Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

TREKVOGELPAD 2012



Rondje Loenen - Eerbeek 
12 april 2012

Voorbereiding op de Pyreneeën
In de afgelopen twee jaar hebben Frank en ik het Trekvogelpad gelopen van Bergen aan Zee tot de snelweg A50 ten zuiden van Beekbergen. Van die wandelingen heb ik helaas geen blogs gemaakt. In juni zijn we van plan de afstand tussen Eerbeek en Enschede te gebruiken om gedurende twee maal twee dagen te lopen met de rugzak en te overnachten op een camping. Dit als laatste voorbereiding op het vervolg van de GR 10 in de Pyreneeën; weer wennen aan het lopen met meer gewicht en tegelijkertijd alles weer een keer inpakken, uitpakken, opzetten en in gebruik nemen.
vlak bij de Schaasenberg
Om het laatste overblijvende stuk tussen de A50 en Eerbeek op een aantrekkelijke manier te lopen heb ik er een rondwandeling van gemaakt. Rond 10.00 parkeerden we op 11 april bij het wegrestaurant Mendel langs de Arnhemseweg (N788) in de gemeente Beekbergen bij Apeldoorn. Vandaar ben je zo over de A50 en gaat het pad geruime tijd door de bossen ten westen van Loenen. Veel dennen en nog meer dennen, een enkele keer onderbroken door een stukje heide in een licht glooiende omgeving.
Sprengen
Onverwacht stuitten we na ongeveer een uur op de zogenaamde 'Vrijenberger Spreng'. In eerste instantie dacht ik dat dit een bosbeek was waar de Nederlandse kanalisatie drift weer had toegeslagen. Zelfs de kleine watervalletjes waren gemetseld. Twee kilometer verder moest ik deze gedachte snel loslaten toen we van een informatieborden leerden dat een spreng is   ... een door mensen gegraven of verlegde beek met zodanige gegraven bronnen dat er onder druk staand grondwater aan de oppervlakte wordt gebracht ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Spreng ).  
Deze Vrijenberger Spreng is ten tijde van Koning Willen I gegraven met de bedoeling het waterniveau van het Apeldoorns kanaal op peil te houden. Alweer wat geleerd.  Verder staat er fier bij vermeld dat het de hoogste waterval van Nederland is van wel 15 meter. Daarna hebben wij ons door het donderende watergeweld naar de overkant geworsteld.
Nieuw leven
In Loenen vermeden wij de route langs of over het kerkhof vanwege een begrafenis waar via loudspeakers het erbarmen en de steun van God werden gevraagd. Als symbolisch tegenwicht in het leven zagen we even later op de nog maar net droge ijsbaan een ooievaar rond scharrelen. Een verrassingsfoto voor quilster 'super-goof' zat er niet in. Het beest had zeker nog werk te doen of heeft mij gezien. Beide mogelijkheden kunnen aanleiding zijn geweest voor zijn vlucht. Wat niet weg kon rennen was het werk van een handwerk-hobbyist die bang is dat de lantaarnpalen het koud krijgen. Het trekt op zijn minst de aandacht.
Eerbeek
Tot aan Huize Eerbeek leidde het Trekvogelpad ons buiten Eerbeek om. Voor ons was dat deze dag het keerpunt. In het  centrum vonden wij gelukkig  een prima overdekt lounge- terras waar we een hagelbui van dichtbij konden bewonderen. Na Eerbeek zijn we ten zuiden van Loenen teruggelopen. Het terrein glooit daar on-Nederlands met veel verscholen boerderijtjes. Een aangenaam deel dat ik niet had af kunnen lezen van Google-maps. Via de erebegraafplaats en de zogenaamde 'sprengkop' van de eerder genoemde
 'Vrijenberger Spreng' kwamen we redelijk snel weer op het beginpunt terug.
De 'Polar Bear' ten westen van Eerbeek.
het herinneringsbeeld aan Het Canadese Koprs 
dat hier in de tweede wereldoorlog heeft gevochten.





