Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Kinlochbervie Badcall naar Sandwood Bay

 Maandag 26 mei 2025, wandeldag 14

van Kinlochverbie Badcall via Blairmore naar Sandwood Bay

opgestaan 07.00, vertrek  ± 8.20, aankomst ± 15.00
± 6,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 17,5 km,  ± 100 m klimmen en ± 140 m dalen

temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 15 graden 's middags,
lucht: afwisselende opklaringen

Opklaringen-magneet

Sandwood Bay

Opklaringen

Wanneer ik om 16.15 uur deze aantekeningen maak begint het kort te regenen. Geen probleem, want ik lig droog in mijn tent die sinds drie kwartier in een duingleuf staat bij Sandwood Bay. Dat was vanochtend bij Kinlochverbie Badcall, niet ver van het winkeltje London Stores, andersom. Ik stond droog op maar tijdens het afbreken van de tent begon het te regenen waardoor verschillende zaken vochtig de rugzak in gingen. De rest van de dag zat het weer helemaal mee. Ondanks de verwachte regen en verschillende keren donkere wolken om mij heen liep ik blijkbaar van opklaring naar opklaring. Geen druppel gevoeld.

London Stores

Winkelen

Speciaal voor het winkeltje London Stores ben ik gisteren niet verder gegaan en kampeerde ik hier 350 meter vandaan in de heuvels. "Almost everything imaginable is crammed into a tiny Aladdin's cave of a shop" beschrijft Iain Harper in zijn gids. Hier zou alles wat een wandelaar onderweg nodig heeft op een paar vierkante meter zijn uitgestald. Ik ben benieuwd.

De beschrijving is niet overdreven. Ongelofelijk hoeveel eten, dranken, kranten en tijdschriften hier zijn opgestapeld. Wanneer ik  binnenstap blijft het minuten langs stil. Voldoende tijd om de uitstalling te bewonderen. Ik zie veel, maar geen outdoor-poedermaaltijden. Pas als ik hard good morning roep komt er een oudere man uit het achterliggende vertrek. Ik neem aan dat dit Mr. Mackay is. Dat is de naam die buiten pontificaal boven de winkeldeur is geschilderd. Meneer Mackay heeft een behoorlijk gehoordrempel. Maar dat mag als je tachtig bent.

Nadat ik vertel waar ik vandaan kom vraagt hij of ik trek in koffie heb. Dan moet ik wel even wachten. Take your time, zegt ie nog. Terwijl hij de koffie zet leg ik buiten contact met het busbedrijf in Durness om voor aanstaande vrijdag een plek te reserveren voor de rit naar Inverness. Die reservering had ik thuis al geprobeerd, maar ze doen dat tot maximaal veertien dagen tevoren. De komende drie dagen heb ik waarschijnlijk geen verbinding meer dus moet het voor de zekerheid nu. Gelukkig krijg ik contact en een vriendelijke dame noteert mijn wens. Opluchting, weer een kritieke taak afgedaan. Gauw de mobiel weer uit. Nu heb ik nog 83% batterijlading voor drie dagen.

Bij terugkeer in de winkel eerst tijd voor een staande kop koffie met koek. Waar vind je dat nog? Helaas heeft hij geen outdoor maaltijden. Maar als ik over poedermaaltijden begin raadt hij mij Batchelors Pasta 'n' Sauce zakjes aan. Oké, beter iets dan niets. Ze zijn een stuk goedkoper dan de outdoor versies. Vanavond CHEESE, LEEK & HAM. Met hoofdletters dus dat moet goed komen. Verder vijf Marsen en een gastankje. Wel groter dan ik wil, maar voorlopig heb ik de komende dagen warm eten. Bij vertrek wenst Mr. Mackay mij succes; "Take care and take your time."

terugblik op Loch Inchard

begin van Kinlochverbie bij Loch Innis na Ba Buidhe
met op de rechteroever pagodetenten

Het is al na negenen wanneer de wandeling van vandaag echt op gang komt. Onderweg naar Kinlochverbie Harbour zie ik mannen bezig met het afbreken van pagodetenten. Misschien van de Cape Wrath Ultra. Die is de afgelopen dagen gerend. 

The Cape Wrath Ultra is an ultra running expedition that takes a similar route to the Cape Wrath Trail, but with our expert local knowledge the race route has been tailored for runners.

