GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Destelbergen bij Gent via Laarne naar Schellebelle

Destelbergen - Laarne - Schellebelle

6 juni 2018
23 km

Niets is wat het lijkt, zeker niet in België

Vrije bouwstijlen

Het mooie van wandelen in een ander land is de extra belevenis van de landschap- en cultuurverschillen. Wat betreft het landschap was er dit keer weinig toegevoegde waarde, de route was niet adembenemend. Slechts een paar bijzondere plekken zijn ons bijgebleven. Waar moet je als Nederlander dan nog commentaar op geven? We hebben ons wederom verbaasd over de vrijheid die men hier heeft, of neemt, om het huis compleet naar eigen idee vorm te geven. Met je Nederlandse, door welstandscommissies gekortwiekte en verminkte blik, schudt je regelmatig je hoofd. Hoe krijgen ze het voor elkaar? 

Het Belgische huis

Ook in Nederland zijn niet alle huizen hetzelfde. In oude stadscentra en in villawijken zijn de huizen verschillend van elkaar. Kom je in jongere wijken, en zeker die van na de oorlog, dan zie je veel eenheidshuizen. Rijtjeshuizen of hoogbouw waar je vaak niet eens een andere kleur raamkozijn mag hebben. Allemaal vastgesteld door welstandscommissies. Dat vinden wij blijkbaar fijn. 
Zo niet in België. Hier mag je daarentegen zelf bepalen hoe je huis er aan de buitenkant uitziet. Niet alleen de kleur, maar ook het bouwmateriaal, de stijl, de vorm van de ramen, de dakpannen. Zijn in Nederland bij een twee-onder-een-kapwoning beide huizen min of meer gelijk, hier is het de kunst duidelijk te maken dat het twee afzonderlijke woningen zijn. Op zijn minst zijn de dakpannen verschillend van kleur. Rijtjeshuizen zijn hier op het platteland schaars en als ze er al zijn betekent het alleen dat ze aan elkaar gebouwd zijn. In Laarne troffen we een voorbeeld van een viertal huizen waarbij een snelle blik al duidelijk verschillen laat zien. Kijk je wat langer dan is er buiten de hoogte van de nok eigenlijk niets hetzelfde. 

We hebben ook nog echt gewandeld zonder bij elk huis stil te staan. Toch heb je bij een minder inspirerend landschap voldoende afleiding aan al die bouwstijlen. Soms verbijsterend lelijk, maar meestal mooi die verschillen.

Reis naar het wandelstartpunt
We hadden hem langer aan de praat moeten houden. Pas na de inleidende vragen verwerkte de vriendelijke conducteur in de trein naar Gent op zijn digitale apparaat onze kaartjesaanvraag. Toen waren we inmiddels een station gepasseerd en was de ritprijs met een euro gezakt. Hij had ook niet de normale extra bijdrage van zeven euro per persoon gerekend voor het kopen van een kaartje in de trein. Frank had hem uitgebreid geïnformeerd hoe de kaartjesautomaat op station Oudegem onze bank- en creditcard weigerde en hoe de man van het storingsnummer hem deze oplossing had aanbevolen. Frank pakt dit soort zaken gedegen aan en ontmoet overal empathie. 

plein bij station Gent Sint Pieters

Eerder die ochtend was de autorit naar Oudegem zonder problemen verlopen. Zelfs geen file bij Antwerpen. De busrit van station Gent Sint Pieters naar de kerk in Destelbergen bood geen verdere bijzonderheden dan het beeld dat Gent er ook in de buitenwijken aantrekkelijk uitziet. Het was tenslotte goed dat de chauffeur ons hielp want bushalte 'Destelbergen Kerk' ligt pal voor het gemeentehuis. Het maakt ons niet uit, dan maar afritsen van onze broekspijpen in front van dat gebouw. Zevenentwintig graden vraagt om natuurlijke afkoeling.

Paardenmelkerij
De eerste wandelkilometers schieten we hemelsbreed weinig op. Het pad slingert rond het Damvalleimeer. Een meer in een zandafgraving waar visdiefjes, een kleine sternsoort, op drijvende kunstmatige eilandjes een broedkolonie vormen.

Het is best mooi wandelen in dit natuurgebied, maar je loopt helaas kilometers in de directe nabijheid van verkeersknooppunt Destelbergen. Eerst maar een pauze bij restaurant De Stapsteen. De naam belooft veel, maar zoals gewoonlijk op een woensdag is de horeca voornamelijk gesloten. 

