Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zaterdag 27 oktober 2012

Maarten van Rossumpad; Den Bosch-Orthen-Engelen-Empel

Wat is dat Den Bosch lang

Het Maarten van Rossumpad is niet de enige wandeling die in Den Bosch loopt.
Maarten van Rossumpad?
Na de jaarlijkse trektocht in de bergen in augustus, is woensdag 24 oktober weer de draad opgepakt met een, voor ons nieuw Lange Afstands Wandelpad (LAW); Het Maarten van Rossumpad. De keuze is niet wetenschappelijk tot stand gekomen. Een beetje vaag kijken naar het overzicht met de LAW’s, afstrepen welke we al gelopen hebben, de suggestie dat er sprake is van een thema en daar was vijf minuten later het Maarten van Rossumpad.
Cannenburgh in Vaassen, kasteel van M.van Rossum
Het pad is vernoemd naar de zestiende-eeuwse legeraanvoerder/ roofridder in dienst van de hertog van Gelre en loopt, hoe kan het ook anders, door het gebied waar hij regelmatig voor zijn opdrachtgever gebiedend langs kwam of om voor zich zelf niet onaardige huizen te bemachtigen.
Kaartje afkomstig van de NIVON site.
De NIVON geeft de gids uit.
Het loopt van Den Bosch door de Betuwse uiterwaarden naar Arnhem, vervolgens langs Apeldoorn over de Veluwe en door het rivierlandschap van de IJssel en de Sallandse landgoederen naar Ommen aan de Overijsselse Vecht om tenslotte na 384 km te eindigen in Steenwijk.
Bosch rondje
Het begin in de binnenstad van Den Bosch beloofde veel. Na het station stuit je al na 500 meter op de Drakenfontein, de bekendste fontein van de stad. Een mooie vergulde draak boven op een zuil omringd door vier waterspuwende draken. Helaas is de rest van de omgeving niet in stijl omdat het midden op een drukke kruising staat met rondom een bouwstijl die niet aansluit.
Daarna volgde een voor ons onbekend deel via prachtige straatjes en steegjes in de oude binnenstad, Uilenburg genaamd. Over de Lepelstraat, Molenstraat, en over de Binnen Dieze, een klein grachtje dat daar dwars door de buurt loopt, met overal om je heen lokkende terrassen, cafés, eetcafés, auberges en restaurants. Meer dan de moeite waard om nog eens terug te komen.
De stad wordt uitgebreid bestudeerd en soms is er ook onderling contact
De route brengt je via nog een aantal aantrekkelijke oude winkelstraten op het marktplein bij het stadhuis. Tot die markt hielden wij stand maar in café 'In de Kleine Werelt' gingen wij overstag voor een koffiebreak met een lokale bol.
St Jan
Na de rust leidt het pad via weer enkele kleine straatjes naar het volgende hoogtepunt in de vorm van de St Jans kathedraal. Een prachtig bouwwerk, zowel van binnen als van buiten. Met recht een trots van de stad, deze bisschopskerk.
Hij lijkt een beetje op de St Baafskathedraal in Gent; mooi groot middenschip uitmondend in een ruim priesterkoor. Rondom het priesterkoor zijn diverse rijk gedecoreerde altaren ingericht. De zijbeuken zijn niet voorzien van banken en hebben daardoor een indrukwekkend ruimtelijk effect. Draai je je om dan kijk je tegen een enorm hoog orgel aan, dat de hele achterwand beslaat. Als je geïnteresseerd bent kan je er zo enkele uren in doorbrengen. Maar terriër Jack vindt dat wij verder moeten.
