Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Sandwood Bay naar Cape Wrath

  Dinsdag 27 mei 2025, wandeldag 15

van Sandwood Bay naar Cape Wrath

opgestaan 06.30, vertrek  ± 7.45, aankomst ± 14.00
± 6,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 13 km (later nog 6 km), ± 300 m klimmen en ± 200 m dalen

temperatuur: s' morgens 13 graden, tot 18 graden 's middags,
lucht: opklaringen, licht bewolkt

Voldoening

Het eindpunt, de vuurtoren op Cape Wrath

Cross Country

Dat de laatste etappe uitdagend zou worden had ik al uit de gids begrepen en aan de tekens van mijn kaart afgelezen, stipjes van no visible path, dus geen pad. Vandaag mag ik alles wat ik vorig jaar en dit jaar op de Cape Wrath Trail geleerd en beoefend heb nog een keer in de praktijk brengen; drie beekoversteken, voortdurend je weg vinden zonder pad, en dat zo efficiënt en zo energiezuinig uitvoeren. Dit verzin ik na afloop, maar ik kon vandaag alle ervaring gebruiken. Zeker de oversteek over de Keisgaig River gaf benauwde momenten.

De uitstroom van Sandwood Loch zoals ik er gisteren langs liep.
De oplossing om naar de overkant te komen is op deze foto te zien

Horde 1: uitstroom van Sandwood Loch

Nog geen twintig meter van mijn tent ligt de eerste horde; hoe kom ik met droge voeten over de uitstroom van Sandwood Loch? Doorwaden kan altijd nog. Gisteren heb ik voornamelijk gekeken naar een goede tentplek en ben daarna vooral in mijn tent gaan liggen. Eerst maar eens rondkijken. Het water stroomt te snel en is stiekem toch te diep om gewoon over de bodem te lopen.

Terugblik waarop je ziet dat ik met de lage waterstand van vandaag al zo naar de duin midden in het stroombed kan lopen

Voorgangers hebben ook gezocht en het voor mij opgelost. Ze zijn waarschijnlijk bezig geweest met een hogere waterstand. Nu kan ik zonder veel problemen al naar een duin midden in het stroombed lopen. Daarna maak ik gebruik van een lange rij flinke overstapkeien. Daar moeten voorgangers toch duchtig mee bezig zijn geweest.

terugblik op de overstap, met dank aan voorgangers

De volgende horde mag die naam niet hebben. 'Gewoon' steil omhoog om het niveau van de moors te bereiken op de omringende heuvels. Naar boven toe loopt een vaag paadje. Dat is voorlopig toch een houvast voor de eerste richting. Nadat ik mij naar boven heb gewurmd eerst even prachtig terug kijken naar Sandwood Bay met de opvallende alleenstaande rots Am Buachaille op de zuidpunt van de baai. Die zal ik vandaag bij terugblikken nog lang zien.

gisterenmiddag had ik al wel het paadje aan de overkant gezien
(links op de foto) waar voorgangers naar boven zijn geklommen

eenmaal boven een terugblik richting Sandwoord Bay
links de oversteekplaats van daarnet en op dezelfde hoogte de plek waar ik sliep

Horde 2

Boven aangekomen zijn direct daarna nog duidelijk belopen paadjes te ontwaren. Ik weet alleen nog niet of ze zullen leiden tot de route langs de oceaankust zoals op mijn Harvey-kaart ingetekend of anderhalve kilometer landinwaarts langs bothy Strathchailleach zoals afgedrukt in mijn gids. Na wat gezoek kies ik voor een vager wordend pad dat richting de heuvel Choc Gheodha Ruaidh leidt. De oceaan-variant.

Maar dan moet je eerst nog over beek nummer twee. Hij is duidelijk minder breed dan de vorige maar het kost me een minuut of vijf heen en weer lopen om een enigszins veilige oversteekplaats te vinden. Geconcentreerd en met secuur inzetten van mijn stokken kom ik over grote rotsblokken, waarvan enkele gedeeltelijk onder water, droog aan de overkant. Even geen tijd om foto's te maken.