The 400km route is completed over 8 days and it offers a compelling ultra running challenge. Participants will have none of the complex logistical worries that hikers traditionally encounter when embarking on the Cape Wrath Trail or other long distance footpaths, such as the Pennine Way.

Bron: https://www.capewrathultra.com/ met in de kop van de home-pagina een paar minuten durend filmverslag met een goed beeld van de route en het landschap.

Vijf dagen geleden bij Oykel Bridge begreep ik van mijn Engelse buurman dat je wel even £ 2000 inschrijfgeld moet overmaken voordat je deze 400 km mag hardlopen. De tenten zijn om te slapen. Luxe. Maar ik hoorde dat er maar kort in wordt geslapen. Want dat gaat allemaal ten koste van je tijd. Het doet me denken aan een kreet op mijn vroegere werk als je rustig aan deed: "het gaat allemaal van je eigen tijd af". Mocht je in 2026 mee willen rennen hier is de link voor de inschrijving van Cape Wrath Ultra®, Explorer & 100 2026 met al op de eerste pagina het betalingsschema voor het inschrijfgeld. 

De Ultra van volgend jaar sla ik over. Kan altijd nog. Dit jaar negeer ik verder de pagodetenten en concentreer mij op meer aardse zaken. Ik loop door naar Kinlochverbie Harbour waar ik de routeafslag richting Oldshoremore bewust negeer en een paar honderd meter extra loop naar de lokale Spar. Die is modern en overzichtelijk ingericht en je kunt er in tegenstelling tot London Stores pinnen. Binnen een paar minuten sta ik buiten met drie kant-en-klaar boterhampakketten en drie Snickers.

Tijd om Judith te bellen nu er nog verbinding is en haar 'tot woensdag' te wensen. Thuis gaat blijkbaar het brandalarm niet meer af. Dat heeft de buurman geregeld. Hoe vraag ik niet want de batterijlading van mijn mobiel is gedaald naar 79%.

Einde bewoonde wereld

Voordat ik de bewoonde wereld verlaat eerst nog redelijk luxe vijfenhalve kilometer over asfalt naar Blairmore, een gehucht van negen huizen en een parkeerplaats voor alle bezoekers van Sandwood Bay.

de oceaan bij  Loch na Claise

De smalle landweg richting Oldshoremore is drukker dan gedacht. Om de haverklap moet ik de berm in om auto's en campers te laten passeren. Paranoïde kijk ik herhaaldelijk achterom. De drukte is ook niet zonder reden. Meer dan de trajecten van de afgelopen dagen is deze kuststrook bewoond. Dat had ik zo hoog in het noorden van Schotland niet verwacht. Met enige regelmaat passeer ik witte huizen en een enkele boerderij. In Oldshoremore zijn de meeste huizen ook B&B en er is een parkeerplaats vlakbij Oldshoremore Beach waar die campers zeker vandaan komen.

Oldshoremore Beach

het laatste stuk asfalt naar Blairmore

Attractie

Vanaf Kinlochverbie zie je richtingsborden naar de parkeerplaats voor Sandwood Bay. Blijkbaar is die baai een regionale attractie. Ik neem aan dat de bezoekers zich gerealiseerd hebben dat je er een wandeling van 13 kilometer voor over moet hebben; 6,5 heen en 6,5 terug. Ik niet. Ik hoef alleen maar 6,5 heen. En die aanloop door het terrein over een makkelijk pad is prachtig. Door de hei langs meren en meertjes waarbij je soms letterlijk over de randen loopt. Onderweg volg ik anderen, wordt ik ingehaald en passeer ik tegenliggers. Tegenliggers in verschillende gedaanten. Er lopen geen drommen, maar opgeteld kom ik zeker twintig mensen tegen.

Ondanks de mooie omgeving begint mijn rugzak weer door te wegen. Misschien toch teveel Marsen en Snickers gekocht. Ook al zijn de stijgingen vandaag beperkt en zitten er geen moeilijke paden bij, ik voel dat mijn spieren niet meer zo enthousiast zijn over de CWT. Dat wordt direct weer vergeten wanneer ik aan het eind van het pad door de hei vanaf een hoogte samen met verschillende toeristen neerkijk op het duingebied en het strand van Sandwood Bay. Prachtig.