Na een kilometer of zes kunnen we eindelijk het verkeersgeluid achter ons laten. We passeren paardenmelkerij Kattenheye. Overal om ons heen zien we merries met veulens en we vragen ons af waarom je paarden zou melken en hoe ze dat doen. Die zitten daar natuurlijk niet op te wachten. De website legt het uit:

Paardenmelk heeft een heilzaam effect bij mensen die last hebben van maag-, darm-, lever- en huidproblemen. In de loopstallen wordt de natuurlijke levensomgeving zo goedmogelijk benaderd en 's zomers grazen de merries en hun veulens in de 30 hectaren weide rondom de hoeve. Als de veulens acht weken oud zijn wordt hen geleidelijk aan geleerd om overdag van moeders uier gescheiden te zijn. Terwijl de merries gemolken worden verblijven de veulens in een eigen kudde waar ze een hoogwaardige gezonde voeding krijgen. 's Nachts en op zondag blijven ze bij hun moeder.

Slot van Laarne
Als de horeca niet meewerkt dan gaan we maar ergens in het gras liggen. In het buitengebied is daar ruimte en gras genoeg voor. Wij dachten dat het toegestaan was, maar begonnen te twijfelen toen we bij de eerste buitenwijk van Laarne naar de Vagevuurstraat werden geleid en in een tuin Aronskelken in volle bloei zagen staan. Was onze uitvaart aanstaande?

Het Slot van Laarne verscheen en alles ging goed. Dit slot heeft twee gezichten. Vanuit het westen lijkt het echt op een oud middeleeuws slot omringd met zware torens. Loop je er omheen en passeer je de brug over de buitengracht en de buitenpoort dan kijk je tegen een imposante tuin aan met een kasteel van allure achter een ophaalbrug en een tweede gracht. Prachtig om naar te kijken. 

Laarne downtown
De Kasteeldreef bracht ons naar Laarne Centrum. Deze dreef wordt nog actief gebruikt voor beweging. Dit wordt aangemoedigd door alvast een aanzet tot hinkelen voor te doen. Hoewel, naast deze enigszins gehandicapte hinkstapspringster zagen wij niemand op het intervaltrainingspad buiten ons zelf in de weer.

Laten we het er op houden dat het te warm was en de atleten net als wij een terras op hadden gezocht. En een Jupilerterras dat open is moet je hier koesteren en zeker niet passeren. Daarvoor en daarna was er niets. Laarne kan bij ons niet meer stuk.

Het voetveer van Schellebelle
In de acht kilometer van Laarne naar het voetveer over de Schelde zitten geheugenvlekken; anderhalve kilometer industrieterrein, een gesloten sportkantine in Heesvelde, een rust als zwervers in het gras langs de kant van de weg en de laatste drie kilometer door pas gemaaide Brabantse kouters is al wat er rest.

De eerste blik op de Schelde trok ons direct weer bij de les. Water is altijd mooi. De Schelde is hier behoorlijk diep ingesneden, hoewel de hoogte van de meerpalen, of zijn het pontonpalen, van het voetveer verraden dat de waterspiegel aanmerkelijk hoger kan zijn. De veervrouw meerde haar bootje met veel rust en precisie af. We zijn in goede handen. Met dezelfde rust gaat het over de stroom naar de overkant, naar Schellebelle.

Avond in Schellebelle
Schellebelle scoort meteen. Honderd meter verwijderd van het veer staan we bij het dorpsplantsoen, dat je in Nederland een brink zou noemen. Hoe het ook heet, de Schellebellers hebben het omrand met prima cafés met terras. Er is zelfs een echte Vlaamse frietuur op het grasveld, Frituur Karine. Karine is populair, want het is er druk om kwart over zes. Nog twee kilometer te gaan, maar wij gaan onze dorst lessen. Charlotte van de B&B weet dat wij tussen zes en zeven zullen aankomen. Eerst even rusten.

Via een rustige omweg bereiken we B&B De Stuifduinen. Een modern strak huis met aan de overkant van de weg uitgestrekte boomkwekerijen.

De ontvangst door Charlotte is allerhartelijkst. We hebben onze eigen opgang en een gemeenschappelijk keukentje mochten we daar zin in hebben. Verder een gloednieuwe badkamer en een ruime slaapkamer, waar we ook zullen ontbijten. Alles is hier gloednieuw. 
Vanavond zien we, net als altijd, af van koken. Charlotte legt ons uit waar wij via voetpaadjes het dichtstbijzijnde restaurant kunnen vinden. Slechts tien minuten lopen. Dat gaan wij redden. Om acht uur zitten we bij de De Noteloze Notelaar. Wij hebben die naam niet verzonnen. Maakt ook niet uit. Het diner en de wijn zijn prima.

Eigenlijk is zo'n diner bij een tweedaagse wandeling het hoogtepunt. We rekken het tot tien uur. Iedereen is al weg. Laten we ons gedragen. De wijn, de Irish coffee, de inspanning van vandaag maken slaperig. Terug, op weg naar morgen.  

invallende avond op ons balkon van B&B De Stuifduinen

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.