Eerbeek - Vorden
5 juni 2012



Lijnenspel bij Hall
Oefenwandelingen
Anders dan de titel aangeeft was ons doel ’s morgens nog de camping in Wichmond. Maar voor morgen, 6 juni, wordt er aanhoudende regen verwacht en daarom hebben wij, toen nog lichtvoetig, het eindpunt verplaatst naar camping de Grasplas ten oosten van Vorden. Op de kaart gaat dat vrij snel maar deze uiteindelijk ruim acht kilometer extra hakte er op het eind van deze eerste rugzak-oefendag leuk in; 28 km met, plus 5 km zonder rugzak. 
Voorafgaande aan onze jaarlijkse trektocht door de bergen oefenen wij in Nederland ook altijd twee keer twee dagen met onze bepakte rugzakken. Iedere keer blijkt dan dat er nog wat verandert of aangevuld moeten worden. Ook de spieren zijn na een jaar vergeten hoe een bepakte rugzak aanvoelt. Niet alleen de schouderspieren maar ook onbekende beenspieren.
Frank met complete uitrusting
Deze eerste versie van dit jaar deed Frank er nog een schep bovenop door onderweg een deel van zijn heupgordelband te verliezen waardoor hij meer dan de helft van de tocht het gewicht volledig op de schouders moest dragen. Minder comfortabel. Daarna testte hij zijn incasseringsvermogen door ’s avonds na aankomst een tentstok te breken. Die kon gelukkig met tape geïmproviseerd worden gerepareerd. Een wel erg doortastende manier om de kwaliteit van je materiaal en je mentale gesteldheid te controleren.

OV
Openbaar vervoer blijkt ook regelmatig een bron van ver…rassing. Dit keer alleen maar tijdens de heenreis en de terugreis. Op internet had ik de vertrektijd van de bus naar het station gecontroleerd; 08.19. Blijkbaar moet je het ook vooraf controleren bij de bushalte; daar kwam 08.19 niet voor maar las ik onder meer de tijden 08.21 en 08.36. Het behoeft dan geen uitleg dat de bus om 08.38 eindelijk arriveert. Met enig geluk ontmoette ik Frank nog op tijd en haalden we de geplande trein naar Apeldoorn. Daar hadden we direct aansluiting met de bus richting Eerbeek.
Kunstwerk bij de kerk van Hall
Omgeving Hall
Vroeger moest je bij schaatswedstrijden volgens coach Leen Pfrommer na de start eerst ‘in contact komen met het ijs’. In Eerbeek hebben ze alleen maar softijs maar wij moesten daar toch ook eerst in contact komen met de kaart. Na ruim 500 onnodige meters zaten we op het goede spoor richting Hall. Hall is een klein dorp dat met het oog op de Europese voetbalkampioenschappen hier en daar schuchter oranje kleurt. De route is zodanig gemarkeerd dat het grootste gedeelte van het dorp zich toont met als hoogtepunt de kerk en het daarbij opgerichte kunstwerk.
Na Hall volgde  een stuk door het Leusveld, een bos waar wij, om in het rugzak-ritme te komen, onszelf verplichtten tot de eerste rust. Een kunstzinnig bewerkte bank met de afbeelding van een libel bood een prima aanleiding. Deze kunstzinnigheid gecombineerd met de hoge zitting riep bij ons trouwens herinneringen op aan een inundatiebank langs het Waterliniepad.  Ook daar kon ik niet met mijn voeten op de grond rusten. Om een en ander vast te leggen voor mijn weblog hebben we wat geëxperimenteerd met de zelfontspanner, wat na enkele pogingen leidde dat tot een lege batterij bij het toestel van Frank en daarmee een concentratie van de fotoverslaglegging bij mij. Weer iets om op de voorbereidingslijst te zetten.
muppets op verdwaalde inundatiebank
Brummen
Onderweg naar Brummen werden wij tegemoet gelopen  door een aantrekkelijke, alleen lopende jongedame met rugzak. In ons herkende zij met opklarend gezicht duidelijk rugzak-leefstijlgenoten. Ze knoopte direct  enthousiast een gesprek aan, een optreden dat ik herkende van mijn eigen solitaire tochten in het verleden. Binnen enkele minuten wisten we dat ze vier dagen tevoren was vertrokken van het officiële eindpunt Enschede en van plan was in een ruk het hele pad te lopen (380 km). Ze had dat vorig jaar in drieënhalve week ook gedaan met het Pieterpad. Na onze instemmende herkenning van haar geestdrift vroegen wij naar de horecasituatie in Brummen en wensten haar veel plezier bij de voortzetting. En voort gingen beide richtingen weer met de verkenning van het Trekvogelpad.
Brummen is een mooi groen dorp met naast de standaard ketenwinkels zoveel café- en restaurantgelegenheden dat er altijd wel iets open is. Wij hebben ons bij het Italiaanse ijscafé tegoed gedaan aan koffie met de aangeprezen ‘oma’s appeltaart’.
IJssel
Op het veer over de IJssel legden wij nog onverwacht en onbedoeld contact met Britse fietsvakantiegangers. Mijn ‘bogger off’ om geinige Frank voor mijn camera te verdrijven was blijkbaar voldoende duidelijk en met de juiste intonatie uitgesproken om meteen over te gaan naar toeristische vragen over de omgeving, onze bestemming, hun bestemming en overig wereldnieuws. Aan de overkant van de IJssel was de synchronisatie voltooid en ging ieder weer zijn weg. De tweede typische trektocht ontmoeting van vandaag met het bijpassend gesprek was daarmee beëindigd.

Straatje in Bronkhorst
Kerkplein in Bronkhorst
Kleinste stad Bronkhorst
Hoewel de route in mijn gids niet door Bronkhorst voerde, leidde een blijkbaar veranderde markering ons gelukkig toch door dit kleinste stadje van Nederland. Een interessante en aantrekkelijke korte tocht door dit mini-stadje dat vreemd genoeg ook de naamgever is voor  de rest van het gebied waarin je nog uren naar het oosten wandelt; tot in Vorden bleven we alsmaar tot onze verbazing in de gemeente Bronkhorst lopen.

In Bronkhorst hadden we ook nog kunnen rusten bij een van de eet-en drinkgelegenheden maar dan zou het tempo er helemaal uitgaan en deze tocht tot nachtwerk leiden. Het zou kort daarna toch al later en langer worden omdat we na Bronkhorst in de Bakerwaard blijkbaar een markering hebben gemist en daardoor vastliepen in een rietveld. Ergens in die omgeving raakte Frank zijn gordelriem kwijt. De stemming leed er niet onder maar maakte de tocht dus wel vermoeiender. We verlegden de route naar Baak via de verharde weg. Wel sneller, maar eentoniger en hinderlijker door het wegverkeer. Na een korte rust vlak voor Baak werd dit dorp snel bereikt en net zo snel gepasseerd.
aardappelveld in de omgeving van Wichmond


Pas een kilometer voor Wichmond kwamen we weer op de echte route en konden we wat simpeler de markeringen volgen. Inmiddels halfvijf werd in het lokale café, versierd met wel zes uitbundige EK-vlaggetjes, het cola-niveau hersteld voordat we via prachtige veldweggetjes de route vervolgden. Met een korte rondblik bij de Hackfortse Watermolen en Kasteel Hackfort vervolgden we richting de Veengoot waar we tegen zes uur een lange pauze namen met een aangepast gebruik van de voetgangersbrug.
rustbrug over de Veengoot
Vorden
Ten zuiden van Vorden loopt de route door een afwisselend agrarisch gebied met regelmatig aardige boerderijen. Met een rondgang om het Huis Vorden voegden wij weer een kasteel toe aan onze verzameling.
Kasteel Vorden
Een mooi gerestaureerd gebouw dat nu dienst doet als gemeentehuis, een prima bestemming met een toepasselijke uitstraling voor deze landelijke omgeving.
Op de lange Schuttestraat gingen de rugzakken na al deze kilometers aardig doorhangen. Misschien daarom konden we een gehoopte doorsteek naar de camping niet vinden en trakteerden wij onszelf op een 2 km extra lange aanloop naar camping de Grasplas.
camping Grasplas
Tegen achten werden we daar met alle vriendelijkheid ontvangen en na het opzetten van de tent door de eigenaresse van deze SVR-camping getrakteerd op verse koffie. Waarvoor bij deze nogmaals onze dank. In de late avondzon liepen we tenslotte weer tweeënhalve kilometer naar Vorden om daar tegen negenen gelukkig nog een open keuken te vinden en daar deze eerste rugzakdag ontspannen af te sluiten.



Vorden - Ruurlo

6 juni 2012
walking in the rain op de Bekmansdijk
Droog ontbijt
Wat vandaag goed klopte waren de weersverwachtingen. Vannacht was het volgens afspraak in de nanacht gaan motregenen en rond acht uur werd het een milde, niet aflatende neerslag. We hadden gisteren dus niet voor niets lang doorgelopen in de lekkere middag- en avondzon.
Om halfzeven ben ik maar opgestaan voor een warme douche. Bij het verlaten van de doucheruimte dacht ik naast het sanitaire blok een soort gemeenschapsruimte te zien. De deuren waren niet afgesloten wat dit idee ondersteunde. Zonder aarzeling ging ik terug naar de tent om mijn spullen op te halen en naar deze droge kamer te verslepen. Zo zou ik mooi aan een comfortabele tafel kunnen eten en mijn uitrusting weer droog en overzichtelijk mogen inpakken. Frank had ik inmiddels ook geïnformeerd.
Bij nadere inspectie was deze 'gemeenschapsruimte' wel erg volledig uitgerust, met onder andere een fornuis, bestek, servies, bedden en een mooie doucheruimte. Misschien was dit minder gemeenschappelijk bedoeld dan ik in eerste instantie had ingeschat. Maar mijn spullen lagen er nu al, buiten regende het en hier kon je op het gasfornuis de mueslipap warm maken. Zonder dat het ingefluisterd werd door een reclame vond ik toch wel dat we het verdiend hadden. Meevallers op je weg moet je niet ontwijken.

Dijken
Deze geriefelijke start eindigde om 08.30. Van toen af  liepen wij continue in de regen over lange rechte paden langs weiland en door bospercelen. De kilometerslange Bekmansdijk werd gevolgd door de nog langere Rommelderdijk met de talrijke bordjes 'Streng verboden toegang'. Dus niet gewoon verboden maar streng. De bordjes waren van goede kwaliteit en keken je ook nog streng aan. Als het droog was geweest zou je willen weten waarom dat hier zo streng moet zijn?
Na acht kilometer regen kwamen we bij de Hengelose weg waar wij tegen beter weten in rond tien uur twee honderd meter van de route afgingen om heel misschien een koffie te scoren bij restaurant de Heitkamp. Het bleek inderdaad vergeefse moeite. Het viel nog mee dat dit restaurant later op de dag vanaf 11.00 uur open zou gaan. Voor ons dus alleen de luxe van een overdekt terras dat in deze omstandigheden dan toch ook weer een rustgevende onderbreking betekende.
De laatste drie kilometer naar het station van Ruurlo waren ondanks de regen een stuk prettiger. In een afwisselend landschap van akkers, grote boerderijen en stukken bos langs de Baakse Beek slingert daar het pad naar het mooie Huis Ruurlo. Ook dit grote oude landhuis is een van de vele statige onderkomens van de landadel uit de 19e eeuw die karakteristiek zijn voor dit gebied. Zeker de moeite waard om wat langer naar te kijken.

Met het OV een dagvullend programma
Zoals al in het vorige bericht vermeldt deed het openbaar vervoer niet wat de aankondiging was. Het blijft überhaupt verbazend hoe je iedere keer weer naïef naar een station loopt met de onbekommerde verwachting dat er binnen afzienbare tijd een trein komt. Ik had net mijn OV-kaart al ingecheckt toen schuilende omstanders meldden dat er een storing was die nog minstens een uur ging duren. Nu is station Ruurlo aan de enkelspoorlijn niet zo'n overweldigend complex dat je daar makkelijk je tijd door brengt. Het trein- en buswachthokje is gelukkig wel wind- en waterdicht.
Even later meldde zowaar een stem vanuit een exotisch oord door de speaker dat er een sein- en wisselstoring was die tot 12.30 ging duren. Er zou een bus komen ter vervanging. Voor 12.30 heeft de stem het nog een aantal keren herhaald waarna nieuwelingen weer teleurgesteld terugkwamen van het middenperronnetje. De lokale reizigers werden met gestage tussenpozen door familieleden gered. Alleen de diehards en andere sufferds hielden vol omdat de ingezette busdienst natuurlijk eerst in de richting van Winterswijk ging. Echt zo'n plek waar veel medelanders naar toe willen. Van de vijftien wel twee. De stem was wel accuraat, want 1 minuut na 12.30 kwam hij met de aangepaste melding dat de storing niet voor 15.00 uur zou worden opgelost. 
Centraal station Ruurlo
Als je al vanaf 11.30 in zo'n bruisende omgeving staat worden eerder verworpen opties ineens kansrijke mogelijkheden. Wij kozen voor een busrit naar Doetinchem om daar hopelijk op een zelfde soort enkelspoor een trein te treffen naar Arnhem. Vandaar zouden andere spoorwegmaatschappijen toch wel in staat moeten zijn om ons via Ede en over de 'kippenlijn' naar Amersfoort te brengen. Met een beetje geluk waren we dan voor de avond thuis.
We verplaatsten ons naar de bushalte van de uitgezochte bus, 1 van de twee mogelijke lijnen, en zouden over zeven minuten vertrekken toen er vanuit het niets toch een dubbele bus aankwam rijden die namens treinmaatschappij Syntus iedereen opveegde en in tien minuten naar het volgende station, station Vorden bracht. Anderhalf uur later waren we thuis. Alles zat verder mee. De zon scheen de rest van de middag. Ja nu wel.



Ruurlo - Eibergen
20 juni 2012

Centraal station Ruurlo
Waar wij vorige keer waren gestrand namen wij gisteren, 19 juni, de draad weer op; 'Centraal Station Ruurlo'. Hoewel we de rugzakken meegenomen hadden was de oorspronkelijke tweedaagse tocht vanwege andere afspraken inkort naar 1 dag. De etappe van Ruurlo naar Eibergen. Het was er mooi maar het leverde geen echte vermeldenswaardige bijzonderheden op.
Een boerderij langs de Kaaldijk ooit behorend tot Huize Ruurlo
21 kilometer: kort samengevat; mooi, rustig, landelijk, akkers, mais, maisakkers, mais, weilanden, mais, gras, grasoogst, mais, hier en daar wat campina-koeien, geen koffiepunten onderweg. Kortom gewoon een trainingstocht dus. Einde verhaal.
Bij de Leerinkbeek lagen de wiersen klaar om binnen te halen
Bij de Berenschoterweg zijn sommige margrieten de dans ontsprongen





Ik ben verloofd!

De Koffijgoot is een prachtige, gelukkige sloot
Je loopt op het Trekvogelpad langs de prachtige 'Koffijgoot' niet ver van Eibergen. Je steekt net de Rekkense Binnenweg over om verder langs die slootachtige beek te lopen als je ineens een ontblote mannen tors ontwaart in het hoge gras voorbij de bocht. Wat doet die meneer daar? Vreemd dat wel, maar we gaan er niet voor omlopen.
Als we naderen komt er vanuit het hoge gras ineens een geklede jongedame omhoog. Wanneer we op spreekafstand zijn schalt het ineens 'Ik ben verloofd!', 'ik ben verloofd!'. Het geluk schiet door de lucht en straalt van het gezicht.

Bij het passeren zien we een mooi picknick-kleed met een fles champagne en dito glazen. Verbouwereerd door de onthulling brengen wij lachend onze felicitaties over. Het tafereel is te intiem om bij stil te blijven staan, maar op afstand neem ik nog een foto en roep dat die naar mijn blog gaat. 'Oh, ja en hoe heet dat blog'? 'Walk and See' (natuurlijk).
Slechts afstand past bij dit geluk
Ik moest vandaag nog werken en kon dus nog geen verslag van onze wandeling van gisteren maken. Bij thuiskomst zag ik bij mijn hits van vandaag dat er al gezocht was. Dus daarom eerst dit belangrijke bericht voordat ik van het weekend het wandelverslag zal maken. Bij deze nogmaals de gelukwensen van Frank en Frans. Wij hebben de eerste kilometers nog een paar keer lachend heel hard geroepen 'ik ben verloofd'. Heel leuk, maar toch lang niet zo mooi en gelukkig als jij dat deed!

p.s. mijn vrouw Judith is trouwambtenaar, dus we horen het t.z.t. wel?
(inmiddels heb ik een prachtige reactie op dit bericht ontvangen)


Reactie op 'ik ben verloofd'

Langs de Koffijgoot bloeit veel op
'Het landschap en de ontmoetingen zijn de hoofdthema’s in mijn verhalen. Het creëren van een glimlach is een bijkomend doel. Veel plezier bij het lezen!'

Dit staat in de linker marge van mijn weblog als welkomstbericht en ter introductie. Nu ontmoet je tijdens de wandelingen regelmatig mensen, sommige onthoudt je wat langer en slechts enkele zijn heel speciaal en gaan naar de map Eregalerij. Zoals de onderstaande blijmakende reactie die ik kreeg op het bericht 'Trekvogelpad; ik ben verloofd!'

Hoi Frans en Frank

Wat is het leuk om ons verlovingsverhaal terug te lezen. Nog steeds heb ik de neiging om te roepen "ik ben verloofd". In eerste instantie dacht ik ook "ja hoor moest dat nou ,dat roepen" maar nu we dit terug lezen vinden we het fantastisch dat ons verlovingsverhaal op deze manier vereeuwigd is. We hebben dan ook besloten om de link te gaan delen en op deze manier mensen bekend te maken dat we verloofd zijn. Nu heeft de aanstaande bruid al een ambtenaar in de kring maar mocht deze om wat voor reden dan ook weg vallen dan zullen we zeker Judith vragen.
We hebben een super leuke dag gehad en als de ring nog niet de kers op de slagroom was dan is het deze blog wel.
Bedankt dat wij dit zo intieme moment met jullie mochten delen en voor de felicitaties.
groetjes
het aanstaande bruidspaar
Hailey & David

Nogmaals veel geluk en een mooie dag toegewenst!
Frans en Judith, Frank en Linda



Eibergen - Enschede
20 juni 2012

waterplassen in het Haaksbergerveen


Wij vonden het mooi, 

Jack vond het een beetje lang

Jack net uit de Koffijgoot
Het is goed dat Jack niet kan praten anders hadden we een mooie klaagzang moeten aanhoren. Het kwispelend enthousiasme ging allengs over in veel gehijg, gesteun en gestrompel. Uiteindelijk heb ik hem nog een stuk gedragen wat hij zich prima liet aanleunen. De fysieke grenzen van Jack zijn nu bekend.

Het oorspronkelijke plan met een overnachting was de vorige keer bijgesteld door een programmaverandering thuis. Vanwege het openbaar vervoer waren we die laatste keer gestopt in Eibergen en dan blijft er nog een aardig stuk over naar Enschede. 30 km is een lange etappe in één keer, maar weer net tekort om twee keer naar Twente te reizen; te kostbaar in tijd en in geld. De verplaatsing naar Eibergen via Apeldoorn en Zutphen sloot ditmaal goed aan maar met drie treinen en  één bus ben je toch tweeënhalfuur onderweg.

Nu zijn wij kampioenen in het langer maken van de route, deze keer door drie aanleidingen. In Eibergen gingen we om halfelf niet meteen van start maar hebben we eerst wat rondgelopen om inkopen te doen omdat ik vergeten was een lunchpakket te maken. De tweede aanleiding werd ons opgedrongen en de derde verlenging kwam misschien door verminderde waarneming door vermoeidheid. Daarover later meer.
natuurgebied direct oost van Eibergen langs de Berkel
Langs de Berkel
De route vonden we afwisselender dan het stuk tussen Ruurlo en Eibergen. Misschien speelde mee dat de zon scheen en het sinds tijden eens lekker warm was. Nauwelijks buiten Eibergen liepen we direct langs een mooie zijtak van de Berkel die tot onze aangename verrassing na een kilometer alweer dwong tot een stop. Eerst krijg je bij het verlaten van het bos zicht op de mooie watermolen en als je dan met je hoofd verder draait naar rechts, 'jaha, dat zijn volgens mij terrasstoelen''Goh wat jammer dat we nu al moeten stoppen'. Prima koffie, prima appelgebak bij Het Muldershuis.
Halftwaalf en al 1 kilometer gelopen. Dat wordt laat vandaag voordat we in Enschede zijn. Maar dat maakt niets uit. Het is heerlijk weer en kort na het vervolg worden we via de markering naar de Berkel teruggeleid. Langs water lopen is altijd leuk.
Van goot naar veen
Na twee kilometer even goed opletten want daar verlaat je de Berkel en gaat het langs de mooie Koffijgoot naar het noorden. Zo te zien hebben natuurliefhebbers deze stromende sloot een natuurlijker aanzien willen geven met minder steile oevers en verder stoomopwaarts steen/keipartijen. De komplimenten want het is zo goed gelukt dat het zich inmiddels leent voor romantische liefdesverklaringen.
Koffijgoot
op de kaart staat Koffijgoot, 
maar stroomopwaarts heet hij terecht Koffiegoot
Het volgende hoogtepunt vormt het Haaksbergerveen. Uit de gids leer ik dat dit één van de laatste grote hoogvenen van ons land is. Het is in het verleden voor turfwinning gebruikt. Aan de westzijde zijn nog een paar mooie plassen te zien maar verder naar het oosten oogt het droger.
Je trekt zuid om het veen heen. Mooi is dat je het laatste stuk over plankenpaden wordt geleid. Ondanks de verdroging en de vele pollen geel pijpenstroo zie je regelmatig waarom je over planken loopt. Jack vond de planken niks, je moet met die hondenpoten zo opletten waar je loopt. Je moet hier trouwens op tal van plekken niet even de plank missen. Een dropping bij duisternis lijkt hier ook niet een geëigend kinderspel.
Dat we het Haaksbergerveen ook nog vanaf de noordzijde gingen bekijken vonden we niet zo noodzakelijk, zeker niet toen we voor ons gevoel steeds verder van het goede pad afraakten. Omdat wij een oude gids hebben, wijken we soms van de getekende route af als de markeringen een andere richting aangeven. Er is dan blijkbaar een routewijziging aangebracht. Je kunt dat meestal op internet nalezen, maar dat vergeten wij altijd voor het gemak. De eerste keer op dit traject stond het zelfs aangegeven op de markeringssticker en met het lopen op de markeringen kwamen we via de Berkel en de prachtige Koffijgoot na verloop van tijd een stuk verder weer op de oude route terug. 
NIVON-huis
Voorbij het Haaksbergerveen ging het echter fout. De markeringen voerden ons naar het noord-westen in plaats van naar het oosten. Na twee kilometer liepen we zelfs van de kaart in onze gids af. 'Zitten we nog wel op het Trekvogelpad of zijn we ongemerkt op een andere wandelroute gekomen?' Knoop doorhakken, stoppen met deze onduidelijkheid, via een eigen route terug naar de route in onze gids met een passage van het NIVON-huis Den Braom. 'Dan drinken we daar meteen een cola of misschien wel een biertje.'

Wel kwamen we er op de Höfterveldweg nog achter dat hier in het de 19e eeuw nog iemand in een hol onder de grond woonde. Maar met het gevoel verkeerd te zitten rond vier uur 's middags en nog 14 km te lopen vonden we dit al minder interessante informatie. Via een kort stuk langs de drukke Haaksbergerweg en twee kilometer over de Munsterdijk zijn we linea recta naar het NIVON-huis gelopen. Onderweg kon ik Frank al voorbereiden dat ze bij het NIVON-huis waarschijnlijk geen bier hebben.
ergens langs de Munsterdijk
'Oh, u heeft alleen maar thee of koffie'. Bij het NIVON-huis hoorden we dat we eerder toch op de juiste, nieuwe route hadden gelopen. De route was gewijzigd om een betere aansluiting op het openbaar vervoer te realiseren. De beheerder was daar overigens niet van overtuigd. De oude route die langs het NIVON-huis liep was veel mooier en sloot ook prima aan op het openbaar vervoer. Hij heeft gelijk voor wat betreft de route, een schitterende afsluiting door het natuurreservaat het Witte Veen.
Via Buurserbeek en Witte Veen naar Enschede
Na een half uur pauze starten we tegen zessen met de laatste 11,5 km. Met een leuke bruggetje over de Buurserbeek en een stuk over de Nederlands-Duitse grens kwamen we in het Witte Veen waar de passage gedeeld wordt met Schotse Hooglanders die daar de baas zijn. 
De laatste 5 km werden voor Jack een gang naar Canossa. Een toepasselijke naam gelet op de Duitse oorsprong van de benaming. We liepen namelijk op een weg pal op de Duitse grens.
http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/naar-canossa-gaan.
Op deze 'Twistveenweg' heeft men heel fijn grid gestrooid dat blijkbaar goed past tussen hondentenen. Aan het eind van deze weg liep Jack te hinken en heb ik hem maar opgepakt. Maar acht kilo weegt na twee km behoorlijk door. 
Ik was opgelucht dat ie daarna op eigen kracht weer normaal kon volgen op het laatste stuk dat tot aan de rand van Enschede mooi door de natuur is uitgezet.
De aansluiting op het openbaar vervoer op het eindpunt konden wij echter niet vinden. Op aanwijzing van een lokale dame kwam ons eindpunt weer een kilometer verder te liggen. Daarmee tilden wij de teller op 34 km. Jack heeft daarna het bushokje, de bus, het perron en de trein alleen nog maar liggend bekeken. 'Eindelijk stoppen die gekken er mee'.
Hier moet ik een flinke plas van laten,
dat stomme wandelen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten