Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Strathcarron naar de Ling Hut

   Donderdag 15 mei 2025, wandeldag 3

van bothy Strathcarron naar de Ling Hut

opgestaan 06.00, vertrek  ± 07.00, aankomst ± 17.00
10 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 18 km,  ± 600 m klimmen en ± 700 m dalen
temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 24 graden 's middags,
lucht: hele dag strak blauwe lucht

Spaans warm

Uitloper van de berg Sgorr Ruadh waar ik na een lange klim omheen trek

Warm

Niet Spaans benauwd, maar wel on-Schots warm. Net als Nederland ligt Schotland al tijden onder hetzelfde hogedrukgebied. Vandaag weer ruim boven de twintig graden met de hele dag zon. Heerlijk, maar wel zweten. Plezierig is dat je hier overal fris water uit beken en meren kunt halen. En dat is nodig, want ik drink de hele dag door.

lopend in de ochtendzon langs River Carron met zicht op de laatste huizen van Strathcarron

Zalmvisserij

Vanochtend ben ik de eerste van de drie kampeerders om het toilet van het hotel te gebruiken. Om 7 uur slapen de anderen nog als ik omgehangen het campinghek achter me dicht trek en wegloop in de vroege ochtendzon. De eerste kilometers naar de huizengroep Coulags lopen ontspannen over het vlakke pad langs de River Carron. Aan mijn rechterhand de rivier die prachtig wordt omzoomd door bloeiende brem. Aan mijn linkerhand de weides en hertenroedels van het landgoed New Kelso.

Om de paar honderd meter staat een bordje. Volgens mijn gids zijn het zogenaamde fishing beats, visstekken waar je met betaalde vergunning van de eigenaar mag vissen. Dit jaar is er geen zalm want het water staat veel te laag.

Na tweeënhalve kilometer duikt het pad een bos in. Prachtig blauw zijn de vlakken met wilde hyacinten langs de track door het bos. Het pad eindig bij de A890 waar een kilometer asfalt de overgang vormt naar de wildere omgeving waar ik bij Coulags induik. 

prachtige groep wilde hyacinten in het bos naar Coulags

Coire Fionnaraich

Hoe deze vallei heet weet ik niet exact maar veel is vernoemd naar het landgoed Fionnaraich. Langzaam trek ik in de zon omhoog. Achtereenvolgens weet ik mijn positie bij te houden door de op mijn kaart vermelde brug en bothy Coire Fionnaraich te passeren. Naast onderdak voor hikers wordt de bothy in de herfst gebruikt als uitvalsbasis voor de hertenjacht, deer stalking.

eenzame bothy Coire Fionnaraich

Afwisselend over een vlak gruispad en even later moeizaam stappend tussen de keien vind ik mijn weg naar Loch Coire Fionnariach. Uit de kaartstudie weet ik dat het daarna echt omhoog gaat. Dus eerst maar een rust bij dit glasheldere meer.

Bealach Ban

Omhoog, omhoog, omhoog. Via de flanken van twee bergen werk ik mij 300 meter naar boven aan het komvormige einde van de vallei, op weg naar de bealach tussen de uitlopers van de bergen Meall Dearg en Sgorr Ruadh. Moeilijk uitspreekbare namen. De foto's geven een beter beeld.

schuin omhoog naar de berg Meall Dearg

terugblik op Loch Coire Fionnaraich waar ik even geleden rustte

op weg naar de uitlopers van Sgorr Ruadh

bijna om Sgorr Ruadh heen

Afdaling naar Glen Torridon

Eindelijk boven op de col, Bealach Ban, slingert het nog even door voordat het panorama naar de volgende vallei zich opent. Er moeten nog zeker vier kilometers gedaald worden tot aan een steile, massieve rotswand van bergen.

in de omgeving van Bealach Ban, bijna inzicht in de Torridon Vallei

Het binnendringen van de nieuwe vallei gaat eerst nog over de noordelijke flank van de berg Sgorr Ruadh. Ergens moet ik links af geven de stippeltjes op mijn kaart aan. Stippeltjes betekent 'no visible path'. Met de vorm van de bochten op mijn kaart probeer ik in het echt bij te houden waar ik zit om zo het punt te vinden waar ik het terrein in moet. Ik kom er niet goed uit en ga er maar bij zitten om te speuren naar iets van voorgangers. Soms zie je opvallende steenhoopjes, cairns, om naar toe te lopen. Niks zie ik dat helpt. 

Maar geluk moet je hebben. Turend in de vermoedelijk richting zie ik een man in rood T-shirt omhoog komen. Aan zijn traag verkennende stijl van lopen te zien zoekt hij blijkbaar ook. Wellicht staat hij nu waar zijn pad ophoudt en onzichtbaar wordt. Hij heeft blijkbaar een andere idee en gaat liggen. Liggen zonnen. Dat is ook een oplossing. Hij wordt mijn voorlopige richtpunt. Dwars door het terrein daal ik langzaam af. Naderbij gekomen ziet hij mij aankomen. Na de gebruikelijke vragen waar je vandaan komt wijst hij mij het vage einde van het pad waarover hij kwam. Voor mij het begin naar beneden.

vage contouren van een meer in de verte, dat moet Upper Loch Torridon zijn

Na het gezoek van gisteren schiet ik eerst een kompasrichting om de algemene richting vast te houden. Dat is een verstandige actie want na het hoopvolle begin moet ik de eerste kilometer toch een paar keer goed zoeken naar het vervolg van het pad. Daar krijg ik hulp van steenmannetjes. Tijdens de afdaling zie ik in het westen blauwe contouren van Upper Loch Torridon dat verbonden is met de Oceaan.

Drie uur heb ik nodig voor de afdaling. Mijn rugspieren beginnen te protesteren onder het gewicht van de rugzak. Ik hoop dat het morgen beter gaat. Dan meteen een flinke klim om door of over de hoge wand in de verte te komen. Voorlopig nog even negeren.

Aangekomen bij de Ling Hut ligt het mooiste gras rondom het huisje. De hut ligt hemelsbreed op 500 meter van de tweebaans A896. Wel met een meertje ertussen. Uit mijn gids weet ik al dat het geen bothy is maar een privé-hut van een klimvereniging, The Scottish Mountaineering Club. Op mijn vraag aan een passerende wandelaar of je hier zou mogen kamperen vertelt hij dat je normaal 50 meter afstand moet houden. Er is niemand die de hut gebruikt. Ik zit daarom niemand in de weg. Hoeveel mensen zullen er na halfzes nog langs komen? Een kwartier later staat mijn tentje en haal ik water uit een nabij beekje.

Ling Hut

Het is een meevaller dat hier bij de Ling Hut wat wind staat, dan heb je geen last van de midges. Door diezelfde midges ga je ook niet in je korte broek lopen. Ook teken blijven een constante zorg. Twee heb ik net verwijderd. Dat waren de teken die ik kon zien.

Wanneer ik mijn aantekeningen heb gemaakt is het bijna halfacht 's avonds en vind ik het nog steeds te warm om te eten. De pasta carbonara moet nog even wachten. Misschien ga ik dan voor het eerst na negenen slapen. Nog even lezen op mijn E-reader over de 'Terugreis van een dwangarbeider' en daarna kijken hoe pasta carbonara smaakt in de avondzon.

Waar zit ik nu? 

Bij de Ling Hut

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW