GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Leuven - Hoegaarden

Leuven - Hoegaarden

Zondag 5 juni 2016

Glad en nat in Haspengouw

Glad
Slechts een fractie van een seconde haperde ze nadat ze was begonnen over de föhn.  Je zag de flits in haar ogen, maar het was te laat om te stoppen en daarom vertelde ze vlot waar hij lag om onze haren te drogen en ging vriendelijk voort met de verdere uitleg van de kamer. Knap als je zo snel kunt schakelen en niemand voor het gladde hoofd wilt stoten, Een hartelijke en gastvrije ontvangst van de gastvrouw van Bed&Breakfast Klein Paradijs in Hoegaarden na een dag van veelvuldig glijden en soppen over de Haspengouwse lössklei.

B&B Klein Paradijs

Glad en nat
Tot nu toe hadden we de wateroverlast van Zuid-Nederland, België en Noord-Frankrijk alleen op tv gezien. Nu konden we de nawerking van dichtbij aanschouwen. Bij de beken zag je dat ze kort geleden een meter hoger hadden gestaan. Gelukkig was dat nu niet meer zo, anders hadden we verschillende delen van de route niet kunnen passeren.

Maar de veelvuldige stortbuien hadden hun sporen achtergelaten in de vorm van ontelbare plassen en diepe tractorsporen vol met water. Uit een soort onderhoudsdiscipline had ik mijn schoenen onlangs met een nano-spray bespoten. Op je schoenen zie je dan vloeistof in het leer trekken. De beschreven bolletjes zijn zo nano-klein dat je ze niet ziet en maar moet geloven dat ze in de spray zitten en met zijn allen het water gaan tegen houden. Nou, die nano's van mij hadden het goed begrepen. Prima.

Holle wegen
Toen ik 's avonds in bed de route in gedachte terug liep, miste ik grote stukken. Het verbaasde me. Nauwelijks heb je de ruim 22 km afgerond en dan is het alweer verdrongen? Frank kwam met de verklaring: de holle wegen. Lekker lopen is het in die holle wegen alleen je hebt geen idee waar je bent. En hoe de wereld er buiten je beperkte blik uit ziet kun je alleen maar raden. Je hebt dus ook geen herkenningspunten waaraan je die kilometers in je geheugen kunt ophangen.

Start
Normaal willen wij de auto op het eindpunt van de tweedaagse wandeltocht parkeren en met de bus naar het startpunt rijden. Dat voorkomt een hoop wachten en extra vermoeidheid op de tweede dag. Onze heenreis was dit keer echter op zondag en daarmee verviel dat plan, omdat er op zondag veel minder bussen rijden. Bij de verdere verkenning op Google las ik dat er bij het geplande startpunt in Leuven een parkeerbeperking gold. Maar via Google-satelliet diende zich een oplossing aan in de vorm van een parkeerplaats bij een winkelcentrum.

Ontspannen reden we dan ook op deze autoluwe zondagochtend via Antwerpen en Brussel naar Leuven. Minder ontspannen was de aankomst. Wij waren waarschijnlijk niet de enigen die de parkeerplaats van het winkelcentrum als alternatief hadden bedacht. Met een groot stalen hek werd aan deze illusie een eind gemaakt. Er volgde een korte rondrit door de wijk en in een rustige straat aan de rand van Leuven vlakbij de route lukte het alsnog.

St-Kamilluskliniek

In een mistige stilte startte de route over de eerste van vele kasseienwegen op weg naar de St-Kamilluskliniek, een psychiatrische inrichting in een groepering monumentale panden. We hadden gelukkig niets te vrezen, want hoge hekken hielden ons buiten. 

nog even doorlopen naar Santiago de Compostella

Over het pad, dat ook als aanloop naar de Camino dienst doet, ging het verder naar Bierbeek. Je verwacht dan een aanlokkelijke lokale beek. De naam van deze gemeente heeft echter volgens Wikipedia niets met bier en veel met mest te maken. Alles wordt verklaard met een verbastering van oude woorden. Oud Nederlands kan soms verwarrend zijn. Teleurstellend. Snel weg.

Meest herkenbaar op de route bij Bierbeek is de watertoren waarvan het waterreservoir is beschilderd als een wereldbol. 

Gadegeslagen door jonge koeien ging het na Bierbeek voorzichtig verder in een hol pad vol met brandnetels. De GR 128 moet duidelijk wat drukker worden, anders groeit hij dicht. We slingerden verder via smalle paden, afwisselend in open en bedekt terrein langs kleine kernen als Molensteen en Honsem. 

waarom gaan die mensen een brandnetelpad in?

Honsem

Gastvrijheid
Gewaarschuwd door de vele plassen kozen we in de vallei van de Jordaanbeek al bij voorbaat voor de zogenaamde wintervariant. Zelfs daar ging het regelmatig glijdend voorwaarts over smalle stroken tussen de wielsporen. 

Sinds vanochtend hadden we geen horeca gezien en volgens de gids zou dit pas oprijzen in Hoegaarden, ons eindpunt voor vandaag. Des te mooier was onze stop in het ontmoetingscentrum van Hoksem. Bijna waren we er voorbij gelopen. Langzaam drong het door dat een bord met 'Welkom' en verschillende echtparen aan tafeltjes toch om een nadere kennismaking vragen. Met onze rugzakken en onbekende gezichten in deze gemeenschap trokken we bij binnenkomst wel de aandacht, maar het werd geen spitsroeden lopen. We mochten blijven voor één, en zelfs voor twee bier.

De vrijwillige barbediening kwam geïnteresseerd naar onze herkomst vragen en enkele mooie ervaringen in Nederland werden ons enthousiast uit de doeken gedaan. We hadden geluk, want deze bijeenkomst werd één keer in de maand georganiseerd. Zoals altijd dwingen wij geluk af.

St Janskerk van Hoksem

St Katarinakapel bij Houtem

Hoegaarden
Onderweg naar het bekende bierstadje liep de route van kapel naar kapel om tenslotte uit te monden bij de brouwerij. Geen verkeerde keuze van de routeplanners; eerst devoot rondwandelen om daarna in een aardse omgeving te herstellen. Op weg naar B&B Klein Paradijs kregen wij meteen een mooie indruk van dit stadje.

Vlak bij de brouwerij staat nog een grote boerderij midden in de bebouwing. Het deed mij denken aan de vesting Naarden, waar je dat tot in de zestiger jaren van de vorige eeuw ook nog had. Maar met de huidige grote loopstallen is het eigenlijk ook minder een probleem, hoewel wij de bijbehorende geuren niet echt meer in onze woonomgeving gewend zijn. Dieper in de kern van Hoegaarden zagen we het gezellige plein omzoomd door enkele terrassen, het gemeentehuis, restaurant 't Kapittelhuys en de dominante St Gorgoniuskerk. 

Gemeenteplein van Hoegaarden

Voetbal
Ondanks de uitnodigende terrassen op het plein zijn wij 's avonds teruggelopen naar eetcafé De Kouterhof. Dit is het brouwerijcafé van Hoegaarden met een gezellig buitenterras op een cour. Onder dreiging van een dit jaar standaard Belgisch onweer hebben we de maaltijd binnen onder de oude gewelven genoten, met zicht op ontelbare fusten en containers bier. 

De stemming was zonder dat uitzicht toch al goed want het Belgisch elftal had net tevoren met 3-2 van Noorwegen gewonnen. Onderweg hadden we al enkele Belgische driekleuren uit het raam zien hangen. Het haalt het lang niet bij de Oranjeversieringen die je in Nederland altijd ziet, of beter gezegd altijd zag. Maar het leek ons niet verstandig daar over uit te wijden. Voorlopig doen zij mee en wij zitten hier een beetje jaloers mee te genieten. Even dimmen en morgen vrolijk verder wandelen.

(dit is het eerste deel van de tweedaagse wandeling Leuven -Hoegaarden - Overhespen) 

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.