Wandelen Meulunterenpad, klompenpad tussen Lunteren en Wekeromse Zand

Meulunterenpad

1 en 13 januari 2021

12-14? km

Nieuwjaarsaftrap

Met een oliebol in de hand uitkijken over een licht glooiende akker op de Lunterse Eng terwijl je een kwartier eerder nog vanaf een berg de contouren van Barneveld bewonderde, dat zijn de betere wandelingen. Samen met Judith beklom ik de Lindeboomberg waar bovenop de steen is te vinden met de tekst MIDDELPUNT VAN NEDERLAND.

Het Meulunterenpad is een prachtig klompenpad met glooiingen die je zo dichtbij de Gelderse Vallei niet verwacht. De wandeling was zo goed bevallen dat ik hem samen met Frank op 13 januari nog een keer liep. Een aanrader.

Opstappunt

Net als bij het Valkschepad, op de laatste dag van 2020 begonnen we op de eerste dag van 2021 aan het Meulunterenpad op de parkeerplaats bij de IJzertijdboerderij aan de Vijfsprongweg. Ook de eerste honderden meters langs enkele mooie bosrandjes werden gedeeld met het Valkschepad.

Daarna ging het dwars over een uitgestrekte glooiende akker met een eerste vraagteken bij een diepe kuil middenin. Een waterput uit de Germaanse tijd volgens een informatiebord. Meteen dan maar een onderzoek naar de watervoorzieningskwaliteit van deze fantasieput.

Middelpunt

Op 13 januari was het iets meer winters. Van de Germaanse put ging het langs ijsbedekte plassen verder naar de Vijfsprongweg. Hou je van mooi gelegen huizen dan zit je goed op deze weg. Een kilometer verder slaat het pad linksaf en begint aan de beklimming van de Lindeboomberg. Eerst nog nauwelijks merkbaar, maar de laatste honderden meters vraag je je toch hijgend af of je nog in de Gelderse Vallei zit of verdwaald bent in Zuid-Limburg. Oké, Rijk van Nijmegen dan.

Toevallig dat het middelpunt net op een van de zeldzame bergjes in het midden van Nederland ligt. Als je Wikipedia er op naslaat zijn ze het daar in Putten, Ermelo, Soest, Eembrugge en Amersfoort niet mee eens. Het is blijkbaar een rekbaar begrip dat middelpunt. Het maakte ons niet uit. Ver kun je er kijken over weilanden. Eindelijk enig gevoel bij de benaming 'Vallei'. 

de contouren van Barneveld met een vergroting dichterbij gehaald

Goudsberg

Het is te koud om lang te dralen. Met enkele slagen daalt het pad omgeven door bomen af in zuidelijke richting naar de lagere welvingen van de Goudsberg. Vlakbij het gelijknamige corona-gesloten restaurant kun je nog een bescheiden uitkijktoren beklimmen, maar wij steken de Hessenweg over om even later vanuit de bosrand over de weidse Lunterse Eng te kijken. Een prachtig panorama waarbij Judith en ik op een bank genieten van de laatste oliebollen en allerlei wandelaars en moutainbikers verlekkerd laten passeren.

Op 1 januari kiezen we nog voor de gehele route. Die steekt eerst de kippenspoorlijn over en trekt later langs de drukke tweebaansweg door het noordelijke deel van Lunteren. Hoewel het verlaten van het dorp langs de aantrekkelijke huizen van de Mielweg gaat had dit voor ons niet gehoeven. Op 13 januari staken we rechtstreeks over de Goudsbergweg door richting de Engweg. Daar wonen lijkt ons zeker niet eng. Opnieuw langzaam klimmen langs luxe onderkomens.

Bovengekomen bij de uitspanning het Uilenbos tref je een van de vele Veluwse parken met recreatiebouwsels in alle soorten en maten. Het moet hier in de zomer veel drukker zijn. Misschien verklaart dat al die bordjes met Verboden Toegang bij al die grote tuinen en grondstukken. Bij het Uilenbos daalt het pad af naar het Pinetum de Dennenhorst, een naaldbomen bostuin van circa 6 hectare. Het schijnt bijzonder te zijn, omdat er veel grote en bijzondere coniferen staan. Vanaf de verkeerde kant van het hek krijg je er enig zicht op. Dat is niet erg want het pad slingert hier idyllisch tussen hoge en lage sparren door. Een prachtig stuk.

Eenmaal beneden bij het Bosbad Lunteren gaat het over een brede zandweg naar links. Een lang stuk door het bos zonder veel opwinding. De route slaat op de volgende kruising van boswegen opnieuw links af waardoor je na een lange vals stijgende kilometer weer aan de andere kant van de Goudsberg staat. Dat is wel de laatste keer, want dit is echt het begin van de terugkeer naar de auto. 

Zandgroeve

Eerst nog wel genieten van het zicht op een diepe afgraving. Daar moet flink gewerkt zijn. Op de site Middelpunt van Nederland lees ik:

De Goudsberg (ook wel Lunterseberg genoemd) werd eeuwen lang gebruikt voor het afgraven van zand en grind. Zwaar handwerk voor de gravers en zwaar werk voor de trekpaarden om de hoogteverschillen, langs mulle wegen, te overbruggen. Na de oorlog is de zandwinning enorm toegenomen. Vele wegen en huizen zijn gerealiseerd met zand uit de grote zandgroeve. Daardoor is het aanzien van het landschap sterk veranderd. Het diepe dal dat tussen het hoogste punt van het gebied – de Piek – en de Lindeboomsberg ligt, was vroeger juist een top: de Hooge Berg.

outdoor kunst van Museum Lunteren bij het Uilenbos, schilderij van M.J. Nefkens

Nu is het een gebied om honden uit te laten en jezelf met sprinten tegen de hellingen af te matten. Ook mountainbikers beproeven hier hun krachten. Waar niet tegenwoordig.

Aan het eind van de zandgroeve zien we nog een restant van het zand dat hier ooit in overvloed werd afgegraven. Wij sloffen er door naar de grote akker waar we weten dat ergens bij een pluk bomen in de verte de Germaanse put ligt. Laat maar mooi liggen.

Nog een paar slagen door het bos. Frank neemt een laatste foto van een hoogspanningslijn. Dan moet je echt naar huis. Langs de laatste aantrekkelijke bosrandjes en we staan weer bij de IJzertijdboerderij. Die kennen we zo langzamerhand wel. Hup meteen naar de auto. Even opwarmen en zitten na een geslaagde aftrap van dit nieuwe jaar.

De beschrijving en de  kaart van dit pad is te vinden op Meulunterenpad

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie:
mijn wandelingen in Nederland