Na de beekoversteek is het naar de top van de heuvel hemelsbreed 900 meter. Waarom de route perse over de top wil weet ik niet. Maar dit keer kies ik er voor om op een duidelijk lagere hoogte de contouren oost om de heuvel aan te houden. Dat klinkt eenvoudig, maar dwars door de hei met al die pollen is het een heel gezoek. Steun voor de oriëntatie heb ik aan twee meren die duidelijk in beeld zijn.

Ondanks de zon is het nog fris door de wind. Goed dat ik vanochtend ook meteen mijn regenbroek aan heb gedaan. De omtrekking van de heuvel lukt goed en ik vind mijn weg naar de volgende heuvel waar de route tussen de heuveltop en de klifranden langs de oceaan loopt.

Horde 3; Keisgaig River

Wanneer ik over een heideveld richting de oversteek van deze beek slalom tussen de turf- en heidekuilen en gleuven hou ik voor de richting twee witte borden in het oog. Dat moet iets te maken hebben met de grens van het militaire oefenterrein. Er zijn deze maand geen oefeningen zag ik op internet. Anders heb je een probleem met het bereiken van Cape Wrath. 

Door de witte waarschuwingsborden en vlaggenmasten laat ik mij teveel naar het oosten afleiden. Naast de borden vormt de River Keisgaig hier een natuurlijke grens met het oefenterrein. Deze Keisgaig River is echter behoorlijk ingesneden. Daar loop je niet zomaar overheen. Met de kaart in de hand zoek ik een geschikte plek meer naar de oceaankant waar de oversteek op mijn kaart is ingetekend. Er staan zelfs tekens van een track afgedrukt. Ik weet niet wat ik fout gedaan heb, maar die track heb ik nooit gevonden terwijl ik naar mijn gevoel op het laatst toch dicht bij zee zit.

Keisgaig River bij het oversteekpunt vlakbij de oceaan.
Deze foto was al na de oversteek met het begin van een paadje omhoog

Verschillende keren steek ik boven een klein zijbeekje over op zoek naar een afdaalmogelijkheid om in het ravijn te komen. Uiteindelijk kies ik voor een steil stukje rotswand van een meter of tien hoog met smalle richeltjes op het punt waar aan de overkant weer een vaag paadje omhoog te zien is. Uiterst geconcentreerd ga ik voetje voor voetje de canyon in. Een hele opluchting om na minuten zonder vallen beneden de beek te bereiken en redelijk eenvoudig over te stappen naar de noordkant.

hier ging ik naar beneden, 10 meter hoogteverschil

Dat je daarna weer flink omhoog moet is inspannend maar wel zonder de gespannenheid van daarnet. Boven kruip ik in de luwte van een turfgeul om uit te rusten en op mijn gemak een begin te maken met de lunchpakket boterhammen van de Spar uit Kinlochverbie. Heerlijk.

Finale

Het zoeken van de route rondom de volgende heuvel gaat verder zonder problemen. Daar kom ik de enige wandelaars tegen. Twee jongens van een jaar of twintig die noord-zuid lopen en dus net vandaag zijn begonnen. "So, then you are almost there" was hun reactie met ontzag. Na de passage van de ruim honderd meter hoge kliffen Geodha Ruadh na Fola gaat de route meer landinwaarts dwars door de moerassige hei om samen te voegen met de oostelijke route.

kliffen Geodha Ruadh na Fola

De inspanning door het ruige terrein gaat doorwegen. Zeker ook omdat ik door de regenbuien en de temperatuur vanaf het vertrek slechts één keer gerust heb. Na samenkomst van beide routes volgt een herkenbaar paadje langs een smal beekje door een geul in het terrein. Dat geeft meteen rust en loopt een stuk prettiger.

Aan het eind van de geul opent het terrein zich en zie ik op 500 meter afstand wat hoger tegen de heuvels de vage contouren van het weggetje dat naar Cape Wrath moet leiden. Een laatste stuk door het terrein omhoog en de zekerheid van de juiste route en het 'comfort' van vlakke ondergrond is bereikt. Alleen al het aankomen bij dit weggetje geeft een gevoel van voltooiing. Het geploeg door het terrein en het vinden van je weg over de ongebaande vlaktes is voorbij. Nu alleen nog dit weggetje volgen.

terugblik richting Sanwood Bay
vanaf het halfverharde weggetje naar Cape Wrath

Met plezier loop ik ontspannen over de smalle weg waarvan de verharding steeds beter wordt. De hoogte neemt langzaam toe en ik kan prachtig terugkijken richting Sandwood Bay waar ik afgelopen nacht sliep. Vaag is daar zelfs nog de rotsspits Am Buachaille te zien. Toch blijft in noordelijke richting de vuurtoren nog anderhalve kilometer onzichtbaar achter een heuvelrug. Des te meer blijdschap bij het eerste zicht op de lighthouse. Nog maar 500 meter en ik ben er.

Meteen foto's maken van dit wekenlange richtpunt. Nog voordat ik de muur rond het vuurtorenterrein passeer zie ik een vrouw op de binnenplaats aan het werk. Bij aankomst is zij bereid om foto's van mij te maken als echt einde van mijn Cape Wrath Trail.

Daarna duik ik de kleine kantine 'Ozone Café' in waar ik de enige gast ben. Het loketluik gaat voor mij omhoog. Op zo'n uithoek waar verder niets te vinden is maakt een cola drinken en twee sandwiches eten een kostbaar genot waar je graag iets meer voor over hebt.

In de kantine hangen posters met de geschiedenis van de plek. Deze kaap markeert het punt waar de Viking schepen in het verleden hun koers verlegden op hun weg naar de westkust van Schotland. De naam Wrath stamt dan ook af van de oude Noorse naam voor kaap; Hvarf ofwel keerpunt. Voor mij voor even een eindpunt.

Voldoening

Terugkijkend op de Cape Wrath Trail beklijft het beeld van een prachtige tocht door de ruige natuur van een verlaten deel van Schotland, met bijzondere overnachtingsplekken bij schitterende meren en riviertjes. Duidelijk anders qua karakter dan eerdere tochten. Niet alleen door de natuur maar met name door de grotere zelfredzaamheid. Naast de tent vooral het meenemen van etensvoorraad voor verschillende dagen. Dagen waarin digitale ondersteuning niet gegarandeerd was en je geen problemen moest hebben met uren en nachten alleen zijn.

Voldoening en trots omschrijven dan ook het best mijn gevoelens bij het bereiken van de vuurtoren van Cape Wrath. Uitzinnige vreugde is overdreven bij zo'n zware tocht waar je vrijwillig aan begint terwijl de wereld gewoon doordraait. In het herinneringsboek in de kantine schrijf ik:

"Finally finished. Het heeft flink wat doorzettingsvermogen gekost maar trots om de CWT vandaag af te sluiten".

De momenten van trots speelden vooral als ik, zoals vandaag, cross country door dat wilde terrein met kaart en kompas mijn weg wist te vinden. Er speelt dan voortdurend een spanning mee niet verkeerd te lopen of te verdwalen in deze desolate uithoeken. Voldoening om deze zware fysieke inspanning zonder kleerscheuren of blessures te beëindigen. Bij een wandeltocht is voor mij het eindpunt niet het doel. Der Weg ist das Ziel. Maar het bereiken van dit eindpunt geeft mij een bijzondere tevredenheid.

Waar zit ik nu? 

EINDPUNT CAPE WRATH!!

Hoe ik hier van ontsnapt ben is te lezen in 

Escape from Cape Wrath

de geplande overnachtingen tussen Ullapool en Cape Wrath

Dank aan iedereen die reageerde op mijn blogs en Polarsteps. Tijdens de trektocht gaf het stimulans om door te gaan en 's avonds afleiding in rustige valleien. Thuis na terugkeer gaf het publiceren van de blogs weer een herbeleving die werd versterkt door de reacties.

 De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW 

Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Kinlochbervie Badcall naar Sandwood Bay

 Maandag 26 mei 2025, wandeldag 14

van Kinlochverbie Badcall via Blairmore naar Sandwood Bay

opgestaan 07.00, vertrek  ± 8.20, aankomst ± 15.00
± 6,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 17,5 km,  ± 100 m klimmen en ± 140 m dalen

temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 15 graden 's middags,
lucht: afwisselende opklaringen

Opklaringen-magneet

Sandwood Bay

Opklaringen

Wanneer ik om 16.15 uur deze aantekeningen maak begint het kort te regenen. Geen probleem, want ik lig droog in mijn tent die sinds drie kwartier in een duingleuf staat bij Sandwood Bay. Dat was vanochtend bij Kinlochverbie Badcall, niet ver van het winkeltje London Stores, andersom. Ik stond droog op maar tijdens het afbreken van de tent begon het te regenen waardoor verschillende zaken vochtig de rugzak in gingen. De rest van de dag zat het weer helemaal mee. Ondanks de verwachte regen en verschillende keren donkere wolken om mij heen liep ik blijkbaar van opklaring naar opklaring. Geen druppel gevoeld.

London Stores

Winkelen

Speciaal voor het winkeltje London Stores ben ik gisteren niet verder gegaan en kampeerde ik hier 350 meter vandaan in de heuvels. "Almost everything imaginable is crammed into a tiny Aladdin's cave of a shop" beschrijft Iain Harper in zijn gids. Hier zou alles wat een wandelaar onderweg nodig heeft op een paar vierkante meter zijn uitgestald. Ik ben benieuwd.

De beschrijving is niet overdreven. Ongelofelijk hoeveel eten, dranken, kranten en tijdschriften hier zijn opgestapeld. Wanneer ik  binnenstap blijft het minuten langs stil. Voldoende tijd om de uitstalling te bewonderen. Ik zie veel, maar geen outdoor-poedermaaltijden. Pas als ik hard good morning roep komt er een oudere man uit het achterliggende vertrek. Ik neem aan dat dit Mr. Mackay is. Dat is de naam die buiten pontificaal boven de winkeldeur is geschilderd. Meneer Mackay heeft een behoorlijk gehoordrempel. Maar dat mag als je tachtig bent.

Nadat ik vertel waar ik vandaan kom vraagt hij of ik trek in koffie heb. Dan moet ik wel even wachten. Take your time, zegt ie nog. Terwijl hij de koffie zet leg ik buiten contact met het busbedrijf in Durness om voor aanstaande vrijdag een plek te reserveren voor de rit naar Inverness. Die reservering had ik thuis al geprobeerd, maar ze doen dat tot maximaal veertien dagen tevoren. De komende drie dagen heb ik waarschijnlijk geen verbinding meer dus moet het voor de zekerheid nu. Gelukkig krijg ik contact en een vriendelijke dame noteert mijn wens. Opluchting, weer een kritieke taak afgedaan. Gauw de mobiel weer uit. Nu heb ik nog 83% batterijlading voor drie dagen.

Bij terugkeer in de winkel eerst tijd voor een staande kop koffie met koek. Waar vind je dat nog? Helaas heeft hij geen outdoor maaltijden. Maar als ik over poedermaaltijden begin raadt hij mij Batchelors Pasta 'n' Sauce zakjes aan. Oké, beter iets dan niets. Ze zijn een stuk goedkoper dan de outdoor versies. Vanavond CHEESE, LEEK & HAM. Met hoofdletters dus dat moet goed komen. Verder vijf Marsen en een gastankje. Wel groter dan ik wil, maar voorlopig heb ik de komende dagen warm eten. Bij vertrek wenst Mr. Mackay mij succes; "Take care and take your time."

terugblik op Loch Inchard

begin van Kinlochverbie bij Loch Innis na Ba Buidhe
met op de rechteroever pagodetenten

Het is al na negenen wanneer de wandeling van vandaag echt op gang komt. Onderweg naar Kinlochverbie Harbour zie ik mannen bezig met het afbreken van pagodetenten. Misschien van de Cape Wrath Ultra. Die is de afgelopen dagen gerend. 

The Cape Wrath Ultra is an ultra running expedition that takes a similar route to the Cape Wrath Trail, but with our expert local knowledge the race route has been tailored for runners.

The 400km route is completed over 8 days and it offers a compelling ultra running challenge. Participants will have none of the complex logistical worries that hikers traditionally encounter when embarking on the Cape Wrath Trail or other long distance footpaths, such as the Pennine Way.

Bron: https://www.capewrathultra.com/ met in de kop van de home-pagina een paar minuten durend filmverslag met een goed beeld van de route en het landschap.

Vijf dagen geleden bij Oykel Bridge begreep ik van mijn Engelse buurman dat je wel even £ 2000 inschrijfgeld moet overmaken voordat je deze 400 km mag hardlopen. De tenten zijn om te slapen. Luxe. Maar ik hoorde dat er maar kort in wordt geslapen. Want dat gaat allemaal ten koste van je tijd. Het doet me denken aan een kreet op mijn vroegere werk als je rustig aan deed: "het gaat allemaal van je eigen tijd af". Mocht je in 2026 mee willen rennen hier is de link voor de inschrijving van Cape Wrath Ultra®, Explorer & 100 2026 met al op de eerste pagina het betalingsschema voor het inschrijfgeld. 

De Ultra van volgend jaar sla ik over. Kan altijd nog. Dit jaar negeer ik verder de pagodetenten en concentreer mij op meer aardse zaken. Ik loop door naar Kinlochverbie Harbour waar ik de routeafslag richting Oldshoremore bewust negeer en een paar honderd meter extra loop naar de lokale Spar. Die is modern en overzichtelijk ingericht en je kunt er in tegenstelling tot London Stores pinnen. Binnen een paar minuten sta ik buiten met drie kant-en-klaar boterhampakketten en drie Snickers.

Tijd om Judith te bellen nu er nog verbinding is en haar 'tot woensdag' te wensen. Thuis gaat blijkbaar het brandalarm niet meer af. Dat heeft de buurman geregeld. Hoe vraag ik niet want de batterijlading van mijn mobiel is gedaald naar 79%.

Einde bewoonde wereld

Voordat ik de bewoonde wereld verlaat eerst nog redelijk luxe vijfenhalve kilometer over asfalt naar Blairmore, een gehucht van negen huizen en een parkeerplaats voor alle bezoekers van Sandwood Bay.

de oceaan bij  Loch na Claise

De smalle landweg richting Oldshoremore is drukker dan gedacht. Om de haverklap moet ik de berm in om auto's en campers te laten passeren. Paranoïde kijk ik herhaaldelijk achterom. De drukte is ook niet zonder reden. Meer dan de trajecten van de afgelopen dagen is deze kuststrook bewoond. Dat had ik zo hoog in het noorden van Schotland niet verwacht. Met enige regelmaat passeer ik witte huizen en een enkele boerderij. In Oldshoremore zijn de meeste huizen ook B&B en er is een parkeerplaats vlakbij Oldshoremore Beach waar die campers zeker vandaan komen.

Oldshoremore Beach

het laatste stuk asfalt naar Blairmore

Attractie

Vanaf Kinlochverbie zie je richtingsborden naar de parkeerplaats voor Sandwood Bay. Blijkbaar is die baai een regionale attractie. Ik neem aan dat de bezoekers zich gerealiseerd hebben dat je er een wandeling van 13 kilometer voor over moet hebben; 6,5 heen en 6,5 terug. Ik niet. Ik hoef alleen maar 6,5 heen. En die aanloop door het terrein over een makkelijk pad is prachtig. Door de hei langs meren en meertjes waarbij je soms letterlijk over de randen loopt. Onderweg volg ik anderen, wordt ik ingehaald en passeer ik tegenliggers. Tegenliggers in verschillende gedaanten. Er lopen geen drommen, maar opgeteld kom ik zeker twintig mensen tegen.

Ondanks de mooie omgeving begint mijn rugzak weer door te wegen. Misschien toch teveel Marsen en Snickers gekocht. Ook al zijn de stijgingen vandaag beperkt en zitten er geen moeilijke paden bij, ik voel dat mijn spieren niet meer zo enthousiast zijn over de CWT. Dat wordt direct weer vergeten wanneer ik aan het eind van het pad door de hei vanaf een hoogte samen met verschillende toeristen neerkijk op het duingebied en het strand van Sandwood Bay. Prachtig.

In tegenstelling tot een groot deel van de genietende toeristen ben ik een van de weinigen die afdaalt. Daar doorkruis ik de duinen met het wuivende helmgras. Voor een Nederlander niet eens zo'n onbekende aanblik. Maar dit duinengebied is omrand door rotsen. Dat maakt het echt anders. Onderweg verken ik direct enkele grasveldjes voor een geschikte overnachtingsplek. Ze liggen echter teveel in de wind en te ver van zoet water. Ik sjok door het mulle duinzand naar het strand.

De weidsheid van dit strand met op de zuidpunt de markante rotsspits in het water, Am Buachaille, is indrukwekkend. Echt genieten om hier halt te houden en om je heen te kijken. Bij een paar lage rotspartijen in de branding zie ik het oudere echtpaar dat jeugdherinneringen komt ophalen zoals ze me onderweg vertelden. Nu zitten ze samen op hun rots.

blik naar de zuidpunt van het strand met de rotsspits Am Buachaille

Na een eerste verkenning ploeg ik verder in noordelijke richting over het brede strand. De laatste toeristen laat ik achter me. Hier kom ik geen mens meer tegen en de rust van de omgeving en het ruizen van de branding nemen mij op.

Duinshelter

Mijn doel wordt het uiteinde van het strand waar de uitstroom van Sandwood Loch in zee uitkomt. Daar heb ik zoet water en hoop in de luwte van de duinen een plek voor mijn tent te vinden zijn. Pas op een meter of vijftig afstand zie ik de uitstroom door het strand vloeien en buig ik af naar de duinen. Daar neemt het keien stroombed robuustere vormen aan. Mooi om de kronkelende rivier even stroomopwaarts te volgen, ondertussen speurend naar een tentplek.

Niet elke beschutte plek is geschikt. Er moet ook nog enig houvast zijn voor mijn haringen. Na honderdvijftig meter vind ik niet te ver van de rivier een benedenwindse duingleuf met een redelijk vlakke ondergrond waar de bodembegroeiing grip voor mijn haringen geeft. De haringen veranker ik verder met grote keien die hier bij de rivier ruim voor handen zijn.

Van al de indrukken onderweg en handelingen hier bij mijn tent heb ik met mijn mobiel toch nog aardig wat foto's gemaakt. De roaming heb ik uitgezet om energie te besparen. Vannacht gaat hij uit.

De London Stores macaroni smaakt gematigd voedzaam hou ik mijzelf voor. Er staat een batman op de verpakking en ik kan een prijs winnen. Ik denk dat ik die aan een ander ga gunnen. Misschien ga ik straks nog even naar de oceaan kijken. Zeker weet ik het nog niet want het luchtbedje ligt prima. 

Vanuit Duinrel, tot morgen, de laatste etappe van mijn Cape Wrath Trail.

Waar zit ik nu? 

Sandwood Bay

de geplande overnachtingen tussen Ullapool en Cape Wrath

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW