Kungsleden 2015; van Saltoluokta naar Teusajaure

Dinsdag 18 augustus, wandeldag 5

Gepland: van Saltoluokta naar Teusajaure: ± 6 uur, ± 630m klimmen, ± 560m dalen, ± 18 km, waarvan 3 met de boot. (Busrit van ± 30 km, 1,15 uur)
Daadwerkelijk: ± 10 uur, incl rusten, 2,5 uur wachten op de bus, 1,15 busrit en 1/2 uur wachten op de boten.

Eindelijk roeien

Muizen
Gisteren vond ik het nog van die leuke bolle, pluizige, grijze muisjes. Of zij het zijn geweest of gewone muizen weten we niet, maar vannacht hebben die schattige knagers zich een weg gevreten door onze rugzakken op zoek naar ons ontbijt. Bij mij zelfs eerst door een spanband en daarna door het dikke Cordura weefsel van het bovenste vak. Bij Frank dwars door de polyester buitenkant van het hoofdvak, op een plek waar druk op komt te staan in bepakte toestand. Die reparatie kon dus niet wachten.

de keurige ronde reparatie is 
uitgevoerd te velde door Frank

Nu kwamen zijn nauwkeurig ingepakte voorraaddoosjes eindelijk tot hun recht. Met de reparatieset van zijn tent en naaigerei heeft hij het netjes hersteld. Zelfs nog mooier dan een eerdere herstelronde door Judith. Nou is Judith pragmatisch en Frank heel secuur. Hij was trots op zijn werk en heeft dat ook gedeeld met zijn vrienden op Facebook. Vanaf vandaag halen we 's avonds onze etenszakken uit de rugzakken en hangen ze op in een boom.

Frank trots dat het mooier gerepareerd is dan door quiltster Judith

Reuzenontbijt

Na het heerlijke diner van gisterenavond hebben we ook vanochtend aan calorieëncompensatie gedaan. Niet om af te vallen, maar om zoveel mogelijk te eten en de energiebalans, na vier dagen van Adventure poeder-food weer te herstellen. Twee broodjes ei, twee broodjes leverpastei, een stukje brie, een broodje brie, vier glazen jus, en omdat dit ontbijt SEK 150 kost, op eigen initiatief een lunchpakket met 4 boterhammen en appel. Oké, laat maar komen die dag. 

bepakking beladen op de motorboot Langas voor de overvaart naar Kebnats

Verkeersloos liften
Daarna wilden we weg. Want voordat we vandaag kunnen wandelen presenteert het Kungsleden na de overtocht over het meer, heel vreemd, eerst een busrit naar de kleine hut Vakkotavare, ongeveer 30 kilometer naar het westen. Daar trekt het pad weer verder de natuur in. Tot onze teleurstelling hadden we gisteren van de receptioniste begrepen dat sinds 1 augustus de eerste bus pas rond 13.45 vertrekt. 
Kwart voor twee? Dat duurt ons te lang. Een halve dag rondhangen. We besluiten al rond elf uur met de  eerste overtocht van de motorboot 'Langas' naar de bushalte aan de overkant bij Kebnats te varen. Om kwart voor elf staan we op de steiger met veertig anderen, voornamelijk de groep ouderen en verder de hikers, die hier hun wandeltocht beëindigen.

het rustige meer na onze overtocht van Saltoluokta naar Kebnats

Als we aan de noordkant van het meer zijn, stel ik voor te gaan liften. Je weet nooit. Dat klopt. Tegen beter weten in hou ik het langer vol dan Frank. Maar met een gemiddelde passage van 1 auto in 4 minuten, neemt je enthousiasme snel af. Frank vertrekt als eerste terug naar de kade waar de bus straks zal komen. Tenslotte sleep ik mij met rugzak ook maar weer 500 meter terug en ga uit de felle zon wat in de schaduw op een picknicktafel in het bos liggen. De tafel-lig verruil ik voor een tafelzit en vul de tijd met aantekeningen maken, lezen en sudoku's verknoeien.
Met de volgende bootovertocht komen om halftwee de geduldigere trekkers, waaronder Anneleen en Evert. En zo zal onze start niet eerder zijn dan de rest. Bijna stappen we nog in een bus die helemaal niet naar Vakkotavare gaat. De hele dag zie je nauwelijks een bus en dan komen er twee vlak achter elkaar. We waren de eersten, als we nu maar niet de laatsten worden.

klim bij Vakkotavare met op de achtergrond het Suorvajaure meer

Eland on the run
De rit met de bus naar Vakkotavarre voerde langs de blauwe lucht weerkaatsende meren Saltoluokta en Suorvajaure. Hoewel het laatste als stuwmeer wordt gebruikt vond ik het toch wel mooi. Met zon wordt alles mooier. En lekker warm met 23 graden.

Bij de hut van Vakkotavare hebben we niets meer gekocht en zijn we vrij vlot achter Anneleen en Evert begonnen aan de korte steile klim langs de watervallen van een kleine beek. Eenmaal boven zagen we ze met hun veel lichtere rugzakken net uit het zicht verdwijnen.

Wat zij niet zagen was de eland, die voor ons langs in hun richting draafde en waarschijnlijk van hen schrok. Daarop draaide hij, om opnieuw weer in front van ons met hoog optillende benen door een drassig stuk met lage wilgenstruiken weg te rennen. Imposant om te zien en ook uitzonderlijk omdat het schuwe beesten zijn. 

zoek de eland

Spons
Vol met grassen en lage bessenstruiken begroeid ontvouwde zich de vallei die wij naar het Teusajaure meer doorkruisten. Net als die van de vorige dag bezaaid met kleine en grote rotsblokken. Hier en daar liepen we vlak langs mooie moerasmossen, die dreven op het water, dat er van de hoger gelegen hellingen naar toe vloeide en daar het begin van een beek vormde. Lapland is net een grote spons, die langzaam leegloopt uit ontelbare moerassen en nog meer beken, uitmondend in enorme meren. Als je geluk hebt in je vakantie loopt de spons alleen maar leeg. Heb je pech zoals in de afgelopen maand juli dan wordt de spons ook weer gevuld. Omdat wij het verdienden, liep de spons alleen maar leeg.

Hoewel we ze niet hebben gezien moeten hier ook rendieren zijn, want aan de horizon zien we de hut, die op de kaart aangeduid wordt als 'renvaktarstuga'. Een hut om de rendieren te bewaken, een soort herdershut, die in de buurt stond van een grote ronde draadomheining, waarin de rendieren samengedreven worden om ze bijvoorbeeld te tellen. 

renvaktarstuga

Op driekwart van de afstand gokten we juist, door niet een omweg van een kilometer te maken via een hangbrug, maar rechtdoor naar een diepe geul in het terrein te lopen en een brede beek te doorwaden. Hij was ondiep genoeg om met je schoenen op het breedste stuk te passeren. Dat had ik onderweg weer ergens gelezen op de binnenkant van een toiletdeur; nooit een beek doorwaden op het smalste stuk, daar is het diep en stroomt het het snelst. Logisch klinkt het, maar toch heb je de neiging in eerste instantie naar het smalste stuk te gaan. Doorwaden als het snel stroomt kan riskant zijn in dit koude water. Slim van die Zweden om dit soort lessen in het toilet op te hangen.

vergelijk de grote van twee wandelaars in de rode cirkel voor een indruk van de diepte en breedte  van de geul

in de rode cirkel een achteropkomer

Nachtbraken
Kwart voor acht. Aangekomen bij de oever van Teusajaure ligt er geen roeiboot. Dat was niet de bedoeling. Midden op het ongeveer 850 meter brede meer, zien we een roeiboot regelmatig heen en weer varen. Soms met de boeg in onze richting en dan weer met de achterkant. Zeker kinderen aan het spelen. Toch komt de boot langzaam via een toeristische route onze kant op. In de verte zien we een figuur desperate pogingen doen dat drijfding met die twee planken vooruit te krijgen en iedere keer ligt de oever weer anders dan hij wilde. De laatste 100 meter moedig ik hem aan. Het waren waarschijnlijk de verkeerde complimenten, want pas na drie landingspogingen slaagt de jongen er in de boot op de oever te roeien. 'Es war meine erste Fahrt in einem Ruderboot'. Hij was blij dat hij er was. 

Frank maakte met zijn mobiel deze prachtige foto van het Teusajaure tijdens de overtocht

Gelukkig hebben zowel Frank als ik in onze jeugd veel in dit soort boten geroeid. Binnen een kwartier zijn we aan de overkant, Frank als richtingaangever en ik aan de riemen. Een gesmeerd roeiteam.

Bij aankomst aan de overkant van het meer, bij de Teusajaure hutten, lag er maar 1 boot en met die van ons er bij dus 2. Voor mij was dat voldoende, want ik zag geen derde. Hadden er al 2 gelegen, dan zouden we nog een keer heen en weer moeten varen om er weer 1 op de andere oever te krijgen. Frank voelde zich toch schuldig en informeerde de beheerder. Net op het moment dat die kwam kijken, zagen we in de verte aan de overkant de derde boot uit een totaal andere richting naar de steiger varen. Roeien is blijkbaar een onderontwikkelde sport, die hier voor velen een grensverleggende activiteit vormt. In ieder geval hoefden wij niet meer te roeien. Meteen dan maar inschrijven en onze tenten opzetten.
De beheerder vond ons wel aardige mensen, ook al kwamen we pas om kwart over acht vanavond aan. Hij vroeg of wij Dutch waren. Had ie al gehoord aan 'the weird language'. Het antwoord dat dat visa versa is kon hij wel waarderen. Hij opende speciaal voor ons zijn beperkte winkeltje. Eenmaal met blikken soep en drank onder de arm, mochten we van hem eten in de lege slaapkamer met keuken voor de trekkers met honden. Die waren er vandaag toch niet en in de eigenlijke keuken voor kampeerders was het druk. 

Het eten bij kaarslicht had wel wat. Niet dat het buiten donker was, maar het licht in de lege slaapkamer liet te wensen over. Elektrisch licht was er niet, maar kaarsen wel. Leuk, en dan ook alweer eten van een bord in plaats vanuit een zak. En soep maken op een fornuis. Als we uitgegeten zijn lopen we nog even langs de sauna, maar het is te laat. Dan maar stinkend de slaapzak in. Verder is het stil tussen de paar hutten en de paar tentjes. Kan ook niet anders. Zo laat zijn we nog niet eerder naar bed gegaan, het is al over tienen! Een lange dag, maar toch een luxe einde.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Kungsleden 2015; Wandelen in Zweeds Lapland

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review