GR 10-2012; BANYULS SUR MER, FINALE met TERUGBLIK

Dit is het laatse bericht in de serie over mijn wandeltrektocht in 2012 over het laatste stuk van de GR10.

Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina
 GR10 - PYRENEEËN 2012 (zie de rechter kantlijn ).

DER WEG IST DAS ZIEL
Zondag 26 en Maandag 27 augustus
Banyuls sur Mer

'Der Weg ist das Ziel'. Deze titel zag ik ergens op internet als naam van een reisgids. Al googelend zag ik even later ook hiermee verbonden namen als Goethe en Confucius voorbij komen. Toen ben ik snel gestopt want ik wilde alleen zeggen dat deze vier woorden treffend aangeven waar het maken van trektochten om draait en waarom ik het na een dag helemaal zat was in Banyuls.

Banyuls

Op zondag sliep ik uit tot acht uur, deed daarna, om nog even in de sfeer te blijven, mijn was en lag vervolgens weer tot tien uur te slapen. Toen ik weer buiten de tent kwam was mijn wasbakje verdwenen. Waarschijnlijk weggewaaid door de nog steeds stormachtige wind. Ik heb hem niet meer teruggevonden.

Om elf uur ben ik naar Banyuls gewandeld om een foto op het eindpunt te maken en een certificaat te vragen bij het Office du Toerisme. Het certificaat stelde helaas niet zo veel voor, maar het tegeltableau bij het gemeentehuis ziet er aantrekkelijk uit.

Ja wat nu. Ook al is hier een mooi tegeltableau, niemand is hier met wandelen en trektochten bezig. De wandelaars die hier dagelijks aankomen gaan op in de massa. Ik zie geen bekenden meer zoals dat het geval was bij de gites en refuges onderweg.

Eerst maar eens naar het strand en wat wandelen langs de boulevard. Dat ziet er allemaal goed en gezellig uit, zeker op een zondag wanneer er rustig geflaneerd wordt. Maar toch is het in je eentje niet zo'n bijster geestdriftige bezigheid. Sowieso roept de vrijkomende vermoeidheid niet direct op tot inspannende acties.

Ik eet ergens wat en om twee uur ga ik terug naar de camping om daar nog wat rond te hangen. Ik bedenk nog dat ik morgen misschien naar Perpignan zou kunnen gaan om daar wat te bekijken. Maar opgewonden wordt ik er niet van.

Verveling

Tegen half vier kom ik op het idee om naar de Cave Le Cellier des Tempeliers te gaan, hier direct naast de camping. Ik hoop er iets historisch te kunnen bekijken. Helaas draait de tentoonstelling van deze coöperatieve wijnproducenten alleen om uitleg, proeven en verkoop van de wijnen. Ik zie daarom van een rondleiding af en ga als tijdverdrijf nog de laatste twee kilometer van GR10 lopen vanaf het punt waar ik die gisteren had verlaten. Daarmee zie ik de camping ook nog van de andere kant.

Wanneer ik terugkom bel ik Judith en zeg haar dat ik geen zin heb hier nog twee dagen rond te hangen in mijn eentje. Ik vraag haar of zij kan uitzoeken of mijn vliegticket niet omgeboekt kan worden. Even later komt er een positief antwoord. Wel moet ik slikken als dat zogenaamde omboeken feitelijk het betalen van een nieuw ticket betekent. Dat doet natuurlijk pijn maar ik heb het toch maar gedaan.

Zondagavond slooft Banyuls zich gelukkig nog uit om mij een indrukwekkend afscheid te bezorgen met een grandioos vuurwerk. Daar is niet op bezuinigd. Een schitterend gezicht in de geheel verduisterde baai.

Versneld afscheid

De volgende ochtend, maandag 27 augustus, kenmerkt zich door onverwachte ontmoetingen. Het begint met mijn Duitse buurman op de camping. Bij hem meldt zich de vreemde stille man die ik tussen Las Illas en de Col de l'Ouillat verschillende keren gepasseerd heb en waar geen stom woord uitkwam. Het blijkt een wat oudere Duitse ingenieur te zijn die toch kan praten. Hij en mijn buurman hebben elkaar diverse keren gedurende de afgelopen zes weken op de Haute Randonnée Pyrenéene (HRP) ontmoet en hij komt afscheid nemen omdat ze vandaag allebei weer hun eigen weg gaan. 

De 'stille' vertelt mij dat hij gisteren al een kaartje voor de trein heeft gekocht en dat dat maar net is gelukt, omdat er nog zeer beperkt plaats was in de TGV. Tot overmaat van ramp vertrekt hij met dezelfde trein als ik. Dat is even schrikken. Als ik geen plaats in de trein krijg dan heb ik mooi voor niks omboekkosten gemaakt en kom ik hier vandaag niet weg.
Zonder te ontbijten meld ik mij zo vroeg mogelijk bij de campingreceptie om te betalen en even na achten ga ik als een jekko op weg naar het station. Ik lees net op internet dat een jekko een fantasiedier is, maar dit was toch even echt doorpezen. De rust keert weer als er zonder moeite een plek voor mij gevonden wordt. Ik reis met een andere TGV. De Duitser gaat weliswaar met dezelfde regionale trein naar Narbonne als ik, maar daar stapt hij over naar Lyon-Parijs en ik naar Toulouse.

Ineens heb ik weer alle tijd want de trein vertrekt pas over een uur. Daarom eerst maar een begin met een uit-de-muur-ontbijt. De beide Duitsers verschijnen een half uur later en nemen afscheid. Ik klets nog even met de 'stille', maar nu hij toch in een andere trein zit hou ik het kort omdat ik aan de overkant twee Fransen zie die ik dagen geleden gezien heb ik Py. Even vragen of ze echt met de bus zijn gegaan waar ze toen uitgeblust op zaten te wachten. En inderdaad mijn inschatting is toen juist geweest. We praten kort nog wat en dan is ook dit contact voorbij.

Tenslotte ben ik  stupéfait als onderweg, twee stations na het vertrek, de Nederlandse cameraman Peter instapt waarmee ik drie dagen geleden nog uitgebreid heb zitten praten. Die is snel klaar met de GR10! Hij ziet me niet en ik heb geen zin meer in een gesprek nu ik eindelijk onderweg ben en de GR10 heb afgesloten. Doorrijden maar, naar huis.

In Narbonne eet ik nog wat voordat de TGV met vertraging aankomt. Ik ben er op tijd achtergekomen dat mijn wagon en stoelnummer op het ticket staan zodat ik niet lang hoef te zoeken. Daarna kom ik er achter waarom de trein vertraging heeft. Een van de motoren is kapot wordt er omgeroepen. Jammer, want ik wilde nu juist die hoge snelheid wel eens meemaken. We komen ruim een half uur te laat in Toulouse aan. De rest van de reis is na drie jaar routine en verloopt voorspoedig met een warm welkom aan het eind.

Terugblik 

Eigenlijk is gisteren met de oprisping bij het tegeltableau de GR10 al definitief voor mij afgesloten. Net zo stil als hij begon is hij geëindigd, maar dan wel met een serie avonturen en prachtige ervaringen rijker.

Monument voor de gevallenen
in Banyuls sur Mer

Als ik terugkijk op de afgelopen vijf jaar over de GR10 dan vond ik, na de periode van prachtige wandelingen in Groot-Brittanië, in de Pyreneeën een echt nieuw gebied. Het waren eigenlijk mijn eerste bergwandelingen. Dat was zwaarder maar je werd beloond met mooiere vergezichten. Ook het klimaat was anders. Het begon in het westen nog beetje in Engelse stijl met een groen gebied en enkele dagen regen, in het hogere midden deel werd het zonniger, maar had ik 's nachts zelfs vorst en was ik blij met mijn donsslaapzak, en op het laatste stuk in het oostelijk deel van de Pyreneeën was het zo warm dat ik mijn slaapzak bijna niet meer nodig had.

Bevolking

De bevolking veranderde mee. Bij de start de Basken met hun connecties met het Spaanse deel van dat volk, in het centrale deel de bevolking van onder meer de Couserans en de Ariège, om tenslotte weer te eindigen met een volk dat sterke banden heeft met de bevolking aan de zuidzijde van de grens, de Catalanen. Maar overal waren ze gastvrij en aardig. 

En dan heb je nog een derde volk; de randonneurs. Met dat volk heb je op de meest onverwachte momenten contact. Soms zeer kort en oppervlakkig. Maar vaak ook meerdere keren met dezelfde mensen gedurende een aantal etappes, met zeer stimulerende gesprekken tijdens heerlijke maaltijden. Dat zijn de betere momenten die zo'n tocht tot meer dan een wandeltocht maken.

Hoogtepunten
Bijna overal vond ik het mooi. De schitterendste delen vond ik de omgeving van de Pic du Midi d'Ossau en van Oulette de Gaube naar Gavarnie, verder rond Les Lacs des Madamête, Plateau de Beille - Crête des Isards, het gebied rond de Carlit en rond de Canigou.

Dieren

Voor wat betreft de dieren heb ik gelukkig geen kennis mogen maken met de enkele beren die er nog schijnen rond te lopen. De gieren in het westen waren imposant. Het meest zullen mij de loslopende koeien, een enkele stier, paarden en muilezels bijblijven. In vakkringen heten dat 'grote huisdieren'. Ik heb dat nooit begrepen en na deze tocht helemaal niet meer. Je houdt er wel weer een paar aanstekelijke verhalen aan over.

Vond ik het gevaarlijk op de GR10? Nee eigenlijk niet. Het is wel een uitdagende wandeling waar je regelmatig goed moet op letten waar je je voeten neerzet, maar als je geconcentreerd blijft dan is het goed te doen.

Complimenten

Tenslotte een tweetal complimenten. Allereerst voor de gids van Ton Joosten. Het is een prima boek met goede informatie om je voor te bereiden. Prima informatie over refuges en gites, bivakmogelijkheden en bevoorrading onderweg. De gehanteerde relativering in het taalgebruik om een hellingsgraad te beschrijven doen daar niet aan af. Vrij snel had ik door dat het meestal veel steiler was, maar op een of andere manier ben ik steeds boven en beneden gekomen.

Als tweede een compliment voor de vele mensen die de route markeren en onderhouden. Je hebt de kaart meestal alleen voor oriëntering nodig en volgt de route voornamelijk op de tekens. En als je al fout loopt dan komt dat bijna altijd omdat je liep te praten en niet oplette.

Banyuls is natuurlijk het eindpunt van de GR10, maar het is niet het doel waarom je daar naar toe gaat. Het is mooi om een stip aan de horizon te hebben, maar de bezigheid zelf, het verder trekken, het voortdurend nieuwe landschappen zien en zo nu en dan andere mensen ontmoeten, dat is het eigenlijke streven. 

Der Weg ist das Ziel

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 2012 - Pyreneeën oost - eindpunt Bayuls sur Mer