.jpeg)
Even een wit voetje halen
Zondag 23 november 2025
± 13 kilometer
± 13 kilometer
een deel eerder gelopen op zaterdag 20 september 2025.jpeg)
.jpeg)
Onbewogen
Als we vanochtend de gordijnen open doen is de achtertuin wit. Niet uitbundig, maar aanlokkelijk genoeg om er toch op uit te trekken. Even een frisse neus halen. Fris is het zeker en niet alleen voor de neus merken we twee uur later in Hoog Soeren. Toch zijn er schepsels die er geen enkele moeite mee hebben en net zo onbewogen om zich heen kijken als in september. Toen was het hier nog heerlijk warm. Vandaag niet, het is om het vriespunt, maar dat laat Paula koud en deert het everzwijn met haar jongen evenmin.
.JPG)
.JPG)
.jpeg)
Aangepaste ronde
.jpeg) |
| Paula in haar kamerjas gemaakt door Maïté Duval |
.JPG)
.JPG)
.jpeg)
Anders dan de vorige keren hebben we deze etappe over het Veluwe Zwerfpad geen 'visa versa' gewandeld. Met drie middelen van vervoer hebben we wel een ronde gemaakt, maar op het pad zijn we niet op onze schreden teruggekeerd: met de auto naar Parkeerplaats Kootwijkerveen, 500 meter wandelen naar de bushalte Nieuw-Millingen Kruispunt, tien minuten afniften in een bushokje, zeven minuten in de bus naar de Echoput en daarna eindelijk rustig terugwandelen over het Zwerfpad. Het was de moeite waard en bezorgde ons zo een grotere sprong over het pad. Dit keer in een kortstondig witte omgeving..jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
Hoog Soeren
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
Eerste tussendoel is vandaag Hoog Soeren. Via een metalen plaat met de afbeelding van een Duits munitiedepot dat hier tijdens de Tweede Wereldoorlog lag dringen wij het dorp vanuit het noorden binnen. We zijn niet alleen. Als je even wil plassen duiken er van verschillende kanten actieve wandelaars, hardlopers en fietsers op vanuit richtingen die tot net toch echt nog rustig waren. Er moet ergens een grote planner zijn die dit zo snel kan afstemmen.
.jpeg)
.jpeg)
Vandaag groeten wij Paula in haar Kamerjas die het hele centrum overziet. Wij kijken van ons af naar de verspreide bebouwing rond de Kerk en vervolgen ons weg langs de metalen everzwijnen..jpeg)
.JPG)
.jpeg)
.jpeg)
.JPG)
.jpeg)
Asselse Heide
In september lieten markeringen in Hoog Soeren mij eerst een variant van het zwerfpad volgen. Daarom weet ik nu dat er een golfbaan is en dat je niet over de Asselse Heide kunt wandelen. Die Asselse Heide is met omheiningen omgeven en de toegangshekken zijn degelijk afgesloten. Bovendien vindt je hier overal bordjes van het Kroondomein dat je van 15 september tot en met 25 december het zijterrein niet in mag. .JPG)
.JPG)
Zonder pauze slingeren we over het centrale kruispunt van het dorp naar het zuiden, de Pomphulweg op. Daar tussen de hoge bomen houdt de sneeuw nog stand. Richting het meer open terrein aan de zuidzijde van de Asselse Heide is er niet veel meer van over. Zeker niet wanneer om elf uur de zon zich zelfs door de koude bewolking heen wurmt..jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
We verwisselen de rijweg voor het fietspad. In september door de vele fietsers ondoenlijk, maar nu goed te doen. Het fietspad geeft een beter zicht over de Asselse Heide waar je weinig heide ziet maar wel een prachtig gele gloed in de winterzon over de golvende pijpenstrootjes. Op het uitkijkpunt nemen we de tijd om van ons af te kijken en te genieten..jpeg)
Halte Assel
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
 |
| op weg naar Assel langs de rand van de heide net buiten de omheining |
 |
| nog licht besneeuwde akker vlak voor Halte Assel |
Assel is niet meer dan een verzameling huizen en een enkele boerderij. Net ten noorden van de spoorwegovergang ligt 'Halte Assel'. Het is een zelfbedieningseethuis met een vriendelijke open karakter. Zo open dat je in de winter binnen je buitenjas aanhoudt.
In de wandelgids lees ik dat het gehucht Assel ooit een stationnetje heeft gehad dat onder andere door leden van het Koninklijk huis werd gebruik om hun jachthuis Het Aardhuis te bereiken.
.JPG) |
| over smalle paadjes onderweg naar het Kootwijkerveen |
Kootwijkerveen
Na de stop bij Halte Assel kachelen we verder de bossen in. De eerdere rust is daarmee verdwenen nu het pad met wisselende afstanden parallel aan de A1 richting het Kootwijkerveen slingert. De eerste twee kilometer kunnen we regelmatig de drukte op de snelweg doorgeven aan de ANWB. Gelukkig buigt het pad langzaam van het verkeer af en volgt dan een afwisselend smal spoor. Voor ons aangenaam, maar verschillende okergekleurde bomen hebben al enige tijd genoeg van deze omgeving..jpeg)
.jpeg)
.JPG)
Met de passage van een sparrenbos in verschillende leeftijdsgroepen bereiken we het Kootwijkerveen. Voor ons een meertje met een winterse uitstraling dat oproept om te gaan schaatsen. In mijn gids een toelichting dat we hier op 40 meter boven NAP staan bij het enige stuk levend hoogveen op de Veluwe staan. Zo! Nog sterker, vanaf de Middeleeuwen hebben de boeren hier turf gewonnen en is het later een weiland geweest. Staatsbosbeheer heeft het weer in de oorspronkelijke staat gebracht. Met deze informatie dwalen we op enige afstand van de oevers langs het veen dat voor mij nog steeds beelden van een natuurlijke schaatsbaan opwekt..jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg) |
| een passerende boomkijker weet het ook niet |
.JPG)
.jpeg)
.jpeg)
De route buigt weer af richting de A1 en slalomt met achtergrondgeluiden door een heide in de overgang. Dat levert het beeld van een strijd tussen hei en opgeschoten wilde dennen. Met enig geluk wenkt een aparte markering ons de goede kant op en komen we uit bij de ingang van het Caitwickerzand, het doel voor de volgende wandeling. Nu slaan we af richting kruispunt Nieuw-Millingen om net voor de eerste regendruppels de auto in te kruipen. De sneeuw van vanochtend is dan allang verdwenen. Tegen de tijd dat we thuis zijn is het buiten grauw en nat. Niets herinnert meer aan blij wandelen in de sneeuw behalve de beelden in ons hoofd en camera.
Zie al mijn wandelingen in Nederland
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.JPG)
.jpeg)
.jpeg){kind=link}