Hermannshöhen: wandelen van Rheine naar Bevergern

Aufwärmen

Maandag 13 mei 2019
16 kilometer van Rheine naar Bevergern

Möhren
"Hè, Hè, ik lig".
Het is pas halfacht en we liggen met kleren aan op bed. We hebben ons net dik gegeten aan een bord Möhren-suppe, worteltjessoep, zeebaars met groente en veel te veel tiramisu. 

Dat is het mooie van een tweedaagse wandeling. Na aankomst hoef je niks meer. Eerst lekker douchen en dan ongezond te veel eten in de gemoedsrust dat je genoeg calorieën hebt verbrand. Het knagende gevoel dat het niet klopt na een start in Rheine met een stuk echte Duitse taart is snel terzijde geschoven. En anders lopen we het er morgen wel af. Dan klopt alles weer.

We in het Teutoburger Wald op de Hermannshöhen
We zijn deze keer Judith en ik. Het is al weer enige tijd geleden dat we samen een wandeltocht maakten. Voor Judith met minder training hebben we gekozen voor een rustige start: vandaag zestien kilometer en morgen als er ook wat geklommen wordt iets meer dan twaalf.
Aan de Hermannshöhen zijn we begonnen. Een aaneenschakeling van de zogenaamde Hermannsweg (ongeveer 156 km) en de Eggeweg (ongeveer 70 km). Van Rheine, 42 km ten oosten van Oldenzaal, naar Marsberg in het Sauerland. Samen in de ene beschrijving 226 km en in een andere weer net zo makkelijk 220 km. 

Vele keren als we in het verleden naar onze toenmalige woonplaats op de Lüneburger Heide reden gleed deze heuvelrug tussen Rheine en Osnabrück aan ons voorbij. Hoe zou het er in die bossen uitzien? Nog eerder in de zeventiger en tachtiger jaren had ik kennis mogen maken met dit gebied op de militaire oefenterreinen tussen Detmold en Padeborn. Toen nog onder Britse controle. Zelfs met het Hermannsdenkmal had ik al oog in oog gestaan.

Hermansdenkmal (foto van wikipedia)

Volgens de Romeinen heette hij Arminius, maar een beetje Germaan noemt zich thuis Hermann. Ter ere van zijn overwinning op de Romeinen in de Varusslag in 9 na Christus en naar aanleiding van de overwinning op Napoleon in de slag bij Leipzig (1813) werd eeuwen later in 1875 dit enorme standbeeld van 53 meter hoog onthuld. Dat de Varusslag helemaal niet in het Teutoburgerwald, maar ruim ten noorden van Osnabrück bij Bramsche-Kalkriese heeft plaats gevonden en dat Hermann pas achttien eeuwen later werd herdacht vinden wij niet erg. We verheugen ons op het weerzien. Waar we zeker naar uitkijken zijn de beloofde dorpjes en stadjes met de typische vakwerkhuizen. Altijd weer mooi om te bewonderen en de Duitse sfeer te proeven. 

Oude centrum van Bevergern op dag twee

Net op de dag van onze start besteedde ook de ANWB buitensportwebsite Op Pad aandacht aan dit wandelpad. Verder is er veel informatie te putten uit de officiële Hermannshöhenwebsite. Ze zijn er trots op dat het pad de kwalificatie van 'Top trail of Germany' heeft. De keuze voor deze Engelse omschrijving zal wel door een marketingbureau zijn bedacht. Voor de rest is de site gewoon in het Duits en willen ze het ook voor je in het Nederlands uitleggen. Op onze eerste twee dagen waren we vijfentwintig minuten rijden over de grens bij Oldenzaal helemaal op vakantie in het buitenland. Prima. Laat maar komen deze Hermannshöhen.

Startpunt Rheine
Voor vertrek van thuis moesten er ineens eerst pakketten van Petra Prins Patchwork and Quilting  op de post worden gedaan. Dat zat niet in het tijdschema, maar dat bedrijf gaat hier in het weekend gewoon door. Vooruit dan maar. Bij iets wat je er onvoorzien tussen plant, gaat meer anders dan gedacht. De winkeldeur van de Bruna ging niet open. Hij bleef steken achter een losgetrilde moer. Na minuten trekken en converseren door een ruit ging Judith over op geweld. Ram, ram, en de deur sloeg open. Gelukkig had ik voldoende reservetijd in gepland om de 1-keer-per-uur-bus in Bevergern, onze overnachtingslocatie, te halen. Van daaruit was het twintig minuten naar Bahnhof Rheine. Het startpunt van de Hermannshöhen ligt daar net aan de overkant van de weg.

