Tour du Mont Blanc 2014; Tré le Champ - Gîte La Flégère

Uitdagende Ladders

Vrijdag 15 augustus, wandeldag 2

Gîtes d' Etape La Boërne in Tré-le-Champ - 

Gîte Gare de Teléphérique de La Flégère

(± 4,5 uur, incl rusten, 700m klimmen, 220m dalen, ± 8 km)

Uitdagende ladders

Nee, ze had het toch niet aangedurfd onze Andrea uit Stuttgart. Ze streelde daarbij vergoelijkend over de arm van Hanz. Net toen zij bij 'de ladders' waren aangekomen had het bovendien geregend en was het mistig geweest. Ja, als je een beetje last hebt van hoogtevrees dan kunnen de achtereenvolgende kleine en grotere ladders vlak na de opvallende rotsspits van de Aiguillette d'Argentière een hindernis zijn. Ze waren voor de rest een fit en alert team, Andrea en Hanz, maar vrees blijft een vreemd fenomeen. Ze hadden La Flégère uiteindelijk bereikt via een lager gelegen wandelpad. 

We zijn Andrea en Hanz als enige van de verschillende wandelaars onze hele Tour de Mont-Blanc met enige regelmaat tegengekomen. Ik weet niet of Andrea en Hanz echt zo heten, want in de volgende acht dagen dat we ze tegenkwamen zijn wij en zij nooit op het idee gekomen onze namen uit te wisselen of een foto te maken. Dat ze uit Stuttgart kwamen heeft ze wel echt gezegd. 

Opvallende spits van Aiguilette d'Argentiere

Wij vonden de ladders juist weer een mooie afwisseling in de regenachtige ochtend zonder veel vergezichten. Dan maar lekker met armen en benen tegelijk aan het werk. Inspannend was het wel, maar je gaat ook met meters tegelijk omhoog. In feite ben je bezig een rotsbarrière te passeren. Dat lees ik in de gids, want echt gezien hebben wij die barrière niet. Te weinig zicht en te veel focus op het klimmen.

Beperkt zicht

Om bij de ladders te komen waren wij vanochtend tegen negen uur op pad gegaan. Eerder bij het tent afbreken hadden wij nog wat meewarig de eerste wandelaars uit de warme gîte in regenkleding met korte broek zien vertrekken, 'watjes'. Na het ontbijt stelden we onze kwalificatie van 'watje' bij en vertrokken in vol regenornaat. Maar nu was de regen dan ook aanhoudend geworden. Daarom hebben wij de rest van de dag onze regenkleding ook maar aangehouden.

Beperkt zicht kan verschillende redenen hebben; laaghangende wolken, regen, mist, een beslagen bril. Wij deden het vandaag met de combinatie. Voordat we de rotspunten van de Aiguillette d'Argentière bereikten zagen we nog een aantal berggeiten. Leuk om te zien. Te snel voor een foto.Later bij de ladders (les chelles) hadden wij het geluk dat het net even droog was, maar tegen de tijd dat we bij het hoogste punt voor vandaag kwamen, La Tête-aux-Vents op 2132m, was het opnieuw nat en mistig. Snel toch nog een foto, blazen in je koude handen en weer verder. Rusten doen we vandaag later wel.

steenman op de Tête-aux-Vents

Gestaag gingen we verder naar beneden. We werden nog door enkele day-packs ingehaald, maar dat telt niet. De bovenbeenspieren en kuiten begonnen bij deze temperaturen en nattigheid steeds meer te protesteren. Eindelijk kwam de cabinekabelbaan van La Flégère (1877m) in zicht. Over een helling vol met skiliften nog een laatste stuk omhoog en dan eindelijk afhangen in een moderne snackbar aan het eind van een piste. Ineens zit je in de luxe en warmte van de wintersporthoreca. Of je even een patatje gaat halen via een kleine omweg.

laatste stuk afdaling in de richting van het station van de kabelbaan

Gîte Gare de Teléphérique de La Flégère

Het was pas een uur of half twee. Voortgaan in deze regen trok ons echter steeds minder aan. Wij wisten van de kaart dat hier een gîte zou moeten zijn, maar zagen bij onze nadering niets dat daar op leek. Op onze navraag deed een weids gebaar van de bediening ons in eerste instantie schrikken. 

Gite La Flegere (foto van internet)

Het viel gelukkig mee. De gîte lag wat lager op de helling direct achter  het skistation verscholen. Een dortoire (slaapzaal) heeft niet mijn echte voorkeur, maar er was rond de gîte geen kampeergelegenheid. Inboeken dan maar en snel een punt aan deze wandeling draaien. Het was nog overeenkomstig onze oorspronkelijke planning ook.

Een goed besluit. Binnen was het warm en binnen twee minuten zaten we achter een dampend bord soep. Enthousiaste jonge mensen bedienden snel en vriendelijk. Met dezelfde geestdrift werden we vervolgens voorgegaan naar de zolderverdieping voor onze nachtlocatie. We mochten zelf uitkiezen uit de zesendertig bedden. Stapelbedden, met tussenruimtes van minder dan een rugzak breed. Schoon beddengoed, dat was keurig. Evenals de gezonde temperatuur van rond de 14 graden.

De rest van de middag ging op aan het naar boven slepen van de rugzakken, douchen in de grotere cabines op de lagere etage, wat drinken, een sudoku oplossen en aantekeningen maken voor dit blogbericht. Trefwoorden natuurlijk, want de rest verzin ik er gewoon thuis bij. Tussendoor keken we naar buiten om aan de regendruppels in de plassen te zien dat we hier prima zitten. 

's Avonds zaten we niet alleen met Andrea en Hanz aan tafel, maar genoten we van de aardappelgratin met tegenover ons een jong koppel uit Israël. Artsen in opleiding op kosten van het Israëlische  leger. Interessant om uit eerste hand te vernemen hoe zij hun leven in dit gespannen gebied ervaren. Toch wat anders dan het vreedzaam voort dromende Nederland in een wereld waar Oekraïense separatisten en Syrische jihadisten de werkelijkheid veranderen.

Na de maaltijd nog een sudoku-poging, maar het gekozen genius level levert op deze hoogte meer problemen op dan op zeeniveau. Tegen tienen strompelen we over de trappen omhoog. Het is maar goed dat het maar een korte dag was. De kuiten en bovenbenen protesteren nu heftig. Een branderig spierpijngevoel baart mij zorgen voor de lange etappe van morgen. Het moet geen blessure worden anders is het snel afgelopen met de lol.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Verslag Tour du Mont-Blanc (TMB) 2014

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review