Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; van Camping Heimtun bij Frya naar halverwege Vinstra en Kvam

Zaterdag 20 augustus, wandeldag 15

Van Camping Heimtun bij Frya naar halverwege Vinstra en Kvam

± 10,5 uur inclusief rusten, ± 29 km

Repeterend afscheid

Het E-6 pad
Was het nou St Olavspad of het Heilige E-6 pad? Beide gaan naar Trondheim. Beide zijn voortdurend aanwezig. Vanochtend ging het zelfs enkele kilometers direct naast de vangrail van de E-6. Een pelgrimstocht had in de oudheid ook te maken met boetedoening, wellicht is dit de moderne vorm. Toegegeven, hier in de provincie Oppland voorbij Lillehammer is de eerdere vierbaansautoweg verschrompeld tot een tweebaansweg en ook het verkeersaanbod is op deze zaterdag te overzien.

Nieuwe bekenden
Al om halfnegen verliet ik camping Heimtun. Bij Hundorp zie ik de onverwachte verschijning van Daniel. Samen met een andere man, Marcel, komt hij uit een voorraadschuur de route opgelopen. Ze mochten daar slapen van de eigenaar. Na vier dagen toch weer een ontmoeting. Ik vertel wat ik de afgelopen dagen heb gedaan. Dat ik Julia Leipzig in een deplorabele conditie heb ontmoet in Fåvang. Daarna hoor ik hun verhalen en ben onder de indruk van de afstanden die Marcel aflegt. We kijken uit naar deze nieuwe dag en alle drie vervolgen we even later ieder apart onze weg.

Zelf kijk ik nog even naar de uitrusting voor het onderhoud van dit wandelpad. Ze beschikken hier zelfs over een eigen Pilegrimsleden-aanhangwagen.

Sør Fron
Langs een serie karakteristieke huizen gaat het naar het dorp Sør Fron. Het is zaterdag dus er moeten ook weekendinkopen worden gedaan. Bij de Co-op haal ik een cola, koeken, pasta met ham, broodjes en een tube kaas met hamsmaak. Buiten begin ik zoals gewoonlijk direct aan het 'nuttigen' van de cola met koek. Hoe meer je opeet, des te minder hoef je te dragen.

Even later komt Daniel naar buiten. Hij is na mij naar binnen gegaan met dezelfde intentie. Dit keer kom ik op het lumineuze idee onze contactgegevens uit te wisselen. Slechts ruim een week heeft het geduurd om dit te bedenken. Dan ook maar meteen een foto. Het kan niet op. Ik zal hem een mail sturen over dit resultaat. We nemen geen echt afscheid, maar wel wens ik hem veel succes met het vervolg naar Trondheim.

Nog even cultuur shoppen bij de achthoekige kerk van Sør Fron. Daarna verlaat ik dit aardige kerkje en keer terug naar het Heilige E-6 pad. Opvallend is even buiten het dorp een schuur met toren en bel midden in een weiland. Meestal zag ik onderweg dit soort torentjes met een bel vlak bij de boerderij. Vroeger werden die bellen, of zijn het klokken, gebruikt om het personeel in het veld te herinneren aan de maaltijd. Dit witte torentje schittert in een felle zon die zich door een gat in het wolkendek priemt, terwijl de achtergrond in de schaduw blijft.

Ter hoogte van de voormalige boerderij Rudi Gard tref ik Daniel opnieuw. Hij rust op een bank van dit amusements- complex. Want in deze verzameling goed onderhouden schuren en stallen komen regelmatig tot vijfhonderd mensen genieten van muzikale optredens, culinaire activiteiten en toneel. Zeg maar een soort plattelands festival-tempel.

Meer hoogtelijnen
Samen lopen we een stuk op, passeren de pelgrimsboerderij Grytting, die door Ria Warmerdam warm wordt aanbevolen en beginnen aan een klim. Langzaam loopt Daniel op mij uit. Tevreden trekken we verder in onze eigen tred. Kilometer na kilometer gaat het door het bos, hier en daar onderbroken door stenige hoge rotswanden en uitkijkpunten over de vallei. Hier zie je echt dat het bergachtiger en minder glooiend wordt dan in de omgeving van Hamar en Lillehammer. 

Bij een kale rotswand, Skard genaamd, haal ik Daniel voor de vierde keer in. Hij rust daar met Marcel bij een hut, waar je zelfs kunt overnachten als je de beheerder belt voor de slotcode. Slim bedacht. In een gesprek heb ik geen zin meer, afscheid nemen houdt een keer op en is vandaag duidelijk over de houdbaarheidsdatum. Dit keer denk ik er wel aan om een foto te nemen en loop door.

Vlak plekje
De afstand naar Kvam moet kleiner en ik heb niets beters te doen dan doorwandelen. Verder door het bos en na het bos over asfalt langs boerderijen en weides richting het dorp Vinstra. De beloofde regenbui vindt dat het nu tijd is. Ik schuil in een openstaande garage. De bewoners merken niks. De vermoeidheid neemt toe nu ik comfortabel op een paar zakken potaarde wacht tot het droog wordt. Marcel komt in de regen snel voorbij. Hij ziet mij niet. Succes, ik zit hier goed.

Om halfvijf is het weer min of meer droog en passeer ik Vinstra via een buitenwijk. Van aardige mensen, die bezig zijn met stammen te zagen voor haardhout, krijg ik water. Deze een na laatste nacht wil ik nog een keer wild in het bos kamperen. 
Omhoog gaat het weer het bos in. Bij een afgezet terrein om een paar hutten (Stusslia) is er geen vlakke plek naar mijn zin. Zes uur, dan eerst maar even bellen naar Judith en Maxime. 
Ze missen me niet. Het shoppen in Haarlem was een succes en omdat het een heerlijke zonnige dag in Nederland is, gaan ze nu door naar het strand bij Bloemendaal om daar lekker te eten. Ik pruttel nog wat dat ik een vlakke plek ga zoeken om mijn tent op te zetten, wens ze veel plezier aan het strand en keer terug in Noorwegen. Ieder zijn hobby, maar Bloemendaal klinkt op dit moment beter.

Kilometer na kilometer bospad op een helling rijgen zich aaneen. Horizontale plekjes dienen zich niet aan.  Een tweede poging wordt verijdeld door bosmieren. Langzaam daal ik af en passeer een boerderij zonder teken van leven. Aangestaard door een levensgrote giraf vraag ik mij af hoe je op het idee komt om midden in de bossen van Noorwegen zo'n beeld neer te zetten. In ieder geval verzet zo een, ja wat is het, beeld of sculptuur van fiberglas, je gedachten. Dan had ik meer beeld bij de houten beer, die ik eergisteren tegenkwam bij een boerderij of gisteren een soort elandspook als welkomsbeeld bij de voordeur. Mensen knutselen wat af.

Een plek die ik te naargeestig en te vochtig vind wordt een half uur later ook afgekeurd. Het eindeloze bospad gaat over in een gravelweg. Enkele huizen zie ik, een vorm van bewoonde wereld. Om kwart over zeven ben ik tevreden met een minder vochtige plek, waar de route de gravelweg verlaat en opnieuw het bos in duikt. Op een zijpaadje sta ik voldoende uit het zicht, je weet maar nooit.

Koud lig ik in dit eenzame dierenbos verscholen in mijn tent of hoor ik mijn naam door het bos roepen. Ik schrik, maar ben gelukkig niet zo 'ängstlich' als Julia Leipzig een paar dagen geleden. Ik doe snel mijn tent open. Daniel staat aan het begin van het zijpad. Hij was in Vinstra de weg kwijt geraakt en is daarom nu pas hier en is nog op zoek naar een geschikte overnachtingsplek. Mijn plek met kans op loslopende schapen trekt hem niet. Bovendien geeft volgens hem de zon nog voldoende licht om door te zoeken. Altijd optimistisch blijven. Prima, goede eigenschap. 'Bis Morgen'. We zijn elkaar al zo vaak tegengekomen vandaag, dan zal dat morgen ook wel weer gebeuren. Maar dit zou het laatste contact zijn.

Eerst slapen. De twee dagen van tegen de dertig kilometer hakken er in. Eigenlijk teveel voor mooi. Door al dat verder lopen op zoek naar een geschikte overnachtingsplek is Kvam wel flink dichterbij gekomen. Morgen daar maar eens verder kijken.  Een zondag, dus dat moet goed komen.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim

Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

Zie ook mijn Review met tips en ervaringen