GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Hoegaarden - Overhespen

Hoegaarden - Overhespen

6 juni 2016

(dit is een vervolg op het verslag van Leuven naar Hoegaarden)

De Taalgrens

Twee keer zijn we de taalgrens gepasseerd. Het deed geen pijn. Even langzaam ging het lopen in Vlaanderen als in Wallonië en Frans hebben we niet hoeven spreken. In de gids lees ik dat er vroeger geen sprake was van een duidelijke grenslijn, maar meer van een gemengd taalgebied. Een overgangsgebied waar alle dorpen een Vlaamse en een Franse naam hebben. Vlakbij het dorp Hélécine zie ik een akker met de naam Le Steenberg. Ach, er zijn al teveel wij-zij grenzen, een tweetalige gedoogzone lijkt mij praktischer. Brulkikkers hebben geen enkel probleem met tweetaligheid. Ze brulden er lustig op los in hun vijver. Of je het een vijver noemde van de abdij van Heylissem of een vijver van de abdij van Hélécine, het maakte ze niks uit.

Mais onder plastic
Als bekende gasten hadden wij vanochtend na een prima ontbijt door de achterdeur onze B&B Klein Paradijs verlaten. 

Eenmaal terug op de Vlaanderenroute in Hoegaarden leidde deze ons via enkele stegen en achterafpaden de stad uit naar de watermolen langs de Grote Gete. Een hernieuwde kennismaking, want die waren we vorig jaar stroomafwaarts ook al tegengekomen bij Drieslinter. Hij stroomde hard dit jaar. Niet verwonderlijk na al die regen. Mooi om naar te kijken. 

Waar we ook met verbazing naar keken was even verderop bij de snelweg E-40 waar we op de akkers mais onder plastic zagen groeien. Lekker interessant zul je denken. Maar in Nederland heb ik dat niet eerder gezien. Niet een klein beetje plastic, het moeten duizenden vierkante meters zijn geweest. De maisplantjes waren dwars door de plasticfolie heen gegroeid en zeker twintig centimeter hoger dan de mais zonder plastic. Wie verzint dit en waarom? 

Even op Wikipedia de agrarische kennis aanvullen met een citaat uit Boederij.nl: 

Mais telen onder folie geeft voordelen, zoals een hogere opbrengst en telen op moeilijke percelen. De kosten zitten een doorbraak in de weg.
Mais telen onder folie is in Nederland nog weinig bekend. Het fenomeen is acht jaar geleden overgewaaid uit Ierland, waar het al lange tijd op grote schaal wordt toegepast. In dat land wordt ongeveer 40% van de mais onder folie geteeld. Door de folie wordt de teelt met enkele weken vervroegd, waardoor maisteelt ook op moeilijke gronden mogelijk is.

Op de website van de meest genoemde consultant lees ik de aanmoediging:

Maïs onder folie: 1000 kg meer zetmeel per hectare.

Maïs telen onder folie. In Nederland steeds bekender en populairder. Niet zo gek, want de eerste testresultaten zijn zeer positief. Een kleine investering levert snel meer opbrengsten door drie weken eerder zaaien en makkelijker oogsten. 

Zo ook weer opgelost. Het plastic schijnt biologisch afbreekbaar te zijn en verdwijnt na een week of zes. Hopelijk heb je dan na een aantal jaren geen plastic akker.

Omzetstijging in Goetsenhoven

We lopen tevreden verder richting Goetsenhoven op zoek naar de aangekondigde mammoetbomen in de tuin van het Kasteel van Ast, die je volgens de gids 'van ver kan zien uitsteken boven de andere bomen'. Zij zouden familie zijn van de sequoia bomen. Nou dan hadden die bomen zeker een familie-uitje, maar zowel het kasteel als deze mammoets hebben wij niet achter de overige bomen kunnen ontdekken. Jammer. Misschien moeten wij de balk uit onze ogen halen?

Ook in Goetsenhoven was alles rustig op deze maandagochtend. Het is dat er regelmatig helikopters over kwamen, waarschijnlijk van de nabij gelegen vliegbasis, anders kon je er een kanon afschieten. Te zien aan het monument is dat in het verleden voldoende gebeurd. Heerlijk die rust. Tijd voor een pauze op het al even stille Goetsenhovenseplein, nadat we voor 5 euro aan marsen en cola hebben gekocht in de ouderwetse winkel aan het plein. Dat moet een topochtend zijn geweest met zoveel klanten.

Grandeur van weleer

Voort ging het over grote akkers, langs enorme boomkwekerijen en door nauwe holle paden naar het Waalse Domaine Provicale d' Hélécine.

Het Domaine Provicale d' Hélécine; een prachtig ruim park met mooie vijvers bij de imposante abdij. Althans, ooit begonnen als abdij en later omgebouwd tot kasteel. De wereldlijke macht van de clerus vormgegeven in een brede façade. Meer dan de moeite waard om op je gemak voorlangs te lopen en je af te vragen hoe zo iets tegenwoordig een nuttige bestemming krijgt. Want wie wil dit onderhouden? Van veraf lijkt dat prima geregeld, maar dichterbij zien we op de indrukwekkende middenentree plukken gras die uitdagend de huidige bezitters toewuiven.

Na de passage van het park trekken we verder langs opnieuw een oude bekende. Dit keer de Kleine Gete. Meer dan een meter hoger moet hij onlangs nog zijn geweest gelet op de modderige afzettingen op de oevers. We trekken onze broeken op en zakken diep in de modder weg. Ook de akkers even verder hebben veel aarde door zware regenval verloren. Dikke plakkaten klei liggen op het wandelpad. 

Kerk van Neerheylissem

Alles hebben de routeplanners er aan gedaan om de wandelaars niet over de verbindingsweg naar St Truiden te laten lopen. Heen en weer gaat het over de Kleine Gete en via allerlei stegen en nauwe paden zien we vele hoeken en dito zovele kapelletjes van Neerheylissem. Dat is hier niet zo moeilijk, want op elke hoek staat er een waarin de Heilige Maria je vriendelijk toeknikt en je veel succes met je wandeling wenst.

Welkom in Vlaanderen

Zonder dat ik er erg in heb lees ik op de Ardevoorstraat een bordje met 'Kindercrèche', met een bijbehorende truttige naam. Hé, Nederlands, dan zijn we dus weer in Vlaanderen. En inderdaad, op de kaart zie ik dat we letterlijk op de taalgrens lopen. Even later volgt het bord waarmee Vlaanderen ons welkom heet. Alsof je terugkomt in het beloofde land. Of het toeval is weet ik niet, maar driehonderd meter verder stuiten we op een kroeg en zijgen neer voor een koele drank. Die Vlamingen snappen wat een wandelaar verlangt bij dit heerlijke weer.

De finale drie kilometer gaan voor de helft weer blubberend verder vlak langs de Kleine Gete tot we de stuw van de voormalige watermolen 'Koningsmolen' bereiken. Daar beginnen we aan de laatste akkers omzoomd door schitterende randen met de overbekende Vlaamse klaprozen. 

Meedenkende buschauffeur

Bij bushalte De Hekstraat moeten we helaas drie kwartier wachten. Grotendeels spenderen we die tijd bij het nabij gelegen benzinestation waar wij tanken uit de cola-automaat.

Op onze vraag om een kaartje naar Leuven informeert de buschauffeur ons meteen dat we dan bij het station van Tienen moeten overstappen op de lijn 380. Hij zal zijn best doen dat te halen, maar hij is aan de late kant. Halverwege Tienen zien we dat het niet gaat lukken. Dat wordt weer tijd verlummelen voor de overstap. 

Maar niet bij deze chauffeur. Hij weet blijkbaar nog steeds waar wij naar toe moeten en opeens stopt hij bij een halte op een doorgaande weg en geeft aan dat de '380' hier vanaf het station langs zal komen.
Een meedenker, daar moet je zuinig op zijn! Een prima ambassadeur voor zijn land. Dat zie ik in Nederland nog niet zo snel gebeuren. Binnen minuten arriveert de echte '380' en een half uur later staan we weer in Leuven. Zo makkelijk kan het zijn.

Nog anderhalve kilometer lopen naar de auto. We passeren de Abdij van het Park, maar hebben geen zin meer er lang bij stil te staan. Dat doen we de volgende keer wel. Nu willen we naar huis. Je weet dit jaar nooit wanneer het in België weer gaat onweren. Dat hadden we goed gezien, want 's avonds is het in de buurt van Brussel flink te keer gegaan met ondergelopen straten en al. We wachten nu tot het moessonseizoen voorbij is en komen dan terug voor twee volgende dagen om Leuven en omgeving verder te verkennen.

(dit is het vervolgdeel van de tweedaagse wandeling Leuven -Hoegaarden - Overhespen) 

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.