Trektocht Alpe Adria Trail 2022: van Cormons naar Gradisca d'Isonzo

  Vrijdag 29 juli, wandeldag 9

van Cormons (ITA) naar Gradisca d'Isonzo
7,5 uur inclusief pauzes,  ± 17,5 km,
± 145 m klimmen en ± 110 m dalen

temperatuur 's middags 37 graden

Eindeloze Friuliaanse wijngaarden

Door wijngaarden lopen doe ik dit jaar voor het eerst. Het bevalt mij goed. Het is geen bos en wel groen terwijl je door de golvingen in het landschap ver om je heen kunt kijken. Dit is mijn vierde en mooiste dag tussen de wijnranken. Vooral langs de randen van de terrassen van de wijnfamilie Pighin is het warm, maar rustig en vredig lopen. Stap voor stap van de ene naar de andere gaard met zijn eigen rijrichting van de ranken. Prachtig.

Afscheid van Villa Felcaro

Wow, wat een ontbijt. Steeds zwaarder wordt het afscheid van Villa Felcaro. Voor het eerst zit ik deze vakantie niet alleen te ontbijten. De zaal is goed gevuld met een jongens jeugdgroep in sporttenue en een tiental andere gasten. En niet zonder reden! Naast de gebruikelijke ontbijtspijzen staan er mooi uitgestalde taarten en, nadat ik ben langs ben geweest, taartstukken. Donuts, brownies, kersentaart, pain au chocola, appeltaart, Apfelstrudel, alles heerlijk ongezond tenzij je 17 kilometer gaat wandelen. Dus ik zit goed. Ik ga nog even terug.

Van wijn naar radler

Voor het volgende hoogtepunt mocht ik eerst 13 kilometer lopen bij een temperatuur die langzaam opliep naar 37 graden. 

Teruggekeerd op de AAT-route loop ik in Cormons over een mooi plein langs het oude gemeentehuis. Daarna zigzag ik de stad uit en verlaat deze aan de oostzijde.

gemeentehuis Cormons

Eerste rust. Deze keer mocht mijn rugzak op de picknicktafel liggen

Na twee kilometer asfalt duikt het pad een half uur de bossen in om daarna aan de slingerpaden door de wijngaarden te beginnen. Van de ene naar de andere wijngaard gaat het over uitgedroogde geelbruine grond. De wijngaarden worden goed onderhouden. Het ziet er strak en keurig uit.

Na de passage van wijnhuis Russiz Superieure gaat het in de gewenste zuidelijke richting naar de rand van het dorp Capriva del Friuli om vervolgens opnieuw door en langs bosranden af te zakken naar het ook zuidelijker gelegen dorp San Lorenzo Isontino. Ik passeer de spoorlijn van Triëst naar Udine waarover ik over zeven dagen hoop terug te keren als eerste etappe naar huis. Het avontuur met de trein waar ik nog geen ervaring mee heb. Kijken hoe dat bevalt?

prachtige cipressen op de weg van San Lorenzo naar Villanova

In San Lorenzo sla ik een stop bij een pizzeria en een ander terras over. Dat kost weer zoveel tijd. Tijd heb ik genoeg, maar ik wil niet eindeloos in de zon blijven lopen bij deze hitte. Buiten San Lorenzo volgt een lang vlak stuk over asfalt waar geen eind aan komt. Indrukwekkend zijn de cipressen aan weerzijden van de weg, hoewel het de route naar de dood is, want ze leiden regelrecht naar het kerkhof. Je maakt in voorkomend geval wel een laatste rit met cachet.

Gelukkig gaat mijn pad net langs de buitenzijde van de kerkhofmuur. Daarmee geeft ik de voorkeur aan een stoere solitaire cipres midden op de vlakte naar het gehucht Villanova Gorizia.

Met een verdroogd gehemelte loop ik even later in het plaatsje Grotto Gorizia tevergeefs 600 meter extra naar een benzinepomp voor een imaginaire cola. Het blijkt een zelfbedieningspomp zonder winkeltje. Vloeken heeft geen zin, niemand hoort het en je krijgt het er alleen maar warmer van.

Verder weer en een snelweg onderdoor. Aan de andere kant stuit ik op een irrigatiekanaal met heerlijk koud water. En hoewel het AAT-pad enige afstand houdt van het kanaal ga ik er pontificaal langs lopen. De gedachte aan water en het zicht op deze koele stomende massa stimuleert. Misschien zijn er verderop wel een paar traptreden naar de betonnen bak. Je fantaseert wat af tijdens het eentonige ritme van je stappen in het halfhoge droge gras.

Hitte en droogte zijn blijkbaar niet zo goed voor je denkvermogen. Er volgt natuurlijk geen trap om pootje te baden. Erger, ik moet na een kilometer het kanaal verlaten om terug te keren naar het AAT-pad dat, god beter het, weer onder de snelweg door naar de andere kant gaat. Waarom, geen idee, want mijn eindpunt Gradisca ligt aan deze kant. Op mijn kaart zie ik dat de AAT 500 meter verder weer via een viaduct teruggaat naar deze kant. Als ik weer aan de noordelijke kant van de snelweg ben overweeg ik nog om dwars door een weiland af te steken naar dat viaduct.

Het zal wel niet voor niets zijn deze waanzinnige omleiding. Misschien is er om de hoek wel een bar? Je moet jezelf blijven inspireren. Op mijn kaart staat niets van een bar en ik ben te lui om mijn mobiel uit mijn rugzak te halen. De huig valt mij droog van de keel als ik bij het bereiken van de tweebaansweg naar rechts kijk voordat ik links afsla. Verrek, een bord met 'Bar Aperto'.

Voorzichtig gooi ik mijn route om en nader de deur. Het is echt een bar. Misschien een nieuwe voor de fabrieken hier? Kan niet schelen, naar binnen. Meteen haal ik met instemming van de bediening twee Radlers uit de gekoelde vitrine. Ik mag ook gaan zitten op een stoel om bij te komen. Al uren niet meer gezien, een stoel, alleen maar gelopen met mijn hoofd tegen het bovenvak van mijn rugzak. Wat een luxe om twee Radlers naar binnen te sippen en te slokken op een totaal onverwacht moment, zalig. De dame achter de tap ziet het aan mijn gezicht, wat een blijdschap.

eindpunt in centrum Gradisca d'Isonzo

Game changer Gradisca d'Isonzo

Verder weer richting Gradisca. De snelweg opnieuw onderdoor en dan een vervelend stuk erlangs. Eindelijk is daar de oordrand van het stadje. Met behulp van Google maps loop ik via het mooie centrum met de prachtige parken naar hotel Franz. Alleen al door de naam staat het goed aangeschreven. Mijn reservering komt uit de computer te voorschijn. De incheck verloopt voorspoedig totdat ze doorkrijgen dat ik de AAT loop. Niet zo moeilijk als je met een grote rugzak en wandelstokken binnenkomt.

"We are sorry". Ze zegt het daarna nog wel drie keer. De route over de AAT voor morgen en overmorgen is gesloten! Vanwege bosbranden is het gebied door de politie en brandweer afgesloten en sommige dorpen zijn blijkbaar geëvacueerd. "U kunt ook een stuk met de bus en voorbij Duino weer verder gaan." zegt de baliemedewerkster. Ze bedoelt het goed, maar stukken overslaan trekt mij niet.

De aanbeveling voor het zwembad dringt niet echt meer tot mij door. Na het inchecken ga ik naar het gebouw van de Carabinieri waar voor een vraag in het Engels een hogere medewerker van de zijn bureau wordt getrommeld. "Si, het klopt. Het gebied is niet toegankelijk door de branden en de bluswerkzaamheden". "Helaas". De man is vriendelijk en betreurt het oprecht.

Twee minuten later sta ik buiten en beoordeel de nieuwe situatie. Geen voortgang anders dan anderhalve dagetappe overslaan met de bus en dan weer verder met temperaturen van boven de dertig graden spreekt mij niet aan. Judith vindt het juist niet erg als ik eerder terugkom. Er is dit keer ook geen boeking voor een vliegtuig over een week. Met de trein kan ik terug wanneer ik wil. Na al het gezwoeg in de hitte van de afgelopen negen wandeldagen met iets meer dan 150 kilometer is dit de druppel. Ik hak de knoop door. Het is genoeg geweest, ik beëindig de tocht van dit jaar hier in Gradisca d'Isonzo.

Op de terugweg naar hotel Franz neem ik een foto van de temperatuurweergave: 36 graden, het is 1 graad minder warm geworden.

deze foto maakte ik tegenover hotel Franz om kwart voor vijf,
1 graad minder warm

Sfeervolle afsluiting

Gradisca is geen slechte plek om deze trektocht af te sluiten. 's Avonds als ik naar het aantrekkelijke oude centrum loop voor een goede Italiaanse slotmaaltijd is het nog steeds 32 graden. Waarom die mensen allemaal op het terras zitten begrijp ik niet. Ik ga het einde van deze wandeling lekker aircokoel binnen vieren met een smakelijke housemix en een groot glas bier. Heerlijk.

Ter afronding van de avond loop ik aansluitend nog een ronde door het centrum. Wat is dit een mooie stad om te eindigen. Mooie stadpoorten en muren in geel licht afstekend tegen de invallende duisternis. Daaromheen drie prachtige parken met wijd uiteen staande hoge volle bomen, de mooiste schitterend verlicht.

Voor ik terug ga naar het hotel eerst nog een Italiaans citroenijs. Net als in Cividale duo bollo. Deze dame hoort het onbewogen aan, weer zo'n toerist. Dan rustig genieten bij de muziek van hier naast. Alsof de tijd heeft stil gestaan zit ik een tijdje te kijken bij Caffè Teatro waar op het buitenterras professioneel gedanst wordt op Latijns-Amerikaanse muziek. Het geeft een aparte sfeer om halftien 's avonds in het duister met paarse verlichting op de dansvloer en dat bij een temperatuur van nog steeds 30 graden. De bewegingen zien er nog net zo gekunsteld uit als 45 jaar geleden maar in deze entourage heeft het wel wat. Ballroom dancing après la lettre.

Laat die Italianen maar schuiven. In deze atmosfeer toch een mooi en  aangenaam einde van de wandeltocht van 2022. Wie weet kom ik hier terug voor het laatste deel van mijn Alpe Adria Trail.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2022

Hieronder de verslagen van voorgaande jaren:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenie)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review