Buitenwijken en nieuwe vestingen
Na de St Jan volgen nog enkele aardige straten maar na de Hinthammerstraat brengen de markeringen je steeds verder weg van de mooie binnenstad en belandt je via een rondgang om de zandplas ‘De IJzeren Vrouw’ in buitenwijken die steeds minder zeggend worden. Nog zeker een uur loop je door de bebouwde kom voordat je eindelijk via de wijk Orthen de stad verlaat. Dat denk je tenminste. Voorbij het natuurgebied De Fransche Wielen passeer je de A59 om bij het oude dorpje Engelen te lezen dat dit ook bij Den Bosch hoort. Over een paar interessante oude straatjes trekken we verder om al snel weer in moderne wijken uit te komen waar we nou net niet wilden lopen.
Luchtfoto van de golfbaan met een aantal van de 9 'retro' vestingen en kastelen
Middenboven 'Slot Haverleij. Foto van internet.
Engelen wordt gevolgd door een semi natuurgebied in de vorm van een grote golfbaan, waar je van dichtbij de verrichtingen van de spelers kunt volgen. Dit voetpad eindigt bij een tweetal nieuwe, retro vestingen. Aan de linkerkant het Kasteel Leliënhuyze uit 2006 met een buiten en een binnenring en van veraf allerlei torenachtige woningen omgeven door een gracht. Wij gaan naar rechts en steken dwars door de retro-vesting Slot Haverleij. Een moderne vesting met moderne, waarschijnlijk draagkrachtige inwoners. Niet onaardig, hoewel er een gekunstelde indruk van uit gaat. Ben benieuwd hoe de entourage er over veertig jaar uitziet.
Foto van internet op de voorgrond 'Kasteel' Lelienhuyze
Nog steeds Den Bosch
Langs de Dieze en in de Henriettewaard lopen we weer wat meer in het open veld. Pas als we na nog een kilometer de Maas bereiken ten noorden van de Empelse dijk en Oud Empel gaat het door een mooie uiterwaard met steile oevers en verschillende aantrekkelijke strandjes. Hoewel, het is nu te koud voor een beetje pootjesbaaien voor ons, maar niet voor killer Jack.
Ook na de onderdoorgang van de A2 gaat het door een aardig natuurgebied waar in dit jaargetijde de laatste maïs klaar staat om binnengehaald te worden. Opvallend zijn dan ineens bloeiende planten die een eigen ritme hebben gekozen en zich niets aantrekken van de laatste rode en bruine bladeren die weigeren te vallen.
Die bomen begeleiden ons door een paar straten met luxe huizen naar het centrum van Empel waar wij bij de rotonde op de bus mogen wachten en tegelijkertijd vaststellen dat ook dit Empel geen zelfstandige gemeente is maar gewoon bij Den Bosch hoort. Eigenlijk hebben we dus de hele dag in de gemeente den Bosch gelopen. Als je van architectuur houdt kom je aan je trekken, maar voor de natuurzoekers  is het wat mager. Maar mager worden kan ook een doelstelling zijn.


Dit is een vervolgbericht in de serie over onze wandelingen over het Maarten van Rossumpad. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina
Maarten van Rossumpad 2012-2013
(zie de rechter kolom)

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

dinsdag 9 oktober 2012

GR 10-2012; BANYULS SUR MER, FINALE met TERUGBLIK

Dit is het laatse bericht in de serie over mijn wandeltrektocht in 2012 over het laatste stuk van de GR10.

Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina
 GR10 - PYRENEEËN 2012 (zie de rechter kantlijn ).


DER WEG IST DAS ZIEL
Zondag 26 en Maandag 27 augustus
Banyuls sur Mer

'Der Weg ist das Ziel'
. Deze titel zag ik ergens op internet als naam van een reisgids. Al googelend zag ik even later ook hiermee verbonden namen als Goethe en Confucius voorbij komen. Toen ben ik snel gestopt want ik wilde alleen zeggen dat deze vier woorden treffend aangeven waar het maken van trektochten om draait en waarom ik het na een dag helemaal zat was in Banyuls.
Banyuls
Op zondag sliep ik uit tot acht uur, deed daarna, om nog even in de sfeer te blijven, mijn was en lag vervolgens weer tot tien uur te slapen. Toen ik weer buiten de tent kwam was mijn wasbakje verdwenen. Waarschijnlijk weggewaaid door de nog steeds stormachtige wind. Ik heb hem niet meer teruggevonden.
Om elf uur ben ik naar Banyuls gewandeld om een foto op het eindpunt te maken en een certificaat te vragen bij het Office du Toerisme. Het certificaat stelde helaas niet zo veel voor, maar het tegeltableau bij het gemeentehuis ziet er aantrekkelijk uit.
Ja wat nu. Ook al is hier een mooi tegeltableau, niemand is hier met wandelen en trektochten bezig. De wandelaars die hier dagelijks aankomen gaan op in de massa. Ik zie geen bekenden meer zoals dat het geval was bij de gites en refuges onderweg.

Eerst maar eens naar het strand en wat wandelen langs de boulevard. Dat ziet er allemaal goed en gezellig uit, zeker op een zondag wanneer er rustig geflaneerd wordt. Maar toch is het in je eentje niet zo'n bijster geestdriftige bezigheid. Sowieso roept de vrijkomende vermoeidheid niet direct op tot inspannende acties.
Ik eet ergens wat en om twee uur ga ik terug naar de camping om daar nog wat rond te hangen. Ik bedenk nog dat ik morgen misschien naar Perpignan zou kunnen gaan om daar wat te bekijken. Maar opgewonden wordt ik er niet van.
Verveling
Tegen half vier kom ik op het idee om naar de Cave Le Cellier des Tempeliers te gaan, hier direct naast de camping. Ik hoop er iets historisch te kunnen bekijken. Helaas draait de tentoonstelling van deze coöperatieve wijnproducenten alleen om uitleg, proeven en verkoop van de wijnen. Ik zie daarom van een rondleiding af en ga als tijdverdrijf nog de laatste twee kilometer van GR10 lopen vanaf het punt waar ik die gisteren had verlaten. Daarmee zie ik de camping ook nog van de andere kant.
Wanneer ik terugkom bel ik Judith en zeg haar dat ik geen zin heb hier nog twee dagen rond te hangen in mijn eentje. Ik vraag haar of zij kan uitzoeken of mijn vliegticket niet omgeboekt kan worden. Even later komt er een positief antwoord. Wel moet ik slikken als dat zogenaamde omboeken feitelijk het betalen van een nieuw ticket betekent. Dat doet natuurlijk pijn maar ik heb het toch maar gedaan.
Zondagavond slooft Banyuls zich gelukkig nog uit om mij een indrukwekkend afscheid te bezorgen met een grandioos vuurwerk. Daar is niet op bezuinigd. Een schitterend gezicht in de geheel verduisterde baai.
Versneld afscheid
De volgende ochtend, maandag 27 augustus, kenmerkt zich door onverwachte ontmoetingen. Het begint met mijn Duitse buurman op de camping. Bij hem meldt zich de vreemde stille man die ik tussen Las Illas en de Col de l'Ouillat verschillende keren gepasseerd heb en waar geen stom woord uitkwam. Het blijkt een wat oudere Duitse ingenieur te zijn die toch kan praten. Hij en mijn buurman hebben elkaar diverse keren gedurende de afgelopen zes weken op de Haute Randonnée Pyrenéene (HRP) ontmoet en hij komt afscheid nemen omdat ze vandaag allebei weer hun eigen weg gaan. 

De 'stille' vertelt mij dat hij gisteren al een kaartje voor de trein heeft gekocht en dat dat maar net is gelukt, omdat er nog zeer beperkt plaats was in de TGV. Tot overmaat van ramp vertrekt hij met dezelfde trein als ik. Dat is even schrikken. Als ik geen plaats in de trein krijg dan heb ik mooi voor niks omboekkosten gemaakt en kom ik hier vandaag niet weg.
Zonder te ontbijten meld ik mij zo vroeg mogelijk bij de campingreceptie om te betalen en even na achten ga ik als een jekko op weg naar het station. Ik lees net op internet dat een jekko een fantasiedier is, maar dit was toch even echt doorpezen. De rust keert weer als er zonder moeite een plek voor mij gevonden wordt. Ik reis met een andere TGV. De Duitser gaat weliswaar met dezelfde regionale trein naar Narbonne als ik, maar daar stapt hij over naar Lyon-Parijs en ik naar Toulouse.
Ineens heb ik weer alle tijd want de trein vertrekt pas over een uur. Daarom eerst maar een begin met een uit-de-muur-ontbijt. De beide Duitsers verschijnen een half uur later en nemen afscheid. Ik klets nog even met de 'stille', maar nu hij toch in een andere trein zit hou ik het kort omdat ik aan de overkant twee Fransen zie die ik dagen geleden gezien heb ik Py. Even vragen of ze echt met de bus zijn gegaan waar ze toen uitgeblust op zaten te wachten. En inderdaad mijn inschatting is toen juist geweest. We praten kort nog wat en dan is ook dit contact voorbij.

Tenslotte ben ik  stupéfait als onderweg, twee stations na het vertrek, de Nederlandse cameraman Peter instapt waarmee ik drie dagen geleden nog uitgebreid heb zitten praten. Die is snel klaar met de GR10! Hij ziet me niet en ik heb geen zin meer in een gesprek nu ik eindelijk onderweg ben en de GR10 heb afgesloten. Doorrijden maar, naar huis.
In Narbonne eet ik nog wat voordat de TGV met vertraging aankomt. Ik ben er op tijd achtergekomen dat mijn wagon en stoelnummer op het ticket staan zodat ik niet lang hoef te zoeken. Daarna kom ik er achter waarom de trein vertraging heeft. Een van de motoren is kapot wordt er omgeroepen. Jammer, want ik wilde nu juist die hoge snelheid wel eens meemaken. We komen ruim een half uur te laat in Toulouse aan. De rest van de reis is na drie jaar routine en verloopt voorspoedig met een warm welkom aan het eind.


Terugblik 

Eigenlijk is gisteren met de oprisping bij het tegeltableau de GR10 al definitief voor mij afgesloten. Net zo stil als hij begon is hij geëindigd, maar dan wel met een serie avonturen en prachtige ervaringen rijker.
Monument voor de gevallenen
in Banyuls sur Mer
Als ik terugkijk op de afgelopen vijf jaar over de GR10 dan vond ik, na de periode van prachtige wandelingen in Groot-Brittanië, in de Pyreneeën een echt nieuw gebied. Het waren eigenlijk mijn eerste bergwandelingen. Dat was zwaarder maar je werd beloond met mooiere vergezichten. Ook het klimaat was anders. Het begon in het westen nog beetje in Engelse stijl met een groen gebied en enkele dagen regen, in het hogere midden deel werd het zonniger, maar had ik 's nachts zelfs vorst en was ik blij met mijn donsslaapzak, en op het laatste stuk in het oostelijk deel van de Pyreneeën was het zo warm dat ik mijn slaapzak bijna niet meer nodig had.

Bevolking
De bevolking veranderde mee. Bij de start de Basken met hun connecties met het Spaanse deel van dat volk, in het centrale deel de bevolking van onder meer de Couserans en de Ariège, om tenslotte weer te eindigen met een volk dat sterke banden heeft met de bevolking aan de zuidzijde van de grens, de Catalanen. Maar overal waren ze gastvrij en aardig. 
En dan heb je nog een derde volk; de randonneurs. Met dat volk heb je op de meest onverwachte momenten contact. Soms zeer kort en oppervlakkig. Maar vaak ook meerdere keren met dezelfde mensen gedurende een aantal etappes, met zeer stimulerende gesprekken tijdens heerlijke maaltijden. Dat zijn de betere momenten die zo'n tocht tot meer dan een wandeltocht maken.

