Zuiderzeepad: wandelen van Naarden via Blaricum en Eemnes naar Eembrugge

Gooise villa's kijken

Maandag 21 mei 2018
27 kilometer

Groot landgoed omgeving Bikbergen, Naarden

"Je moet wel een tuinman in vaste dienst hebben, anders is het niet meer leuk. En ik zou ook regelmatig terugvallen op een klusbedrijf. Waarschijnlijk kan het er financieel wel vanaf". Zomaar onze analyse en ons commentaar bij een groot Naardens landgoed. Geen moment hebben we de oude Zuiderzee gezien tijdens deze wandeling. Maar ter afwisseling hebben we ons vergaapt aan Gooise villa's. Hou je van mooie tuinen en van schitterend verbouwde boerderijen en echte landhuizen dan zit je met deze mooie bos- en heide-etappe op een ereplaats. 

Spontane NS-wandeling
Ook al wil je helemaal geen NS-wandeling maken, de Nederlandse Spoorwegen doen hun uiterste best je tegemoet te komen. Binnen drie kwartier zouden we vanuit Amersfoort op het eindpunt van de vorige wandeling staan; bushalte Gooimeer vlakbij de Jachthaven van Naarden. Voor het overstappen van de trein op de bus bij station Naarden-Bussum zouden we vier minuten hebben. Alles ging prima tot de sprinter vergat waarvoor hij bedoeld was en veranderde in een kruiper. Harder dan veertig lukte niet meer, wel even stoppen en uitrusten.

Zodra het duidelijk was dat wij onze bus niet meer gingen halen begon de trein weer te rijden en slechts vijf minuten te laat stonden we bij een verlaten busstation. Op Tweede Pinksterdag rijdt dit soort bussen slechts 1 keer per uur. Een uur kintikken en wachten op een volgende bus scoorde laag binnen de mogelijkheden. Dan maar het plan veranderen. Net als onlangs in het Belgische Dendermonde kozen we voor een aanlooproute te voet. Naarden zou nu niet genaderd worden vanuit het westen, maar vanuit het zuiden. 

Vesting Naarden
Direct vanuit het station maakten we al kennis met het centrale thema voor vandaag, Gooise villa's. Op onze gang naar de vesting passeerden we al lanen vol aantrekkelijke en ruime huizen. Voor mij bekende lanen waarover ik in mijn jeugd fietste naar school. 
De vesting blijft een fotogenieke aaneenschakeling van bastions met kazematten en gangen waarin ik lang geleden menige ontdekkingstocht maakte. In de zon liepen we boven op de buitenwallen en overzagen zowel de buiten- als de binnengrachten met hun ravelijnen. Gebouwd als militaire verdedigingslijnen, doen ze nu dienst als joggingparcours voor de Naardernezen.

de vlag in top bij het Vestingmuseum

Het ravelijn bij de Utrechtse Poort

Oostbeer van de vesting Naarden

Bikbergen
Na de "Oostbeer" stonden we in een keer "buiten" met zicht op de A-1 en zijn verkeersgeluid. Snel onderdoor passeren en het genieten weer oppakken. Valkeveen diende zich aan. In die bosrand met zicht op de weilanden heb je aan de Naardense Meentweg een vorstelijke woonlocatie.
Dat majesteitelijke gevoel nam alleen maar toe. Het ene landhuis na het andere werd aan ons oordeel onderworpen. Niet in elk huis zouden we willen wonen, soms te groot, soms te veel tuin. Toch willen wij best naar deze lanen in Bikbergen verhuizen.

Bikbergen op de grens van Huizen en Naarden heeft al een ruime opzet met veel groen. Eenmaal landgoed Oud-Bussum gepasseerd wordt het voornamelijk bos, afgewisseld door enkele akkers.

Het aantal villa's neemt gaandeweg af. Hier en daar wordt een akker geflankeerd door een alleenstaand landhuis. Wij rusten uit, genieten van het uitzicht over opschietend koren met aan de overkant van de vlakte de enorme rododendrons in de villatuin. Het paars van de bloemen spat er vanaf. Samen met de Nederlandse vlag die bij dit soort tuinen verplicht is, straalt alles hier rust uit op deze zonnige, windstille dag.

Tafelbergheide
Het volgende doel wordt restaurant Tafelberg, genoemd naar de verhoging in de omliggende heide. Voor west-Nederlandse begrippen is het een enorme uitgestrektheid. Hemelsbreed is het niet meer dan een kilometer. De verhoging in het midden van de heide, de "berg", deelt het open  terrein in tweeën. 

Nadat we de kam hebben genomen letten we niet meer op markeringen van het pad. Het terras is het nieuwe baken. Eindelijk na tien kilometer koffie. Stampvol is het er met prille gezinnen en veel jonge Gooijers begeleid door de bijbehorende opa's en oma's. Het Gooi heeft hier een soort ontmoetingsplaats voor lokale villabewoners.

De tafel is al gereserveerd, maar wij gaan er vanuit dat die mensen het eerste kwartier nog niet komen. Onder de parasol smaakt het appelgebak aan de gekraakte dis meer dan voortreffelijk. In het Gooi met echte slagroom. Geen spuitslagroom. Dat geeft hier geen pas.

Blaricum
Bij een eerdere fietstocht had ik gezien dat de ijssalon op de viersprong van de belangrijkste wegen in Blaricum goede zaken deed. Daar wilde ik nu daadwerkelijk wel eens poolshoogte nemen. Frank had ik volledig geïnformeerd dat hij waarschijnlijk van een kwaliteitsijs zou gaan smullen.

Ver ernaast zat ik niet. Het moet zonder twijfel van uitstekende kwaliteit zijn. Maar aansluiten aan een twintig meter lange rij overschreed onze trek in ijs. We weten nu wel dat de ijssalon "De Hoop" heet. Met zo'n rij mensen weten wij waarom. Blijven hopen, wij gaan door.

Al aardig wat decennia geleden was Blaricum nog een boerendorp. Een klein dorp op de zandgronden van het Gooi met allerlei nauwe straatjes. Het zal er toen wel rustig zijn geweest met hier en daar een paardenwagen. Nou, paardenkrachten zijn er nog wel, maar boeren zie je hier niet meer, of het moet een hobbyboer zijn met een gehuurde koe om het uitzicht op te leuken. 
Zonder uitzondering zijn de oude boerderijen prachtig gerestaureerd en staan er nu Porsches naast de hooiberg. In sommige straten doe je niet mee als je geen Range Rover achter je hek hebt. Natuurlijk 4-wiel aangedreven in deze oerwouden van het Gooi. We zagen nog een Bentley staan glimmen onder een oude overkapping. In de wat simpelere straatjes moeten ze het doen met slechts twee of drie Audi's en BMW's. Omdat het de grotere types zijn is het een beetje krap in de tuin. Het is een harde onderlinge competitie in zulke agrarische gemeentes.

terugblik op Eemnes

Eemnes
Het dorp stelde ons teleur op deze prachtige zonnige Pinksterdag. Van de drie horecalocaties op onze kaart was er een open en dat was het volle terras dat we aan het begin van het dorp voorbij waren gelopen. Het café op de Wakkerendijk, vlakbij de vaart, ging pas om drie uur open. Het was kwart over twee. Aan teruglopen doen we niet. Dan maar met een tweetal oudere dames gewoon wat rusten op het terras en hoopvol voor ons uitkijken. 
Maar als je als passant op een warme dag vier mensen op een terras ziet zitten dan moet het wel open zijn. Nadat we een fietser en een moeizaam geparkeerde auto teleurgesteld weer op pad hadden moeten sturen zijn we zelf ook maar opgestapt. De dames informeerden nog naar onze wandelafstand en waarvoor we aan het trainen waren. Ze waren onder de indruk. Zelf begonnen ze niet aan dat soort wandelingen. Ze leken ook meer van het zittende type. De opening van het café zullen ze zeker meegemaakt hebben. 

Eempolder

Met Google maps zie ik nu dat ik te hard ben geweest in mijn oordeel over Eemnes. Anderhalf uur later zaten we alsnog op een terras. Dit keer met echt bier op het terras van polderrestaurant 'De Haven van Eemnes'.  Daarmee waren we wel vier kilometer verder en zaten we in Eembrugge dat bij de Gemeente Eemnes hoort. Nooit geweten. Van die vier kilometer gingen er twee langs de Eemnesservaart door de vlakke en uitgestrekte Eempolder. Gelukkig dat het een beetje waaide anders waren we er verschroeid. 

Druk was het er. Fietsers en vogels hielden ons voortdurend bezig. Vogels om van je weg te vliegen en fietsers om je van achteren aan te vallen. In deze polder zie je nog ouderwetse weidevogels, die steeds zeldzamer worden; tureluurs, grutto's, kievieten. 

Wat daarentegen weer minder zeldzaam wordt zijn de ooievaars. Frank heeft er een goed oog voor. Hij herkent ze direct aan hun vlucht. Grutto's en tureluurs hebben pech. Ze zijn te klein en vallen buiten zijn ornithologische waarneming. 

Met wat opnames van de terrasooievaars bij het polderrestaurant namen we voor vandaag afscheid van Eemnes.

Om deze zelfgemaakte NS-wandeling compleet te maken verlieten we bij de brug over de Eem het Zuiderzeepad en liepen vandaar tweeënhalve kilometer naar station Baarn. Als dank reed de NS meteen een sprinter voor en tien minuten later stonden we dit keer echt op het eindpunt. 

de Haven van Eemnes

De dagverslagen worden verzameld in de pagina 
Zuiderzeepad: wandelen rond het natte hart van Nederland

Zie al mijn wandelingen in Nederland