Tour du Mont Blanc 2014; Col de la Forclaz - Col de Balme - Tré le Champ

Rain is slecht voor je brain

Donderdag 14 augustus, wandeldag 1

Col de la Forclaz - Tré-le-Champ

(± 8 uur, incl variant en rusten, 

1074+200m klimmen, 1200+100m dalen, ± 16+2 km)

Internetinformatie en werkelijkheid

Misschien is het achteraf toch nog enigszins te verklaren dat we in een wat 'gedelete' toestand begonnen aan de eerste wandeldag. Gisteren waren we tijdens de autorit lange tijd in Duitsland schoongespoeld onder een grauwe, grijze lucht. Bij aankomst op de Zwitserse camping op de Col de la Forclaz was het niet veel beter. Het was dat het gelijknamige hotel vol zat, anders hadden we een kamer genomen. 

Bij de 'camping' was er bovendien een verschil tussen de internetinformatie en de werkelijkheid. Door slechte ervaringen in het verleden controleer ik tegenwoordig vooraf op internet of de in de gidsen vermelde campings nog werkelijk bestaan. Zo ook in dit geval. Bingo. Hij bestond, lag zo te zien pal in de zon en was op de foto tot de nok toe gevuld met kleine trekkerstentjes. Zo vol dat ik besloot te reserveren.

Bij onze aankomst bestond hij nog steeds, moest ik de receptie herinneren aan mijn reservering en mijn reeds gedane betaling, en konden wij kiezen uit alle drie de terrassen. Er stond slechts 1 andere tent. In de luwte van de auto bij een temperatuur van twaalf graden hebben wij in de regen onze tentjes opgezet.

Lang hebben we over de maaltijd gedaan in de warme en gezellige eetzaal van het hotel. Dat was prima. Vanachter beregend glas kijken naar mooie bergen en lekker Franse frietjes met stukken kip eten. Ze waren zo gul dat ik met een enigszins drukkend gevoel terug ging naar mijn tent, want tenslotte konden we onze terugkeer naar de camping niet langer uitstellen. Het daglicht was al uit en er werd omstandig om ons heen gedekt voor het ontbijt. Snel naar onze tenten en de donsslaapzak in. 

Nonchalant, Arrogant, Variant
Bijdehand was het zeker niet. Argeloos waren we vandaag aan de eerste meters van onze Tour du Mont Blanc begonnen met de afdaling naar het gehucht Le Peuty. Zo met een gevoel van 'Dit pakken ze ons niet meer af. Hier gaan wij eens flink tegenaan en lekker van genieten.' 

Uit de gidsen en kaarten was ons niet echt duidelijk geworden of je Le Peuty via het dorpje Trient zou bereiken of rechtstreeks. De lange studie van de verschillende richtingaanwijzers halverwege de helling door een groepje wandelaars voor ons, liet ons niet vertragen. Blind volgden we de bordjes met het logo. 

in Trient klopte alles nog

Na wat zoeken in Trient vonden we de overgang over de beek en liepen vrolijk verder. Toen nog steeds op weg naar Le Peuty. Totdat er een splitsing kwam met twee neutrale richtingsbordjes zonder verdere tekst, linksaf naar beneden en rechtsaf omhoog. Misvormd en fatalistisch als we na jaren berglopen zijn, kiezen we automatisch voor het pad omhoog. 

Na een half uur klimmen vragen we ons af waar Le Peuty blijft. We hadden er al meer dan twintig minuten geleden moeten zijn. Langzaam dringt het door dat we misschien fout zitten. Een extra kaartstudie leert dat we op een alternatieve route zitten; une variante. De variant langs boerderij Tseppes en daarna ruim om de berg Croix de Fer naar de Col de Balme. 2 km langer, 200 meter meer stijgen en 100 meter extra dalen. Nu snappen we ook het tijdsverschil op de bordjes in Trient; het ene bordje gaf 2.30 uur aan naar de Col de Balme en het andere 4 uur.

Kijk, daar moet Le Peuty liggen. Bijdehandje.

Even incasseren. We hadden geen zin meer om terug te keren en de reeds geklommen meters in te leveren. Ook al ben je dan in tijd nog steeds sneller, bij het idee van teruglopen blokkeert er bij ons iets. Daarna volgde er een rationalisatie en even later konden we net zo makkelijk weer met ons zelf verder leven. We hebben Le Peuty nooit bereikt, maar hebben het nog hoger op de helling van bovenaf wel goed kunnen bestuderen. 
Nog geen drie kwartier op pad en dan al op een ander pad dan de bedoeling. Er zijn vele paden die om het Mont Blanc massief lopen, enkele zijn van de Tour du Mont Blanc en slechts 1 vormt de hoofdroute. Wij waren vanochtend nog niet uitverkoren om die te vinden. 

Nu, bij het teruglezen van mijn aantekeningen en het bekijken van de foto's, is het mij meer dan duidelijk dat je na zo'n heenreis en verregende overnachting op je eerste wandeldag nog echt op gang moet komen. Zeker als het bij het opstaan zes graden warm is. Dan vergeet je bij routebordjes op je kaart te controleren of je daar ook echt naar toe wilt. Een les die we daarna nog enkele keren konden gebruiken omdat de bewijzering geen duidelijk verschil aangeeft tussen de hoofdroute en de varianten. Dus goed de vermelde bestemmingen lezen en controleren op je kaart. 

Gletsjer boven Le Peuty

Extra meters klimmen en dalen is overkomelijk. Maar op een eerste wandeldag moeten wij sowieso op gang komen en deze eerste dag had voor ons doen al aardig wat klim- en daalmeters (1074/1200). Verder waren we beiden vertrokken met nog recente lichte blessures aan kuit en knie. 

Erg bevorderlijk was onze variant dus niet. Voor de rest ging alles goed. Het weer was boven verwachting; droog, opklaringen, temperatuur tussen de 12 en 18 graden. Echt augustus.
De variant gaf ook nog eerder zicht op onze eerste gletsjer. De eerste van vele. 

Col de Balme

Het laatste stukje naar de Col de Balme

De refuge op de Col de Balme was na deze eigen wijze van opstarten een welkome onderbreking. Er was een vorm van begroeting door een oude waardin, die goed paste bij de antieke inrichting van deze gezellige refuge. 

    

Binnen leek de kachel flink opgestookt. Later bleek dit alleen te komen door de warmte uit de keuken. Door het temperatuurverschil tussen binnen en buiten stond ik met een beslagen bril voor de oude waardin. Of het door mijn bril kwam, mijn Frans of haar leeftijd weet ik niet, maar het bestellen van twee omeletten bleek redelijk stressverhogend. 

Toen daarna een Pools groepje ook nog drie omeletten bestelde was de boot aan. 'Ja, zijn het nou twee of drie omeletten en bij wie horen jullie nu weer? Noes Lautier moet soortgelijke ervaringen hebben gehad begrijp ik uit haar gids. Misschien heeft een waardin ook een houdbaarheidsdatum. De omeletten daarentegen trokken zich gelukkig niets van deze wisselende stemmingen aan en lieten zich goed smaken. Complimenten voor de koks op deze hoogte van 2191m op de grens van Zwitserland en Frankrijk. 

Misschien is het vroeger wel een smokkelaarscafé geweest en stamt de waardin nog uit die tijd? 

Via de Posettes naar Tré-le-Champ
Versterkt verlieten wij de refuge en liepen direct de verkeerde kant op. Zoals we onlangs hadden geleerd vergeleken we snel onze kaart met de bordjes en gingen toen wel op weg naar de Col des Posettes. 

Terugblik op de bergweiden rond de Col des Posettes

Er volgde een lekker makkelijk stuk over goede paden door een uitgestrekt groen bergweidegebied. Eenmaal voorbij de Col ging het verder richting de Aiguilette des Posettes, een bergkam waar het wat rotsiger werd, met de eerste blikken op de indrukwekkende hoge bergen van het massief aan de overkant van de diepe vallei van Chamonix. Mooi die besneeuwde toppen en de verschillende gletsjers die naar beneden kruipen.

op weg naar Aiguilette des Posettes

De afdaling naar de chalet-verzameling Tré-le-Champ was lang. Eerst een stuk in het open gebied met diverse balken-trappen, waar de tussenstappen gemaakt zijn voor mensen van boven de twee meter. Daarna een lang traject door het bos. De benen begonnen aan het eind van deze verlengde startdag hun ongenoegen te melden. Vlak voor we het bewoonde gebied binnengingen verkende we vast onze aansluiting voor de etappe van morgen. Dat scheelt morgenochtend weer opstartpuzzels.

Op onze kaart en op het faciliteitenoverzicht stond een camping aangegeven. Waar die in werkelijkheid exact ligt blijft altijd weer een dagafsluitende uitdaging, omdat in wandelland de campings meestal gebrekkig worden bewijzerd. Het leverde ons in ieder geval een leuke bezichtiging op van deze mooie enclave. Een eerste kennismaking met de hier karakteristieke houten huizen met hun warme, gemoedelijke uitstraling. 

Een echte camping hebben we niet gevonden. Via een houten bord 'camping' kwamen we terecht bij de Gîte d' Etape La Boërne (1400 m). Het kostte even tijd om te ontdekken dat de kinderspeelplaats dienst deed als kampeerplek. Van kinderen hadden we evenwel geen last, want die waren hier niet en als ze er wel waren dan zaten ze met deze temperatuur binnen. Verder begon het te regenen en daarmee was de speelplaats definitief voor ons. 

Binnen was deze omgebouwde boerderij een gezellige, hokkerige verzameling van vertrekjes. Waar ooit de koeien stonden wordt nu het servies bewaard. Waar we mochten douchen en toiletteren hebben nog veel kleinere beesten gestaan, maar na een lange wandeling ben je snel tevreden. 

We hebben er heerlijk meegegeten van de soep, kip (alweer), pasta, kaas en mousse. Aan tafel vergezelde ons een Parijs echtpaar, dat hier al jaren tijdens hun vakantie verbleef en van hieruit hun wandelingen ondernam. Knap hoe mensen verknocht kunnen raken aan een bepaalde plek. Wij zullen dat in Tré-le-Champ niet zo snel krijgen. Na de maaltijd zijn we voor een korte avondwandeling nog verder gaan kijken in deze nederzetting. Mooie huizen, zoals gezegd, maar verder erg stil. Nog snel een telefoontje naar huis en om 21.30 in het duister naar de kinderspeelplaats. Snel de branderige benen tot rust brengen. Morgen weer verder. 

Dit is het tweede bericht in de serie over onze wandeling over de Tour du Mont Blanc