Kungsleden 2015; van de Sälka hut naar halverwege tussen Tjäktja en Alesjaure

Vrijdag 21 augustus, wandeldag 8

Gepland: van Sälka naar Tjäktja: ± 5 uur, ± 630m klimmen, ± 300m dalen, ± 13 km, 
Daadwerkelijk: van Sälka naar de hangbrug over de Bossosjohka halverwege Tjäktja en Alesjaure: ± 8 uur inclusief rusten,± 680m klimmen, ± 560m dalen ± 21 km

Opvallende wandelaars

Prothese
Echt warm kan zijn onderbeenprothese het niet gehad hebben. Toch liep hij in korte broek. Hij zal het wel voor zijn gezonde been hebben gedaan, deze Amerikaan op leeftijd. Misschien gaf het ook meer bewegingsvrijheid op de 'rocky stage' zoals zijn vrouw het treffend omschreef. En het was 'hot, unususal hot. but we can't complain'. We beaamden het and felt net als zij lucky. In onze korte broeken gingen ook wij verder. Achterom kijkend zag ik dat hij met behulp van zijn stok toch nog voorspoedig over het rotsveld voortploeterde. Ploeteren was het vandaag namelijk lange tijd over verschillende keienvelden voor en na de Tjäktjapas. 

Bende bij het uitruimen van de tent bij Sälka

Tien uur was het al toen we vertrokken. Het wordt steeds later, maar dit Kungsleden ritme bevalt ons wel. Eerst tot na achten uitgeslapen en alleen opgestaan omdat de zon het te warm maakte in de tent. Daarna op het gemak wat eten, extra inkopen doen en dan maar eens kijken. Anneleen en Evert waren al ruim een uur eerder vertrokken. Met een zwaai verdwenen ze uit het zicht. Zij zouden in de Tjäktjahut overnachten. Volgens ons plan zouden wij daar slechts rusten en vervolgens verderop kamperen om 30 euro uit te sparen.

Halverwege het rotsige stuk richting de Tjäktjapas verhoogden we onze ornithologische waarnemingen met ongeveer honderd procent; twee verdwaalde meeuwen en twee steltloperachtige vogels. 

Links en rechts meertjes omtrekkend liep het pad langzaam stijgend naar de bovenloop van de Tjäktjajåkka en daarmee richting de pas. De stijging viel lang mee. Pas de laatste driehonderd meter moest er weer fysiek gewerkt worden.

terugblik in de Tjäktjavallei

Boven was het te winderig om lang te pauzeren. Jammer, maar toch nog voldoende warm om van het pad af te stappen en in een sneeuwveld te poseren. Simpel en toch leuk.

Pain in the ass
Er volgde nog een korte passage door een ander sneeuwveld naast de schuilhut op de pas.Voor het eerst in tweeënhalve dag liepen we daarna een ander dal in. De afdaling was goed te doen, maar duidelijk anders van karakter dan de klim. Geen pad in het groen, maar aanvankelijk een aaneenschakeling van keienvelden.
Beneden zagen we een druk gebarend groepje, dat er onderling niet uitkwam of ze nu gingen rusten of doorgaan met ploegen. Dichterbij gekomen zagen we dat een jongen een eenwiels karretje trok. Niet dat zijn bagage daarin zat. Wat er wel in zat weten we niet, maar alle vier hadden ze bovendien goed gevulde rugzakken. Verder hadden ze zo aan de inspanning te zien er ook de balen van dat ze dat karretje moeizaam over die rotsen omhoog moesten trekken en duwen. Zo'n beetje over elke behoorlijk kei moest hij half optillend verder geloodst worden. 

experiment van de Ruhr Universität Bochum

Tien minuten verder kwamen we weer zo'n groepje van vier tegen, ook met zo'n eenwiels karretje. Nieuwsgierig geworden vroeg ik in het Engels 'is that for the beer'. Humor kent geen grenzen.
'No this is an experiment. We are students of the Ruhr-university from Bochum, Germany'. 
'But is this an easy way of transporting your luggage?'
'No, not at all, in fact the axle has broken. We tried to repair it. But to be honest, it is a pain in the ass'.
'Oke, I wish you good luck with your experiment'.
Ja, wat moet je ze anders toewensen? En voort gingen ze weer. Net als wij. 

Weer tien minuten later naderde een alleen lopende vrouw van middelbare leeftijd in korte broek en licht gekleurd fleece jack. Opvallend was al dat ze om haar rechterbeen rond haar knie een metalen frame droeg. Nog verbazender was dat ze in haar eentje net zo'n karretje trok als de vorige groepen. Ter compensatie droeg ze geen rugzak. In een gestaag tempo kwam ze op ons af. Ze moet onze verwondering van verre hebben gezien, want al zonder vraag kwam de mededeling dat dit een experiment van de Ruhr-universiteit uit Bochum was. Ze keek nauwelijks op of om, hield haar pas niet in, keek vooruit. Waarnaar? Met dat ijzeren frame om haar been en haar gelijke pas leek het een soort Robocop, die orde op zaken gaat stellen bei diesen scheiss Studenten. Ach ik fantaseer maar wat. Het zal wel een heel aardige Frau Professor zijn geweest. Maar we hebben toch maar geen foto's genomen. Je weet maar nooit. Als ik nu, eind september, op de site van de universiteit zoek, vind ik als een van de eerste artikelen 'Die Verschmelzung von Mensch und Machine.' Dat kan geen toeval zijn. (Kevin Liggieri, Felix Hüttemann, Ruhr-Universität Bochum, Mercator Forschergruppe „Räume anthropologischen Wissens“, 25-09-2015) 

rechts op de foto de Tjäktjahutten. bij het sneeuwveld aan de rechterzijde een aardige waterval

Geen water?
Verrast waren we een beetje. Ja, als je vooraf de kaart niet goed bestudeert dan zie je pas wanneer je nadert, dat de Tjäktjahut niet direct aan de route ligt, maar zelfs aan de andere kant van de rivier. Die halve kilometer hebben we er niet voor over. We kijken wel of we Anneleen en Evert (A&E) nog zien. Op goed geluk zwaaien we in het luchtledige. Dan maar meteen door richting Alesjaure. Als we achterom kijken zien we de waterval en het sneeuwveld bij de brug naar de Tjäktjahut. Twee dagen later horen van A&E dat ze in een kom bij die waterval hebben gezwommen, brrr.
We spreken af door te lopen tot ongeveer vijf uur en dan een mooie overnachtingsplek te zoeken. Na een paar kilometer steken we ter hoogte van een herdershut een beek over en zien hoe een groep wandelaars zonder veel bepakking moeizaam op het smalste stuk waaghalzend over het sneller stromende water springt en wankelt. Minuten zijn ze er mee bezig, terwijl ze niet zien hoe wij vijftig meter verder over het bredere en dus ondiepere deel gewoon zonder veel omhaal doorlopen. Vreemd genoeg lopen ze onder leiding van een gids. 

Naarmate we vorderen in de vallei van de Aliseatnu maken we voor het eerst op deze Kungsleden mee dat er in de beken geen water staat. Door de warmte zonder neerslag van de afgelopen week is er een eind aan de toevoer gekomen. Blijkbaar zijn hier geen sneeuwvelden hogerop om deze beken te voeden. Bovendien loopt het pad hier op een iets hogere rug midden in de vallei waardoor er sowieso geen water naar het midden stroomt. Doorlopen dan maar.

Pas toen we de brug over de Bossosjohka bereikten, waren er plekken voor onze tenten en toegang tot water. Deze beek kreeg duidelijk wel het water van de smeltende sneeuwvelden. Grijs was het water vol met meestromend zand. Dat deert verder niet, want het schuurt je maag toch niet. Ik loop nog wat rond aan de overkant van de rivier, maak wat foto's van Frank bij de tenten en verken een latrine uit het zicht, want nu onze tenten er eenmaal staan trekt dat weer anderen. Er staan na een uur verspreid over een paar honderd meter vier andere tenten. 

bivak vlakbij de brug over de Bossosjohka

Na het eten van onze Spagetteria en de dagsluiting met koffie liggen we vanwege de muggen in onze tent. Dat is minder leuk. Het geeft wel rust.

De afstand naar Alesjaure is nu nog maar een kilometer of zes. Dan passen we het plan voor morgen toch soepel aan! Gaan we morgen niet overnachten bij Alesjaure, maar uitgebreid lunchen. We kamperen dan opnieuw ergens onderweg. Scheelt alweer 30 euro kampeergeld. Je kunt hier van elke actie een voordeel maken. Goed pad.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review