Trektocht Alpe Adria Trail 2021: Terugreis dag 1 van Bovec naar Faak am See

 Donderdag 5 augustus, eerste reisdag

van camping Polovnik in Bovec
naar camping Poglitsch bij Faak am See

Terugtocht dag 1

Terugreisverlenging

In eerdere blogs heb ik al uitgelegd waarom ik in Bovec gestopt ben en niet in Tolmin. Mijn reservedagen waren al gebruikt en de zware route naar Drežnica gaf onvoldoende zekerheid om met openbaar vervoer op tijd terug te keren. Daardoor hou ik weer een dag over. De keuze om al vandaag, donderdag, met de terugreis te beginnen komt door de weersverwachting met regen. Om dan op deze niet super-de-luxe camping in Bovec te blijven hangen trekt mij niet. Dus op naar de bus en kijken of ik in Faak am See in Oostenrijk nog een dag op een camping kan staan. Daar was ik deze trektocht eerder en dat zag er goed uit. Hieronder losse aantekeningen tijdens de reis.

Bovec - Jesenice

In Slovenië is de laatste nacht in stijl verlopen. Er waren ook momenten dat het niet regende. Voor het inpakken van mijn rukzak heb ik alles naar een overkapping gebracht. De tent heb ik doorweekt ingepakt. Voor de slijtage maakt het niet zoveel meer uit. Aan alle kanten wordt de ouderdom en het intense gebruik zichtbaar; totaal uitgerekte elastieken, kleine gaatjes in het doek en de al eerder provisorisch gerepareerde tentstokken. Thuis maar op zoek naar een nieuwere versie, want trekken met een tent bevalt mij nog steeds het beste; meer vrijheid en uitwijkmogelijkheden. Nadat ik alle natte 'zooi' in de rugzak heb gepropt loop ik naar de verkende bushalte. Bij een laatste afscheidsfoto van Bovec geeft mijn fototoestel de geest. Teveel gehecht aan Slovenië of teveel last van al het vocht. 

de letterlijk laatste foto van mijn camera

In Bovec is het bewolkt als ik vertrek met een temperatuur van ongeveer achttien graden. De busrit gaat over de Vršič Pas waar ik drie dagen geleden te voet passeerde. Allerlei bekende plekken zie ik nu vanuit een gemakkelijke stoel voorbij komen zoals het dorp Trenta. Maar het meest raak ik onder de indruk van mijn eigen prestaties. Wat moet die bus klimmen om de pas te bereiken en weer eindeloos remmen tijdens de afdaling, bocht na bocht, na bocht. Dat heb ik dus ook allemaal gelopen, gelukkig over mooiere bospaden. Moeilijk voor te stellen dat ik dit al sjouwend ook gedaan heb. 

Treinreis op dag 1

In Kransjka Gora weer wachten op een verlate bus die mij naar het ongeveer twintig kilometer verdere Jesenice brengt. Nadat de bus mij voor het grote station afzet en ik ook de ingang vind stuit ik op iets dat wij niet zo kennen in Nederland: er is wel 1 loket en daar staat een bordje dat het personeel aan het eten is. Het is ook stil in en op dit grote station. Op perron 1 zie ik enkele mensen aan een soort bar zitten. "Hoe weet je in welke trein je moet?" "Dat wordt omgeroepen". "En waar koop je een kaartje?" "In de trein". De antwoorden komen er snel uit, ik begrijp ze en toch geeft het geen lekker gevoel. Ook mijn Sloveens is niet zo goed.

foto van internet

Op alle sporen voor mij staat maar 1 trein. Een trein met de tekens van de Oostenrijks Bundes Bahn. Dan daar maar eens kijken, want er gaan er maar enkele per dag richting Villach in Oostenrijk. Onderweg kom ik een man met een functionele kleppet tegen die mij bevestigt dat dit de trein naar Oostenrijk is. Later kom ik hem weer tegen en blijkt hij de conducteur. Bij de trein staan twee Oostenrijkse politieagenten die ook bevestigen dat dit de trein naar Villach is. Eenmaal binnen hoor ik van mijn cabine-genote dat de trein vertraging heeft en al twee uur geleden vertrokken had moeten zijn. Voor mij dus een geluk die vertraging. Dat geluk droogt daarna geleidelijk op, want ik ga voorlopig nergens heen. Tot hij na twintig minuten zonder verdere aankondiging begint te bewegen. He, we rijden! De trein naar Villach beweegt. Mijn coupé-genote reageert niet echt opgelucht, terwijl zij hier toch al tweeëneenhalf uur wacht op enige actie. Ik ben benieuwd waar ik uit kom.

We zitten in een lange tunnel richting Villach. Het daglicht verschijnt weer. De bewolking ziet er net zo vochtig uit als in Slovenië. Mijn cabine-genote heeft bevestigd dat dit een intercity is. Of de term haar bekend is weet ik niet zeker. Ze aarzelde bij het antwoord. Tot mijn verbazing zie ik bordjes Faak am See en beter de trein vertraagt, vertraagt en stopt. Snel uitstappen, want dit is mijn oorspronkelijke plan. Naast mij stapt ook de conducteur uit, maar hij kijkt alleen of de trein veilig vertrekken kan, zwaait met zijn groene bordje en laat mij wreed als zwartrijder achter. Vanavond dus ook een dessert, het kan er nu vanaf.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review