Trektocht Tiroler Höhenweg 2018: van Zwickauer Hütte via Stettinerhütte naar Pfelders

Vrijdag 17 augustus, wandeldag 12

van de Zwickauerhütte (2979m) via de Stettinerhütte (2875m)
naar Pfelders (1630m)
Zuid-Tirol, Italië
± 10,5 uur inclusief pauzes,
± 20 km, ± 815 m klimmen en ± 2150 m dalen

's morgens voor zeven uur boven de wolken op het terras van de Zwickauerhütte

Twee in een

Test
Tot nu toe was ik geen sneeuwvelden tegengekomen, maar de hellingen van het Pfelderstal hebben blijkbaar een hoge ijskastwaarde. Op weg van de Zwickauer Hütte naar de Stettinerhütte kwam ik niet ver van de plek waar ik in juni onderuitgleed toch nog een sneeuwveld tegen van een meter of dertig breed op een helling. Bij de nadering van de sneeuwrestanten zag ik van bovenaf dat mijn ervaren Duitse gesprekspartners van gisterenavond er uiterst voorzichtig overheen manoeuvreerden. Ook de twee Italianen van de scouts deden het met beleid. Beide tweetallen waren alweer uit het zicht toen ik de sneeuwbarrière bereikte. 

van veraf zie ik de hindernis al

Dit keer schopte ik iedere keer met zorg het voetstappenspoor van mijn voorgangers uit voordat ik een stap zette. Na een meter of vijf kreeg ik toch nog even zwaar de kriebels toen ik niet goed uitkwam met mijn stappen om de volgende inkeping uit te schoppen. Heel voorzichtig een paar stappen terug om een tussenstap in de verijsde sneeuw uit te trappen. Je kunt dat op een helling niet te wild doen om jezelf met je standbeen niet uit balans te brengen. Met een diepe zucht van opluchting stapte ik tenslotte op de keien aan de overzijde van het veld. Dit wordt geen hobby. 

Touristensteig
Het pad waar ik gisteren al op liep heeft nummer 44. Het deel voor vandaag, hoog boven het dorp Pfelders, heeft op mijn kaart zelfs de extra toevoeging 'Touristensteig 44 Pfelders Höhenweg'.

Is het eufemistisch taalgebruik om wandelaars te lokken of wil men in Pfelders hier werkelijk mee aangeven dat dit goed te doen is? Niet ver van de Zwickauer Hütte loop je echt nog op een smal pad langs een steile helling en die sneeuwrestanten lijken mij ook niet zo tourist-proof. Laten we het er op houden dat het goed te doen is voor toeristen met ervaring, bergtoeristen.

Kilometers ver weg is midden op de foto het kleine vierkantje te zien van de Stettinerhütte.

Opstart
Vanochtend stonden de meeste gasten van de Zwickauer Hütte al ruim voor zeven uur buiten op het terras. Niet alleen omdat het uitzicht vanaf het terras boven de wolken schitterende plaatjes opleverde. De hoofdreden was waarschijnlijk de gesloten deur van de Stube. Het ontbijt was pas om zeven uur.

Mijn Dresdense tafelgenoten beloofden me de afslag te wijzen voor de terugkeer op pad 44. Voordat zij zover waren was ik echter om halfacht al op pad. Van de Zwickauer Hütte moest ik eerst weer afdalen over het laatste stuk van de heenweg van gisteren. Ik herkende de afslag aan de richtingaanwijzer die ik gisteren al had gezien. Bovendien werd het bevestigd door de beide Italiaanse leiders van de scouts. Die moesten al vroeg zijn opgestaan om vanuit Biwak Josef Pixner hier nu al te zitten. Tegen de tijd dat de update over de laatste twaalf uur was afgesloten passeerden ook de twee Dresdenaren. Dat was ook meteen de laatste keer dat ik hen van dichtbij zag. Tijdens het vervolg over het smalle pad liepen ze steeds verder bij me weg. Vooral de Duitsers snelden voort. 

Eenmaal voorbij het smalle en steile stuk daalde het pad met regelmatige serpentines. Het sneeuwveld werd overgestoken en een andere smeltende sneeuwtong omzeilde ik onderlangs met enig geklauter. 

Terugblik op het slingerende pad

Reconstructie
Daarna kwam het laagste punt (2376m) op het traject naar de Stettinerhütte, de locatie waar ik in juni uitgleed.  In een paar minuten passeerde ik nu eenvoudig het veld waar toen drie sneeuwvelden achter elkaar lagen. 

Het veld waar toen drie sneeuwvelden lagen vormde in augustus geen enkel probleem

Op de plek waar ik toen onderuit ging en als een speer naar beneden schoof heb ik nu nog een paar foto's genomen voor een vergelijk. Een soort crime scene investigation voor mijn eigen reconstructie. Conclusie: niet meer in juni doen en snel vergeten. Of is vergeten ook weer niet slim. Dan maar een beetje verdringen.

Situatie op 17 augustus

Situatie op 24 juni

Weerzien Stettinerhütte
De weg omhoog naar de Stettinerhütte was een aaneenschakeling van herkenningsbeelden van juni. Leuk om er nog een keer vanuit de officiële richting van de Tiroler Höhenweg naar toe te lopen. Wat in juni niet te zien was, is dat er onder het puin van de weggesmolten gletsjer nog dikke pakketten ijs zitten. Met de warmte van deze zomer wordt ook daaraan geknaagd. Onder donderend geraas viel er een ijslaag met een lading stenen en keien naar beneden in het ijsgat. 

augustus

Juni. Het normale pad links was toe niet goed te belopen
en daarom volgde ik toen het spoor meer naar rechts.

Een ijsboog komt vrij door de zomerse temperaturen.
In juni lag hier nog een klein ijsmeertje.

Delen van de ijsboog met de bovenliggende keien stortten met veel geraas in.

Al om 13.00 uur bereik ik de hut. De verbouwing van juni is beëindigd en nergens ligt nog rommel. Ook anders is de drukte. Op het terras, op het platte dak, binnen in de hut, overal zitten mensen te eten en te drinken. Zeker vijf mensen zijn druk met de bediening. In juni was ik hier het enige levende wezen en was dit terras mijn slaapplaats. Even wennen deze drukte.

Terras van de Stettinerhütte in augustus

Gewoon doorlopen
Dat wennen wordt mij niet gegund. Had ik tot nu toe op de Tiroler Höhenweg geen problemen gehad met het vinden van onderdak, de ponchotent en de bunker buiten beschouwing gelaten, nu breekt mij dat op.
"Haben Sie reserfiert?"
"Nein"
"Dann tut es mir leid. Wir sind voll besetzt"
"Was ist die nächste möglichkeit?" vraag ik tegen beter weten in.
"Dorf Pfelders".

Eerst zelf maar wat eten en drinken om deze tijding te verwerken. Mijn verhouding met de Stettinerhütte staat niet onder een goed gesternte. In juni gesloten en nu vol geboekt.

Derde bezoek
Eigenlijk was de betrekkelijk korte etappe naar de Stettinerhütte (8,4 km, 650m stijgen, 750m dalen) een mooie hersteldag geweest na de lange dag van gisteren. Ook de wandeling naar Pfelders is op zich niet al te lang (11,6 km, 165m stijgen, 1400m dalen). Maar tezamen wordt het niet de inspanning waarop ik zit te wachten.
Half twee zet ik de afdaling in over het rotsblokkenveld. Als eerste passeer ik het kleine meertje direct onder de hut. In juni nog een mooi blauw bevroren ovaal, nu een beetje grauwe plas. De ijsversie oogt letterlijk beter.

Al dalend stijgt de achting voor mijn eigen prestatie twee maanden geleden. Toen zwoegde ik bergop over al deze blokken en ging het regelmatig over sneeuwstroken. Hoewel niet super snel loopt het nu zeker lichter. Bij de Grafsee bereik ik het mooiste punt in deze keienwereld. 

Terugblik op de Grafsee. Er boven is nog heel klein het vierkantje van de Stettinerhütte te zien.

Na de overgang bij de Schafscharte (2803m) naar het Lazinsertal zet mijn verbazing over de inspanning van juni zich voort tijdens de lange afdaling. Al dalend vormt dit keer een smalle strook met kettingen zelfs nog een lastigere hindernis dan destijds omhoog. Daarentegen is het passeren van de strook waar toen een sneeuwveld lag nu geen belemmering.

Overstap naar het Lazinsertal bij de Schafscharte (2803 meter)

Om vijf uur strijk ik voor een ijs en een cola voor de derde keer dit jaar neer op het terras van de Lazinser Alm. Ruim een uur later meld ik mij, ook al voor de derde keer, bij familiehotel Pöhl. Plezierig is dat de bedienende dame en de eigenaresse mij direct herkent. Nu kan ik gelukkig vertellen "das diesmal alles geklapt hat". 
Net als de laatste keer boek ik voor twee nachten. Toen om bij te komen van de glijpartij en om de reis om te boeken. Nu, omdat ik door de verlengde etappe van vandaag voor lig op mijn schema. Liever hier vierentwintig uur extra bijkomen dan een dag rondhangen in Meran. Aan het eind van een actieve tocht is dat vaak een afknapper. Op deze manier blijf ik tot de laatste avond van mijn tocht bezig en is er daarna alleen nog maar de focus om thuis te komen. Voorlopig morgen eerst 'een vrije dag'. Uitslapen tot acht uur zonder inpakken van je rugzak.  

uitzicht over de Schneidalm in het Pfelderstal

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Tiroler Höhenweg 2018: Hoog wandelen in Tirol

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review