Binnen een paar honderd meter bracht de route ons op de Marktplatz bij de katholieke St. Dionysiuskerk. Veel in dit Münsterland heeft raakvlakken met het katholieke geloof. Daar hebben de bisschoppen van Münster in het verleden met kracht aan gewerkt. De bijnaam Bommen Berend zal Bisschop Bernhard von Galen in ons rampjaar 1672 niet gekregen hebben voor zijn mooi gregoriaans gezang.

Het is halftwaalf. Voor ons hoogste tijd voor koffie in een Konditorei. Je kijkt je ogen uit en moet je zelf inhouden anders kom je niet meer weg bij Lohner Landbäcker. 
Langs de Ems
Voor alles is er een heilige. Eerst over de Dionysiusbrücke lopen we al fotograferend naar de noordelijke oever van het riviertje de Ems om honderdvijftig meter verder over de Nepomukbrücke terug te flaneren naar de zuidkant. Beide bruggen zijn het domein van de wandelaar. 

Nepomuk komen we deze wandeldagen nog meer tegen. Hij is de beschermheilige van veel bruggen. Die verering heeft hij gekregen nadat hij in 1393 in opdracht van de wrede koning Wencelaus-IV van Bohemen zwaar was gefolterd en tenslotte vanaf de Praagse Karlsbrug in de Moldau werd gegooid. Later werd hij heilig verklaard en werd er een beeld van hem op de brug geplaatst. Een gewoonte die elders in Europa werd overgenomen.

Nepomuk moet het tegenwoordig niet van de verering van passerende wandelaars hebben. Gelukkig dat de gemeente Rheine met bloeiende violen hem opbeurt om door te gaan met zijn goede beschermwerk.

Wij dalen af naar de zuidoever en komen nu beter in ons wandelritme terwijl we ons verbazen over een mooi verenigingsgebouw van de plaatselijke visvereniging en een nog indrukwekkender onderkomen van de kano - en kajakvereniging. Je kunt er zelfs met een caravan op het eigen kampeerterrein direct aan de rivier staan. Goed geregeld. 

een laatste blik richting Rheine

Landleben
Met het passeren van de Soldatenbrücke en aansluitend een laatste buitenwijkje verlaten we Rheine. Er volgen afwisselende kilometers langs akkers, door bossen, over smalle boerenweggetjes. Nog geen hoogteverschillen op deze kilometers naar Bevergern. Heerlijk lopen en zo nu en dan rusten in een overwegend agrarisch gebied. Dit is waar we voor zijn gekomen. Stilte, wandelen en om je heen kijken. Naar de bomen, de net opkomende mais en het half hoge koren. 

Prachtig zonnig weer om op een plank als bank te staren naar de voren in een akker die zich voor je uitstrekt. Natuurlijk wel onderbroken door enige rekoefeningen aan de stok boven je hoofd. Wat die rekstok daar doet moet je niet willen weten. Gewoon de dagelijkse krachttraining ook te velde onderhouden of simuleren. De energie moet op.

Saltenhof
Het hotel heeft niet op ons gerekend. Onze naam komt pas voor op de reservering voor morgen. Op mijn bevestiging van een paar weken geleden zie ik nu dat ze gelijk hebben. Ergens moet ik tussen mijn planning en mijn boeking vierentwintig uur hebben laten verspringen. Als een kikker in de verkeerde vijver kijk ik de dame van de receptie en de bediening aan. Zoiets kan teleurstellend uitpakken. Maar niet op een maandag in mei bij hotel Saltenhof. Judith slaakt een zucht van verlichting als ze toch een kamer vrij hebben.

We krijgen kamer 16. En wat voor een kamer. Met een badkamer. Bij Saltenhof hebben ze badkamers waarin je na je wandeling nog door kunt gaan met bewegen. Daar doet een inloopdouche zijn naam eer aan.

Vooraf hadden we het plan 's avonds Bevergern te gaan bekijken. Na het diner lag het centrum van het dorp ineens een stuk verder. Hoe in een uur tijd de mentale wereld kan veranderen. Vooral als je met een omhoog drukkend middenrif op bed deze aantekeningen maakt. Judith brengt de oplossing. "Morgen loopt de route toch ook nog door het centrum van het dorp". Dat is waar. We hoeven eigenlijk niks. Ik val terug op mijn kussen. Heerlijk zo'n tweedaagse uitputting van niks.

de dagberichten worden samengevoegd in een totaalverslag:

Hermannshöhen 2019-