Trektocht Tiroler Höhenweg 2018: van Sandjöchl via Obernberger See naar Tribulaunhaus

 Zaterdag 11 augustus, wandeldag 6

van Sandjöchl (2165m) via Obernberger See (1594m)
en Gstreinjöchl (2540m) naar het Tribulaunhaus
(Oostenrijkse Tribulaunhütte, 2064m)
Tirol, Oostenrijk
± 8,5 uur inclusief pauzes,
± 11,5 km, ± 1150 m klimmen en ± 1050 m dalen

Gstreinjöchl

Angstige momenten

Voetje voor voetje, twee meter zittend en een paar meter achterstevoren. Of het door de glijpartij in juni komt weet ik niet  maar ik had het even te kwaad op het Gstreinjöchl (2540 m). Jöchl is het verkleinwoord van Joch, een klein colletje dus. Dat klopte, maar het was er vooral smal met aan beide zijde heel veel diep dal. En dat afdalend over rulle steentjes. Gelukkig maar een meter of vijftien. Dat kan toch aardig lang zijn. Op mijn kaart stond het traject als smal en steil aangeduid. Ik krijg steeds beter beeld bij die kaarttekens. 
Alles is relatief. Toen ik na aankomst in het Tribulaunhaus naar hun ervaringen op het Gstreinjöchl vroeg aan de twee Oostenrijkse meiden die mij vooraf gingen konden ze zich het smalle stuk niet meer voor de geest halen.

Alles helder
Dat had ik 's morgens nog niet bedacht. Toen ik om zes uur opstond en buiten de bunker keek was alles in één oogopslag helder. De weg waar deze bunker ooit waarneming en vuur op had moeten uitbrengen lag keurig zichtbaar vijftig meter lager op een paar honderd meter afstand. Nog belangrijker was dat ik ook direct het wandelpad naar beneden zag. 

 het pad lag niet ver van de bunker vandaan, maar ik kon het gisterenavond niet meer terugvinden

je zou niet zeggen dat dit een bunker is met aan deze zijde twee schietgaten voor de mitrailleurs

Vreemd hoe je twaalf uur geleden door de laaghangende wolken geen idee had van het landschap om je heen en probleemloos langs allerlei hellingen liep die je toch niet zag. Als een blind paard van markering naar markering. Nu zag ik voor het eerst de bergen aan de overkant van het Fletschertal en zelfs van het Wipptal waar de autobaan naar Bolzano doorheen loopt.

Werkontbijt
Na de lange nacht ging de afdaling naar de Obernberger See (1594 m) als een speer. Het dal werd steeds groener en eindigde in prachtige grazige almweides omgeven door rijzige sparren en opgefleurd met hier en daar een oud stalletje.

Het ontbijt had ik uitgesteld tot het meer. In de bunker was al mijn water opgegaan aan de chili con carne en aan de nadorst.  Onderweg naar het meertje kon ik uit een hoge beek weer vers water tanken. Hopelijk niet verontreinigd door het vee. Maar ik rekende hierbij op de ondersteuning van Jezus en van Sint Joris. Ik kwam ze tegen op een lagere alm en betoonde mijn eerbied met het maken van een foto. Zo vaak zullen ze dat niet meemaken om half negen 's ochtends. Geeft ze ook wat afleiding. Voor de zekerheid heb ik ook nog Maria digitaal vastgelegd in haar kapelletje aan het meer. Ze stond onbeschermd op haar schiereiland. Door de langdurige droogte was een groot stuk van het omringende meer drooggevallen. 

Routevariant

Na de mueslipap volgde een wandeling boven het dorp Obernberg langs, over een verschrikkelijk pad waaraan steenlawines de nodige schade hadden toegebracht. Het liep op de flanken van een noordelijke uitloper van de Tribulaunberggroep. De noordelijke routevariant voor de omtrekking van deze berggroep had ik gekozen omdat mijn boekje meldde dat op de zuidelijke route tot midden in de zomer sneeuwvelden kunnen liggen waarvoor zelfs het meenemen van een pickel en stijgijzers werd aanbevolen. Allemaal ver boven mijn niveau. De noordelijke variant zou volgens het boekje '...etwas weniger anspruchsvoll' zijn. Mooie taal dat Duits. Vooral het woord etwas is rekbaar. 

Obernberg am Brenner

Alpien Wildlife
'Man sollte die Tribulaun-Etappe des Tiroler Höhenweges geniessen...' staat er ook nog in mijn boekje over deze routedag. Nou dat heb ik gedaan en op verschillende manieren. Ik sta om elf uur aan het begin van de hoofdklim van vandaag. Nu zit ik op 1674 meter en die Gstreinjöchl ligt op 2540. We kunnen er dus even lekker tegen aan.  Eerst nog even een mueslireep-pauze voordat es los geht. In de lage dennen die het begin van helling bedekken hoor ik heldere vrouwen stemmen. Die moeten natuurlijk kletsend omhoog. Knap. Ze zijn onzichtbaar in beweging en vorderen zo te horen goed. 

Heen en weer slingert het pad door de twee meter hoge dennenstruiken met zo nu en dan een extra steil stukje op het onbegroeide deel van de helling. Behalve mijn eigen gehijg is het stil. Even boven de boomgrens op ongeveer tweeduizend meter zie ik twee Oostenrijkse jonge meiden, die net opbreken van een rust. Ik bereik dat punt, zeg ze schor met een droge keel gedag, laat ze voorgaan en hervat daarna weer mijn eigen rustige ritme. Zo hoeven ze me ook niet in te halen. Nog een minuut of tien zie ik ze boven me uit klimmen en zigzaggen totdat een knik in de helling ze laat verdwijnen. Zelf neem ik nog geen rust, omdat donkere wolken samentrekken. Het lost gelukkig snel weer op. Die knik wordt dan mijn rust. Daar moet het iets vlakker zijn. Beneden keek ik nog omhoog naar een sneeuwveld aan het eind van de vallei. Inmiddels ben ik dat veld in hoogte gepasseerd. Ook Obernberg is nog net heel klein beneden te herkennen. Even zitten.

vanaf de Innere Wildgrubbe ligt Obernberg ver in de diepte

Bij die knik zwakte het stijgingspercentage inderdaad tijdelijk af, om daarna weer vol door te gaan naar 2400 meter. Daarmee zit je ook echt in een alpiene rotswereld. Langzaam maar zeker drong ik door tot het echte wilde gebied van de Alpen. Maar je bent niet alleen en wordt goed in de gaten gehouden. Op de hoogste rotsranden boven mij houden steenbokken mijn geploeter nauwgezet in het oog. Onder hun begeleiding begin ik aan de laatste matig stijgende kilometer door een mooie rotswildernis op weg naar de Gstreinjöchl. Eerst nog een rotsblok passeren dat als een wachter de toegang bewaakt tot de col. Hij dwong tot een voorzichtige omtrekking waarbij mijn handen meer van nut waren dan de wandelstokken. Maar dit was nog leuk en goed te doen.

Als een echte wachtpost blokkeert deze rots de doorgang. Passeer mij rechts roept hij.

Gstreinjöchl
Het venijn voor mij zat in de Jöchl zelf. Eerst nog even moedig in het diepe Sandestal kijken waar ook in kiezelsteenvoormaat het Tribulaunhaus is te zien (deze hut wordt ook wel Oostenrijkse Tribulaunhütte genoemd). Daarna toch maar beginnen aan de korte smalle oversteek naar het begin van de afdaling in het volgende dal. Wat een geknoei! Rustig blijven en langzaam verder!  Eenmaal dat punt bereikt slaak ik een zucht van verlichting. Ook direct na de Gstreinjöchl ging het eerste deel steil naar beneden, maar uiterst geconcentreerd was dat weer veel beter te doen. Beneden zag ik de twee meiden de laatste kilometer naar de hut overbruggen. Daar zal ik straks ook zijn. Nu goed op blijven letten om niet te ontspannen en alsnog onderuit te gaan op het lagere deel van de nog steeds steile afdaling.

Eerst even kijken in het nieuwe dal, het Sandestal, vanaf 2540m vlakbij bij de Gstreinjöchl.
Midden op de foto ligt het kleine vierkantje, de Oostenrijkse Tribulaunhütte op 2064 meter.

Gstreinjöchl. Na een meter of vijftien gaat het pad rechts naar beneden. 

Eenmaal over de Gstreinjöchl ging het weer goed op de afdaling naar de Oostenrijkse Tribulaunhütte

Afdaling van de Gstreinjöchl naar de Oostenrijkse Tribulaunhütte

Positieve energie
Na aankomst bij de Tribulaunhütte heb ik bij de Oostenrijkse meiden aan tafel eerst een cola gedronken. Het zijn weer nieuwe bekenden waarmee ik kan terugkijken op de wandeling. Na twee dagen zonder gesprekken is het weer opwekkend om met anderen te kletsen, ook al is het met een droge en schorre stem. Veel valt er echter niet bespreken, de passage van Gstreinjöchl heeft bij hun niet veel indruk gemaakt.

matrazenlager (foto van de website van de hut)

Ik meld me aan bij de enthousiaste keukenprinses en mag blijven met halfpension voor slechts € 39. De enige slaapzaal met ongeveer dertig matrassen is redelijk gevuld. Tot het avondeten doe ik de was en maak wat foto's van de hut en de directe omgeving.

Tijdens het avondeten heb ik nog hoofdpijn van die enerverende Jöchl. Het kan ook zijn dat ik te weinig heb gegeten vandaag. Of was het de snelle koude douche. Ze hebben hier maar één temperatuur: koud. Hopelijk trekt het weg met het gigantische bord Gulaschsuppe, een complete maaltijd die in de Tribulaunhütte geldt als voorgerecht. Gelukkig heb ik maar één Spinatknödel als hoofdgerecht besteld. Maar met slechts een muesli-ontbijt en twee mueslirepen vandaag moet er voldoende ruimte zijn. 

Het team van de hut is druk bezig iedereen te bedienen. Ze hebben er echt zin in. In de keuken wordt hoorbaar met plezier gekookt en de bedienende dame heeft ook voor iedereen tijd voor een kort woord.
"Möchten Sie noch Nachtisch?" 
"Dann explodiere ich". Mijn antwoord wekt een lach op in de keuken. Ik mag het ook later op de avond nemen. Wat een service zo hoog in de bergen. Daar krijg je weer nieuwe energie van.

"Möchten Sie noch einen Branntwein?" Hij is van het huis. Daar had ik niet op gerekend. Ik kies voor een Williams Schnaps. We stellen het exploderen nog even uit. Alles wordt hier aangereikt met een glimlach. Super. Zeker na deze dag! De bunker ben ik allang vergeten en als ik nog een schnaps neem dan ren ik zo over die Gstreinjöchl.

het team van het Tribulaunhaus (foto van de website van de hut)

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Tiroler Höhenweg 2018: Hoog wandelen in Tirol

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review