waarschijnlijk lag ik net een Snicker te eten. In ieder geval wil ik de richting volgen die op de Harvey-kaart staat afgedrukt. Die verlaat dit pad eerder en gaat rechtstreeks naar de bealach. Kortom dwars door het terrein rechttoe rechtaan omhoog.

dit is de kaart uit mijn gids. ik heb de groene pijlen ingetekend
zoals ik gelopen ben naar de bealach bij F.
Al die lijntjes zijn hoogtelijnen. Hoe dichter op elkaar hoe meer je moet klimmen.

Onwillig om het zichtbare pad te verlaten loop ik nog een stukje door in de hoop dat een aftakking zichtbaar wordt. Niet dus. Het stijgt zelfs nog verder terwijl ik volgens de Harvey-kaart al eerder schuin naar beneden dieper het dal in had moeten lopen om de Oykel over te steken.

terugblik als ik al ruim over de Oykel heen ben.
Kan ik ook even op adem komen.

Oké, daar gaat ie dan. Zigzaggend dwars door het terrein daal ik af terwijl ik regelmatig door of om geulen trek. Het oversteken van de Oykel is niet het probleem. Wel de klim daarna. Al voor de oversteek maak ik een kompaspeiling naar de bealach en bekijk een mogelijke route waar ik een begin kan maken. Met stoppen, turen en diep ademhalen klim ik omhoog zoekend naar de makkelijkste stroken rond de plassen en om de drassige grond heen.

het gaat aardig omhoog

Wanneer ik hoger kom zie ik de drie Britten boven mij. Ze zijn op een andere manier daar gekomen. Waarschijnlijk zoals de gids beschrijft. Maar ze lijken te zoeken. Blijkbaar hebben ze nog geen aansluiting gevonden met het pad dat naar en door de bealach leidt. Ze gaan zelfs nog verder omhoog. Van afstand groet ik ze.

Zelf blijf ik mijn kompasrichting en zicht op de toegang tot de bealach volgen. De dames houden mijn verrichtingen in de gaten. Waar gaat hij heen? Het zoeken wordt gestaakt en ze volgen mij op vijftig meter afstand. Ik hou koers en zie op een gegeven moment tot mijn opluchting iets dat op een spoor lijkt dat over een paar honderd meter naar de bealach voert. Tijd voor een rust na deze pittige klim.

Laat de Britten maar passeren. De man zegt dat hij al dacht dat het pad hier was. Natuurlijk. Voorlopig ben ik op een correct punt boven gekomen. Voor een lage-landen-amateur geeft dat een goed gevoel.

twee Britten zijn mij gepasseerd. De derde zoeker komt van rechts aansluiten

Inchnadamph

Na mijn rust volg ik ook door de nauwe bealach. Net op tijd om te zien dat de Britten alweer wat hoger zitten op een smal pad. Vreemd genoeg moet je om deze bealach goed uit te komen eerst nog verder omhoog. En dat niet over een 4x4-track maar een smal pad van twee voeten breed met hier en daar verraderlijk gruis. De dames voor mij doen terecht voorzichtig. Zelfs zo voorzichtig dat ik het groepje weer inhaal. Een ander inhalen, dat is mij deze tocht nog niet eerder gelukt. Opnieuw een kick vandaag. Hoe simpel kan het zijn.

in de verte zie ik de Britten hoger dan de bealach net voordat ze de hoek om gaan

Bij een korte geïmproviseerde afdaling zoekt een van de dames een andere oplossing. Ik volg de andere twee, die beneden wachten. Ik loop door en neem op een mooie plek een tweede rust. De Britten volgen even verder mijn voorbeeld. "See you later" is mijn groet wanneer ik weer verder trek.

mooie rustplek voor een lunchpauze

De rest van het pad langs de River Traligill gaat over een duidelijk herkenbaar pad dat dichterbij Inchnadamph overgaat in een landbouwweggetje. Mijn doel is in Hotel Inchnadamph breed te lunchen en ondertussen mijn powerbank en mobiel op te laden. Nadat ik de harde kern van Inchnadamph bestaande uit vier huizen ben gepasseerd zie ik aan mijn rechter hand de mooie hostel in een voormalige lodge.

