Zeedijk met en zonder water
Donderdag 10 mei 2018
27 kilometer
 |
| Oudezijds Kolk met bruggen en fietsen zover je kunt kijken |
Vol afwisseling was de wandeling. We trokken over verschillende soorten Zeedijk, langs giraffen, en met worteltaart versterkt door de Indische Buurt. Amsterdamse buurten met allen hun eigen karakteristiek, maar wel met een positieve overeenkomst. Kende ik die buurten nog van grauwe, verwaarloosde beelden uit het verleden, nu viel op hoe veel er aan onderhoud is gedaan. Opgeknapte gevels, betere bestrating, ander gebruik, een genot om naar te kijken. Voor de rest is Amsterdam één grote fietsenstalling. Alles zit vast; onze lieve heer op zolder en de fiets aan de ketting, het liefst aan een brugleuning.
Eenmaal buiten Amsterdam ging het over een echte oude zeedijk met water richting Muiden. Ook oud, maar met een rustigere dynamiek. Hoewel het in de sluizen toch nog druk was. Het forteiland Pampus in de verte hielden we al die tijd aan onze linker hand. In Muiderberg daalden we af naar het strand, en bewonderden de springende kitesurfers. Muiderberg ooit aan zee, nu aan de oever van het IJmeer.
Wortelentaart
Bij Bar Botanique in de Eerste van Swindenstraat hadden ze vandaag twee soorten taart; iets dat op brownies leek en een ondefinieerbare taartvorm met witte toplaag. Appeltaart doen ze niet aan. Waarschijnlijk niet hip genoeg.
"Wat is dat voor een taart?""Worteltaart".
''Worteltaart?" Het deed me denken aan een mop van lang geleden, waarbij dat heel vies was. Mijn gezicht liet blijkbaar zien wat ik er bij dacht.
"Het smaakt echt heel lekker", prees het meisje aan.
Je moet in je leven veel proberen, dus worteltaart kan daar ook wel bij. Brr. Maar ze had gelijk. Binnen een zucht was de kruimelige worteltaart verdwenen. Mijn biologische gesteldheid leek met de minuut te verbeteren.
 |
| Amsterdam Centraal |
 |
| Nicolaaskerk vanaf de brug over het Damrak |
Zeedijk en Nieuw Markt
Al om halftien ging het vanochtend van het Centraal Station rechtstreeks naar de Amsterdamse Zeedijk. Was deze dijk vroeger nog bekend door de prostitutie, nu lijkt het richting de Waag steeds meer op een deel van China Town met zowaar een eigen Chinese Tempel. Zelfs de straatnamen zijn ondertiteld met Chinese tekens. Dat deze straat ook echt op een oude zeedijk ligt heb ik al eens beschreven in een blog over het Floris V-pad.
De mooie Waag ontnam mij de concentratie die je nodig hebt als kaartlezer en daardoor bleven we te lang op de Kloveniersburgwal. Met een omweg bereikten we tenslotte de Oude Schans. Ach, in Amsterdam niet echt vervelend. Overal wordt je omringd door mooie gevels en natuurlijk gespecialiseerde winkels die je hier met enige regelmaat passeert.
Op de Oude Schans wist ik Frank te vertellen dat we naar de Schreierstoren liepen, die bij nadere inspectie de Montelbaanstoren bleek te zijn. Slechts een paar straten ernaast, maar zijn geloof in mijn Amsterdamkennis was definitief gedeukt.  |
| Montelbaanstoren |
 |
| je eigen buitentuin in hartje Amsterdam |
Entrepot-dok
"Hee, kijk, giraffen. Er lopen nog jonge bij ook. En daar een olifant".
Je kijkt even flink op als je langs een Amsterdamse gracht loopt. Het kost enkele flitsten van seconden om te bedenken dat dit de achterkant van Artis moet zijn. De goede kaartlezer had het ook kunnen lezen op zijn kaart.
We waren van het oude centrum aanbeland in het mooi gerenoveerde Entrepot-dok, oorspronkelijk uit 1830 en bedoeld voor belastingvrije opslag van doorvoer-goederen. Honderden meters pakhuizen, die nu dienen als woonhuizen, allen benoemd met een eigen havennaam.
Oude buurten
We keken nog even naar de giraffen en olifanten van Artis. Daarna mochten we door de poort van de Oranje-Nassaukazerne, waar ik in een diep verleden goedgekeurd werd voor een dienstplichtig leven als soldaat. Weinig bewaking en militairen hier te bekennen sinds de kazernegebouwen omgebouwd zijn tot woningen.  |
| toegangspoort van de voormalige Oranje-Nassaukazerne aan de Sarfatistraat |
Dan maar door naar de Dapperbuurt. Vandaag op Hemelvaart geen markt, maar gelukkig wel Bar Botanique met de worteltaart. Biologisch opgeladen waren we klaar om de gang door de Indische Buurt aan te vangen. Kijken wat we daar weer voor maaltijden tegenkomen.
De buurt heet wel Indisch, maar het zijn alleen nog de straatnamen die herinneren aan het koloniale verleden. In de Javastraat kun je waarschijnlijk net zo goed Turks inkopen en eten als in Istanboel. Het maakt de boel wel afwisselend en je struikelt hier niet over bekende ketenwinkels. Een straat zonder last van leegstand. Hier leeft alles tierig. Deze straten zijn ook goed onderhouden met opgeknapte en gezandstraalde gevels. Daar knap je zelf ook van op.
Buiten
Met het passeren van het Javaplantsoen en de Insulindeweg namen we afscheid van de Indische Buurt en werd het met het betreden van het Flevopark groener en open. Dat voorziet blijkbaar in een grote behoefte. Het is één groot vrouwen-joggingpark. Niet vervelend om door dit park te lopen.
Nog opener werd het met de passage van de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal. Dat ging over de Zuiderzeeweg. Daarmee waren we weer echt terug bij het thema van dit pad. Het is een vierkante kilometer met allerlei oeververbindingen die opvallen, zoals de Enneüs Heermabrug en de Nesciobrug. Zelfs de onderdoorgang van de A-10 geeft mooie effecten.
 |
| Enneüs Heermabrug |
In stijl volgden we vervolgens kilometers lang de Diemerzeedijk. Afwisselend langs oude, al lang bestaande opbouw, zoals bij het het Gemeenlandshuis en Fort Diemerdam. 
Op internet lees ik:
In 2008 werd het Gemeenlandshuis aan de Diemerzeedijk overgedragen aan Vereniging Hendrick de Keyser nadat het bijna 275 jaar het statige onderkomen was geweest van het 'Hoogheemraadschap van den Zeeburg en Diemerdijk' en haar rechtsopvolgers. Dit waterschap beheerde de dijk van de Zuiderzee tussen Amsterdam en Muiden. In 1727 verrees het gebouw op de plaats van de oude herberg 'daar de jager uithangt', waar al sinds 1609 door het hoogheemraadschap werd vergaderd. Het Gemeenlandshuis, dat vrij uitzicht had op de Zuiderzee, werd door het bestuur van het waterschap gebruikt als vergaderruimte en uitvalsbasis bij dijkbewaking.
 |
| Fort Diemerdam met een bijpassende moderne fortwoning |
Tussen het Gemeenlandshuis en Fort Diemerdam heeft de Diemerdijk een gedaanteverandering ondergaan. Aan de dijk is nieuwe natuur geplakt met sportvelden en ligweides als buffer tussen Diemen-Noord en het nieuwe IJburg. Je kunt je er nu ook mooi zwemmen.
Vanaf de dijk kijk je naar de zogenaamde Rieteilanden van IJburg. Letterlijk wonen aan het water in mooie moderne villa's. Niet slecht gekozen om daar te gaan wonen. Waarschijnlijk moet je ook enige munten meebrengen om er te mogen bivakkeren op je eiland.
Eenmaal weer echt op de dijk na het fort ging het snel. Tussen de schapen struinden we langs de elektriciteitscentrale en ging het in één ruk door naar het terras van Ome Ko in Muiden.
 |
| Pampus |
Links zagen we de eerste contouren van het forteiland Pampus en rechts hoe Muiden uitbreidt op het terrein dat vroeger bij de kruitfabriek hoorde. Het zal best mooi worden, maar weer een stuk natuur minder. De volkstuinbezitters hebben zo te zien hun protest opgegeven. Desolaat liggen de hutjes, hokken en terrassen er bij. Hier en daar worden bouwmaterialen nog snel ingeladen voor een tweede leven. Hopelijk met toestemming van de eigenaar. 
 |
| Westbatterij bij de monding van de Vecht |
 |
| Vechtsluizen bij Muiden |
Zitten op een terras na ruim zestien kilometer doet het altijd goed, maar bij Ome Ko heb je bovendien nog het uitzicht op de Vechtsluizen. Altijd mooi om te zien hoe de bemanningen hun schip er met en zonder stress in en uit krijgen. Op deze Hemelvaartsdag gingen de meesten naar buiten. Eerst langs het Muiderslot en na de lange landhoofden door de vaargeul naar open water, ruim om Pampus heen. Wij konden het een half uur later van dichterbij volgen toen we aan de vijfenhalve kilometer dijk naar Muiderberg bezig waren.
 |
| Muiderslot |
 |
| binnenkomende platbodem |
 |
| Buiten op het IJmeer bij Muiden met op de achtergrond Pampus |
Prachtige beelden op een water waar de wind aardig toenam. Die wind was aanleiding voor meer vermaak. Bij Muiderberg daalden we af naar het strand, en bewonderden de springende kitesurfers. Jammer dat die sport pas de laatste twintig jaar zo'n vlucht heeft genomen. Was het er eerder geweest dan had ik het zeker beoefend.
Eerst nog wat pauzeren in de lokale strandtent en kijken naar de voelbare nadering van Het Gooi. De mensen in Muiderberg hebben al een andere uitstraling. Het glimt allemaal net even meer dan in de Indische Buurt. De brillen en kettingen hebben wat meer design. De hele outfit, hoe kijken we de wereld in, krijgt hier al meer allure, misschien zelfs hoogachting. We ruiken Het Gooi. Voorlopig stoppen wij bij het Naarderbos. Volgende keer echt ruiken.
Wortelentaart
Op de Oude Schans wist ik Frank te vertellen dat we naar de Schreierstoren liepen, die bij nadere inspectie de Montelbaanstoren bleek te zijn. Slechts een paar straten ernaast, maar zijn geloof in mijn Amsterdamkennis was definitief gedeukt. 
We waren van het oude centrum aanbeland in het mooi gerenoveerde Entrepot-dok, oorspronkelijk uit 1830 en bedoeld voor belastingvrije opslag van doorvoer-goederen. Honderden meters pakhuizen, die nu dienen als woonhuizen, allen benoemd met een eigen havennaam.
Oude buurten
Nog opener werd het met de passage van de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal. Dat ging over de Zuiderzeeweg. Daarmee waren we weer echt terug bij het thema van dit pad. Het is een vierkante kilometer met allerlei oeververbindingen die opvallen, zoals de Enneüs Heermabrug en de Nesciobrug. Zelfs de onderdoorgang van de A-10 geeft mooie effecten.
Vanaf de dijk kijk je naar de zogenaamde Rieteilanden van IJburg. Letterlijk wonen aan het water in mooie moderne villa's. Niet slecht gekozen om daar te gaan wonen. Waarschijnlijk moet je ook enige munten meebrengen om er te mogen bivakkeren op je eiland. 
Eenmaal weer echt op de dijk na het fort ging het snel. Tussen de schapen struinden we langs de elektriciteitscentrale en ging het in één ruk door naar het terras van Ome Ko in Muiden. 
Zitten op een terras na ruim zestien kilometer doet het altijd goed, maar bij Ome Ko heb je bovendien nog het uitzicht op de Vechtsluizen. Altijd mooi om te zien hoe de bemanningen hun schip er met en zonder stress in en uit krijgen. Op deze Hemelvaartsdag gingen de meesten naar buiten. Eerst langs het Muiderslot en na de lange landhoofden door de vaargeul naar open water, ruim om Pampus heen. Wij konden het een half uur later van dichterbij volgen toen we aan de vijfenhalve kilometer dijk naar Muiderberg bezig waren. 
Prachtige beelden op een water waar de wind aardig toenam. Die wind was aanleiding voor meer vermaak. Bij Muiderberg daalden we af naar het strand, en bewonderden de springende kitesurfers. Jammer dat die sport pas de laatste twintig jaar zo'n vlucht heeft genomen. Was het er eerder geweest dan had ik het zeker beoefend. 
Eerst nog wat pauzeren in de lokale strandtent en kijken naar de voelbare nadering van Het Gooi. De mensen in Muiderberg hebben al een andere uitstraling. Het glimt allemaal net even meer dan in de Indische Buurt. De brillen en kettingen hebben wat meer design. De hele outfit, hoe kijken we de wereld in, krijgt hier al meer allure, misschien zelfs hoogachting. We ruiken Het Gooi. Voorlopig stoppen wij bij het Naarderbos. Volgende keer echt ruiken. 
Een mooi stuk pad weer. Haalt bij mij natuurlijk weer allerlei nostalgische herinneringen boven. Weet je dat ze de Heermabrug ook wel de BH noemen. En aan de Insulindeweg was het, dat ik voor het eerst naar een restaurant ging. Andere tijden, ha, ha! En dan Ome Ko, wie kent het niet? Wij gingen zomers altijd op de fiets naar "Mudé à la Montagne", zwemmen bij het schelpenstrandje. Het is er nu goed toeven bij de Zeemeeuw. Van de week ga ik eindelijk weer eens een stukje lopen van het Floris V-pad. Fijne zondag!🤗
BeantwoordenVerwijderen