Hoogtepunten
Bijna overal vond ik het mooi. De schitterendste delen vond ik de omgeving van de Pic du Midi d'Ossau en van Oulette de Gaube naar Gavarnie, verder rond Les Lacs des Madamête, Plateau de Beille - Crête des Isards, het gebied rond de Carlit en rond de Canigou.
Dieren
Voor wat betreft de dieren heb ik gelukkig geen kennis mogen maken met de enkele beren die er nog schijnen rond te lopen. De gieren in het westen waren imposant. Het meest zullen mij de loslopende koeien, een enkele stier, paarden en muilezels bijblijven. In vakkringen heten dat 'grote huisdieren'. Ik heb dat nooit begrepen en na deze tocht helemaal niet meer. Je houdt er wel weer een paar aanstekelijke verhalen aan over.

Vond ik het gevaarlijk op de GR10? Nee eigenlijk niet. Het is wel een uitdagende wandeling waar je regelmatig goed moet op letten waar je je voeten neerzet, maar als je geconcentreerd blijft dan is het goed te doen.

Complimenten
Tenslotte een tweetal complimenten. Allereerst voor de gids van Ton Joosten. Het is een prima boek met goede informatie om je voor te bereiden. Prima informatie over refuges en gites, bivakmogelijkheden en bevoorrading onderweg. De gehanteerde relativering in het taalgebruik om een hellingsgraad te beschrijven doen daar niet aan af. Vrij snel had ik door dat het meestal veel steiler was, maar op een of andere manier ben ik steeds boven en beneden gekomen.
Als tweede een compliment voor de vele mensen die de route markeren en onderhouden. Je hebt de kaart meestal alleen voor oriëntering nodig en volgt de route voornamelijk op de tekens. En als je al fout loopt dan komt dat bijna altijd omdat je liep te praten en niet oplette.
Banyuls is natuurlijk het eindpunt van de GR10, maar het is niet het doel waarom je daar naar toe gaat. Het is mooi om een stip aan de horizon te hebben, maar de bezigheid zelf, het verder trekken, het voortdurend nieuwe landschappen zien en zo nu en dan andere mensen ontmoeten, dat is het eigenlijke streven. 
Der Weg ist das Ziel

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 2012 - Pyreneeën oost - eindpunt Bayuls sur Mer

vrijdag 5 oktober 2012

GR 10 - 2012; COL DE L'OUILLAT - BANYULS SUR MER

Dit is een vervolgbericht in de serie over mijn wandeltrektocht in 2012 over het laatste stuk van de GR10. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina GR10 - PYRENEEËN 2012 (zie de rechter kantlijn ).


BEGIN VAN HET AFSCHEID
Zaterdag 25 augustus, wandeldag 10
Col de l'Ouillat – Banyuls sur Mer
(10 uur incl rusten, ± 800m klimmen, ± 1736m dalen, ± 24 km)

Zicht vanaf de Pic Neulos richting Spaanse Middellandse Zee kust
Op zoek naar de zee
Het vooruitzicht van het verblijf op het eindpunt Banyuls sur Mer is minder aanlokkelijk geworden door het beeld dat cameraman Peter gisterenavond tijdens het diner schetste. Het zou een druk oord zijn met veel dikke, rokende en  luidruchtige mensen. Op de camping zouden de mensen tot laat in de avond lawaai maken. Nu zijn er tussen strandtoeristen en bergwandelaars verschillen in beweging en in tijdverdrijf maar of de overgang zo groot is? Uiteindelijk behoor ik soms zelf ook tot de eerste groep. We zullen wel zien of het zo erg is. Ik wil in ieder geval van deze laatste wandeldag zoveel mogelijk genieten. En laat ik eerst maar eens gaan kijken of ik nu eindelijk de Middellandse Zee te zien krijg. In de gids wordt er al vanaf de Canigou over gerept, maar ik heb door het heiige weer nog helemaal niets gezien.
Ik ben al een tijdje met het ochtendcorvee bezig en heb net mijn laatste zakje mueslipap op, als ik om 07.30 Adam op pad zie gaan. We hebben gisterenavond al afscheid genomen. Ik zie hem verdwijnen tussen de bomen op de tegenoverliggende helling achter het Chalet. Contacten komen en gaan in de wandelwereld, slechts enkele blijven bestaan.
Tegen achten ga ik zelf op pad en ik heb er zin in. Het 'menu-pensionaire' van gisterenavond, spaghetti met varkenswang, heeft voor nieuwe energie gezorgd en ook de diverse flessen water tijdens de maaltijd hebben het lichamelijke evenwicht hersteld.
Langs het hek op de Frans-Spaanse grens ten westen van de Pic Neulos
Ik speer omhoog tegen de het pad dat toch aardig stijgt. Binnen de kortste keren sta ik boven op de Roc des Trois Termes waar je een prachtig uitzicht hebt tot diep in Spanje. Daarna gaat het langs een prikkeldraad op de Frans-Spaanse grens over een te veel begraasde bergweide in een te droge omgeving.
Even later sta ik op het, volgens mij, mooiste 360 graden uitzichtpunt van de GR10, de Pic Neulos. Jammer dat het nog bewolkt en heiig is. Ik klim naar het hoogste punt naast de zendmast om alles goed in mij op te nemen en er van te genieten. Je kunt er diep in Spanje kijken, je kunt terugkijken naar de Canigou, je ziet ver richting Perpignan en eindelijk zie ik ook een vage zeereep, het strand.
Zicht vanaf de Pic Neulos richting noord oost met op de achtergrond de Middellandse Zee
Ik zie er ook voor de laatste keer een drietal Fransen die ik sinds Arles sur Tech elke dag ben tegen gekomen. Ze zijn sneller dan ik en na het vertrek bij de Pic Neulos zie ik ze langzaam maar zeker verder weg lopen en ten slotte definitief uit beeld verdwijnen. 
Terugblik op de Pic Neulos met de antenne vanaf de omgeving Col de l'Orry
Weides zonder gras
Na de Pic de Neulos gaat het wel tien kilometer voornamelijk over gele, uitgedroogde weides waar magere koeien ook nog het laatste droge gras weggrazen. Overal zie je de sporen van deze overbegrazing.
De zon is ook weer helemaal terug en de stijgende warmte maakt het lopen op deze weides inspannend. Toch schiet het aardig op en loopt het redelijk ontspannen met voortdurend mooie vergezichten. De ene col na de ander pic komt voorbij. Net voor de Pic des Quatre Termes neem ik om 13.00 een lunchpauze.
Net voorbij de Col de l'Orry
verkeerd watermanagement net voor de Pic des Pradets
 Terugblik richting Pic de la Carbassere
Middellandse Zee
Tussen de Pic des 4 Quatre Termes en de Pic de Sailfort zie ik langzaam de Middellandse Zee naderbij komen. De Tour de la Massane is ook een mooi mikpunt om de voortgang aan af te meten.
Tour de la Massane en de Middellandse Zee kust vanaf de omgeving van de Pic des 4 Termes
Tour de la Massane en de Middellandse Zee kust vanaf de omgeving van de Pic de la Carbassere
 Tour de la Massane en de Middellandse Zee kust vanaf de omgeving van de Col del Pal
Rond 14.30 sta ik op de Pic de Sailfort en heb ik voor het eerst zicht op het eindpunt Banyuls sur Mer. In een oude planning had ik ooit bedacht hier te overnachten als de afstand tussen de Col de l'Ouillat en Banyuls te lang en te zwaar zou uitpakken. Maar het is nog veel te vroeg om te stoppen en ik heb zo dicht bij het eindpunt geen zin meer in een nacht alleen op een col, zeker niet na de gezellige avond van gisteren. Het zou sowieso niet zo prettig zijn omdat hier nog vee los rond loopt.
Het eerste zicht op Banyuls vanaf de Pic Sailfort
Na een korte pauze begin ik aan een lastige afdaling. Het duurt minstens anderhalf uur voordat ik aankom bij de Col des Cascons en waarmee ik van 891m naar 386m ben afgedaald.
Banyuls vanaf de omgeving van de Col des Cascons
Maar ook de laatste drie kilometer naar de camping blijven in stijl weerstand bieden. Ze starten met een paar vieze steile afstekers. Ze zijn weliswaar kort maar door de losse steentjes en aarde moet je erg opletten dat je niet vlak voor het einde nog even vervelend onderuit gaat.
Wat wel weer leuk is, is dat je nu regelmatig langs en door wijngaarden loopt waar mooie trosjes druiven aan de lage struiken hangen. Ik verwacht niet veel van de smaak, maar kan de verleiding niet weerstaan om ze te proeven. Tot mijn verrassing smaken ze heerlijk en naar meer. Ze zijn zoet en de suikers geven meteen een boost.
De wijngaarden worden doorsneden door een efficiënt systeem van kanaaltjes, dat, zo ik later leer, al eeuwen bestaat en waar de lokale wijnbouwers erg trots op zijn.

Laatste camping
Tegen 17.00 ontdek ik de camping aan mijn zuidzijde en besluit ik twee km voor het einde van de GR10 het pad te verlaten. Morgen zal ik het laatste stukje wel afmaken. Een
half uur later meld ik mij bij de receptie waar ik vertel dat ik als randonneur maar een kleine tent heb. Tot mijn verbazing is de term randonneur blijkbaar geen bekend begrip voor het aardige meisje. Tot twee keer toe dringt ze aan op het kenteken van mijn auto. Tenslotte zwaai ik mijn wandelschoen tot boven de balie. Dat helpt, want ze maakt direct haar excuses en verlaagt mijn rekening met 1,50 , want die auto was al ingecalculeerd. Een jonge Duitser ziet het tafereel glimlachend aan. Hij had net vandaag na zes weken de Haute Randonnée Pyrénéenne beëindigd.
De volgende dag was er gelukkig weinig wind
Ik mag in ieder geval de camping op en ga zoeken naar het rustige plekje waar ik om gevraagd heb. Dat het een rustig plekje is verbaasd niet omdat het een steenslag terras blijkt te zijn zonder schaduw. Terwijl ik de tent opzet maak ik kennis met wat waarschijnlijk de tramontana is, de harde wind waar Joosten in zijn gids voor waarschuwde. Steeds harder waait het en links en rechts om mij heen gaan tenten omver. Ik ben blij dat ik dit niet onderweg heb meegemaakt.

Nadat ik voor de derde keer bij de automaat naast de receptie mijn colapeil verhoogd heb, besluit ik niet naar een restaurant te gaan. Na de toch lange dag heb ik daar geen zin meer in. Ik loop liever naar de tweehonderd meter verder gelegen Carrefour supermarkt om een kant en klaar maaltijd te halen. Lui en lekker. Ik pas mij direct aan deze nieuwe omgeving aan en dat bevalt goed.

Daarna verken ik Banyuls nog kort maar al om tien uur keer ik met slepende tred terug. Het is genoeg geweest voor vandaag. Deze laatste dag had in tegenstelling tot de vorige twee dagen alles wat bij de GR10 past. Er waren weer beklimmingen, er was laveren tussen, en omtrekken van koeien, er waren schitterende uitzichten en er moest natuurlijk flink worden afgedaald. Uniek was deze keer dat afgedaald mocht worden naar zeeniveau, nadat ik die zee vanuit verschillende hoeken naderbij had zien komen. Na ruim 900 km ben ik weer op zeeniveau! Maar nu is het genoeg, ik ga slapen.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 2012 - Pyreneeën oost - eindpunt Bayuls sur Mer