Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; van Pelgrimsherberg Sundet Gård naar de Nidaros kathedraal in Trondheim

Vrijdag 18 augustus, wandeldag 16

van pelgrimsherberg Sundet Gård aan de monding van de Gaula rivier
naar de Nidaros kathedraal, het eindpunt van het Olavpad in Trondheim
± 6 uur inclusief rusten, ± 19 km

Nidaros kathedraal

In- en Uitgelopen

Ingelopen
Nooit gedacht dat ruim vierentwintig uur zonder regen zo snel merkbaar is. De meeste plassen zijn opgedroogd. De modder is een stuk dikker, je zakt er niet meer zo in weg. Drassige stukken zijn makkelijker te passeren en de planken zijn droog en niet meer glad. Voor het eerst heb ik droge schoenen. Mijn kuit speelt niet meer op en ik kan normale passen maken. 

Na ruim tweehonderdvijfennegentig kilometer ben ik helemaal ingelopen en klaar voor de laatste etappe!

Van platteland naar stad
Vanochtend was herbergbeheerder John Wanvik al om halfacht bezig met de voorbereiding voor het ontbijt. Ik mocht aan niks tekort komen. Allerlei smaken werden letterlijk uit de kast gehaald.

John Wanvik bereidt het ontbijt

Net als zijn vrouw bleef hij heel sociaal zitten voor een gesprek. Zo leerde ik deze ochtend de politieke verhoudingen in Noorwegen kennen en gaf hij zonder gevoelige informatie te onthullen toch een korte beschrijving van bezoeken van het koninklijke huis.

laatste terugblik op de Gaulosen fjordarm

Halftien toch eindelijk op pad. Twaalf kilometer ging het als vanouds door bos en langs boerderijen. Om het af te leren hebben de routeplanners toch nog een paar fikse stijgingen weten te vinden. Links en rechts verschijnen bordjes en stenen met het teruglopend aantal kilometers. De een gaat nog sneller dan de andere.

     

De laatste zes kilometer ging de route van gewoon bos over naar de buitenwijken van Trondheim. Dichter bij Trondheim wordt de nadering van een stad voelbaar. Steeds meer mooiere houten villa's verschijnen en de bebouwing wordt dichter. Het pad loopt nog lang om wijken heen door recreatief bos. Ik dring een niet-groeten-zone binnen. Als zombies passeren mij joggers net buiten Trondheim. Ze moeten mij wel gezien hebben, want ze lopen niet tegen mij op. Lopend in hun eigen cocon, met headsets op hun kop, trainen ze hart en ledematen. Zouden ze weten dat zombies al een beetje dood zijn. Eenmaal in de buitenwijken verschijnen de eerste supermarkten. Tijd voor ijs en cola. 

zicht op de kathedraal vanaf een helling halverwege de stad, de zgn Hill of Joy

Uitgelopen
De route daalt door betrekkelijk rustige straten steeds verder naar zeeniveau en tenslotte langs de oevers van de rivier Nidelva naar het echte eindpunt van de pelgrimstocht, de Nidaros kathedraal. Direct ga ik op zoek naar de op foto's al vele malen bewonderde eindsteen met '0 km' erin gebeiteld. De steen aan de rand van het kerkplein was snel gevonden. Terwijl ik kort een eerste blik wierp op de rijk gedecoreerde gevel van de domkerk overdacht ik wie ik zou aanspreken om de hoogste beloning te verkrijgen: een foto van mijzelf naast deze laatste kilometersteen. 

"Hi, hallo", klonk het ineens achter me. Daar zaten op de pleinomringende banken Fred en Marian van enkele dagen geleden in Meldal. Leuk om precies op moment van aankomst mensen te treffen die de dezelfde trektocht ook net hebben afgerond. Gisteren waren zij aangekomen en stonden nu met hun tent op een camping tien kilometer buiten Trondheim. Toch waren ze vandaag naar dit punt gegaan om aankomende wandelaars te spreken die ze onderweg hadden ontmoet. 

van rechts naar links: Roland, Fred, Marian, Stefanie, ikzelf

Naast hen zat een kleine vrouw, midden veertig. Zij stelde zich voor als Stefanie. "He, dan ben jij Stefanie aus Germany."  Meer dan eens had ik mij de laatste week afgevraagd wie dat toch zou zijn. Wie was toch die Stefanie from Germany, die steevast op de ochtend van mijn aankomstdag een groet in het gastenboek van de pelgrimsherberg had geschreven. In Haverstølen, in Segard Hoel, in Skogheim, en zelfs vanochtend nog in het boek van Sundet Gård, iedere keer stond daar haar naam. Apart om op het eindpunt toch die persoon in levende lijve te ontmoeten. 

pelgrimscentrum Nidaros in Trondheim

Medewandelaars
Stefanie, had haar slaapverblijf in de nabijgelegen pelgrimsherberg en wees mij hoe ik daar kon komen. Even later betreed ik de centrale hal van de herberg, die mooi aan de andere kant van de kerk langs de oevers van de Nidelva is gelegen. Als ik ben ingeschreven loop ik op verzoek van de beheerder naar de tegenoverliggende gang waar het pelgrimsbureau is gehuisvest. 

De vriendelijke stagiaire wilde mij graag enkele vragen stellen voor de statistieken; nationaliteit, leeftijd, waar ik gestart was, hoe lang ik er over gedaan had, en zo voort. Even later prijkt er nog een extra speld in Nederland op de grote wereldkaart met de herkomst van de wandelaars. Daarop zie je weinig lopers uit Groot-Brittannië, en vervolgens een scheiding tussen noord en zuid Europa. Veel deelnemers uit Nederland en vooral Duitsland en nauwelijks uit Frankrijk en Spanje. Daaruit is de concurrentie van de Camino naar Santiago de Compostella duidelijk aan af te lezen.

 

Of ik ook een diploma wil, vraagt ze na afloop van het interview. Dat ik geen stempelboek heb maakt niet uit. Och, doe maar. Naast het zelf opgespelde brevet 'geoefend regenwandelaar', weer een diploma erbij, het houdt niet op deze tocht. Voor 30 kronen rolt ze mijn bewijs dat ik de tocht volbracht heb ook nog rugzakproof in een koker. Prima geregeld hier. Ook al zat ik er niet op te wachten en kijk ik er waarschijnlijk nooit meer naar, toch geeft het een aardig gevoel. Ik zal er een foto van maken.

Ondanks het beperkte comfort van vijf stapelbedden in een niet al te grote kamer heb ik daar bewust voor gekozen. Bij eerdere wandeltochten was het een afknapper geweest om abrupt het contact met de wandelgemeenschap te verbreken en onbegrepen in je kleine tentje op een toeristencamping te staan of in een hotel te verblijven.  
Nu hoopte ik bekenden te treffen die net als ik nog vol zaten van hun belevenissen in de regen, in het moeras, op het Dovrefjell. Die gedachte kwam uit. 

voorbeeld

Beneden mij op het onderste stapelbed herken ik de sweater en rugzak van Nicolai, die ik in drie dagen geleden in Skaun leerde kennen. Hij is er niet. Wellicht is hij naar het festival dat Trondheim in zijn greep houdt. Eerst maar eens wat stinkende spullen uittrekken en mijn rugzak reorganiseren. Na het reorganiseren volgt douchen. Ik denk alle tijd te hebben.

Voordat ik de stad in ga voor het avondeten stel ik nog een geïnteresseerde vraag aan een Duitse kamerbewoner over zijn ervaringen op het Olavpad. Tien minuten later weet ik alles van zijn prostaatkankeroperatie uit 2011. Drieënzeventig jarige Roland is nog steeds actief lid van de patiëntenvereniging en ik leer dat er de afgelopen jaren grote vooruitgang is geboekt bij de behandeling. Vanochtend had ik niet vermoed dat ik dit twaalf uur later allemaal zou weten. 

Aankomstavond
Toen ik eindelijk om 19.00 uur de stad in trok werden de eerste keukens al gesloten. Met enig toeval kon ik nog terecht in de trendy 'Superhero Burger' waar ik mij installeerde naast schaakspelende studenten. Wat smaakte die bacon-cheese burger goed! Het vet droop van mijn handen. Waarom moet je eerst tweeënhalve week wandelen om daar zo van te genieten. En dan dat bier. Zo smaakt het alleen op de avond van aankomst. Fantastisch. Met de Noorse prijzen drink je ook niet snel te veel. Met reggae muziek van Bob Marley alom aanwezig een stimulerende atmosfeer voor het maken van deze aantekeningen. Nog even rekken en niet te snel terug naar de pelgrimsherberg.

houten voorraadhuizen langs de Nidelva

Vanaf acht uur zwerf ik een beetje door de binnenstad. Trondheim, de derde stad van Noorwegen, heeft nog een groot aantal houten huizen en gebouwen. Deze avond is er van alles gaande. De straten zijn afgezet voor optredens en shows. Naast de Nidaros kathedraal is een rockfestival. Vanaf de brug en de overkant van de rivier zie ik samen met vele anderen flitsen van de lichtshow op het hoofdpodium. De muziek galmt over het water en weerkaatst tegen de huizen. 

Een gezellige drukte die opgefleurd wordt door alom aanwezige eerstejaars studenten, die met hun ontgroening bezig zijn. Een van de vreemde opdrachten is het begeleiden van voetgangers over de oude brug, de Gamele Bybrua. Zo wordt je nog een keer aangesproken. Afleiding genoeg dus en geen afknappende stilte. Sterker, als ik vermoeid om tien uur mijn bovenste stapelbed beklim dreunen de bassen ononderbroken nog lang in hartslagritme door. Maar de vermoeidheid overwint ook deze afleiding. Laat het herstel beginnen. Tijd om naar huis te gaan.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review