In tegenstelling tot een groot deel van de genietende toeristen ben ik een van de weinigen die afdaalt. Daar doorkruis ik de duinen met het wuivende helmgras. Voor een Nederlander niet eens zo'n onbekende aanblik. Maar dit duinengebied is omrand door rotsen. Dat maakt het echt anders. Onderweg verken ik direct enkele grasveldjes voor een geschikte overnachtingsplek. Ze liggen echter teveel in de wind en te ver van zoet water. Ik sjok door het mulle duinzand naar het strand.

De weidsheid van dit strand met op de zuidpunt de markante rotsspits in het water, Am Buachaille, is indrukwekkend. Echt genieten om hier halt te houden en om je heen te kijken. Bij een paar lage rotspartijen in de branding zie ik het oudere echtpaar dat jeugdherinneringen komt ophalen zoals ze me onderweg vertelden. Nu zitten ze samen op hun rots.

blik naar de zuidpunt van het strand met de rotsspits Am Buachaille

Na een eerste verkenning ploeg ik verder in noordelijke richting over het brede strand. De laatste toeristen laat ik achter me. Hier kom ik geen mens meer tegen en de rust van de omgeving en het ruizen van de branding nemen mij op.

Duinshelter

Mijn doel wordt het uiteinde van het strand waar de uitstroom van Sandwood Loch in zee uitkomt. Daar heb ik zoet water en hoop in de luwte van de duinen een plek voor mijn tent te vinden zijn. Pas op een meter of vijftig afstand zie ik de uitstroom door het strand vloeien en buig ik af naar de duinen. Daar neemt het keien stroombed robuustere vormen aan. Mooi om de kronkelende rivier even stroomopwaarts te volgen, ondertussen speurend naar een tentplek.

Niet elke beschutte plek is geschikt. Er moet ook nog enig houvast zijn voor mijn haringen. Na honderdvijftig meter vind ik niet te ver van de rivier een benedenwindse duingleuf met een redelijk vlakke ondergrond waar de bodembegroeiing grip voor mijn haringen geeft. De haringen veranker ik verder met grote keien die hier bij de rivier ruim voor handen zijn.

Van al de indrukken onderweg en handelingen hier bij mijn tent heb ik met mijn mobiel toch nog aardig wat foto's gemaakt. De roaming heb ik uitgezet om energie te besparen. Vannacht gaat hij uit.

De London Stores macaroni smaakt gematigd voedzaam hou ik mijzelf voor. Er staat een batman op de verpakking en ik kan een prijs winnen. Ik denk dat ik die aan een ander ga gunnen. Misschien ga ik straks nog even naar de oceaan kijken. Zeker weet ik het nog niet want het luchtbedje ligt prima. 

Vanuit Duinrel, tot morgen, de laatste etappe van mijn Cape Wrath Trail.

Waar zit ik nu? 

Sandwood Bay

de geplande overnachtingen tussen Ullapool en Cape Wrath

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW 

Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van oostzijde Loch Stack via Rhiconich naar Kinlochbervie Badcall

Zondag 25 mei 2025, wandeldag 13

van oostzijde Loch Stack via Rhiconich naar Kinlochverbie Badcall

opgestaan 07.00, vertrek  ± 8.00, aankomst ± 17.00
± 9 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 17,5 km,  ± 210 m klimmen en ± 140 m dalen

temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 15 graden 's middags,
lucht: bewolkt, 's morgens regen tot plm 12 uur met windkracht 5/6 noordwest, 's middags opklaringen

Jankdag

Loch an Nighe Leathead

Beste nacht

Deze nacht in de del tussen de bomen was de beste nacht tot nu toe. Lekker warm in de slaapzak door de hogere nachttemperatuur dan vorige week. Toen zakte tijdens de heldere nachten de temperatuur tot rond de vier graden. Met het in de slaapzak kruipen om 20.00 tot nu, 07.00, ben ik goed uitgerust. Alleen de laatste drie uur zit er recht boven mij een koekoek de hele tijd zijn vrienden te roepen. En hij heeft heel veel vrienden.

