Veluwe Zwerfpad: wandelen van Niersen -Parkeerplaats De Motketel- naar Wiesel visa versa

   Herfstsneeuw

Vrijdag 1 augustus en zondag 2 november 2025
± 12,5 kilometer

Gecamoufleerde poortwachter bij een tuiningang aan de Windhoek

Herfsttooi

Na een lange aanloop door de buitenranden van Apeldoorn parkeren we met wat heen en weer steken de auto op de kleine bosparkeerplaats De Motketel. De parkeerplaats die ik in augustus ook gebruikt bij een eerdere wandeling. Je bent dan niet meer op het grondgebied van Apeldoorn, want De Motketel valt binnen de gemeente Vaassen. Daar merk je verder niets van. Overal is het een veelkleurig geel, groen, bruin. Nog voor we vertrekken liggen de eerste herfstblaren al als bruine sneeuw op de auto. Alles wordt opgenomen in de natuur en gecamoufleerd.

De Elburgerweg is kort ons houvast. In de berm lopen we over een bruingeel bladerdek en snuiven de herfstgeur op. Heerlijk die rust in dit deel van de Veluwe. Opvallend in die stilte zijn de vele hardlopers en racefietsers. De eerste groep duidelijk jonger dan de mamils, middle-aged men in lycra. Wij lopen niet in lycra maar verhogen de leeftijd wel. Daar heeft niemand erg in als we na de Elspeterweg het zijterrein in duiken en plassen-omtrekkend voorwaarts gaan naar het uiteinde van de doodlopende Valkeniersweg. Eenmaal het bos verlaten en een enorme doorkijkbungalow gepasseerd richten we ons op het becommentariëren van alle vormen van plattelandswoningen waarin we graag zouden willen wonen.

Bij een grenspost halverwege de Valkeniersweg betreden wij Apeldoorn opnieuw. Geweldig dat op zo'n doodlopende weg een mooie grenssteen je herinnert aan de verandering van gemeente. En niet zomaar een steen, nee een met het wapen van Apeldoorn:

In Wikipedia lees ik:

Als wapenteken komt de afbeelding voor in de Apeldoornse dorpskerk. Het staat daar op de wijzerplaten van het in 1734 gerestaureerde uurwerk en het in 1779 door de stadhouderlijke familie geschonken orgel. Het wapen behoorde oorspronkelijk toe aan het in 1726 uitgestorven adellijk geslacht Van Apelthorn/Van Apeldoren/Van Ap(p)eldoorn die enkele bezittingen had in Apeldoorn. De beschrijving luidt:

"Het schild van goud, waarop een rooden uitgespreiden arend met blaauwen bek en nagels, hebbende op deszelfs borst een zilveren sleutel."

avontuurlijke bouwwerken langs de Windhoek

Monumentale linde voor een boerderij aan de Windhoek

Voormalig tracé Rijksweg 50

Via de weg Windhoek bereiken we een vreemde strook in het landschap. Hij is langgerekt en begrensd door bomenrijen. Het blijkt het voormalig tracé Rijksweg 50. Op de plek waar ooit een snelweg bedacht was, kun je tegenwoordig prachtig wandelen. Niet alleen met het Veluwe Zwerfpad maar ook met het Klompenpad Oranjeveldpad. In die beschrijving staat dat rond 1930 de eerste ideeën voor de aanleg van Rijksweg 50 werden uitgewerkt. Er moest een nieuwe snelweg komen tussen Apeldoorn en Zwolle om het toenemende autoverkeer door de dorpen Vaassen, Emst, Epe, Heerde en Hattem te verminderen.

Een snelweg over dit traject is er echter nooit gekomen. Het gerucht gaat dat koningin Wilhelmina indertijd de bouw stop heeft gezet, omdat de aanleg de paleistuinen van Het Loo zou aantasten. Het beoogde tracé is nog goed herkenbaar in het landschap. De strook is in gebruik voor van alles en nog wat; van wandelpad, moestuin tot paardenwei. Met de paarden bij de Windhoek kun je interessante fluistergesprekken houden.

Kopermolenweg

Tijd voor een rust. Tijd voor een bank bij de T-splitsing van de Kopermolenweg en de Greutelseweg. De Kopermolenweg moet nog even wachten want we gaan eerst via de Greutelseweg naar een overstap over een van de toeleverende beken van de Wenumsebeek. Als ik de uitleg van de Bekenstichting goed begrijp gaat het hier om de Meibeek. In augustus liep ik gewoon door de ondiepe beek. Vandaag ben ik minder stoer en hou mijn nieuwe lage wandelschoenen droog met behulp van de stapstenen. Even rustig aan.

Meibeek in augustus

toch maar even over de stapstenen in november

Bij het bereiken van de weg Huisakkers verlaten we het Veluwe Zwerfpad. Met een doorsteek keren we terug naar de Meibeek en vervolgen over een onverharde deel van de Wieselse Enkweg.

dwars door het beekdal terug naar de Meibeek

Daarbij komen we langs prachtig gerestaureerde boerderijen terug op de Kopermolenweg. De naamgevende kopermolen is inderdaad al heel lang weg. Je loopt langs het landgoed waar de molen in de 18e eeuw voor een Rotterdamse koperhandelaar het koper plette. De beek ligt er nog maar de molen en het landhuis zijn al jaren geleden afgebroken. De molenvijver, de wijerd, ligt er nog wel. Dat hebben Judith en ik eerder gezien op onze wandeling over het Kopermolenpad, een aanrader.

Onze focus op de Kopermolenweg is gericht op Restaurant Triangel. Nog 700 meter en we mogen heerlijk lunchen op zachtbeklede stoelen. Doe maar een vissalade en een boerenomelet.

De zon schijnt buiten nog steeds en roept om terugkeer naar de kleurenpracht. Dit keer blijven we op de Kopermolenweg en herpakken het Veluwse Zwerfpad voor de terugtocht bij onze rustbank vlakbij de Greutelseweg.

Het wandelpad langs de fluisterpaarden lijkt korter dan op de heenweg. Dit keer stoppen we niet voor een gedachtenwisseling. Het gaat lekker. Hup verder via de Windhoek naar de Valkeniersweg. We zien de bomen van een andere kant en sommige tonen dan mooie elfenbank-achtige paddenstoelen die op de heenweg verborgen bleven.

Eerder dan gedacht bereiken we ons eindpunt. Jammer. Maar voorlopig weer mooi in de najaarszon tussen alle kleuren genoten van deze wandeling.

Zie al mijn wandelingen in Nederland