Hostel van Inchnadamph

Ze serveren geen lunch. Dat is jammer. Op mijn vraag waar precies het hotel ligt wijst de man naar de witte vlekken tussen de bomen waarvoor je via de mainroad nog vijfhonderd meter moet doorstappen. Bij het verlaten van de oprijlaan van de hostel zie ik op een bord dat ze ook een winkel hebben. Te laat, nu eerst door naar het hotel. Vijf minuten later sta ik voor een akelig stil hotel. Op de deur staat voor de zekerheid 'Bar/Restaurant open only for residents'. Dat ben ik niet en bovendien ziet het er totaal verlaten uit. Balen. Een kilometer extra voor de kat zijn viool. Dan maar terug naar de hostel. Kijken wat dat winkeltje voorstelt.

Je rekent op niks om de mogelijke teleurstelling acceptabel te houden. Maar even later kijk ik mijn ogen uit. Had ik dat geweten. In een 3 bij 4 meter kamertje naast de ingang staat alles wat een wandelaar en hiker nodig heeft; gekoelde frisdranken, allerlei soorten repen, outdoormaaltijden, koeken, chips. Fantastisch. Van plezier vergeet ik een foto te maken. Eerst een koude cola, drie Snickers en een ontbijt van Firepot. Buiten in de zon op een bank gaat de cola met grote teugen naar binnen. Daarna Polarsteps bijwerken en Judith bellen. De internetverbinding bij de hostel trekt het maar net, maar we zien elkaar en kunnen met haperingen spreken. Thuis heeft Judith strakke actie ondernomen en met hulp van KPN onze uitgevallen router weer aan de praat gekregen. Knap.

bomenrij langs de 'gazonnen' voor de hostel. Daarachter Loch Assynt.

De resterende tijd breng ik door met een tweede cola en met een van de beide Britse dames, die bij nadere kennismaking Australisch blijkt. Ze is een kennis van het Britse echtpaar dat zich enigszins gedistingeerd afzijdig houdt. Ik leg uit hoe je in Australië quilten kunt leren van een Nederlandse. En ik kan haar uitleggen hoe je bij een afdaling meer naar voren moet hangen. Ze is eerder tijdens deze CWT geblesseerd geraakt en heeft enkele dagen in Ullapool gerust. Of ze dit wandelen echt nog leuk vindt weet ik niet, maar de vonken spatten er niet af. Misschien is ze uitgekeken op het echtpaar, dat ze hier bij mij op de bank wat komt praten. Ze gaan morgen niet zover als ik. Bij het afscheid wens ik haar een goede voortzetting van de tocht. "Enjoy your walk and may be I'll see you again" zeg ik tegen beter weten in.

via een achterdeur verlaat ik Inchnadamph

op weg naar Fleodach Coire

Loch Fleodach Coire

Halfvier, nog schitterend weer. Nu op mijn gemak een begin maken met de lange etappe van morgen die als een van de zwaarste wordt beschreven. Via een achterdeur verlaat ik de kleine community van Inchnadamph in noordoostelijke richting. Loch Fleodach Coire is mijn doel. Hopelijk kan je daar goed kamperen.

Om halfzes heb ik bijna vijf kilometer en zeker 300 hoogtemeters afgewerkt. Wanneer ik bij het meer aankom staan er al twee tentjes van een vader en zoon die op forel vissen. Op enige afstand vind ook ik een aardige plek. Zodra de tent staat en de watervoorraad is aangevuld neem ik tijd om Polarsteps offline bij te werken. Dat wordt pas over twee dagen verzonden wanneer er weer internet is.

Onderweg hier naar toe kwam ik nog verschillende wandelaars tegen. Ze vragen hier niet meer waar je vandaag gestart bent en waar je naar toe gaat. Met een grote rugzak wordt gevraagd of je de CWT doet. Dat geeft al aan dat je dichter bij het eindpunt komt. Je hoort er al een beetje bij. Kijken of ik dat overmorgen ook nog vind als er heavy rains worden verwacht.