Kungsleden 2015; van 2 km voor de Singi hut naar de Sälka hut

Donderdag 20 augustus, wandeldag 7

Gepland: van Singi naar Sälka : ± 5 uur, ± 160m klimmen, ± 100m dalen, ± 12,5 km, 
Daadwerkelijk: 2 km voor Singi naar Sälka: : ± 6 uur inclusief rusten, ± 14,5 km

weerbericht bij de Singi-hut

Sauna binnen en buiten

Schoonzweten
Man, man, man, wat een warmte in zo'n sauna. Eerst maar eens gekeken hoe die Zweden dat deden. In het voorvertrekje van de saunahut wasten ze zich met behulp van een wasbak. Het water kwam uit verchroomde emmers, die je moest vullen in de beek. Er kwam veel vuile en vette huid te voorschijn, vuil dat al een paar dagen plakkend meeliftte. Ook de muggenbulten bleken groter in aantal dan gevoeld. 

Nu begrepen we eindelijk wat de beheerder van Teusajaure drie avonden geleden had bedoeld met douchen in de sauna, waarbij hij het gebaar maakte van het uitstorten van water over je hoofd. Toen dachten we nog aan koud water en verdrongen meteen dat voorstel. Nu zagen we iedereen bij de kachel in de sauna heet water aftappen en na de wasbeurt het water uit het wasbakje over zich heen gooien.

Het was een behoorlijk geplens in dat hokje. Maar in Zweden is alles tot diep in de natuur keurig geregeld. Met een vinylen vloerbedekking werd al het water opgevangen. Drie keer zijn we in de sauna gaan zitten zweten.

Elke keer gevolgd door een gang naar de koude beek, wat ons slechts kort kon bekoren. Keurig weer een gevulde emmer mee terugnemend vervulden we het onuitgesproken corvee.

Na de eerste cyclus hebben we nog een wasbeurt uitgevoerd om enkele rebellerende muggenbulten te lijf te gaan. Opgieten gebeurde regelmatig al naar gelang de nationaliteit dat nodig achtte, afwisselend een Duitse en een Zweedse plens water op de saunastenen boven op de houtgestookte kachel. Een internationale hitte.

Een aanrader zo'n sauna na drie dagen zonder douche. Foto's hebben we niet kunnen maken in de nevel van de Sälka-sauna. Voor een impressie de foto's van de lege sauna bij de Abiksojaure hut, drie dagen later.

Korte broekenweer
Het was vandaag een lekker korte etappe. Na aankomst bij de Sälka-hut dus voldoende tijd voor de noodzakelijke was.
Nog voordat we vanochtend vertrokken waren kwam er uit de richting van Singi een man zonder bepakking met zoekende blik op het pad gericht. Duidelijk weer een man op zoek naar verloren uitrusting. Vervelend. 
Kort na ons vertrek richting Singi maakte Frank nog enkele mooie opnames van de meertjes en de omgevende bergen.
De Singi-hutten hebben geen winkeltje, dus reden om contact te maken was er niet. Nadat we het verbazende weerbericht hadden gelezen zijn we in de schaduw van een hut gaan pauzeren om onze broeken af te ritsen. 

Jan Kaas stoer in korte broek 
bij 28 graden boven de poolcirkel

Het was pas tien uur en toch al warm. Dat vonden ook de moeraskorhoenders (willow grouses), die onder de hut vandaan kwamen. De hutten staan op 'poten' om ze mooi horizontaal te krijgen en bieden daarmee schaduw en bescherming voor deze hoenders.

Na het verlaten van Singi passeren we een leeg Samidorp en pakken de draad weer op langs de Tjäktjajåkka, die breed bezit neemt van de vallei met verschillende beddingen. Door de lage waterstand en de brede spreiding komen ondieptes bloot te liggen als gladgestreken kiezelstrandjes.

Tjäktjajåkka tussen Singi en Sälka

Ook hier weer stenige paden, met een aaneenschakeling van moerassige stukjes, beken, planken en bruggetjes.

Kort nadat we de enige echte gletsjer, die we gezien hebben, hadden gepasseerd, bereikten we Sälka. Aanmelden bij de pensionado's die de hutten en het winkeltje runnen was een aangename uitwisseling van vriendelijkheden en geld. En daarna in de schaduw van de winkelhut eerst een koud blik bier. Heerlijk met deze warmte.

de Sälka-hutten

receptie en 'butik'

Huttenleven
We hadden nog niet eens onze tent goed opgezet of daar kwamen om vier uur Evert en Annaleen al aangewandeld. Dat hadden ze weer verbazend snel gedaan die 26 km vanuit Kaitumjaure. Ze hadden net als wij genoten van de Tjäktja vallei en beek . 

Wij kopen nog een bier en controleren of onze was al droogt in de krachtige zon. We lopen wat rond en ontmoeten bij de toiletten een koppel moeraskorhoenders. Ze hebben het prima naar hun zin bij de toilethokken en wentelen zich in een zandbad. Of ze voor schaduw en koelte ook onder het toilethok zitten heb ik niet gecontroleerd. Nog wat lui liggen in de zon, lezen van een e-book, overwinnen van een sudoku van medium categorie, kortom een echte rustmiddag.
Van halfzeven tot halfacht beleven we de Zweedse sauna en daarna willen we gebruik maken van de hut met keukenfaciliteiten voor de kampeerders. Waarschijnlijk is het druk geweest met lopers zonder tent, want ook deze hut zat behoorlijk vol. In ieder geval werd onze enigszins luidruchtige binnenkomst niet erg op prijs gesteld door een viertal nuffige mutsen. Helaas kwamen ze nog uit Nederland ook. Ongelooflijk wat mensen zich zelf tekort kunnen doen door zich te distantiëren. Het valt ook niet mee als je zonder internet niet via je smartphone contact kan onderhouden met de rest van de wereld en aangewezen bent op die andere wezens om je heen.

interieur van een Sälka-hut (foto van internet)
in zo'n ruimte kun je niet ontsnappen aan je medemens
een tent is daarom niet verkeerd

Wij hebben na de chili con carne uit blik gezellig met Anneleen en Evert terug gekeken op de afgelopen dagen met mediterraan weer. Het was hen ook opgevallen dat het vanaf Singi een stuk drukker is geworden met wandelaars. Die 'nieuwe' wandelaars zijn dan gestart in Nikkaluokta, dat slechts 70 km van Kiruna ligt. Ze lopen vandaar via het fjällstation Kebnakaise naar Singi en vervolgens net als wij richting Abisko, ongeveer 105 km. Verder blijven we bij onze keuze voor de noord-zuid wandeling van de Kungsleden, want; de zon schijnt niet in je ogen, de zon op de rugzak is minder warm, je hebt meer tegenliggers en kans op een praatje. Die troela's naast ons dan niet meegerekend. We wensen Anneleen en Evert een goede nacht en gaan naar onze eigen tent met een beter uitzicht.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

Kungsleden 2015; van Teusajaure naar 2 km voor de Singi hut

Woensdag 19 augustus, wandeldag 6

Gepland: van Teusajaure naar Singi: ± 9 uur, ± 400m klimmen, ± 190m dalen, ± 22 km, 
Daadwerkelijk: tot 2 km voor Singi

Stones without an end

'Stones without an end', ik had de titel ook gisteren of eergisteren kunnen gebruiken. Vandaag kwam dit antwoord van een Canadese vrouw op mijn opmerking 'walking is hard here with all those stones'. Ze kwam in haar eentje uit de tegenovergestelde richting, het Canadese vlaggetje als herkenningsteken op haar rugzak. Geheel in overeenstemming met de natuur versteende de conversatie ook direct, er werd niet ingehouden en ieder vervolgde zijn weg. We zien hier trouwens regelmatig vrouwen alleen op pad, opvallend meer dan op Corsica of in de Pyreneeën.

Vanochtend vroeg stonden we al om halfacht op om ons een beetje uit het zicht in het meer te wassen. Je weet nooit of er weer een of andere freak vindt dat je je niet met een beetje zeep in een meer mag wassen en scheren. Puur milieutechnisch hebben ze natuurlijk gelijk, maar soms slaan we door. 

het meer en strandje bij de Teusajaure hut

Drama's
Om te ontbijten zijn we weer gaan zitten in de 'de trekkers-met-honden-hut'. Bij gebrek aan honden vullen wij graag deze leemte. Lekker makkelijk deze hut met tafels, stoelen, gasfornuis, pannen, borden en bestek. Tijdens het eten hadden we zicht op grotere en kleinere drama's. Er werd eerst een meisje met een helikopter opgehaald. Ze kan nauwelijks meer lopen. Zo te zien een behoorlijk verzwikte enkel. Met ondersteuning van haar vriend bereikt ze de heli. Gisterenavond had ik haar vriend al zwaar teleurgesteld de tent zien inpakken, met gebaren als 'het zal niet waar zijn' of 'dit hebben wij weer'. Ze hebben de nacht in de drukke hut door gebracht. 

een soortgelijke helikopter landde op het kieselstrand bij Teusajaure

Het doet je beseffen dat een trektocht een lichamelijke vakantie is, die zeker geen flinke blessures aan je voeten en benen verdraagt. En dat een afvoer vanuit dit soort afgelegen plekken met een betrekkelijk gewone blessure weer net anders opgelost wordt dan in de bewoonde wereld. Voor SEK 3600 (meer dan 360 euro) worden ze naar een dichtstbijzijnde plek met bushalte gevlogen vanwaar ze verder met de bus hun reis kunnen voortzetten. Aldus een Duitse jongeman, die hier een aantal maanden zijn zinnen komt verzetten als hulp van de beheerder. Voor dat geld mochten haar vriend en hun twee rugzakken gelukkig ook mee. Einde trekvakantie. Triest. Hopelijk zijn ze goed verzekerd.

Over blessures gesproken, vandaag had Frank geluk dat hij een rugzak als vangkussen had, toen hij op een natte gladde plank lelijk onderuit ging. Naast een natte broek was het grootste probleem weer overeind te komen. 

Als een schildpad lig je dan te krioelen. Toen hij al een beetje zijn schild had omgedraaid, haalde ik hem bijna weer onderuit, want toen ik naderde bleek die plank nog steeds glad. Gek hè. Gelukkig stoot een schildpad zich niet twee keer aan dezelfde plank.

Na het ontbijt, tegen negenen, zien we wandelaars drie keer over het meer roeien om aan de '1 boot aan elke kant-eis' te voldoen. Anderen laten zich gemotoriseerd overvaren door de beheerder. Een echtpaar wil ook gaan roeien en wacht op een boot. Hoopvol kijken ze naar roeibewegingen op het meer. Daar zien ze hoe een familie met de gewenste boot een soort kermisroute aflegt. Ze laten de kleine kinderen roeien en hebben blijkbaar geen haast. Na drie kwartier zijn ze nog niet aan de overkant. Het echtpaar geeft het op en laat zich alsnog overvaren.

Time flies, when ...
Wij hoeven niet meer over het meer en doen rustig aan. Het is wel een langere etappe vandaag, maar wat maakt het uit hoe laat we aankomen, het blijft toch licht. Verder is het weer prachtig met een stralende zon. Slechts met een enkel shirt aan gaan we om tien uur beginnen aan de korte klim naar de volgende open vlakte.

terugblik op het Teusajaure meer

Dik zweten we alweer terwijl we pas anderhalf uur onderweg zijn. Het moet nog voor twaalf uur al tegen de 25 graden zijn geweest. Als we de stenige vallei gepasseerd zijn stuiten we op een brede, wilde beek, de Kaitumjakka, die we al fotograferend volgen richting het Kaitumjaure meer.

terugblik langs de Kaitumjakka

Kaitumjakka

Kaitumjakka

kaitumjakka

Tegen de tijd dat we de brug bereiken is het een aaneenschakeling van stroomversnellingen en enkele watervallen. Prachtig, die kracht die er vanaf spat. Ter hoogte van de brug over de sleurende beek, passeren ons ook weer de lichtvoetige Anneleen en Evert. Die bereiken de paar Kaitum-hutten eerder dan wij, maar rond tweeën kunnen wij ook de welkomstlimonade in ontvangst nemen van de vrouwelijke beheerder. 

zicht vanaf de Kaitumhutten op het Kaitumjaure meer

We raakten met haar in gesprek. Twee maanden zit ze hier als vrijwilliger, voordat ze weer terug gaat naar de omgeving van Stockholm waar ze woont. Ze zit niet altijd in dezelfde hut. In een voorgaand jaar heeft ze nog noordelijker gezeten op het drielandenpunt Noorwegen, Zweden, Finland. Beleefd als wij zijn, bedankten we uitvoerig voor de limonade en maken vervolgens duidelijk dat we niet bij haar blijven kamperen. Het drong niet goed tot haar door. Dan eerst maar wat in haar winkeltje kopen. Bewapend met een pak roggebrood, een tube rendierpasta en twee blikken koud bier verlaten we haar. 

Je hebt de drie B's: bed-bad-brood en je hebt de twee B's. Wij gaan voor de twee B's en nemen in de schaduw van een van de hutten een lange rust met brood en bier. Die calorieën pikken we toch weer aangenaam mee. We nemen nog een afstandsfoto van Anneleen en Evert en vragen of ze een foto van ons maken. Lopen hier is leuk, rusten in de schaduw bij ruim 26 graden moet ook gevierd worden.

Annaleen en Evert

Tjäktjajåkka-vallei
Drie uur, hoog tijd om door te gaan. We beginnen nu aan een bijna driedaags traject stroomopwaarts langs de rivier Tjäktjajåkka. Hier vlakbij de rotsige doorgang naar het Kaitumjaure meer is het een wild riviertje. Na de passage van de hangbrug komen we in een veel vlakkere omgeving waar de rivier meer ruimte krijgt breed uit te waaieren. Kilometers kunnen we de smalle vallei in kijken voordat we er in afdalen. 

de Tjäktjajåkka vlakbij Kaitumjaure

Tjäktjajåkka-vallei

Frank in de Tjäktjajåkka-vallei

Het lopen op de aarden paden zonder veel stenen gaat snel. Slechts de uitgesleten geulen van een vijftal beekjes waar het pad dwars door heen ging haalden het tempo iets naar beneden. Vreemd om te zien was een alleen lopende vader, die zijn gezin achterliet en terug of doorliep richting Kaitumjaure. De twee achterblijvers, moeder en zoon, begonnen ogenschijnlijk onberoerd met het opzetten van de tent. Die vader heeft ongetwijfeld iets verloren of vergeten. Ik herken dat direct. Met enige zelfgenoegzaamheid kan ik nu zeggen, dat ik voor het eerst in jaren deze trektocht niet heb hoeven teruglopen om een verloren pet te zoeken.

Ook al waren we pas om tien uur vanochtend gestart en hadden we een ruime lunchtijd uitgetrokken, tegen zeven uur vond ik het niet erg dat Frank het overnachten bij Singi niet zo noodzakelijk vond. Twee keer 150 SEK voor kamperen bij een hut zonder winkel en andere voorzieningen voegt niet veel toe aan alle mogelijkheden die we onderweg zien. Dan maar een openbaar natuurtoilet. Daarom zoeken we een plek op ongeveer anderhalve kilometer voor de Singihut. Na wat heen en weer gescharrel eindigen we op een wat hoger heuveltje met zicht op de Tjäktjajåkka, die daar als de vingers van een hand breed beslag legt op de vallei. Aan de andere kant hebben we zicht op de vallei met de route naar het fjällstation Kebnekaise, genoemd naar de hoogste berg van Zweden, die hier hemelsbreed tien kilometer vandaan ligt en een must is voor vele Zweden. Een soort Vaalserberg, maar dan zes keer hoger, met meer sneeuw en geen restaurants.

bivak langs de Tjäktjajåkka ongeveer 2 km voor Singi

De een zoekt wat en de ander vindt wat. Ik had me een uur geleden nog herkend in die vader zonder bepakking op zoek naar zijn gemis. Nu was het zelfs mijn beurt om iets te vinden. Op zo'n heuveltje begroeid met lage bessenstruiken en dwergberken verwacht je niets te vinden. Toch zijn wij blijkbaar niet zo origineel in onze plaatskeuze. Bij het rotsblok dat onze brander uit de wind moet houden, heeft een ander dat ook al gedacht. 

Alleen heeft die ander te lang nagedacht en is zonder omkijken weggegaan, waardoor wij nu over een prima drievoet voor onze brander beschikken en als toegift het bezit krijgen van een doosje watervaste lucifers. Je blijft een kind. Wat je weer blij kunt worden van zulke cadeautjes. Hadden ze niet hoeven doen. De Adventure Food Goulash smaakte ineens een stuk vrolijker. Helaas in de tent, om de muggen niet van ons te laten eten.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

Kungsleden 2015; van Saltoluokta naar Teusajaure

Dinsdag 18 augustus, wandeldag 5

Gepland: van Saltoluokta naar Teusajaure: ± 6 uur, ± 630m klimmen, ± 560m dalen, ± 18 km, waarvan 3 met de boot. (Busrit van ± 30 km, 1,15 uur)
Daadwerkelijk: ± 10 uur, incl rusten, 2,5 uur wachten op de bus, 1,15 busrit en 1/2 uur wachten op de boten.

Eindelijk roeien

Muizen
Gisteren vond ik het nog van die leuke bolle, pluizige, grijze muisjes. Of zij het zijn geweest of gewone muizen weten we niet, maar vannacht hebben die schattige knagers zich een weg gevreten door onze rugzakken op zoek naar ons ontbijt. Bij mij zelfs eerst door een spanband en daarna door het dikke Cordura weefsel van het bovenste vak. Bij Frank dwars door de polyester buitenkant van het hoofdvak, op een plek waar druk op komt te staan in bepakte toestand. Die reparatie kon dus niet wachten.

de keurige ronde reparatie is 
uitgevoerd te velde door Frank

Nu kwamen zijn nauwkeurig ingepakte voorraaddoosjes eindelijk tot hun recht. Met de reparatieset van zijn tent en naaigerei heeft hij het netjes hersteld. Zelfs nog mooier dan een eerdere herstelronde door Judith. Nou is Judith pragmatisch en Frank heel secuur. Hij was trots op zijn werk en heeft dat ook gedeeld met zijn vrienden op Facebook. Vanaf vandaag halen we 's avonds onze etenszakken uit de rugzakken en hangen ze op in een boom.

Frank trots dat het mooier gerepareerd is dan door quiltster Judith

Reuzenontbijt

Na het heerlijke diner van gisterenavond hebben we ook vanochtend aan calorieëncompensatie gedaan. Niet om af te vallen, maar om zoveel mogelijk te eten en de energiebalans, na vier dagen van Adventure poeder-food weer te herstellen. Twee broodjes ei, twee broodjes leverpastei, een stukje brie, een broodje brie, vier glazen jus, en omdat dit ontbijt SEK 150 kost, op eigen initiatief een lunchpakket met 4 boterhammen en appel. Oké, laat maar komen die dag. 

bepakking beladen op de motorboot Langas voor de overvaart naar Kebnats

Verkeersloos liften
Daarna wilden we weg. Want voordat we vandaag kunnen wandelen presenteert het Kungsleden na de overtocht over het meer, heel vreemd, eerst een busrit naar de kleine hut Vakkotavare, ongeveer 30 kilometer naar het westen. Daar trekt het pad weer verder de natuur in. Tot onze teleurstelling hadden we gisteren van de receptioniste begrepen dat sinds 1 augustus de eerste bus pas rond 13.45 vertrekt. 
Kwart voor twee? Dat duurt ons te lang. Een halve dag rondhangen. We besluiten al rond elf uur met de  eerste overtocht van de motorboot 'Langas' naar de bushalte aan de overkant bij Kebnats te varen. Om kwart voor elf staan we op de steiger met veertig anderen, voornamelijk de groep ouderen en verder de hikers, die hier hun wandeltocht beëindigen.

het rustige meer na onze overtocht van Saltoluokta naar Kebnats

Als we aan de noordkant van het meer zijn, stel ik voor te gaan liften. Je weet nooit. Dat klopt. Tegen beter weten in hou ik het langer vol dan Frank. Maar met een gemiddelde passage van 1 auto in 4 minuten, neemt je enthousiasme snel af. Frank vertrekt als eerste terug naar de kade waar de bus straks zal komen. Tenslotte sleep ik mij met rugzak ook maar weer 500 meter terug en ga uit de felle zon wat in de schaduw op een picknicktafel in het bos liggen. De tafel-lig verruil ik voor een tafelzit en vul de tijd met aantekeningen maken, lezen en sudoku's verknoeien.
Met de volgende bootovertocht komen om halftwee de geduldigere trekkers, waaronder Anneleen en Evert. En zo zal onze start niet eerder zijn dan de rest. Bijna stappen we nog in een bus die helemaal niet naar Vakkotavare gaat. De hele dag zie je nauwelijks een bus en dan komen er twee vlak achter elkaar. We waren de eersten, als we nu maar niet de laatsten worden.

klim bij Vakkotavare met op de achtergrond het Suorvajaure meer

Eland on the run
De rit met de bus naar Vakkotavarre voerde langs de blauwe lucht weerkaatsende meren Saltoluokta en Suorvajaure. Hoewel het laatste als stuwmeer wordt gebruikt vond ik het toch wel mooi. Met zon wordt alles mooier. En lekker warm met 23 graden.

Bij de hut van Vakkotavare hebben we niets meer gekocht en zijn we vrij vlot achter Anneleen en Evert begonnen aan de korte steile klim langs de watervallen van een kleine beek. Eenmaal boven zagen we ze met hun veel lichtere rugzakken net uit het zicht verdwijnen.

Wat zij niet zagen was de eland, die voor ons langs in hun richting draafde en waarschijnlijk van hen schrok. Daarop draaide hij, om opnieuw weer in front van ons met hoog optillende benen door een drassig stuk met lage wilgenstruiken weg te rennen. Imposant om te zien en ook uitzonderlijk omdat het schuwe beesten zijn. 

zoek de eland

Spons
Vol met grassen en lage bessenstruiken begroeid ontvouwde zich de vallei die wij naar het Teusajaure meer doorkruisten. Net als die van de vorige dag bezaaid met kleine en grote rotsblokken. Hier en daar liepen we vlak langs mooie moerasmossen, die dreven op het water, dat er van de hoger gelegen hellingen naar toe vloeide en daar het begin van een beek vormde. Lapland is net een grote spons, die langzaam leegloopt uit ontelbare moerassen en nog meer beken, uitmondend in enorme meren. Als je geluk hebt in je vakantie loopt de spons alleen maar leeg. Heb je pech zoals in de afgelopen maand juli dan wordt de spons ook weer gevuld. Omdat wij het verdienden, liep de spons alleen maar leeg.

Hoewel we ze niet hebben gezien moeten hier ook rendieren zijn, want aan de horizon zien we de hut, die op de kaart aangeduid wordt als 'renvaktarstuga'. Een hut om de rendieren te bewaken, een soort herdershut, die in de buurt stond van een grote ronde draadomheining, waarin de rendieren samengedreven worden om ze bijvoorbeeld te tellen. 

renvaktarstuga

Op driekwart van de afstand gokten we juist, door niet een omweg van een kilometer te maken via een hangbrug, maar rechtdoor naar een diepe geul in het terrein te lopen en een brede beek te doorwaden. Hij was ondiep genoeg om met je schoenen op het breedste stuk te passeren. Dat had ik onderweg weer ergens gelezen op de binnenkant van een toiletdeur; nooit een beek doorwaden op het smalste stuk, daar is het diep en stroomt het het snelst. Logisch klinkt het, maar toch heb je de neiging in eerste instantie naar het smalste stuk te gaan. Doorwaden als het snel stroomt kan riskant zijn in dit koude water. Slim van die Zweden om dit soort lessen in het toilet op te hangen.

vergelijk de grote van twee wandelaars in de rode cirkel voor een indruk van de diepte en breedte  van de geul

in de rode cirkel een achteropkomer

Nachtbraken
Kwart voor acht. Aangekomen bij de oever van Teusajaure ligt er geen roeiboot. Dat was niet de bedoeling. Midden op het ongeveer 850 meter brede meer, zien we een roeiboot regelmatig heen en weer varen. Soms met de boeg in onze richting en dan weer met de achterkant. Zeker kinderen aan het spelen. Toch komt de boot langzaam via een toeristische route onze kant op. In de verte zien we een figuur desperate pogingen doen dat drijfding met die twee planken vooruit te krijgen en iedere keer ligt de oever weer anders dan hij wilde. De laatste 100 meter moedig ik hem aan. Het waren waarschijnlijk de verkeerde complimenten, want pas na drie landingspogingen slaagt de jongen er in de boot op de oever te roeien. 'Es war meine erste Fahrt in einem Ruderboot'. Hij was blij dat hij er was. 

Frank maakte met zijn mobiel deze prachtige foto van het Teusajaure tijdens de overtocht

Gelukkig hebben zowel Frank als ik in onze jeugd veel in dit soort boten geroeid. Binnen een kwartier zijn we aan de overkant, Frank als richtingaangever en ik aan de riemen. Een gesmeerd roeiteam.

Bij aankomst aan de overkant van het meer, bij de Teusajaure hutten, lag er maar 1 boot en met die van ons er bij dus 2. Voor mij was dat voldoende, want ik zag geen derde. Hadden er al 2 gelegen, dan zouden we nog een keer heen en weer moeten varen om er weer 1 op de andere oever te krijgen. Frank voelde zich toch schuldig en informeerde de beheerder. Net op het moment dat die kwam kijken, zagen we in de verte aan de overkant de derde boot uit een totaal andere richting naar de steiger varen. Roeien is blijkbaar een onderontwikkelde sport, die hier voor velen een grensverleggende activiteit vormt. In ieder geval hoefden wij niet meer te roeien. Meteen dan maar inschrijven en onze tenten opzetten.
De beheerder vond ons wel aardige mensen, ook al kwamen we pas om kwart over acht vanavond aan. Hij vroeg of wij Dutch waren. Had ie al gehoord aan 'the weird language'. Het antwoord dat dat visa versa is kon hij wel waarderen. Hij opende speciaal voor ons zijn beperkte winkeltje. Eenmaal met blikken soep en drank onder de arm, mochten we van hem eten in de lege slaapkamer met keuken voor de trekkers met honden. Die waren er vandaag toch niet en in de eigenlijke keuken voor kampeerders was het druk. 

Het eten bij kaarslicht had wel wat. Niet dat het buiten donker was, maar het licht in de lege slaapkamer liet te wensen over. Elektrisch licht was er niet, maar kaarsen wel. Leuk, en dan ook alweer eten van een bord in plaats vanuit een zak. En soep maken op een fornuis. Als we uitgegeten zijn lopen we nog even langs de sauna, maar het is te laat. Dan maar stinkend de slaapzak in. Verder is het stil tussen de paar hutten en de paar tentjes. Kan ook niet anders. Zo laat zijn we nog niet eerder naar bed gegaan, het is al over tienen! Een lange dag, maar toch een luxe einde.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review