De wind is in kracht toegenomen, wat je in een naaldbomenbos hoort als een halve storm. Er wordt windkracht 5/6 verwacht vandaag. Gelukkig gaat het over mijn tent heen.

mijn tent gisterenmiddag

Niet waterbestendig

Na deze comfortabele nacht heeft de dag hele andere condities in petto. Nog bij alle ochtendhandelingen en het afbreken van de tent is het droog. Wel trek ik vandaag meteen mijn regenbroek aan met de gedachte dat ik sowieso nat zal worden door stukken hoge hei en lang gras. Koud omgehangen en de luwte van het bosdelletje verlaten begint het te regenen. En dat met windkracht 5/6 recht in mijn gezicht. Meteen ook maar de capuchon op en de kraagrits helemaal omhoog. Met dit vernauwde blikveld en een bril zonder ruitenwisser zoek ik mij dwars door de moerassige heide een weg. Dit is een van de stukken zonder pad. De terreindoorsteek van drie kilometer die ik gisterenmiddag nog geen probleem vond toen ik koos voor de route linksom Loch Stack.

Met een kompasrichting hou ik mij vast aan een lage glooiing in de verte. Regelmatig moet ik stoppen en mijn blik van de grond voor mij verleggen naar de nabije horizon om te controleren of ik nog steeds in de goede richting ga. Zeker als je door een natte gleuf in het terrein moet omtrekken. Binnen een paar honderd meter zijn mijn schoenen van binnen net zo nat als van buiten. Dat gaat snel als je een verkeerde inschatting maakt en dertig centimeter wegzakt in de groene drab. Mijn waterproof sokken zijn nu gewone natte sokken geworden.

Na een half uur ploeteren stuit ik conform plan op de beek die ik vanaf hier moet volgen om bij het meer Loch an Nighe Leathhaid uit te komen. Ergens halverwege daar naar toe maak ik zoals aangegeven op de kaart een oversteek over de beek. Hopelijk ongeveer op de goede plaats. Pas na ruim een uur zie ik iets van een spoor van voorgangers. Zwoegend gaat het verder tot ik eindelijk zicht krijg op het meer. Toch maar een foto van maken. Mijn eerste vandaag.

Uit voorzorg zit mijn compactcamera in de voorzak van mijn regenjack. Helaas blijkt die voorzak toch vochtig. Bij de volgende fotopoging van een zielig selfie komt de camera niet verder dan het uitschuiven van de lens. Er flitsen nog wat vage beelden voorbij op het schermpje en daarna een volledige verstarring. Hij is blijkbaar vochtig geworden en waarschijnlijk heeft de batterij kortsluiting gemaakt. In ieder geval zit de uitgeschoven lens muurvast. Balen, want het maken van foto's geeft straks thuis letterlijk meer beeld bij mijn belevenissen. Mijn mobiel wil ik nog niet starten om energie te sparen. Mijn powerbank is bijna leeg. Ik hoop die tijdens een lunch in hotel Rhiconich op te laden.

Meer meer

Er volgt een aaneenschakeling van lange smalle meren op weg naar Rhiconich. De opluchting van het bereiken van Loch an Nighe Leathhaid wordt nu vermengd met gehijg om langs de oever verder te strompelen over een vermoeiend vaag spoor. Net voor een volgend meer, Loch Airigh a Bhaird, kom ik terug op de hoofdroute van de CWT. Dit keer kan ik met een bruggetje over een beek naar het vervolg over een 4x4-track op zoek naar een knik in dit pad, mijn volgende controlepunt. Vijfhonderd meter daarna moet ik namelijk weer een stuk dwars door het terrein op zoek naar een volgend meer. Nu is de afstand maar een meter of zeshonderd door opnieuw een moerassig heideterrein. Het belangrijkste is dat ik ook ditmaal weer goed uitkom.

Andermaal mag ik direct langs de oever van het meer, nu Loch a Garbh bhaid Mor, verder. Uitspreken van de naam van het meer is net zo moeilijk als het lopen over het vage pad over wederom ruige en drassige ondergrond. Twee kilometer noordwaarts een korte verbetering op een landengte waarna het laatste meer, Loch a Garph bhaid Beag zich aandient waar volgens de gids een moeilijke oversteek van de beek Garbh Allt staat te wachten. Dat valt in werkelijkheid mee. Door de droogte van de afgelopen tijd vind ik na wat zoeken toch een oplossing om zonder mijn schoenen uit te doen droog aan de overkant te komen. Ik begrijp wel dat het een uitdaging is bij een hogere waterstand.

Garbh Allt

Ik heb toch mijn mobiel maar opgestart om deze omgeving en de indrukken met foto's mee naar huis te kunnen nemen. Dan ook maar meteen een step voor de volgers op Polarsteps die begint met de titel 'Jankdag'. 

De regen is al enige tijd geleden gestopt en opklaringen verhogen de sfeer. Ik kijk uit naar een lekkere lunch in Hotel Rhiconich. Daar overnachten zal niet gaan. Booking.com liet mij gisteren al zien dat ze vol zitten. Zoals veel overnachtingsmogelijkheden. De bordjes met No Vancancies passeer ik met regelmaat. 

Bij Hotel Rhiconich is van drukte bij aankomst om een uur of twee niet veel te merken. Het inchecken lees ik bij de deur is vanaf 15.00 en een restaurant kan ik niet ontdekken. Het gaat lekker vandaag.

Doorlopen maar

14.00 pas. Dan maar gewoon doorlopen richting Kinlochverbie. Dat gaat over een asfaltweg waarop ik voor het rustige verkeer regelmatig de berm in ga. Het stijgen over asfalt gaat geleidelijk. Al rustig voortlopend passeer ik het ene gehucht na het andere, Achriesgill oost, Achriesgill west, Inshegra. Overal speurend of er niet bij toeval een restaurantje tussen staat.

terugblik op Rhiconich

langs Loch Inchard richting Kinlochverbie

Vlak na Inshegra passeer ik wel The Old School, een restaurantje met rooms. Maar er komt geen mens naar buiten of open doen als ik het hele gebouw rondgelopen ben. Doorlopen maar.

Tot mijn starre verbazing en blijde verrassing stop ik onmiddellijk als er achthonderd meter verder tussen drie huizen een viskraam staat. Je kunt er take away lokale visgerechten bestellen. Ik hoef het niet mee te nemen, maar mag op een van de twee terrasstoelen aan het tafeltje gaan zitten. Daar schrok ik mij vol met fish and chips, haddocks, schelvis en patat. Heerlijk. Een maaltijd op zich, maar dit wordt het voorgerecht voor de hoofdmaaltijd straks in de tent. De viskraamjuffrouw wil wel een foto maken van dit geluk.

Wrak

Van de viskraamjuffrouw hoor ik dat het honderd meter verder gelegen winkeltje London Stores op zondag gesloten is. Dat winkeltje moet volgens mijn gids veel dingen verkopen die hikers nodig hebben. Ik wil er mijn maaltijden aanvullen om de komende dagen te overleven. Dus trek ik vijftig meter na de viskraam de heuvels in om zo dichtbij mogelijk een tentplek te zoeken. Door de harde wind moet ik achter een dekking staan. Geheel in stijl met deze dag vind ik een kuil waar ook al een autowrak ligt weg te roesten. Wrakken onder elkaar.

Als de tent staat Judith bellen en de tweede step van vandaag plaatsen op Polarsteps en reacties lezen. Leuk. Dan weer de mobiel uit, want van het gehoopte opladen van mobiel en powerbank is niets terecht gekomen. Met de huidige stroom in mijn mobiel moet ik het de komende drie dagen uithouden. Dat wordt puzzelen. Morgenochtend nog even opstarten om mijn busplek voor aanstaande vrijdag van Durness naar Inverness zeker te stellen. De andere dagen maar beperkt foto's nemen. Balen.

Oké, eerst maar een tweede maaltijd, Rice and Chili con Carne. Daarna nog wat lezen in de thriller Het Dossier. Dat is veel erger.

Waar zit ik nu? 

2 km zuidoost van Kinlochbervie Harbour

de geplande overnachtingen tussen Ullapool en Cape Wrath

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW 

Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van bothy Glendhu via Achfary naar oostzijde Loch Stack

 Zaterdag 24 mei 2025, wandeldag 12

van bothy Glendhu via Achfary naar oostzijde Lock Stack

opgestaan 05.45, vertrek  ± 6.45, aankomst ± 13.30
± 6,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 17 km,  ± 490 m klimmen en ± 450 m dalen

temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 16 graden 's middags,
lucht: bewolkt, eerste half uur motregen

In de Wolken

Routekeuze

De route over de heuvel Ben Dreavie is mijn keuze om naar Loch Stack te lopen. Daar wil ik in de buurt van Lochstack Lodge een tentplek zoeken. Er is met deze route voorbij Ben Dreavie (510m hoog) een doorsteek dwars door het terrein zonder zichtbaar pad over een afstand van drie kilometer. Je moet daar dus een kompas gebruiken. Enkele kleine meertjes zullen behulpzaam zijn bij de oriëntatie. Dat moet kunnen. Dat heb ik deze tocht inmiddels al meer succesvol gedaan. Maar niet vandaag!

Opstart

In het voorraadkamertje van bothy Glendhu heb ik prima geslapen. Omdat ik gisterenavond al voor negen ben gaan slapen beginnen de wandelspieren al ruim voor zessen te ontwaken. Opstaan en wegwezen voor de rest van de populatie tot leven komt. Als ik naar buiten kijk is het wel vochtig, maar als het geregend heeft vannacht dan is dat buiten mijn bewustzijn gebeurd.

Nog even een ontbijtpap met de brander in de vensterbank van dit luxe verblijf warm maken, luchtbed oprollen en vastduwen bij de tent die de rugzak niet is uitgekomen, slaapzak in de compressiezak en waterdicht verpakt in het onderste vak duwen. Daarbij de sandalen, regenbroek en opvouwbare wasbak. De paar shirts, onderbroeken en sokken in plastic zakken in de gaten proppen van het hoofdvak. Afgekoelde brander, gastankje, pannetje, ehbo-doos, fleecetrui er bovenop. De kaart zit al op zijn plek en de ereader heb ik gisteren al in het documentenvak terug gestopt bij de CWT-gids, mobiel, powerbank en oplaadkabeltjes.

De led petlamp terug in het bovenste vak en controleren dat de Snickers, Marsen en mueslirepen voor het grijpen liggen. Het zijn er niet zoveel meer. Regenjack aan. Klaar we kunnen.

De Oostenrijker heeft waarschijnlijk hetzelfde gedacht. Hij is ook aan het afbouwen. We groeten elkaar. "Bis gleich" zeg ik in de verwachting dat hij mij straks zal inhalen.

Controlepunten naar Ben Breavie

Drie km langs Glendhu Lochside, bij waterval rechts, bij het flinke meer Loch an Leathiad Bhuain schuin links en klimmend naar aansluiting met een andere 4x4-track, daar rechts tot aan Shieling (geen idee) en daar links naar Ben Breavie. Kaartlezen gaat van controlepunt naar controlepunt. Wanneer het controlepunt niet opdoemt zit je fout of moet je beter kijken.

De drieënhalve kilometer langs de oevers van Loch Glendhu zijn een makkie. Ontspannen loopt het over een goed breed pad. De lichte motregen is niet storend. De waterval is niet te missen. Even verder rechts omhoog.

Maar voordat ik omhoog ga nog even controleren of er hier dichterbij Newton en Unapool wel internet en telefoonverbinding is. Raak. Nu lukt het wel Whatsapp-verbinding te krijgen met Judith en te horen dat thuis het brandalarm steeds afgaat. Met zo'n melding sta je wat appelig om je heen te kijken als je aan een Loch in Schotland staat. Dan ook meteen maar een Polarstep met dit keer een life update voor de volgers.

aan de overkant van Loch Glendhu de paar huizen van Unapool

Het zeeniveau van Loch Glendhu laat ik achter me en trek weer de heuvels in. Opnieuw over een prima breed pad. Achtereenvolgens streep ik Loch an Leathiad Bhuain, en de knik naar links van mijn mentale lijst af. Bij Loch an Leathiad Bhuain zie ik nog wel een tentje staan. Als dat van die ambitieuze Nederlander is van gisterenmiddag dan heeft hij zich verslapen. Ter hoogte van dit meer haalt de Oostenrijkse trekker mij in. Hij wil de vuurtoren van Cape Wrath minstens één, en mogelijk twee dagen eerder bereiken dan ik. We nemen afscheid van elkaar.

Loch an Leathiad Bhuain

Op een hoogte van 150 meter zie ik de eerste flarden van laag overtrekkende wolken. Niets aan de hand, aardig om te zien. Alleen tegen de tijd dat ik op 400 meter hoogte kom loop ik in de wolken met een zicht van honderd meter. Een kompasstand schieten naar een punt in de verte is onmogelijk. Het houvast van herkenbare punten in het terrein zoals kleine meertjes valt weg omdat ze simpelweg niet meer te zien zijn. Ik zie mij straks na de heuvel Ben Dreavie al als een zombie over de moors ronddwalen. Gekkenwerk, gaan we niet doen. Bovendien valt er ook weinig te genieten van de omgeving als je nauwelijks zicht hebt. 

Shieling

Achfary
Ik neem geen risico en kies voor de alternatieve route via het gehucht Achfary. Daarmee blijf ik op het gemakkelijk begaanbare dubbelspoor. Dat betekent ook een andere keuze voor de vervolgroute. De gids geeft een aansluiting zuid om het Loch Stack naar Lochstack Lodge via de verharde weg, terwijl de Harvey-kaart een route aandraagt noord om het Loch Stack. Bij de eerste oplossing trekt mij het lopen langs de weg niet. Met het tweede voorstel krijg je er een terreindoorsteek van drie kilometer zonder pad gratis bij. Dat zal ook de nodige inspanning kosten. Maar die doorsteek is anders dan vandaag in ieder geval op een hoogte zonder wolken. Ach, dat zien we morgen wel weer. Dus kies ik als Nederlander voor de gratis optie. Een dag later zal ik die mentale zuinigheid betreuren.

Een kilometer verder en honderd meter lager kom ik weer onder de wolkengrens en neemt het beeld van de omgeving vaste vormen aan. Links de bossen ten zuiden van Achfary die voorlopig nog door een hek ontoegankelijk zijn. Tijdens een pauze passeert het Italiaanse koppel. Zij heeft er flink de pas in.

Met het Italiaanse tweetal voor me zie ik meteen waar je door het hek het bos in wording binnen gaat. Het is recent beplant, je kijkt er overheen naar Achfary.

Nog een stukje over de rustige A838 en dan opent Achfary zich voor me. Dat gaat in alle stilte, want er komt niemand naar buiten om mij te onthalen. Ik praat dan over totaal tien huizen en naast de A838 ook een kort straatje en iets dat op een basisschool lijkt. Dat past ook bij de bushalte primary school. Opvallend is de oude karakteristieke Britse telefooncel die nu het opschrift DEFIBRILATOR draagt. Goed alternatief gebruik.

De enigen waarmee ik kan praten zijn de Italianen die uit Turijn komen. Ik hoor dat ze maar een paar dagen wandelen. Dat hoor ik even verder ook van een wat ouder Nederlands echtpaar die de CWT met steun van de auto doen. Het meeste van hun voorraden ligt in de auto. Die laten ze achter op een parkeerplaats om dan in enkele dagen een grote ronde te maken en terug te keren bij de auto. Dan loop je wel meer, maar met minder zware rugzak en regelmatig extra verplaatsingsmogelijkheden met de auto. Ook een oplossing.

Ze hebben net de route ten noorden van Loch Stack gelopen en adviseren niet te dicht bij de oevers van het meer te lopen vanwege de drassigheid. Zij geven mij de tip om te kamperen in de bosstrook langs de beek Allt Horn, achthonderd meter ten noordoosten van Loch Stack. Hoewel het nog vroeg in de middag is ga ik dat doen. Rhiconich, het gedachte eindpunt van morgen is voor mij te ver weg. En er moeten voor morgen ook nog voldoende kilometers overblijven. Kortom na 17 km vandaag een vroege stop.

langs de instroom van Loch Stack

linksom Loch Stack

tussen twee grote rotsen betreedt je de bosstrook

Het wolkendek laat donkere wolken over mij heen trekken en buiten de bosstrook staat een aardige wind. Maar de bosstrook ligt in het dalletje van de beek en vangt op tentniveau nauwelijks wind. Ideale plek. 

Als de tent staat kan ik nu op mijn gemak het voorgerecht uitproberen dat ik van de Oostenrijker kreeg. Om het tekort aan voeding met de dure poedermaaltijden (600 tot 800 kcal) te compenseren neemt hij als voorgerecht een simpel pakje couscous. Dat kan ik ook wel gebruiken als ik mijzelf op mijn mobiel zie. Mijn hoofd wordt steeds smaller. Met deze vroege stop is er ook tijd zat voor zelfverzorging. Na de couscous op mijn gemak een plek bij de beek verkennen voor wassen en tandenpoetsen.

Kwart over vier, heerlijk, alle tijd om in de thriller Het Dossier van Anya Niewierra te lezen. Waar is de nier gebleven van de hoofdpersoon? Daar kom ik voorlopig nog niet achter. Ter onderbreking maar de hoofdmaaltijd: Macaroni and Cheese (800 kcal). Misschien groeit mijn gezicht dan weer iets in de rust van deze eenpersoonscamping.

Waar zit ik nu? 

oostzijde Loch Stack, 12 km zuidoost van Rhiconich

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW