Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van de Ling Hut naar Kinlochewe

 Vrijdag 16 mei 2025, wandeldag 4

van de Ling Hut rondom de berg Beinn Eighe naar dorpje Kinlochewe

opgestaan 05.00, vertrek  ± 06.00, aankomst ± 17.30
11,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 18 km,  ± 600 m klimmen en ± 700 m dalen
temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 24 graden 's middags,
lucht: hele dag strak blauwe lucht

Crazy and Proud

watervalletjes in de beek Allt Coire Mhic Fhearchair

Crazy and proud

Welke idioot wordt er om vier uur wakker, staat om vijf uur op en neemt om zes uur 18 kilo op zijn rug om zich ruim elf uur af te matten? Dit soort overdenkingen onderweg heb ik gelukkig maar zelden. Snel verdringen. Terugkijkend aan het eind van de dag was het zo gek nog niet om zo vroeg te vertrekken nu ik om halfzes de Kinlochewe Campsite op loop en de laatste tentplek mag bezetten.

Trots ben ik op het vinden van mijn weg dwars door de moeras- en heidewildernis. Vandaag ruim vier kilometer zonder zichtbaar pad waaronder een afdaling van 600 naar 400 meter. Een goede kompasrichting schieten en dan zonder kleerscheuren voorzichtig naar beneden. Het kost heel wat spanning en extra energie. Er mag niks fout gaan.

terugblik op de cross country-afdaling van de watervallen naar
 lager in de vallei van de beek Allt Coire Mhic Fhearchair 

Vol geconcentreerd gaat het ook niet verkeerd en kom ik na bijna een uur later heelhuids lager in de vallei waar de voortgang op vlakker terrein makkelijker wordt. Met die afdaling volg ik de aanbeveling in mijn gids: 'The 400 meter contour provides a useful guide rail round the flanks of Ruadh-stac Mor, and in poor visibilty a GPS may be useful here as the terrain is quite disorientating.' Alleen de 400 meter grens is voor mij zonder hoogtemeter nattevingerwerk en ik ben blij met het heldere en zonnige weer want een GPS zit ook niet in mijn uitrusting.

halfzes de zon priemt net over een bergkam bij de Ling Hut

tien voor zes een terugblik naar de Ling Hut die nog steeds
weigert in het daglicht te treden 

even na zessen, laatste terugblik op de Ling Hut vanaf de A896

Stepping Stones

Vanaf vier uur lig ik al wakker. Waarom weet ik niet. Het wordt een zware etappe, maar om daar nu wakker van te liggen is overdreven. Misschien is om negen uur naar bed gaan toch te vroeg. Halfzes, de tent is afgebroken en zit in de rugzak. De rest prop ik erbij. Nog een laatste controle of er niks achterblijft. Oké, lopen maar naar de A896 waar ik na de brug weer het terrein in duik en zal klimmen naar de eerste vallei van de dag; de vallei Dubh Mor.

stepping stones met voor mij de steunkous

Of het door de optimistische benadering komt weet ik niet, maar vanochtend gaat het in alle vroegte beter dan gedacht. Al om kwart voor acht uur heb de eerste 3,5 kilometer afgelegd en zit ik 250 meter hoger wanneer ik de herkenbare stepping stones over de beek Coire Dubh Mor bereik. Loop je de afgelopen dagen soms uren alleen nu ben ik onderweg om zeven uur al door een oude Schot ingehaald die mij na een kort gesprek over mijn route achterlaat met de opmerking 'take care'. Nog geen half uur later passeert net voor de stepping stones een tweede wandelaar. Met een kleine rugzak en zijn steunkousen is hij beduidend sneller dan ik.

achterom kijken geeft vaak een goed gevoel over je voortgang

Ik kijk nog een keer achterom. Dat geeft altijd een goed gevoel over de voortgang. De geplande rust sla ik over en volg de steunkous die ras kleiner wordt. Als volgende controlepunt verschijnen de meren aan het eind van de vallei. Hier moet ik naar het noorden afbuigen en aan de omtrekking van de berg Sail Mhor beginnen. Zonder problemen vind ik het pad dat ook met een cairn, steenhoop, wordt geaccentueerd. Voor mijn positiebepaling gebruik nu het meer Loch na Cabar. Alles gaat gesmeerd. Rustig stijgt het keienpad dat uit moet komen bij watervallen.

Loch na Cabar

Allt Coire Mhic Fhearchair waterfalls

Zonder onderbrekingen gaat de omtrekking van de berg Sail Mhor door. Waar ik voor de oriëntatie tegen een meer denk aan te lopen moet ik mijn beeld bijstellen. Het meer ligt zeker dertig meter hoger dan de watervallen waar ik moet oversteken. Bij veel wateraanbod schijnt dat een uitdaging te zijn, maar nu kun je er op verschillende niveaus zonder moeilijke fratsen overheen.

Ik wilde hier mijn eerste rust nemen, maar de nieuwsgierigheid of er toch aanwijzingen zijn voor een meer zichtbaar vervolg van de route drijft mij tot een verkenning van de verschillende overstapplaatsen. Nergens ontdek ik sporen van voorgangers. Die stippeltjes op mijn kaart, no visible path, geven steeds vaker, de echte situatie weer. 

Oefening Duits

Wanneer ik veilig vanaf de watervallen lager in de vallei ben aangekomen vind ik weer een pad dat het lopen een stuk aangenamer maakt. Gestaag trek ik verder tot ik ineens stemmen achter mij hoor. Een tweetal mannen van een jaar of zestig loopt op mij in. Bij dit soort zeldzame ontmoetingen wordt bijna standaard een kort gesprek aangeknoopt. Meestal over de wandeling, hoe het gaat, waar je vandaan komt en naar toe gaat. Dit keer ontwikkelt zich een langer gesprek. Bij vaststelling dat ze uit Duitsland komen schakel ik over op Duits om ook de tweede man bij het praatje te betrekken. Hun verhaal is intrigerend. Vorig jaar hebben ze al een poging gedaan om de CWT te lopen. Vlakbij de parkeerplaats langs de A896, bij de Ling Hut waar ik vanochtend gestart ben, is toen 's avonds hun tent weggeblazen tijdens een storm. Ze wisten naar Kinlochewe te liften en daar met hulp van een hoteleigenaar bij een B&B te overnachten.

Om de tocht toch af te maken zijn ze dit jaar van noord naar zuid gelopen. Ze hadden twee plaatsen in de minibus van Cape Wrath Guided Tours geboekt en betaald om naar de vuurtoren te komen. Alleen de ferry voer niet door teveel wind. Ze zijn toen met de reguliere bus naar Kinlochbervie gereden, 22 wandelkilometers ten zuiden van Cape Wrath. In tweeënhalve dag zijn ze vervolgens van daaruit heen en weer gelopen naar de vuurtoren van Cape Wrath om daarna vanuit Kinlochbervie de tocht naar het zuiden voort te zetten. Dit is hun laatste dag waarop ze de abrupt onderbroken etappe van vorig jaar overdoen en om nog een keer te genieten van deze omgeving. Ze overnachten weer bij dezelfde B&B die hun vorig jaar om elf uur 's avonds in hun netelige positie onderdak bood. 

"Ihren Deutsch ist besser als mein Englisch". Met deze afsluitende opmerking van een van de Duitsers gaan we weer uit elkaar. Dat van die ferry die niet vaart bij teveel wind is nieuw voor mij. Even onthouden.

prachtig fel groen mos. je moet er niet in gaan staan want dan zak je weg

Terreindoorsteek nummer twee

De twee Duitsers vervolgen hun pad, maar nemen een andere richting dan het pad waarop ik loop. Toch even controleren. Inderdaad ik moet van dit veilige pad af en dwars door het terrein meer naar het oosten tussen twee bergen door. Tot mijn verbazing klimmen de Duitsers naar een hoger niveau op de flank van de berg die we moeten omtrekken, de Ruadh-stac Mor.

Ik kies ervoor lager te blijven en dwars door de heideheuvels en kuilen naar de beek te lopen die moeten liggen tussen twee bergruggen. De ruggen zijn herkenbaar dus het behoud van mijn richting gaat goed. Boven mij zie ik de Duitsers een rust nemen. Zij kijken uit over het gebied waar ik mij doorheen worstel. Inmiddels loop ik zo bij ze weg en zal eerder aankomen in de volgende vallei.

Met de lage waterstand is de beekoversteek een uur later geen probleem. Anders had ik weer een stuk stroomopwaarts moeten gaan voor de oversteek. Nu kan ik door naar de volgende vallei waarin zich weer een mooi slingerende beek aftekent. Overeenkomstig de aanwijzing in mijn gids blijf ik op de zuidelijke helling van de vallei en vind daar sporen die mij verder leiden. De Duitsers zie ik niet meer.

Op en neer klim en daal ik verder tussen keien en rotsblokken. Tijdens de zoveelste rustpauze controleer ik mijn kaart en zie dat ik naar de ander kant van de vallei moet om over de bergrug te komen naar het volgende dal richting Kinlochewe. Weer volgt een stuk dwars door de ruige hei, over een beek, slalommend tussen moerasstukken tot ik op de noordelijke bergrug het pad vind dat mijn kaart beloofde.

Kinlochewe

Gestaag gaat dit pad naar de col. Dwars door een keienlandschap bereik ik het hoogste punt. Vanaf daar volgt een duidelijker pad naar beneden. Eindelijk hoef ik mijn kaart niet meer steeds te controleren. In de verte zie ik vaag bossen en enkele huizen. Dat moet Kinlochewe zijn.

Halfvier, nog bijna vijf kilometer naar Kinlochewe Campsite. Er tekent zich een lang keien- en grindpad af met brede kronkels. Mijn voeten worden zo langzamerhand beurs. Eerder heb ik al mijn gewone wandelsokken vervangen door mijn waterproofsokken. Die zijn dikker en geven minder wrijving. Mijn voeten worden desondanks steeds gevoeliger.

Kinlochewe op weg naar het restaurant

Uiteindelijk bereik ik het bos bij Kinlochewe en denk over het asfalt van de A832 sneller te zijn. De vele auto's drijven mij terug het bos in om parallel over een zandpad de laatste kilometer af te leggen. Om halfzes meld ik me bij de receptie met bij de deur het bord Full. De campsite staat inderdaad stampvol. Dat geldt nog net niet voor de hikers. Op de laatste vrije plek kan ik een kwartier later mijn tent opbouwen terwijl ik de midges van mij weg probeer te houden. Daarna lekker douchen, mijn mobiel starten en naar het restaurant van Hotel Kinlochewe voor een flinke pint of lager. Heerlijk. Ondanks dat ik de hele dag gedronken heb gaat dit er goed in. 

Terwijl ze bezig zijn met de voorbereiding van mijn maaltijd ga ik naar buiten om Judith te bellen. Aan beide kanten van de Noordzee gaat alles goed. Terug binnen met internet Polarsteps weer bijwerken zodat alle volgers kunnen zien waar ik nu weer zit.

in restaurant van Hotel Kinlochewe

Op de beperkte menulijst denk ik een heerlijke maaltijd met een Angus biefstuk te bestellen. Maar ik heb blijkbaar het woordje hamburger gemist. De 22 pond is wel hetzelfde. Links van mij zitten de twee Duitsers van eerder deze dag. Ze bevestigen dat mijn route uiteindelijk sneller was dan hun keuze. Dit is hun laatste avond. Morgen wieder nach Hause. Rechts van mij komt een ouder echtpaar te zitten die met hun rugzakken rechtstreeks vanaf het pad naar binnen lijken te komen. Uit de rugzak van de vrouw steekt de CWT-gids van Iain Harper, die ik ook gebruik. Binnen no time ben ik weer met hen in gesprek. Ik zal ze nog verschillende keren tegenkomen.

Terug op de campsite ontmoet ik de Duitse van drie dagen geleden in bothy Maol Bhuihde. Ze is over een andere route, via Craig, naar Kinlochewe gelopen. Kinlochewe wordt haar laatste overnachting op de CWT. Ze vindt het te zwaar en gaat nog twee dagen naar Edinborough. Ik wens haar plezierige dagen en een goede thuisreis. Daarna duik ik vlug mijn tent in om de midges te ontvluchten. Voor de zekerheid mijn sokken over mijn broekspijpen. Een goed moment om na deze zware, maar goed gelukte dag, weer een paar hoofdstukken in 'De terugreis van een dwangarbeider te lezen'. Dan kom je weer met je benen in een helaas echte wereld. Ook al is dat inmiddels tachtig jaar geleden.

Waar zit ik nu? 

In het dorp Kinlochewe

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW