Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van bothy Maol Bhuidhe naar Strathcarron

  Woensdag 14 mei 2025, wandeldag 2

van bothy Maol Bhuidhe naar gehucht Strathcarron

opgestaan 05.30, vertrek  ± 07.00, aankomst ± 17.15
10 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
 ± 19 + 2 km,  ± 400 m klimmen en ± 600 m dalen
temperatuur: s' morgens kil en guur 8 graden, tot 23 graden 's middags,
lucht: van bewolkt naar strak blauwe lucht

Zoekdag

Loch Calavie

Waar ben ik?

Waar ben ik? Ja, in Schotland. In één keer goed. Vanochtend had ik er al de pest in dat ik zwalkend dwars door de moerassige heide veel te ruim om de berg Beinn Dronaig mijn weg zocht naar Loch Calavie. Maar waar ben ik nu? Ik loop al een half uur op een prima beloopbare 4x4 track, de zon is gaan schijnen, lekker. In mijn gedachte ben ik flink op weg naar Strathcarron. Alleen één zorgpunt, ik loop nog steeds in zuidelijke richting terwijl de route op mijn kaart naar het oosten is getekend.

prima pad, alleen de verkeerde kant op

Zo langzamerhand begin ik te twijfelen of mijn uitleg van de kaart nog overeenkomt met wat ik in het echt zie. Mijn intuïtie zegt dat het niet klopt. Dit keer start ik mijn mobiel op om met de offline-kaart uit te zoeken waar ik nu werkelijk sta. Mijn intuïtie heeft me niet bedrogen. Ik ben na de overschrijding van de brug te vroeg afgeslagen en zit op een verkeerd pad dat zelfs over een paar kilometer doodloopt. Shit. Mijn adrenaline en agressie krijgen een flinke boost. Kwaad op mijzelf keer ik in een verhoogd tempo terug richting de brug. Binnen een kwartier sta ik weer wat rustiger op het echte pad. Twee kilometer voor Jan Lul met hoofdletters. Hoe mat je jezelf af.

Ochtendstond

Of het geknoei vandaag ligt aan het vroege vertrek weet ik niet. Al vanaf vijf uur lig ik een half uur wakker. Mijn lichaam is op gang gekomen en ik moet snel naar een natuurtoilet. Buiten het zicht van de bothy achter een bomenrij weet ik het zo te organiseren dat anderen er later geen last van zullen hebben. Dat was gisteren in het stille bos een stuk makkelijker. Snel weer terug in de slaapzak om nog wat te slapen. Maar als je om 21.00 bent gaan slapen lukt dat niet meer. Dan maar opstaan en beginnen met ontbijt en afbreken van de tent.

Naar Loch Calavie

Om zeven uur zit al mijn spul weer op mijn rug en sta ik na 200 meter voor de eerste beekoversteek. Direct na deze beek staat de route op mijn kaart gestippeld. In de legenda wordt dat geduid met 'no visible path'. Dat klopt na honderd meter helemaal. In de gids staat ''...contour over the eastern flank of Beinn Dronaig avoiding dropping down too low where boggy ground lurks'. Dat lees ik nu bij het maken van mijn aantekeningen aan het eind van de dag.

Gisterenavond heb ik mij beperkt tot een kaartstudie. Ik leg het omtrekken van de berg Beinn Dronaig te ruim uit en werk mij in de kille ochtendwind vermoeiend door de moerassige heide in de hoop uit te komen bij Loch Calavie. Dat lukt uiteindelijk met een zucht van verlichting. Twee uur over drie kilometer. Het kost veel energie, zowel fysiek als mentaal. Wel heb ik als troost onderweg mooie terugblikken op bothy Maol Bhuidhe waar de Duitse waarschijnlijk nog lekker ligt te slapen.

eerste beekoversteek vanochtend vroeg

niet zo tevreden over dit geploeter door de hei in de kille wind

terugblik op bothy Maol Bhuidhe

zicht op Loch Calavie

Nog steeds in mijn regenjack als windbreker loop ik na een korte rust tussen 9 en 10 uur heerlijk langs het meer dat langzaam opgenomen wordt in de stralen van de stijgende zon. Mooi, dit zijn de betere momenten.

het meer Calavie ligt weer achter me

Voorbij het Loch Calavie volgt met veel wind in de rug de afdaling naar de vallei van Beinn Dronaig Lodge, een eenzaam huis met bijgebouw dat volgens de gids als bothy dienst doet. Tijd voor een tweede rust, dit keer met een mueslireep.

Beinn Dronaig Lodge

Het kan deze reep niet geweest zijn, maar na de brug waarmee je deze vallei verlaat neem ik zoals eerder beschreven een verkeerde afslag. Wanneer ik ben teruggekeerd van mijn twee kilometer dwaling gaat het 600 meter verder bijna weer fout. Bij een betere bestudering van mijn kaart tijdens een derde rust zie ik dat ik nu wel op een duidelijk herkenbaar 4x4 track naar Strathcarron zit, alleen via een extra lange route. Toch maar even zonder rugzak tweehonderd meter teruglopen om te kijken wat er nu precies op het bord met pijl voor de Cape Wrath Trail staat; 'Follow the fenceline'. Dat heb ik geweten.

De ijzeren palen van de verdwenen afrastering zijn goed te zien. Dat is het goede aan de eenvoudige aanwijzing follow the fenceline. Maar je moet wel regelmatig omhoog kijken om de volgende paal in het oog te krijgen. Ploeterend gaat het zonder pad een uur lang omhoog om boven de bealach (col) te bereiken en daar eindelijk het begin van een pad te vinden. Het kaartlezen wordt nu wel steeds secuurder en wantrouwiger. Dat laatste naar mijzelf. Wat een knoeier. Het helpt wel, er volgen geen missers of bijna missers. Dat was ook niet moeilijk want er kwam ook geen afslag meer.

Door al de voorgaande inspanningen begint de rugzak steeds meer door te wegen. Was het vanochtend nog kil met flinke windvlagen, nu loop ik zwetend over het pad op weg naar een imaginaire koude cola in Strathcarron.

in de verte de paar huizen van Strathcarron, maar wel met een hotel/restaurant

Bij aankomst rond kwart over vijf klopt dit keer alles, het restaurant is open en de cola is koud. Voor 5 Pond mag ik op het veldje kamperen en vannacht het toilet van het hotel gebruiken. Zelfs het  belachelijke bedrag van 5 Pond voor een douche schuif ik snel over de toonbank. Snel, snel de tent opzetten en douchen voor het diner. Matje opblazen doe ik wel later. 

Hotel Strathcarron

Geheel gedoucht en fris schrijf ik nu deze aantekeningen wachtend op mijn kipper salad. Naast mij zuigen mijn powerbank en mobiel weer nieuwe energie op. Voor mij neemt de bierstand in mijn glas af, kom maar op met die salad. 

Na de maaltijd spreek ik op het kampeergrasveldje een andere wandelaar. Hij is iets jonger dan ik, maar de trail is hem toch te uitdagend. Dertig dagen heeft hij er voor uitgetrokken, toch besluit hij zijn poging af te breken. Dat is natuurlijk een vervelende en teleurstellende actie. Tegelijkertijd zeg ik tegen hem dat ik het een wise decision vind. Het lopen in deze energieslurpende omgeving is natuurlijk mooi en uitdagend, maar het moet niet je fysieke ondergang worden.

Waar zit ik nu? 

in dorpje Strathcarron

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW