Maandag 24 augustus, wandeldag 11
Van Abiskojaure naar Abisko Turiststation: ± 4,5 uur inclusief rusten, ± 130m klimmen, ± 320m dalen, ±14 km
Abiskojåkka
Beginnend als de uitstroom van het Abiskojaure meer maakt de Abiskojåkka nog niet direct een bijzondere indruk. Halverwege wordt hij al wat breder. Leuk om enkele foto's van te maken.
Maar de apotheose voor ons, die in Abisko de wandeltocht beëindigen, zit in de laatste zeshonderd meter. Het water heeft zich er in de loop der tijden door een rotsformatie heen gevreten. Daar perst het zich met geweld tussen rotswanden door. Wit van de luchtbellen snelt het water beneden aan je voorbij. De finale driehonderd meter heb je er niet voortdurend zicht op, omdat het wandelpad om rotsen en door bosschages wordt geleid. Vlakbij de eindpoort van het Kungsleden zie je hoe al dat water door een rotsgat onder de tweebaansweg en de spoorlijn getrechterd wordt. Waar het water kilometers terug nog veertig tot vijftig meter uitdijde, raast het daar kolkend samengedrukt voorbij.
Een dag later, op onze reservedag, zagen we dat het water aan de andere kant nog honderden meters tussen de rotsen klieft om daarna weer langzaam uit te waaieren en tenslotte als een ondiepe, honderd meter brede stroom langs verschillende takken in het enorme Torneträsk meer uit te monden. Goed dat wij hier eindigden en nog een reservedag hadden om alles nog een keer op ons gemak te bekijken. Schitterend. Niet verwonderlijk dat al in het begin van de vorige eeuw hier toeristen naar toe kwamen om van deze natuur te genieten. En met recht. Nog steeds is dit een grote trekpleister.
 |
| het meer gaat over in de Abiskojåkka |
 |
| de Abiskojåkka halverwege Abiskojaure en Abisko Turiststation |
Een dag later, op onze reservedag, zagen we dat het water aan de andere kant nog honderden meters tussen de rotsen klieft om daarna weer langzaam uit te waaieren en tenslotte als een ondiepe, honderd meter brede stroom langs verschillende takken in het enorme Torneträsk meer uit te monden. Goed dat wij hier eindigden en nog een reservedag hadden om alles nog een keer op ons gemak te bekijken. Schitterend. Niet verwonderlijk dat al in het begin van de vorige eeuw hier toeristen naar toe kwamen om van deze natuur te genieten. En met recht. Nog steeds is dit een grote trekpleister. 
 |
| Frank langs de Abiskojåkka met op de achtergrond het Abisko Touriststation |
 |
| uitstroom van de Abiskojåkka in het Torneträsk meer |
Parfum en shampoo
Om dit alles te zien was ik vanochtend al om halfzes wakker en uitgeslapen. Niet vreemd als je de avond tevoren om negen uur bent gaan slapen, nadat je uitgekeken bent op de zoveelste sudoku. Het bezoek aan het supertoilet was net op tijd. Frank en ik moeten iets verkeerds gegeten of gedronken hebben. Daarna voor de laatste keer een wasbeurt in de natuur, dit keer aan de oevers van het meer. En na een rustig ontbijt in de eetkeuken voor de kampeerders zijn we klaar voor de laatste etappe.
We zijn de eersten als we kwart over acht het kamp verlaten. Eerst weer over de hangbrug waarover we zijn binnengekomen en daarna links af langs de zuidelijke oever van het Abiskojaure.
Het pad zit mee, lekker vlak, weinig keien, en daalt geleidelijk richting Abisko. We hebben er zin in. Al na een uur bereiken we de enkele hutjes ter hoogte van de uitstroom van het meer, waar de Abiskojåkka begint.
Tot dat moment hebben we nog geen wandelaar gezien. Na een rust gaat het in hetzelfde tempo verder in deze ontvolkte wereld. Zou het maandag-effect zo groot zijn?
Dat is niet zo. De starters aan het Kungsleden pad vanuit Abisko beginnen alleen later. Vanaf halftien worden we door steeds meer mensen tegemoet gelopen, die nog heerlijk ruikend naar parfum en shampoo aan hun eerste kilometers zijn begonnen. Die luchtjes zullen ze de komende dagen wel kwijt raken, schat ik in.
Vijf kilometer voor het Abisko Turiststation (ATS) ligt voor de kampeerders, die niet bij het ATS willen slapen een bivakplaats in een stukje bos dicht bij de rivier. Als wij er tegen elfen passeren worden de laatste tenten afgebroken. Het kost blijkbaar moeite om op gang te komen. Misschien hebben ze gisteren een vermoeiende aanreisdag gehad?
Volgens de beheerder van Abiskojaure moet je van hier weer contact met een telefoonnetwerk kunnen krijgen. Mijn G3 telefoon doet een dappere poging, maar blijft op mijn display steken in een kaal antenneteken; geen verbinding. Frank daarentegen met zijn G4 smartphone, het woord zegt het al, kon na zeven dagen een blije Linda vertellen dat hij nog in leven was. Het had haar doen denken aan oude tijden, toen Frank tijdens oefeningen uitging van het principe 'geen bericht, goed bericht'. Maar naar mate je ouder wordt, wordt je ook smarter.
Bij een van de laatste stroomversnellingen halen Anneleen en Evert ons weer eens een keer in. Het laatste natuurnieuws wordt uitgewisseld. Nauwelijks geslapen hebben ze de afgelopen nacht door de snurkers in hun hut. Ze kijken uit naar de tweepersoonskamer, die ze inmiddels hebben gereserveerd in het ATS. Eindelijk weer een beetje privacy.
Powerlunch
Op het laatste stuk langs de Abiskojåkka genieten we van het natuurgeweld. Wennen is het daarna aan het geluid van auto's als we de tweebaansweg naderen. Ook al komen er maar weinig voorbij, dit is het eerste teken dat de bewoonde wereld naderbij komt. Het houten poorthuisje vormt tenslotte een markant punt ter bevestiging van de voltooiing van onze Kungsleden.
Het Abisko Turiststation, vernoemd naar het nabijgelegen treinstation, blijkt een aaneenschakeling van drieverdieping hoge, stenen hotelgebouwen met centraal een groot grasveld met picknickbanken. Alles ademt de focus op de sportieve vakantie. Overal wandelaars, wandelstokken, rugzakken en zelfs een standaard met een groot weeghaak waarmee je het gewicht van je rugzak kunt vaststellen. Verderop in de richting van Abisko staan nog een aantal vakantiehuisjes en daar achter, weggestopt in een berkenbos, is de 'Tältplats'. Om langzaam te ontwennen schrijven wij ons later die middag in voor de laatste overnachtingsmogelijkheid.
Anneleen en Evert zitten al aan een picknicktafel. Van hen horen we dat de trein de komende dagen niet rijdt. Daar zijn we echter nog niet echt mee bezig. Eerst ga ik eindelijk controleren of er na zeven dagen de beloofde verbinding is met een telefoonnet. Hè, Hè, het werkt. Daar blijft het dan ook bij, want zowel op de mobiele telefoon als op de vaste telefoon wordt niet opgenomen. Zo erg zitten ze dus niet op mij te wachten. Als troost ontvang ik nu wel een verlate sms van Maxime van twee dagen geleden. In ieder geval weet ik zo dat ze weer heelhuids en tevreden terug is uit Spanje en zelfs alweer gewerkt heeft tijdens een festival in Apeldoorn. De wereld is gelukkig gewoon doorgegaan, alleen hebben wij van alles gemist in onze natuurcocon. Even later gaat de telefoon en meldt Judith zich alsnog. Heerlijk om na al die dagen haar stem weer te horen en te kunnen melden dat alles oké is en we elkaar toch wel gemist hebben.
We gaan het restaurant van het ATS binnen. Beiden hadden we na al dat poedervoer een enorme omelet in gedachte. Het werd een virtuele omelet, maar in plaats van die omelet was er een lopend buffet als lunch voor SEK 110. Niet een paar Nederlandse broodjes maar een echt warm buffet, met heerlijk vlees, gebakken aardappelen, tomaten met feta, cous-cous, sla, kool, boontjes. Wauw. Of zeggen ze in Zweden wow?
Om dit alles te zien was ik vanochtend al om halfzes wakker en uitgeslapen. Niet vreemd als je de avond tevoren om negen uur bent gaan slapen, nadat je uitgekeken bent op de zoveelste sudoku. Het bezoek aan het supertoilet was net op tijd. Frank en ik moeten iets verkeerds gegeten of gedronken hebben. Daarna voor de laatste keer een wasbeurt in de natuur, dit keer aan de oevers van het meer. En na een rustig ontbijt in de eetkeuken voor de kampeerders zijn we klaar voor de laatste etappe.
 |
| vertrek vanaf Abiskojaure |
 |
| aan de rechterkant zijn we begonnen aan het stuk langs het Abiskojaure |
Dat is niet zo. De starters aan het Kungsleden pad vanuit Abisko beginnen alleen later. Vanaf halftien worden we door steeds meer mensen tegemoet gelopen, die nog heerlijk ruikend naar parfum en shampoo aan hun eerste kilometers zijn begonnen. Die luchtjes zullen ze de komende dagen wel kwijt raken, schat ik in.
Vijf kilometer voor het Abisko Turiststation (ATS) ligt voor de kampeerders, die niet bij het ATS willen slapen een bivakplaats in een stukje bos dicht bij de rivier. Als wij er tegen elfen passeren worden de laatste tenten afgebroken. Het kost blijkbaar moeite om op gang te komen. Misschien hebben ze gisteren een vermoeiende aanreisdag gehad?
Volgens de beheerder van Abiskojaure moet je van hier weer contact met een telefoonnetwerk kunnen krijgen. Mijn G3 telefoon doet een dappere poging, maar blijft op mijn display steken in een kaal antenneteken; geen verbinding. Frank daarentegen met zijn G4 smartphone, het woord zegt het al, kon na zeven dagen een blije Linda vertellen dat hij nog in leven was. Het had haar doen denken aan oude tijden, toen Frank tijdens oefeningen uitging van het principe 'geen bericht, goed bericht'. Maar naar mate je ouder wordt, wordt je ook smarter.
Powerlunch
Op het laatste stuk langs de Abiskojåkka genieten we van het natuurgeweld. Wennen is het daarna aan het geluid van auto's als we de tweebaansweg naderen. Ook al komen er maar weinig voorbij, dit is het eerste teken dat de bewoonde wereld naderbij komt. Het houten poorthuisje vormt tenslotte een markant punt ter bevestiging van de voltooiing van onze Kungsleden.
Het Abisko Turiststation, vernoemd naar het nabijgelegen treinstation, blijkt een aaneenschakeling van drieverdieping hoge, stenen hotelgebouwen met centraal een groot grasveld met picknickbanken. Alles ademt de focus op de sportieve vakantie. Overal wandelaars, wandelstokken, rugzakken en zelfs een standaard met een groot weeghaak waarmee je het gewicht van je rugzak kunt vaststellen. Verderop in de richting van Abisko staan nog een aantal vakantiehuisjes en daar achter, weggestopt in een berkenbos, is de 'Tältplats'. Om langzaam te ontwennen schrijven wij ons later die middag in voor de laatste overnachtingsmogelijkheid.
'Tältplats'
De wandeling zit er op en onze lichamen voelen dat. Diverse spieren, die zich tot nu toe wel gemeld hadden, beginnen nu te protesteren. Dat mag. We slenteren richting 'Tältplats', passeren daarbij het museum over de lokale Samicultuur. Na twee parkeerplaatsen en een slingerpad bereiken we een, naar onze veranderde maatstaven, keurig sanitairgebouw met daarachter een dun berkenbos met vele kleine open plekken. Het is er nog niet druk als wij arriveren.
We bouwen de tent weer op. Dit keer voor de laatste twee dagen. Het volgende hoogtepunt volgt in de vorm van een douche met een regelbare knop, waar echt heet water uitkomt. Een weldaad voor een onwillige spier in mijn rug, die steeds rebelser wordt. Ik gebruik ook een geparfumeerde douchegel van een voorganger. Met tevredenheid spoel ik nu al een stuk van de natuurlijke geur weg. De ban is gebroken.
De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review
Geen opmerkingen:
Een reactie posten