Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zaterdag 5 november 2011

GR 10 - 2011; Naar de finale

Dit vierde jaar op de GR10 leverde zoals verwacht weer een traject op met prachtige wandelingen. Een verschil met vorig jaar vormde de toenemende rotsigheid van het landschap waarbij verschillende rotsgroepen moesten worden 'getraverseerd'. In veel gevallen is dat makkelijker dan je zou verwachten maar een enkele keer moesten de handen meehelpen. 
Omdat we dit jaar al midden augustus van start gingen verzwaarden de temperaturen van boven de 30 graden in de eerste week het klimmen en klauteren aanmerkelijk. Nog een geluk vormden daarom de vele bossen tot aan Mérens-les-Vals. Verder hebben we dit jaar geen last gehad van watertekort omdat het in de voorgaande maanden doortastend had geregend en de beken tot hoog in de bergen nog water afvoerden.
Kortere etappes
De conclusie van vorig jaar om kortere etappes te plannen werkte goed totdat we aan het vroege einde van zo'n etappe besloten door te lopen en daarmee diezelfde planning overboord gooiden. Dit leidde tot niet verwachtte bevoorrading en verrassende overnachtingsplekken. 
De langere etappes die hier weer het gevolg van waren misten hun uitwerking op de knieën niet, maar de daarmee gecreëerde extra rustdag bracht voldoende herstel. Die extra rustdag met andere activiteiten haalde echter bij mij het trekgevoel er een beetje uit. Toch bevielen de kortere etappes goed door de extra tijd om je aan het eind van de dag in te richten en te oriënteren op de omgeving. Of zoals bij ons om de verloren tijd door verkeerd lopen te compenseren.
Door naar de finale
Aan het eind van het traject dachten we al een glimp op te vangen van de Canigou, de bekendste berg van Les Pyrénées Orientales. We hebben op het station Mont Louis-La Cabanasse in ieder geval meer dan voldoende tijd gehad om alvast te genieten van wat ons volgend jaar te wachten staat. Ook de route naar de volgende gîte in Planès hebben we al in ons hoofd dus dat is geen probleem. Daarnaast werden we onderweg al door een tegemoet lopende aardige Belgische aangespoord tot het vervolg. Vol enthousiasme sprak ze over haar eerste deel. Volgend jaar dus het laatste deel met de zwembroek gereed om onze lichamen door het zoute water van de Middellandse Zee te laten masseren.
Nog meer beesten? Wat staat ons volgend jaar te wachten? 
Ik zal dit boek nog niet lezen want ik wil er weer een leuk verhaal van maken, tot dan!

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

donderdag 3 november 2011

GR 10- 2011; Terugreis van Latour de Carol naar Nederland

Terugreis
Woensdag 31 augustus

Station Latour de Carol
Thuis heb ik op internet al uitgezocht dat voor ons de ideale verbinding met Toulouse start met een bus naar Ax-Les-Thermes die om 09.13 vertrekt. Door de ervaringen met de Train Jaune wijs geworden hebben we dit gisterenavond direct bij aankomst op het station gecontroleerd. We mogen ook deze aansluiting niet missen anders halen we de vertrektijd van het vliegtuig niet. Daarom staan we om 08.00 uur op het station, kopen meteen de kaartjes tot aan Toulouse en hangen daarna wat rond in de verdere troosteloze omgeving van het ooit glorievolle gebouw.

Het is een station waar een redelijke stad in Nederland dik tevreden mee zou zijn, maar het heeft een treinaanbod van het Friese Stavoren. De spoorwegen gebruiken een klein tussenstuk en voor het overige staat het leeg. We kijken nog wat naar het vertrek van de gele trein en de trein naar Barcelona maar daarna is alles weer uitgestorven. Tegen 09.00 worden er per auto steeds meer passagiers op het plein afgezet. De auto is hier in de periferie van Frankrijk duidelijk het snelste, het  betrouwbaarste en vaak het enige opstartvervoer om aansluiting te krijgen met het spaarzame openbaar vervoer. 
Bus, trein, vliegtuig
De bus vertrekt op tijd. Tijdens de busrit vangen we nog een glimp op van de Camping Municipal van Mérens-les-Vals waar nog meer plaats is dan een paar dagen geleden. In Ax worden we op het stationsplein afgezet en starten we de gang naar de aansluitende trein. Veel passagiers duiken het eerste het beste treinstel in. Wij lopen door naar voren en zien en passant dat het twee treinstellen zijn. Het voorste waarin wij belanden gaat inderdaad naar Toulouse. 
Het is een luxueuze stoptrein die eenmaal uit de bergen flink doorblaast. De gang van zaken in Toulouse is voor ons een herhaling en binnen de tijd staan we op Blagnac. Daar is het nog even een gezoek om naar de aangegeven gate te komen. Zonder verdere aanwijzing is de toegangscontrole van Gate A naar Gate B verplaatst en zie je verschillende passagiers voor Düsseldorf ronddwalen.
Thuisbrenger
Met een klein vliegtuig keren we terug. Binnen tien minuten hebben we onze bagage van de band en ruim voor het door ons ingeschatte tijdstip van 17.30 rijden we al op de Autobahn richting Nederland. We worden wel weer direct geconfronteerd met de vreemde trilling van de Seat. Na een paar kilometer begint het gehobbel en getril van de Seat ons toch te verontrusten. 
Omdat we in een vervelende file zitten kunnen we zonder op te vallen letterlijk langzaam blijven meehobbelen op zoek naar een parkeerplaats. Als we die na een kilometer of vijfentwintig hebben gevonden vinden we in eerste instantie niks. Alle wielen zitten goed vast. Ik inspecteer het linker achterwiel dat wij het meest verdenken nog een keer. Tot mijn ontzetting zie ik een duidelijke verdikking op het loopvlak. Dat ziet er niet goed uit. Misschien zijn we wel ontsnapt aan een klapband. 
Het verwisselen van de band geeft nog even de verrassing dat er uit de achterbak een zogenaamde thuisbrenger komt waarmee je niet harder dan 80 km per uur mag. Met regelmatige doodsverachting vervolgen wij onze weg over de Autobahn. Ik ben redelijk blij als ik in Nederland tussen wat minder hard rijdend verkeer verder kan kruipen. De rest verloopt gelukkig zonder problemen en tegen 20.00 kan ik Frank veilig weer bij Linda afzetten en spoed ik mij naar Hoevelaken voor een blijde hereniging.


De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

dinsdag 1 november 2011

GR 10 - 2011; Lac des Bouillouses – Gare Mont Louis / La Cabannasse

Vervroegd slotdiner
Dinsdag 30 augustus
Lac des Bouillouses – Gare Mont Louis/Cabannasse,
(± 100m klimmen, ± 600m dalen, ±16 km)

Een laatste blik op het Lac des Bouillouses
Gisterenavond ook de eerste herinnering aan de terugreis gekregen. Van onze collega-wandelaars gehoord dat de Train Jaune juist sinds gisteren een andere dienstregeling heeft waarmee net de door ons gekozen trein van 16.52 is komen te vervallen. De eerst volgende komt nu 18.42 op het station Bolquère-Eyne langs. We moeten vandaag die trein wel nemen om morgenochtend op tijd vanuit Latour de Carol-Enveitg de verbinding richting Toulouse en het vliegveld zeker te stellen. Dat wordt vanavond dus een late aankomst op de camping in Enveitg. Hopelijk is hij dan nog open.
Pla de Bones Hores 
Laatste bergmeren, paarden, runderen en wandelaars
Maar eerst nog mooi een dag wandelen. We verlaten het hotel om 08.30 in onze fleece truien. De gelijkmatige afdaling naar Bolquère start met een omweg over de stuw waar we nu wel de markering ontdekken. Na een kort stuk door het bos gaat het prachtig over de flanken van een grote open vlakte waarop we ons hotel langzaam kleiner zien worden.
We passeren aan het eind van het open stuk de eerste skilift en pauzeren nog een laatste keer bij zo'n mooi bergmeer. (Étang de Pradeille). Daarna gaat het langdurig door dennenbossen naar beneden waar regelmatig paarden en koeien onverwacht vanuit het bos opduiken.
Bij een rust maken we een laatste gesprek met de bekende wandelaars van de afgelopen twee dagen. Michel heeft last van zijn bovenbenen maar hoopt toch over elf dagen aan de Middellandse Zee te staan. Als we aan het koffiezetten zijn duikt er een stier op die langzaam onze kant op stapt (afstand 6 meter). Misschien omdat hij mank loopt zoekt hij geen confrontatie. Ik sta alvast achter een paar boomstammen en daarvoor staat nog de Wit. Of dat laatste geholpen zou hebben is overigens niet duidelijk geworden.
Kerk van Bloquere 
Op het lange pad door het bos passeren we nog enkele stille skiliften en het chaletdorpje Pyrénées 2000 bestaande uit robuuste, luxe houten huizen waarvan enkele opgetrokken uit boomstammen. Daarna verlaten we de natuur definitief en lopen over een asfaltweg langs een tweede chaletdorp, Superbolquère, om voor de slotlunch te eindigen bij de Ancienne Auberge in het oude Bolquère.

Versting stad Mont Louis onder het militaire deel en bovenin, ook binnen de muren, het stadje
Citadel 'Mont Louis'
Ook al nemen we tijdens de maaltijd uitgebreid de tijd, er blijft nog veel te veel middag over. Ik stel voor om naar de citadel 'Mont Louis' te gaan en het einddoel voor vandaag te verleggen naar het station Mont Louis/Cabanasse dat daar vlak bij ligt. Tegen drieën arriveren we bij deze door de bekende zeventiende-eeuwse vestingarchitect Vauban ontworpen en gebouwde citadel. Het ziet er imposant en goed onderhouden uit.
Op het niet toegankelijke deel is een Centre National d'Entrainement voor paracommando's gehuisvest die net bezig zijn met het oefenen van de touwafdaling uit een helikopter. Fast roping down volgens Frank met zijn luchtmobiele ervaring. Wat het is en hoe het heet weet ik zelf natuurlijk ook. Mijn puriteinse vraag waarom dat down er achter moet en of je dan ook fast roping up hebt wordt niet op waarde geschat. Het is ook bedoeld als een tegenhanger voor het Odlo-merkje gezeur.
     
Via een tweetal toegangspoorten komen we in het deel van de vesting waar zich zowaar een klein stadje bevindt met onder andere mairie, kerk, school en cafe's. Er schijnen nog ongeveer 220 mensen te wonen. We kijken rond, drinken wat en een uur later hebben we het gezien en lopen het laatste stuk naar het station.

Train Jaune
Waar we gelukkig direct kaartjes kopen naar het eindstation Latour de Carol-Enveitg aan de Spaanse grens. Als we om 18.00 nog een keer in het stationsgebouw willen is alles zonder verdere aankondiging afgesloten. Op het perron wordt het kintikken slechts onderbroken door kijken naar de samenklontering van veel dagjesmensen die nog net in de twee treintjes in de richting van Villefrance/Perpignan passen. 
Eindelijk komt ons volle toeristentreintje om 18. 40 aan. We kunnen er met nog enkele andere passagiers nog net bij. Het gele treintje is een aardige toeristische belevenis waarbij je in een traag tempo over een soort smalspoor door de uitgestrekte Cerdagne vallei kronkelt. Het treinstel telt zes wagonnetjes waarvan er twee open zijn en je in de buitenlucht van het landschap kunt genieten. Het lijntje gebruikt zo nu en dan de volle breedte van de vallei om te klimmen of te dalen en slingert zich over bruggen en door tunnels langs een serie van dorpen en stadjes.
Langzamerhand verlaten alle toeristen het treinstel en als we in Latour de Carol/Enveitg stoppen stappen er om 20.30 met ons alleen nog enkele backpackers uit. Op de 800 meter verder gelegen camping moest de beheerder van boven komen om ons in te schrijven. Net voor de inval van de duisternis stonden onze tenten en bij het licht van een campingstraatlantaarn eten we onze Salade Parisienne uit blik. De super hete douches daarna vormen een weldadige afsluiting. Einde loopvakantie, over naar de reismodus.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

zondag 30 oktober 2011

GR 10 - 2011; Mooie cols, schitterende valleien, bezadigd hotel rond Lacs des Bouillouses

Mooie cols, 
schitterende valleien, 
bezadigd hotel
Maandag 29 augustus
Refuge des Bésines – Lac des Bouillouses
(8 uur incl rusten, ± 700m klimmen, ± 800m dalen, ± 17 km)

Hotel
We zitten in Les Bones Hores. Aan het einde van het Lac des Bouillouses hebben we niet gekozen voor de gelijknamige Refuge maar voor de luxe van dit hôtel de montagne aan de west kant van de stuwdam. Kamperen leek ons hier geen prettig idee in deze wat meer toeristische omgeving en is zelfs op de meeste plekken verboden. Maar de echte reden is dat we aan het eind van deze vakantie, morgen is de laatste wandeldag, kiezen voor nog meer comfort dan in een refuge. 

Nou zullen vele Nederlanders niet echt geestdriftig worden van onze oude kamer, met het los zittende toilet, in dit gedateerde hotel met achterstallig onderhoud. Maar dat is het voordeel van dagen lang rondrennen in de bergen, dan worden basiszaken al snel luxe. Er is licht in de gangen, je hebt geen jeton nodig voor de douche, die na verloop van tijd heet wordt, je mag je schoenen aanhouden, er liggen lakens op je matras, er zijn maar twee bedden in plaats van acht en je mag ook je rugzak en je stokken meenemen naar je kamer.
 
Als klap op de vuurpijl hebben we een eigen tafel in het restaurant. Voor €50 p.p. is dit te overzien. Het is trouwens niet veel duurder dan de Refuge des Bésines waar de rekening eindigde op €120. Dat kwam o.a. door de lunchpakketten van €9 per stuk. Maar na het betalen in de keuken kon ik de gardien daar wel complimenteren; het zag er strak en schoon uit.
vlak bij de Col de Coume d'Aniel met in diepte het meertje Besineilles
Hoogste punt
De route van vandaag was lang; 17,5 km waarbij op het laatste stuk langs het Lac des Bouillouses het tempo er een beetje uitging. Het was een prachtige route met twee mooie cols, verschillende mooie meren en meertjes en door de prachtige vallei van de Ruisseau de la Grava. We moeten op deze een na laatste dag oppassen dat we nog oog houden voor al dit schoons.
Om 08.00 vertrokken we bij 15 graden richting de Col de la Coume d'Aniel. Deze col is met zijn 2470m het hoogste punt voor dit jaar. Bij het vertrek worden we nog achterna geschreeuwd door Michel die ons de juiste weg wijst. Op weg naar de col stijgen we eerst geleidelijk langs langs een mooi beekje, daarna volgt een strook verspreide dennen en tenslotte begint een echte rotsblokkenklim, waar je goed je weg moet zoeken en waar enkele meters 'apenkooien' is inbegrepen. Onderweg worden we ingehaald door Michel en twee andere lopers uit de refuge.
Terwijl Frank boven al de hele omgeving fotografisch heeft vastgelegd trek ik langzaam bij. Daarna passeren wij de andere rustende lopers onder het uitroepen van het toch wel een beetje professionele 'à tout à l'heure'.
Het uitzicht aan de oostzijde van de col is schitterend. Een kilometers brede grazige vallei bezaaid met rotsblokken tekent zich af, in het midden opgevuld met het grote Étang de Lanoux en enkele nevenmeertjes. Bij de doorgang tussen de twee meren rusten en eten we. Daarbij worden we weer gepasseerd door de collega-wandelaars.
Porteille de la Grava
Als we doortrekken raken we verward door markeringen die niet in de goede richting gaan. Hier kruisen drie paden elkaar; de GR10, de GR7 en de GR107. Welke markering we nu voor ons hebben is niet duidelijk. Alert geworden door onnodige inspanningen in het verleden maken we een extra kaartstudie waarbij de volgende col, de Porteille de la Grava ons houvast wordt. Door deze col in de gaten te houden maken we met succes een doorsteek om een kleine heuvelrug heen en komen via een drooggevallen meer weer op het juiste pad.
Vlak bij Porteille de la Grava met een terugblik op het Etang de Lanoux
Vallei van de Ruisseau de la Grava

Allerlei stroompjes in het laatste deel van de vallei van de Ruisseau de la Grava
Eenmaal over de Porteille slingeren we de lange vallei van de Ruisseau de la Grava in. Het loopt er lekker naar beneden en mondt uit in een grote vlakte met bij allerlei vertakkingen van de beek.
Lac des Bouillouses
Ten slotte gaat het pal zuid langs de oevers van het Lac des Bouillouses. Vlak voor het meertraject rusten we nog even met Michel die we ergens ongemerkt hebben ingehaald. Wijs geworden door eerdere ervaringen heb ik er al rekening mee gehouden dat het pad dat op de kaart langs het water is getekend in werkelijkheid voortdurend klimt en stijgt. Maar niet zeuren, het zicht op het stuwmeer vergoedt veel. Wat ooit verhogingen in een vallei zijn geweest steken nu als eilandjes boven het water uit.
Voor het diner gaan we nog op zoek naar het vervolg van de GR10 zodat we morgen direct van start kunnen gaan. We zijn blijkbaar toch moe want het lukt ons niet echt. We kijken ook nog even aan de andere kant van de stuwdam waar we Michel en de andere wandelaars van vandaag op het terras van de refuge treffen. Ze wachten op een ouder echtpaar dat vanochtend na ons uit de Refuge des Bésines is vertrokken. 
Als we terug slenteren wordt nog eens bevestigd dat kaartstudie op het juiste moment niet overbodig is. Terwijl wij al lang en breed gedoucht hebben en buiten het hotel alles verkenden trekt het echtpaar vermoeid langs. Na de begroeting horen we dat ze tweeënhalf uur zijn kwijt geraakt op de GR7. We kunnen ze de goede richting over de stuw wijzen en melden dat aan de overzijde op het terras de andere drie op ze wachten. Wij gaan nog wat drinken en kijken uit naar de maaltijd.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

vrijdag 28 oktober 2011

GR 10 - 2011; Thermische beek tussen Mérens-les-Vals – Refuge des Bésines

Thermische beek
Zondag 28 augustus
Camping Mérens-les-Vals – Refuge des Bésines
(7 uur incl rust, ± 1240m klimmen, ± 260m dalen, ± 10,5 km)

Afscheid van Mérens
Als we om 08.00 opstaan onder een staalblauwe hemel is het nog zo koud dat we direct vluchten voor een laatste hete douche. Tijdens het afbreken van de natte tent en het inpakken van de rugzak moeten we regelmatig de handen opwarmen. Bij controle op Frank's weerstation is de temperatuur 6,7 graden! Pas wanneer de zon over de bergen heen komt warmt het lekker op.
Voor de laatste keer lopen we de anderhalve kilometer van de camping naar Mérens-les-Vals. Daar gaan we meteen over een keientrottoir omhoog langs de Ruisseau de Nabre. We willen nog een blik werpen op de veel geprezen gîte, maar zien daar van af als bij het passeren van het Romaanse kerkje blijkt dat we dan toch weer een stukje terug moeten.
Warmwaterbronnen, meertjes, rotsplateaus
De route vandaag is grotendeels stijgend. Als we in gedachte door het bos voortklimmen stoten we ineens op een paar mensen die in zwemkleding in paar beekpoelen liggen. Het blijken zwavelhoudende warm waterbronnen te zijn. Uit beleefdheid maak ik geen foto's maar het is een komisch gezicht om 11.00 uur in de ochtend zo in een bosbeek halverwege een helling.
(deze foto heb ik gegoogeld van internet)
Het groene meertje L'Estagnas
Door maar weer bij een betere temperatuur dan vorige week; 26 in plaats van 34 graden. De rest van de klim is mooi en gaat langs bekende zaken als wilde paarden, meertjes en rotsplateaus. Over zo'n plateau bereiken we tenslotte het hoogste punt, de Porteille des Bésines (2333m). Daarna volgde nog een klein uur dalen waarbij het laatste stuk door een mooi open naaldbomenstrook ging.
Watervalletje vlakbij L'Estagnas
het laatste stukje naar de Porteille de Besines
Refuge des Bésines
De Refuge des Bésines ziet er schoon uit en wordt strak maar zeer vriendelijk geleid door een ouder echtpaar. Kamperen rond de refuge is niet toegestaan dus boeken wij demi-pension. We komen terecht op een kamer in dezelfde stijl als in de Refuge de Rulhe, alleen liggen er nu tweemaal vier matrassen. Op 'onze' kamer ligt Michel, een vriendelijke Fransman van onze leeftijd, die van 20 juli tot nu vanaf Hendaye aan de Atlantische Oceaan naar hier gelopen is. Niet gering. Gelukkig is het rustig in de refuge. In totaal zijn er maar ongeveer vijftien gasten, de meeste van onze leeftijd.
Op de veranda waar inmiddels onze was te drogen hangt zit ik aantekeningen te maken als Frank komt vertellen dat hij in de douche is uitgegleden en nu een dikke vinger heeft. Ik zie dat als een straf voor zijn eeuwige gezeur over het merkje van mijn Odlo shirt dat volgens hem verkeerd bevestigd is. 'En waarom wordt jij dan niet gestraft?'. 'Dat komt omdat ik elk levend wezen respecteer, zelfs jou'. Een hoger filosofisch niveau krijgt de discussie niet en ik ga over op een sudoku, ook moeilijk.
Voor de maaltijd heb ik nog een gesprek met een gepensioneerde Fransman die hier een rondtoer maakt met twee nichten. Hij woont in Massat, een oord niet ver van onze startplaats Aulus les Bains. Het is een gemeente zoals hij uitlegt die in tegenstelling tot veel andere afstervende dorpen en communes wel groeit door de toestroom van kunstenaars en handwerklieden (artisans) die daarmee het verzorgingsniveau op peil hebben gehouden. Hijzelf heeft als meubelmaker voldoende werk gehad met de herinrichting van de vele tweede huizen die je hier in de Pyreneeën aantreft.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

woensdag 26 oktober 2011

GR 10 - 2011; Rustdag 2; Andorra

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (in de rechter kantlijn).


Rustdag 2; Andorra
Zaterdag 27 augustus
Camping municipal van Mérens-les-Vals

Gemixt heen
Na een nacht met korte waakmomenten staan we al om 08.00 op. We willen er dit keer op tijd bij zijn en staan daarom al om 10.00 uur langs de weg naar Andorra. Maar of het komt omdat het zaterdag is of dat het de bestemming is die we omhoog houden, niemand stopt. Na een half uur geven we ons nog tot 11.00 uur. Hoe we ook vriendelijk lachen, petje op-, petje afzetten, het lukt niet. Om 11.15 zitten we weer koffie te drinken aan de bar van de steeds legere camping.
Lang wachten op het
station van Merens les Vals
Om toch iets te doen te hebben gaan we maar naar het station. Daar hangen we een uur rond en verplaatsen ons tenslotte met een mooie, moderne trein naar het elf kilometer verder gelegen gehucht L'Hospitalet-près-l'Andórre. Daar stappen we samen met een jonge, zwarte vrouw uit. Gedrieën informeren we bij de incrowd hoe we het beste naar Andorra kunnen komen. We wisten het eigenlijk al, liftend. Ik raad de jonge vrouw aan niet vlak bij ons te gaan staan omdat je alleen meer kans hebt dan met zijn drieën. Terwijl ik dit net gedaan heb stopt er bij Frank en mij een ruime Citroën maar zit zij opeens toch als eerste achterin. Gelukkig mogen we allemaal mee.

Met ervaring scheurt onze van origine Portugese chauffeur over de haarspeldbochten op de 27 km naar de Andorrese grensplaats Pas de la Casa. Hij komt net als onze chauffeur van gisteren helemaal uit het 170 km verder gelegen Toulouse om volgens zijn zeggen twee sloffen sigaretten te halen. Een slof sigaretten kost hier weliswaar slechts €19, maar dit lijkt ons toch een erg grote inspanning voor deze korting. Er zijn echter van die momenten dat je niet door moet vragen, maar EO-blij voor je uit moet kijken.

Andorra la Vella
Pas de la Casa is een stadje met gigantisch veel winkels en parkeerflats, waar alles draait om sigaretten, alcohol en andere belastingvrije artikelen. Aan de drukte te oordelen niet zonder succes.
Pas de la Casa
Ons oorspronkelijke doel was de hoofdstad Andorra la Vella en hoewel het al 14.00 is en we nog niet weten hoe we terug zullen komen besluiten we toch door te reizen. Vanuit de mini-bus die de verbinding verzorgt zien we een bergachtig landschap met skipistes en vele, goed onderhouden, moderne hotels die vrijwel allemaal 'en pierre' gebouwd zijn (buitenmuren van natuursteen). Ze zien er zonder uitzondering een stuk beter uit dan de hotels aan de Franse kant van de grens. Over de 33 km bergweg doen we 50 minuten. We dalen door verschillende modern uitziende stadjes en passeren vele schitterende moderne villa's op prachtige locaties tegen de hellingen.
Pont de Paris in Andorra la Vella
  
Vella valt tegen. Het is een kopie van Pas de la Casa met maar dan luxer. Vanuit de bus zien we een onafzienbaar aantal winkelstraten. De ene nog luxer dan de andere. We worden in het oude centrum afgezet, waar we welgeteld nog 1 oud gebouw kunnen vinden; de kerk.
Na horlogezaak nummer twintig en parfumeriewinkel dertig is de nieuwigheid eraf en hebben wij het gezien. Op een van de weinige stukjes natuur, een streepje kunstgras, strijken we neer op een pizzeriaterras waar geen pizza's verkocht worden, eten en drinken wat en gaan op zoek naar de bushalte om niet de laatste bus terug naar de grens te missen. Daar staan we een tijd te wachten op een mini-bus. Als de vertrektijd ruim voorbij is bekruipt ons een vervelend gevoel, zeker omdat we net ervoor nog een mini-bus zagen wegrijden. We vragen het maar bij toeval aan een wachtende dame, die ons wijst op een naderende grote bus. Hij was gelukkig te laat en gaat inderdaad naar de grens. Onze dank is groot.

Gemengd terug
Terug in Pas de la Casa horen we van een paar Britten op doorreis dat de volgende bus richting Ax over ruim een uur vertrekt. Genoeg tijd dus om te gaan liften. Het bordje Ax gaat vele malen omhoog maar waarschijnlijk vanwege de controles van de Franse douane neemt niemand lifters mee. 
ons niet werkend bordje
We willen net terug naar de bushalte gaan als een Moslimgezin ons een lift aanbied. Ze zijn hier goedkoop voor de hele familie fruit aan het kopen om de ramadan beter door te komen. We moeten even wachten tot de handel met de fruitkraam is afgerond. Daarna wordt de kleine auto volgeladen met dozen meloenen. Opa mag voorin zitten en wij zitten met verpletterende tussenruimte tevreden naast oma op de achterbank. Daar vernemen we dat ze al veertien keer oma is en al heel lang in Frankrijk woont. Terwijl de bus nog moet vertrekken uit Pas de la Casa staan wij 45 minuten later alweer in Mérens-les-Vals. Niet slecht voor een paar oude amateurs.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

maandag 24 oktober 2011

GR 10 - 2011; Rustdag 1; Ax-Les-Thermes

Rustdag 1; Ax-Les-Thermes
Vrijdag 26 augustus
Camping municipal van Mérens-les-Vals

Dit is een niet geplande extra rustdag die we door de langere etappes van de afgelopen paar dagen bij elkaar hebben gelopen. Het komt goed uit voor onze knieën die rust nodig hebben. We hebben nog geen plan en blijven liggen tot 08.30. Als ik opsta jeukt mijn huid van de muggenbulten en van de steken door het het stugge, gepunte gras van de afgelopen dagen. Het kost me moeite om het niet open te krabben. Ten lange leste smeer ik er maar anti-ouderdomscrème op, wellicht helpt dat. Daarna lekker douchen, misschien is dat ook een oplossing. Dat is weer een weldaad na dagen zonder douche of onder lullige refuge-straaltjes met kapotte douchekoppen. Alle complimenten voor deze camping municipal. Frank was al eerder op en is nu bezig met zijn was.
Er stopt van alles in Merens behalve de trein
Na het verlate ontbijt besluiten we naar Ax-Les-Thermes te gaan, maar hebben niet bedacht dat in een gehucht als Mérens-les-Vals de trein maar één keer per vier uur stopt. Voor de zekerheid vragen we het nog na bij de kruidenier en bij het postkantoor maar dat verandert de dienstregeling niet.
Een van de mooie zaken in Ax-les Thermes
Dan maar liften proberen, iets wat we sinds mensenheugenis niet meer hebben gedaan. Maar het werkt wel. Binnen dertig seconden zijn we happy onderweg. Dat is dan ook direct het hoogtepunt van de dag want Ax stelt teleur. Het is een wintersportstadje dat nog meer op zijn retour is dan bijvoorbeeld Cauterets. We nemen uitgebreid de tijd voor een omeletlunch op een zonnig terras, ik koop nog een nieuw kleppetje en na drie uur zijn we liftend al weer terug op de camping. Dus nog eerder dan de vertrektijdstip van de eerst volgende trein naar Ax.
Stilleven van een opgewarmde maaltijd
We rommelen nog wat op de camping, laten een kant-en-klaar maaltijd in de bar opwarmen, die daar in alle leegte niet minder smaakt, terwijl het buiten af en toe regent. Hopelijk is het Andorra-programma voor morgen beter. Frank heeft de liftbordjes al klaar.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit