Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; van het Solsjøen Meer naar het Menighetshus in Skaun

Woesdag 16 augustus, wandeldag 14

Van het Solsjøen meer, vlakbij boerderij Korslia
naar het Menighetshus in Skaun

± 5,5 uur inclusief rusten, ± 14 km

Moeras

Flink drassig en nat moet een goed moeras zijn. Dat moeten de weergoden hebben gedacht toen ik vandaag in doorgaande regen door het moeras mocht. Voor mijn gevoel waren het tien kilometer. De kaart liet mij steeds weer zien dat het er hoogstens vier waren.

De regen begon gisterenavond al, hield de hele nacht vol en liet zich niet van de wijs brengen door het glorende daglicht. Voor het diploma 'geoefend wandelaar in de regen' heb ik nu alle deelcertificaten. Vorig jaar het certificaat 'wandelen in hevige regen', een week geleden een krappe voldoende voor 'tent opzetten in de regen' en vanochtend bijna cum laude 'tent afbreken en rugzak inpakken in de regen'. Toch mooi weer een diploma erbij.

Schuilhut
Ontbijten in de regen ging mij te ver. In de gids las ik dat er tweeënhalve kilometer verder bij Snøtonsætra een schuilhut zou zijn ter grootte van een huiskamer. 'Dan wordt dat de ontbijtlocatie', besloot ik. Het idee huiskamer moest ik ter plekke iets bijstellen. De hut was aardig ingericht met luxe sofa's, een salontafel en een eettafel, maar er ontbrak één ding aan de kamer; de gevel. Je liep zo naar binnen en hield contact met de buitenwereld. 

Desondanks was het een ideale locatie. Droog kon ik van mijn havergrøtpap genieten met uitzicht op de neerdalende regen. Het begrip schuilhut paste volledig. 

De open zijde voorkwam ook grote temperatuurwisselingen en maakte het uittrekken van het regenpak overbodig. Prima allemaal. Goed idee van die Noren om deze laatste rustplek voor het moeras zo in te richten. Het was ook een droge mogelijkheid om mijn natte tent weer uit te rollen en zo mijn mee ingepakte mobiel weer te voorschijn te halen voordat hij verdronk. Toch een minpuntje op mijn cijferlijst voor 'tent afbreken in de regen'.

Moeras
Voortdurend zoekend naar de stevigste plekken zocht ik me een weg door en over het natte mos. Hier en daar, voornamelijk op het grondgebied van de gemeente Meldal, lagen er planken. 

Op het terrein van de gemeente Skaun was dat afgelopen en kwam ik een paar keer met geluk zonder natte voeten aan de overkant van een drassig veld. Dat je de gemeentegrens passeert merk je midden in het moeras aan een informatiebordje vergezeld van een brievenbus. 

In de regen heb ik niet de moeite genomen alles te lezen. Ik neem aan dat je welkom wordt geheten en dat je meteen je wensen en eventuele klachten kenbaar kunt maken.
Toch heeft het iets aparts om in de regen in je eentje door zo'n moeras voort te ploeteren. Zo nu en dan het soppen onderbreken en rondturen in deze natte flora. Stilte, groen, water. Daarna je weggezakte schoenen uit de zuigende modder trekken en weer verder.

Weerzien

Na het moeras volgde een afwisseling van bospad en boerenland, dat langer was dan waarop ik mij had ingesteld na het inspannend gesop. Hoewel nog vroeg was ik dit keer blij om tegen 14.00 uur bij het parochiehuis (menighetshus) van het dorpje Skaun mijn rugzak af te hangen. En wie zat daar tot mijn verbazing: Nederlandse Stan. Bij Hotel-restaurant Kongsvold was ik hem acht dagen geleden gepasseerd, dacht ik. Vertel jij eerst maar eens hoe je hier bent gekomen vriend.

Stan links, Nicolai rechts

Zoals hij mij acht dagen geleden had aangekondigd, was hij bij Kongsvold aan het eind van de middag nog aan de wandeling naar de top van een berg begonnen. Anderhalf uur had het gekost om boven te komen. Helaas raakte hij bij de afdaling de weg kwijt en bereikte vier uur later, tegen halftien pas weer het restaurant. Vermoeid door zijn escapade had hij de volgende dag afgezien van de resterende tweedaagse wandeling over het Dovrefjell en was in plaats daarvan naar Oppdal gelift. Een alternatieve invulling van het Olavspad, maar ik reken veel goed, ook al begrijp ik het niet. 
Tegenover hem zat de negentienjarige Nicolai. Wij mochten Nico zeggen. Mooi meegenomen. Nico zat met een extra rustdag bij te komen van een etappe van achtenveertig kilometer! Met één been trok hij een beetje, maar dat mag bij die afstanden.

tegenover het parochiehuis de kerk van Skaun

Bij het parochiehuis mag je op een mini grondstuk ook kamperen. Daarom zette ik mijn tent op bij de anderen, vlak naast de stenen kilometerpaal, die nog achtendertig kilometer naar Nidaros aangeeft. Het einde komt dus in zicht. Vanavond mijn laatste poeder-maaltijd gebruiken, dat scheelt weer gewicht. 

Sinds twaalf uur, net toen ik het moeras verliet, is het met onderbrekingen droog. Als de regen nu definitief stopt, dan kan mijn tent morgen droog mee. Ik kijk naar buiten en zie hier en vooral daar, blauwe stukken lucht. In ieder geval zullen mijn schoenen morgen droog zijn.

Later in de middag arriveren twee Duitse jongens en tenslotte nog Zwitserse Andrea, nu vergezeld van een vriendin. Allen zagen er na de moerastocht vermoeid uit. Stan valt in de smaak bij de Zwitserse dames en het geluidsniveau en gelach uit de keuken nemen toe. Zodra de twee vrouwen zich terugtrekken in de gebedsruimte, tevens slaapzaal, keert Stan terug in de gemeenschappelijke hal en voegt zich bij Nico en mij. Gespreksonderwerpen verspringen van presidenten Trump en Kim Jung Un, de religiositeit van de gemiddelde wandelaar en de waarde van religie, tot het kenmerk van de Rudolf Steiner scholen. Nico heeft op zo'n school gezeten. Van het laatste onderwerp snap ik iets meer als ieder tegen halftien naar zijn tent gaat. Alle wereldproblemen zijn weer in de hand, dus morgen zonder vrees verder.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review