Walk and See: Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Kinlochewe naar Loch an Nid

Zaterdag 17 mei 2025, wandeldag 5

van dorpje Kinlochewe naar Loch an Nid

opgestaan 06.30, vertrek ± 07.45, aankomst ± 16.30
± 9 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 18 km, ± 600 m klimmen en ± 300 m dalen
temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 24 graden 's middags,
lucht: hele dag strak blauwe lucht

Ontmoetingendag

zoekend naar de volgende cairn

Lost in time

Het is goed dat ik een schema bij me heb. Vandaag gaat de etappe volgens het schema naar Loch an Nid. Er staat bij dat het zaterdag is. Geen idee. Er is geen verschil tussen dagen. Het is 'gewoon' weer een wandeldag tussen de bergen. Alleen de route op mijn kaart geeft richting in mijn bestaan. 'S avonds de bijzonderheden over het komende traject lezen, kaart bestuderen en controleren op invisible path tekens.

vandaag mag ik vanaf Lochan Fada over een stippeltjeslijn=geen pad maar richting naar het noordoosten. Loch Meallan an Fhudair zal mij de weg wijzen.

Onderweg doe ik vele indrukken op die ik in mijn blog wil schrijven, alleen 's avonds bij het maken van mijn aantekeningen is de helft weer vervlogen. Ik hou het erop dat het door de hoeveelheid indrukken komt en door de vermoeidheid. Zo niet dan heb ik een probleem.

Wat ik mij vandaag wel herinner zijn de ontmoetingen; vanochtend met een Nederlandse jongen uit Nijmegen die zijn eerdere CWT dunnetjes overdoet. Verder drie Spanjaarden op gevorderde leeftijd die zeggen dat ze in Durness hun CWT zijn gestart en elke dag 30 kilometer lopen. Ze hebben weinig bagage. De rest zit in de begeleidende van. Als derde een Amerikaanse jongeman die wel een foto van mij wil nemen bij de watervalletjes van de beek Coire Mhic Fhearchair. Tot slot om zeven uur vanavond het seniore echtpaar dat ik gisterenavond al in het restaurant ontmoette. Ze gaan net als ik naar het noorden. Ik lig hier bij Loch an Nid al enige tijd te herstellen, maar zij gaan niet kamperen. Ze gaan volgens de vrouw nog vier mijl verder naar bothy Shenavall. Hij geeft toe dat het een "long day" wordt. Ze moeten laat vertrokken zijn, want langzamer wandelen dan ik is bijna niet mogelijk.

op de brug over River Kinlochewe om acht uur 's morgens

Leven in eenzaamheid

Vanochtend heb ik na de zware dag van gisteren uitgeslapen tot halfzeven. Op een camping moet je voor veel handelingen naar een sanitairgebouw. Weer even aanpassen aan de civilisatie. Belaagd door de midges pak ik met mijn muggennet over mijn hoofd alles in. Kwart voor acht, wegwezen van die stekende beesten. Bulten heb ik al genoeg, tot in mijn oksels aan toe. Ik ga ook niet wachten tot het winkeltje van Kinlochewe om acht uur open gaat. Dan maar een dag zonder een Snicker.

Na het passeren van de brug over de River Kinlochewe nog een klein stukje door het gehuchtje Incheril met de lokale school. Voor toegang tot het pad door de vallei mag ik via een voetgangershek naar binnen. Voertuigen komen niet zomaar deze vallei in. Wellicht om de verderop gelegen bewoners te beschermen tegen ongewenst bezoek. Vierenhalve kilometer verder langs de Heights of Kinlochewe staan verspreid nog enkele woningen. Een oud huisje staat er troosteloos bij, maar een paar honderd meter verder, net voordat ik naar een zijvallei ga klimmen staan toch twee moderne huizen midden in de verlaten vallei. Je moet er tegen kunnen om hier in eenzaamheid te wonen. Lijkt mij een probleem als je kinderen hebt. Of zouden het tweede huizen zijn?

Lochan Fada
De klim naar de Gleann na Muice vallei valt mee. Het loopt geriefelijk naar het noorden, geleidelijk stijgend langs de gelijknamige beek. Zo kan ik nog tijden door lopen. De Nijmeegse jongen haalt mij in en volgt na een paar minuten weer zijn Garmin GPSmap die blijkbaar sneller loopt dan mijn ouderwetse kaart. Hij moet door naar zijn volgende waypoint. En weg is ie. Ik ga op zoek naar de kleine meertjes die Iain Harper in zijn gids beschrijft aan het eind van de vallei, vlak voor Lochan Fada.

Lochan Fada met rechts twee kleine tentjes

Lochan Fada is niet te missen. Het meer is duidelijk groter dan de omringende meertjes en blijkbaar ook een trekker, want langs de oevers staan verschillende trekkerstentjes. Kleine groene vlakjes verloren in de weidsheid van de boomloze vlaktes en berghellingen rond het meer. Zijn het vissers, wandelaars, mountainbikers? Ik ga het niet vragen want mijn route gaat omhoog naar Bealach na Croise.

Verscholen beekoversteek

De korte uitdaging van deze dag gaat nu beginnen; de terreindoorsteek richting een oversteekplaats van de beek Coire Mhic Fhearchair. Eerst maar op zoek naar het meer Loch Meallan an Fhudair dat ik links moet passeren. Bij het stuk omhoog heb ik geluk met de steenhoopjes, de cairns, die enthousiastelingen voor mij om de paar honderd meter hebben opgestapeld. Dat scheelt weer extra gezoek.

Het verwerken van de honderdvijftig meter hoogtestijging valt mee en een klein uur later sta ik ter hoogte van het meer. Ik snap nu ook waarom het pad van voorgangers in werkelijkheid niet zoals op de kaart langs de oevers loopt. Tussen mij en het meer is het terrein doorsneden met diepe turfgeulen. Daar wil je wel wegblijven.

diepe geulen tussen mij en Loch Meallan an Fhudair

Ergens voor mij in het terrein moet nog de beek lopen die ik over moet. Zowel de gestippelde richting op mijn kaart als in mijn gids gaan naar een punt stroomopwaarts. Eerst maar een kompasrichting op de kaart opmeten en daarna in het terrein schieten. Oké, nu rustig dwars door het terrein. Een paar keer moet in mijn richting veranderen door diepe geulen. Daar aan voorbij weer de richting herstellen. Ineens zie ik een meter of twintig, dertig onder mij een beekje in een uitgesleten rotspartij. Zelfs een watervalletje en diepe kom in de rotsbodem zijn te ontwaren.

Dichterbij de rand gekomen zie ik dat het beekje boven de waterval eenvoudig moet zijn te passeren. Samen met een jongeman begin ik aan de zigzag naar beneden. Op de rotsbodem boven de waterval stroomt weinig water. Je loopt zo naar de overkant. Een mooi moment om de Amerikaan te vragen een foto van mij te maken bij deze prachtige verscholen verrassing in het terrein.

Loch an Nid

Eenmaal over Bealach na Croise loopt het langzaam af over een spoor dat meebuigt om de berg Sgurr Dubh. De warmte maken het sjouwen met de rugzak gaandeweg weer vermoeiend. Steeds vaker ga ik even zitten om op mijn kaart te kijken en naar de Schotse koekoeken te luisteren. Er zitten er hier veel. Ze zingen ook in een andere taal. Ik hoor de hele tijd '.uck you', '.uck you'. Apart.

In de nieuwe vallei komt mijn einddoel voor vandaag in zicht. Nog steeds lopend onder een heerlijke zon besluit ik vandaag nog voor het einde van de middag vierhonderd meter voor Loch an Nid aan de oever van het riviertje Alt Cul Doireachan mijn tent op te zetten. Een prachtige plek.

Meteen maar even met mijn bezwete kleren aan zwemmen. Dat klinkt toch iets te stoer en blijft bij pootje baden. Dan maar in mijn zwembroek, alias onderbroek, de kleding schoonspoelen. Dan kan het nog mooi drogen in de warme zon

Onderweg vul ik regelmatig mijn waterzak bij en zijn de koele slokken met dit warme weer iedere keer weer een sensatie. Maar nu de tent staat kom ik op het idee om een kop thee te maken. Dan heb ik ook tea time en geeft 't cachet aan zo'n afgelegen plek.

Halfacht, etenstijd. Dit keer 'Mince Beef Hotpot'. Op internet lees je 'Deze aardappelpureeschotel met gehaktballetjes, prei, wortel en knoflook in een kruidige bouillonsaus is een smaakvolle en voedzame traktatie tijdens ieder avontuur'. Wanneer ik acht minuten na het opgieten van heet water de zak weer open ziet het eruit als stijfsel en de aangeprezen gehaktballetjes zijn van karton. Het smaakt wel. Straks nog een kop koffie. Ik kom hier in deze rust de avond wel door. Prachtig als ik om mij heen kijk.

Waar zit ik nu?

Vlakbij Loch an Nid